เมื่อกลับมาถึงบ้านที่เฟยหลงได้ซื้อไว้เฟยหลงได้จูงมือซูซ่านมายังห้องของนางและเฟนหลงได้กล่าวว่า
” เจ้าเลือกที่จะติดตามข้าเจ้าจะได้รับสิ่งต่างมากมายแต่ตอนนี้ข้าให้สิ่งนี้เป็นของขวัญแก่เจ้า”
เฟยหลงได้หยิบเม็ดยาฟื้นฟูกายออกมาและกล่าวว่า
” เม็ดยานี้จะช่วยมอบเเสงสว่างให้เจ้าอีกครั้ง ”
ซูซ่านได้กลิ่นหอมหวนของเม็ดยาลอยออกมาจากสิ่งที่เฟยหลงถือและได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวว่าจะให้สิ่งนั้นนางเป็นของขวัญจึงกล่่วว่า
” ท่านให้เม็ดยานั้นกับข้าจะดีเหรอข้ารู้สึกจากกลิ่นหอมที่เม็ดยาปล่อยออกมาก็รู้ว่าเม็ดยาที่ท่านกำลังถืออยู่เหมือนจะล้ำค่ามาก ”
เฟยหลงได้ยินดังนั้นจึงกล่าวขึ้น
” ข้าเฟยหลงปฏิบัติต่อเหล่าคนที่ติดตามข้าอย่างดีแต่สำหรับใครที่มันบังอาจเป็นศัตรูกับข้ามันผู้นั้นจะได้รู้ว่าปีศาจที่แท้จริงคืออะไร ”
เฟยหลงได้มอบเม็ดยาให้กับซูซ่านจูงมือนางมานั่งบนเตียงและกล่าวกับนางว่า
” เจ้านั่งลงบนเตียงและกินเม็ดยานี้เข้าไปแล้วหลับตาลงที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าที่จะให้เม็ดยาทำงาน ”
ซูซ่านได้นั่งอยู่บนเตียงและปิดตาลงตามคำสั่งของเฟยหลง
เฟยหลงได้ยื่นมือออกมาและแตะบนแผ่นหลังของนางแล้วโคจรพลังปราณเข้าไปยังร่างกายของนางและเริ่มหลอมละลายเม็ดยา
เมื่อพลังปราณที่อัดแน่นแต่นุ่มนวลที่อยู่ในเม็ดยากำเนิดใหม่เริ่มไหลไปทั่วร่างกายนางทุกส่วนไม่ว่าจะเส้นเลือดกล้ามเนื้ออวัยวะภายในอวัยวะภายนอก
เฟยหลงที่กำลังโคจรพลังปราณช่วยให้ร่างกายนางดูดซับพลังปราณบริสุทธิ์จากเม็ดยากำเนิดใหม่
เฟยหลงได้ใช้ทั้งพลังปราณและพลังวิญญาณของตนช่วยนางให้ร่างกายนางดูดซึมเม็ดยากำเนิดใหม่ได้สมบูรณ์
หน้าของเฟยหลงได้เริ่มซีดเซียวขึ้นเรื่อยเพราะเฟยหลงได้ใข้พลังปราณแบะพลังวิญญาณจำนวนมากช่วยซูซ่าน
เมื่อร่างกายของซูซ่านดูดซับเม็ดยากำเนิดใหม่ได้ทั้งหมดแล้วร่างกายของนางก็เริ่มเปลี่ยนไปผิวของนางได้เปล่งประกายและขาวขึ้นรอยแผลเป็นที่อยู่บนหน้าร่างกายได้เริ่มหายไปแล้วเกิดเป็นผิวสีขาวที่เรียบเนียนขึ้นมาใหม่
ซูซ่านที่รู้สึกว่าร่างกายนางร้อนแปลกซึ่งเป็นผลจากเม็ดยาแต่เมื่อผ่านมันไปนางเหมือนได้กำเนิดใหม่อีกครั้งเมื่อลองยกมือขึ้นมาและจับใบหน้าของตนเองดูก็พบว่าไม่หลงเหลือรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง
” ใบหน้าของข้า….”
ดวงตาของนางที่เมื่อก่อนมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเจนและเป็นสีดำแต่ตอนนี้นางได้เห็นทุกอย่างเป็นสีสันต่างซึ่งมันเป็นความฝันของนางเลยก็ว่าได้
ตั้งเเต่ตอนที่นางเห็นโลกที่ผ่านดวงตานางนั้นไม่ชัดเจนนางเลยฝันมาตลอดว่าสักวันอยากจะเห็นมันอีกครั้งสีท้องฟ้าผืนดินน้ำทะเลที่สะท้อนสีอันงดงาม
รู้สึกอ่อนล้าที่ปรากฏให้เห็นบนใบหน้าชัดเจนเมื่อซูซ่านเห็นดังนั้นจึงตกใจและกล่าวว่า
” เฟยหลงท่านเป็นอะไรทำไมสีหน้าถึงเป็นเเบบนี้ ”
ซูซ่านน้ำตาค่อยไหลออกมาและตอนนั้นเองที่คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
” หรือว่าท่านใช้พลังปราณและพลังวิญญาณช่วยให้ข้าดูดซับ ”
แม้ว่านางตอนนี้จะไม่มีพลังบ่มเพาะเเต่นางเคยเห็นเหล่าผู้บ่มเพาะที่ช่วยเหลือคนที่ได้รับบาจเจ็บมากหลังการต่อสู่จบลงหรือช่วยบ่มเพาะ
เฟยหลงได้กล่าวว่า
” มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยแค่ข้าพักฟื้นไม่นานพลังปราณและพลังวิญญาณจองข้าก็กลับมาอีกครั้งและ ”
เมื่อกล่าวจบเฟยหลงได้ยกมือขึ้นไปจับแก้มนางแล้วปาดน้ำตาที่ไหลอยู่บนใบหน้าถ้าตามปกติซูซ่านก็อาจจะหลบมือที่กำลังยื่นมาก็ได้และเฟยหลงได้กล่าวว่า
” ข้าคิดไม่ผิดจริงๆใบหน้าของช่างเจ้างดงามมากและเจ้าไม่ควรร้องไห้มันไม่เหมาะกับเจ้าที่เข็มแข็งเลยเเม้แต่นิดเดียว ”
” ข้าขอตัวกลับห้องของข้าก่อน ”
เมื่อพูดจบเฟยหลงที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วกลับไปยังห้องแต่ตอนที่เฟยหลงกำลังจะยืนขึ้นก็ได้รู้สึกว่าภาพตรงหน้าของตนนั้นได้ดับลง
