ชายชราหนานกงได้กล่าวเชิญเฟยหลงให้ขึ้นไปบนภูเขา
” อย่ายืนกันอยู่ตรงนี้เลยมาๆขึ้นไปบนภูเขาที่มีบ้านของข้าอยู่ก่อนเร็วๆเข้า ”
ชายชราหนานกงได้เชิญชวนเฟยหลงอย่างกระตือรือร้นเมื่อเฟยหลงเห็นว่าแผนการของตนได้ประสบผลสำเร็จแล้วจึงกล่าวว่า
” งั้นก็ไปกันเถอะ ”
เมื่อเฟยหลงได้พูดจบก็จูงมือซูซ่านผ่านชายชราหนานกงอย่างเหมือนกับว่าชายชราหนานกงไม่มีตัวตน
ชายชราหนานกงได้แต่ด่าเฟยหลงอยู่ในใจก็เท่านั้น
” สารเลวน้อยเจ้าปล้นสมุนไพรจากข้ารอบที่เเล้วไม่พอเมื่อกลับมาอีกครั้งก็ปล้นสมุนไพรข้าเพิ่มอีก ”
เมื่อชายชราหนานกงยิ่งคิดยิ่งอยากจะกระอักเลือดโดนขูดรีดทั้งสมุนไพรและเหรียญทองของข้า
แต่ชายชราหนานกงเป็นคนที่หลงไหลเม็ดยาและสมุนไพรต่างๆก็เลยอดใจไม่ได้ที่จะหักห้ามใจตนเอง
เมื่อเข้าชายชราหนานกงได้เดินมาถึงก็พบว่าเฟยหลงกำลังนั่งบนเก้าอี้และมีซูซ่านยืนอยู่ข้างในห้องปรุงยาของชายชราหนานกงและทำท่าท่างเหมืิอนว่่าท่านมาทำอะไรที่บ้านข้า
ชายชราเดินไปถามเฟยหลงว่า
” เจ้ามีเม็ดยาอะไรอีกที่เจ้าต้องการปรุงบอกข้าได้ไหมมันชื่อเม็ดยาอะไร ”
เฟยหลงได้เดินไปดูสมุนไพรที่กองอยู่แล้วตอบว่า
” ท่านจำสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้าได้ใช่ไหม”
ชายชราได้ตอบกลับทันทีว่า
” ข้าจำได้ ”
เฟยหลงจึงกล่าวว่า
” งั้นท่านก็น่าจะมีสมุนไพรที่ข้าต้องการอยู่ ”
” สมุนไพรที่ข้าต้องการคือ หญ้าก่อเกิด ผลฟื้นฟูกาย ”
ชายชราหนานกงที่ได้ยินชื่อสมุนไพรแล้วก็ต้องหน้าเปลื่ยนสีและบอกเฟยหลงอย่างเจ็บปวดใจว่า
” สมุนไพรที่เจ้าบอกมาข้ามีทั้งหมดแต่มันมีอยู่น้อยเจ้าต้องการเท่าไหร่ ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า
” งั้นก็ไปนำมาอย่างละสองซึ่งครบกับจำนวนที่ท่านสัญญากับข้าไว้ ”
ชายชราหนานกงได้กล่าวว่า
” รอสักครู่เดี๋ยวข้ากลับมา ”
และรีบวิ่งไปยังที่เก็บสมุนไพรเอาไว้เวลาผ่านไปครึ่งก้านธูปก็ได้วิ่งกลับมาพร้อมกับสมุนไพรที่เฟยหลงต้องการ
” ข้าได้มาแล้วเจ้าจะเริ่มสอนข้าปรุงยาได้แล้วหรือยัง ”
เฟยหลงได้เดินไปยังหม้อปรุงยาและชายชราหนานกงได้เดินตามไปและเริ่มปรุงยา
ทางด้านซูซ่านได้ยืนรอเฟยหลงอยู่ที่เดิมโดยที่ไม่ขยับตัวไปไหนเลยเเม้แต่น้อยและคิดว่า
” ข้าได้ยินว่าเฟยหหลงจะไปปรุงยาแต่เขาไม่ได้เรียกข้าให้ตามไปแปลว่ามห้ข้าอยู่ตรงนี้สินะ ”
” คิดไม่ถึงว่าเจาจะเป็นนักปรุงยาด้วยเมิ่อก่อนข้าเคยคิดว่าการเป็นนักปรุงยาต้องเป็นคนชราที่มีความรู้เรื่องปรุงยามากมายซะอีก ”
” แต่เฟยหลงถ้ามห้ข้าคาดเดาจากเสียงของเขาอานุกฌน่าจะประมาณสิบห้าไม่ก็สิบหกปีซึ่งบรรยากาศที่ตัวเฟยหลงนั้นแผ่ออกมานั้นข้ากลับรู้สึกได้ว่าเฟยหลงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ”
เวลาผ่านไปสองชั่วยาม
ด้านเฟยหลงที่กำลังสอนปรุงยาชายชราหนนกงจนถึงขั้นสุดท้ายแล้วได้กล่าวว่า
” เพิ่มความร้อนของเพลิงเจ้าให้ลดลงมาทีละน้อยและใช้พลังวิญญาณประคองเม็ดยาให้หลอมรวมเข้ากับสมุนไพรต่างๆเร็วๆเพราะนี่เป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วถ้าผิดพลาดแล้วเม็ดยาจะถูกทำลายและต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น ”
ชายชราหนานกงที่ได้ฟังสิ่งที่เฟยหลงพูดก็ได้ทำตามทุกขั้นตอนและตะโกนขึ้น
” ฮ้า… ”
สมุนไพรได้หลอมรวมกันและกลายเป็นเม็ดยาสองเม็ดลอยออกมาจากหม้อปรุงยาของชายชราให้ความรู้สึกสดชื่นและทำให้อากาศรอบเต็มไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจากเม็ดยา
เฟยหลงได้ยืนขึ้นไปและเดินไปเก็บเม็ดยาทั้งสองและกล่าวกับชายชราหนานกงว่า
” ตอนนี้ท่านก็ไม่ติดค้างข้าแล้วและท่านยังได้ผลประโยชน์ไปอีกด้วยงั้นข้าขอลา ”
เทื่อกล่าวจบเฟยหลงได้เดินออกไปชายชราหนานกงจึงถามว่า
” เม็ดยาที่เจ้าให้ข้าปรุงมันคือเม็ดยาอะไร ”
เฟยหลงได้คอบกลับไประหว่างเดินว่า
” เม็ดยากำเนิดใหม่ระดับนักปรุงยาที่จะปรุงได้อย่างน้อยต้องเป็นนักปรุงยาระดับสีส้มความสามารถจ้าก็ได้บอกท่านไปแล้วตอนระหว่างปรุงเม็ดยา ”
เฟยหลงได้เดินไปหาซูซ่านและกล่าวว่า
” กลับกันเถอะข้ามีอะไรจะให้เจ้าเมื่อกลับไป “
