พนักงานได้นำชายชราที่เป่าขลุ่ยมาหาเฟยหลง
ซึ่งเมื่อเฟยหลงเห็นชายชราจึงกล่าวถถามว่า
” ท่านใช่ไหมที่เป็นเถ้าแก่ของที่นี่ ”
ชายชราได้ตอบกลับว่า
” อ่า… ใช่แล้วข้านั้นเอง ”
ชายชราได้กล่าวว่า
” ข้าต้องขอโทษด้วยที่ให้รอ ”
ชายชรานั้นได้ยิ้มพร้อมกับบอกเหตุผล
” มีของบางสิ่งที่โรงประมูลหวังเปาของเรานั้นมีแต่ข้าเท่านั้นถึงตัดสินใจขายให้ได้แต่… ”
ชายชราได้เงียบไปครู่หนึ่ง
” ทางเราต้องมีการพิสูจน์หน่อยว่าลูกค้าท่านนี้มีความสามารถพอที่จะถือครองสิ่งเหล่านี้ไว้ไหม”
” ซึ่งถ้าท่านทำได้ท่านสามารถนำของทั้งหมดไปได้เลยทางเราไม่คิดราคาแม่แต้น้อย ”
” แต่ถ้าท่านลูกค้าคนนี้ตอบผิดละก็ท่านจะต้องจ่ายราคาสองเท่าท่านลูกค้าสนใจที่จะตอบคำถามไหม ”
” ซึ่งโอกาศนั้นมีเเค่ครั้งเดียวเท่านั้นมันไม่มีอีกเป็นครั้งที่สอง ”
เฟยหลงได้มองชายชราอย่างแปลกใจและกล่าวถาม
” น่าแปลกใจจริงๆที่โรงประมูลแห่งนี้มีกฎอย่างนี้ด้วย ”
ชายชรายิ้มอย่างเป็นมิตรและตอบว่า
” ใช่เเล้วท่านจะลองดูไหม ”
เฟยหลงได้ตอบกลับไป
” งั้นท่านเชิญถามมาได้ข้าก็อยากจะรู้นักว่าคำถามเหล่านี้มันจะยากเพียงใดกัน ”
ชายชรากำลังจะถามเฟยหลงก็นึกขึ้นมาได้ว่าตนยังไม่ได้บอกชื่อให้รู้จึงกล่าวขอโทษเฟยหลง
” อ่า… ชายชราอย่างข้าลืืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงว่าข้ายังไม่ได้เเนะนำชื่อของตัวข้าเลย ”
” ถ้าให้ดีละก็เรียกข้าว่าชางฟู่หรือเถ้าแก่ชางก็ได้ข้าให้ท่านลูกค้าเรียกตามนี้ได้เลย ”
เฟยหลงก็ได้แนะนำตัวง่ายๆว่า
” งั้นยินดีที่ได้รู้จักข้าชื่อเฟยหลง ”
ชายชราได้มองเฟยหลงตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับเอ่ยชม
” ดูจากท่าทางของท่านเเละก็ความสง่างามที่บ่งบอกได้ทันตาเห็นก็สามารถบอกได้ว่าท่านนั้นเหมาะสมกับชื่อของท่านมาก… ”
เฟยหลงได้หยุดคำกล่าวของชายชราและบอกว่า
” เถ้าแก่ชางหยุดกล่าวเถอะข้าต้องการฟังคำถามมากกว่ามายืนฟังสิ่งที่ท่านได้กล่าวออกมา ”
ชายชราชางฟู่ได้หยถดคำกล่าวที่ประจบประแจงแล้วถามเฟยหลงให้แน่ใจว่า
” ท่านลูกค้าเฟยหลงท่านเเน่ใจเเ้ลวใช่ไหมว่าจะตอบคำถามของข้า ”
เฟยหลงได้พยักหน้าพร้อมกล่าวว่า
” ข้าพูดคำไหนคำนั้นเอาละที่นี้เถ้าแก่ชางท่านก็กล่าวถามมาเถอะ ”
เมื่อชายชราชางฟู่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า
” ย่อมได้ถ้างั้นคำถามมีอยู่ว่า….. ”
” การเวลาฝันแปลี่ยนประวัติศาสตร์ก็ไหลหายไปกับเเม่น้ำของกาลเวลาเหล่าสิ่งมีชิวิตนั้นรู้ว่าตนนั้นมีชิวิตไม่ยืนยาวมีเพียงเส้นทางเดียวที่เชื่อกันว่าจะทำให้เป็นอมตะเส้นทางนั้นมีจุดสิ้นสุดหรือไม่ ”
เมื่อชายชราชางฟู่บอกคำถามให้เฟยหลงจบก็รอคอยคำตอบจากเฟยหลงอยู่เงียบๆ
ูเวลาผ่านไปชั่วครู่เฟยหลงจึงยิ้มออกมาแล้วถามชายชราชางฟู่ว่า
” โรงประมูลของท่านนั้นคงไม่กลับคำใช่ไหมที่ให้สิ่งของทั้งหมดที่ข้าซื้อไปแบบฟรีๆถ้าข้าตอบคำถามของท่านได้ ”
ชายชราชางฟู่ได้บอกกับเฟยหลงว่า
” โรงประมูลเราไม่มีทางเป็นเช่นนั้นเเน่นอนท่านสามารถวางใจได้ไม่งั้นโรงประมูลของเราจะเสียชื่อเสียงที่ทำไว้นานมากมันไม่คุ้มเลยที่ต้องทำแบบที่ท่านลูกค้าเฟยหลงคิด ”
เฟยหลงที่ได้ยินคำยืนยันของชายชราชางฟู่ว่าจะไม่กลับคำจึงรู้สึกดีใจที่ได้ของฟรีแต่ตนก็ยังแสดงออกอย่างสงบ
” คำตอบของท่านไม่ได้ยากอะไรเลยแต่ก็ไม่ได้ง่ายเช่นกัน ”
” และคำตอบของมันก็คือเมื่อมีจุดเริ่มก็ย่อมต้องมีจุดจบนั้นคือสิ่งที่ข้าเชื่อมั่นถ้าท่านอยากรู้ก็ต้องไปยังที่แห่งนั้น ”
ชายชราที่คิดว่าเฟยหลงนั้นไม่สามารถตอบคำถามได้แต่คำตอบที่ได้กลับมาเมื่อได้ทำให้ชายชราเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
” ท่านลูกค้าเฟยหลงท่านรู้คำตอบของสิ่งนี้ได้ท่านผ่านการทดสอบ ”
เฟยหลงได้ตอบว่า
” มันก็แล้วเเต่ว่าใครเป็นคนตอบคำถาม ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบก็ได้ถามต่อว่า
” ไหนละของที่ข้าอยากซื้อช่วยเอามาให้ข้าเร็วๆหน่อยข้ากำลังรีบอยู่ “
