เสี่ยวไป๋ที่นอนหมอบอยู่ไม่นานก็ลุกขึ้นและกระโดไปมาอย่างมีความสุขเพราะว่าตอนนี้เสี่ยวไป๋นั้นรู้สึกว่ามีพลังงานอันมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่
เฟนหลงก็ได้ใช้สัมผัสวิญญาณของตนตรวจสอบเสี่ยวไป๋ที่ตอนนี้กำลังกระโดดไปมาอยู่แล้วกล่าวออกมา
” ในตอนนี้เสี่ยวไป๋นั้นมีความบริสุทธิ์ของสายเลือดที่เพิ่มสูงขึ้นจากเดิมแม้จะไม่มากเพราะว่าผลปราณอสูรต้นนี้เป็นสมุนไพรที่ไม่ไดเจัดเป็นระดับสูงมาก ”
” เเต่ในอนาคตข้าจะต้องหาสมุนไพรที่ให้ผลลัพธ์ที่มากกว่าผลปราณอสูรให้เจอ ”
ซูซ่านที่กำลังยืนอยู่ข้างก็ได้กล่าวถามเสี่ยวไป๋ว่า
” นี่เสี่ยวไป๋เจ้าเเข็งเเกร่งขึ้นอีกแล้วเหรอ ”
เสี่ยวไป๋ก็ได้ร้องตอบซูซ่านกลับไป
” อ๋าว ”
พร้อมกับวิ่งไปมาด้วยความเร็วสูงสุดที่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนก็เพื่อมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เฟยหลงที่เห็นอย่างนั้นก็ได้กล่าวกับซูซ่านและเสี่ยวไป๋ว่า
” เอาละพวกเจ้าทั้งสองหยุดก่อนตอนนี้ข้าว่าเราควรที่จะหนีไปให้ไกลจากจุดที่เราได้ไปนำผลปราณอสูรมาเพราะดูเหมือนว่าสัตว์อสูรขอบเขตวิญญาณนั้น ”
” จะโกรธพวกเรามากที่ไปเเย่งผลปราณอสูรที่มันต้องการมา ”
เมื่อซูซ่านได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวกับเฟยหลง
” งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะคะท่านพี่เฟยหลง ”
เฟยหลงได้ตอบซูซ่านกลับไป
” อืมไปกันเถอะ ”
………………………
เฟยหลงได้กลับมาที่โรงเตี๊ยมพร้อมกับซูซ่านและเสี่ยวไป๋โดยที่เมื่อเฟยหลงและทั้สองได้ขึ้นไปยังบนห้องแล้วก็ำด้กล่าวกับซูซ่านและเสี่ยวไป๋ว่า
” ตอนนี้ข้ามีจุดมุ่งหมายที่หลากหลายเเต่มีที่หนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้แล้วยังมีโอกาศที่พวกเจ้าและข้านั้นสามารถทะลวงระดับขึ้นไปได้อีก ”
เฟยหลงได้เงียบไปชั่วครู่และมองทั้งสองคนพร้อมกับกล่าวออกมา
” ข้าอยากจะถามพวกเจ้าทั้งสองว่าะวกเจ้านั้นว่าพวกเจ้ามีสถานที่ที่อยากไปหรือไม่ ”
เสี่ยวำป๋เเละซูซ่านได้มองกันโดยที่ซูซ่านก็ำด้กล่าวออกมาว่า
” ตัวข้านั้นำไม่มีความทรงจำเหลืออยู่เลยจ้านั้นไม่รู้ว่าเมื่อตอนเด็กนั้นข้าอาศัยอยู่ที่ไหน ”
เสี่ยวไป๋ก็ได้ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมองเฟยหลงเหมือนกับจะบอกว่า
” ข้าก็ไม่ได้ไปไหนตั้งเเต่เกิดมาข้าอยู่กับท่านแม่ของข้ามาตลอดจนกระทั้งท่านพี่เฟยหลงได้พาข้าออกเดินทางมาด้วยหลังจากที่ท่านเเม่ของข้านั้นได้ตายไปแล้ว ”
เฟยหลงที่เห็นดังนั้นจึงกล่าวกับทั้งสองว่า
” งั้นจุดหมายต่อไปของพวกข้าก็คือเมืองหลวงของอาณาจักรสายลม ”
ซูซ่านก็ได้กล่าวกับเฟยหลง
” ข้าจะตามท่านพี่ไปด้วยอย่างเเน่นอน ”
เสี่ยวไป๋ก็ได้ร้องตอบเหมือนกัน
” อ๋าว ”
เฟยหลงก็ได้กล่าวต่อไปอีก
” ถ้าเจ้านั้นต้องการอะไรก็ไปหาซื้อได้ในเมืองนี้ถึงจะเป็นเเค่เมืองเล็กเเต่บางครั้งอาจะจมีสิ่งของหรือบางอย่างที่ต้องใช้โชคชะตาเท่านั้นถึงจะได้พบกับมัน ”
ซูซ่านก็ได้ตอบเฟยหลงกับไปว่า
” คะท่านพี่เฟยหลง ”
เฟยหลงก็ำด้กล่าวกับซูซ่านเเละเสี่ยวไป๋ว่า
” พวกเจ้าทั้งสองก็ระวังตัวเอาไว้ด้วยถึงเเม้ว่าในเมืองเเห่งนี้จะไม่มีใครที่จะทำร้ายะวกเจ้าได้ ”
” และข้านั้นขอเตรียมอะไรบางอย่างเจ้านี้นก็พาเสี่ยวไป๋ไปด้วยละกัน ”
เมื่อซูซ่านกล่าวจบก็ได้เดินออกไปพร้อมกับเสี่ยวไป๋
เฟยหลงก็ได้ถอนหายใจและกล่าวอแกมา
” จุดมุ่งหมายของพวกเราคือเมืองหลวงของอาณาจักรสายลมเเม้ว่าตามที่หนังสือหรือข้อมูลที่ข้าได้มาจากเหช่าผู้คนที่รู้จักก็จะบอกันเป็นเสียงเดียวว่ามันคืออาณาจักรที่สวยงามและเงียบสงบ ”
” เเต่สำหรับข้านั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นดังที่ได้ยินมาเพราะว่าไม่ว่าอาณาจักรนั้นจะสวยงามเพียงใดแต่มันก็ต้องมีด้านมืดของมัน ”
” ซึ่งเหมือนกับว่าที่ไหนมีเเสงสว่างที่นั้นก็ย่อมมีความมืดด้วยเช่นกัน ”
เฟยหลงได้รู้สึกเหมือนว่าที่อาณาจักรสายลมนั้นมียางสิ่งที่กำลังเรียกหาตัวเขาอยู่
