ณเมืองหลวงแห่งอาณาจักรสายลม
ได้มีมนุษย์สองคนและสัตว์อสูรตัวเล็กหนึ่งตนซึ่งหนึ่งในมนุษย์สองคนนั้นได้กล่าวออกมาว่า
” ในที่สุดพวกเราก็มาถึงเเล้ว ”
นั้นคือเสียงของเฟยหลงนั้นเองและตอนนั้นก็มีเสียงของอีกคนดังขึ้นมาซึ่งเหมือนเสียงของเด็กสาว
” ท่านพี่เฟยหลงพวกเราจะไปไหนกันต่อดี ”
ด้านข้างมีสัตว์อสูรยืนอยู่ซึ่งก็คือเสี่ยวไป๋นั้นเองและเจ้าของเสียงที่กล่าวออกมาก็คือซูซ่าน
เฟยหลงที่ได้ยินคำถามของซูซ้่านจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” พวกเราจะต้องไปหาสถานที่พักก่อนที่จะเริ่มลงมือทำอะไรต่อไปเพราะว่าตอนนี้พวกเราก็ได้เดินทางมานานเเล้วไม่ต้องรีบร้อนหรอก ”
ซูซ่านก็ได้นึกถึงการได้หลับอย่างสบายใจโดยที่นางไม่ต้องนอนหลับหรือนั่งบ่มเพาะในป่าอีกต่อไป
ซูซ่าาจึงรู้สึกดีใจที่เฟยหลงกล่าวออกมาว่าตอนนี้ไม่ต้องทำอะไรมากเเค่หาที่พักก่อนเเต่เสี่ยงร้องของของนางนั้นได้ขัดจังหวะมาก่อน
เฟยหลงที่ได้ยินเสียงท้องร้องจองซูซ่านจึงกล่าวออกมาว่า
” งั้นตอนนี้พวกเราไปหาอะไรทานกันหน่อยไหมเรื่ิงที่พักนั้นไม่ต้องรีบร้อนเกินไปก็ได้ ”
ซูซ่านก็ได้ตอบเฟยหลงกลับไปด้วยสีหน้าที่เริ่มเเดงขึ้นมาเพราะเสียงท้องร้องของนาง
” งั้น……. ข้าก็จะตามท่านพี่เฟยหลงไปหาอะไรทานด้วยเช่นกัน ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินว่าเฟยหลงกำลังไปหาอะไรทานจึงตาเป็นประกายขึ้นมาและร้องออกมาอย่างมีความสุข
” อ๋าว~~~ ”
ทั้งสามได้หาร้านเเห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนพลุกพล่านและท่าทางสภาพของร้านก็น่าจะมีอาหารที่อร่อยใช้ได้
เฟยหลงและซูซ่านที่เข้าไปก็ได้พบกับสายตาทากมายที่จ้องมองมายังซูซ่านซึ่งเต็มไปด้วยความคิดต่างซึ่งเฟยหลงมองเห็นผ่านสายตา
เเม้ว่าจะมีผ้าคลุมหน้าปิดบังใบหน้าของนางอยู่เเต่ก็ยังไม่อาจปิดบังความสวยงามที่เพียงเเค่มองเห็นดวงตาที่เป็นประกายนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าใบหน้าที่เเท้จริงนั้นต้องงดงามเพียงใด
ซูซ่านที่เห็นเหล่าผู้คนมากมายที่จ้องมองนางอยู่จึงไม่กล้าที่จะไปสบตากับคนพวกนั้นเเละขยับเข้าใกล้เฟยหลงมากกว่าเดิม
เฟยหก็ได้กล่าวปลอบใจนาง
” ไม่เป็นไรไม่ต้องสนใจสายตาของคนพวกนั้นที่มองเจ้าหรอกเพราะสุดท้ายมันก็ได้เเค่มองเเต่ถ้ามังยังอาจที่จะทำอะไรเจ้าข้าจะเป็นคนลงมือทุบตีมันเอง ”
ซูซ่านที่ตัวอยู่ใกล้กับเฟยหลงมากจนเหมือนกับนางกลัวว่าเฟยหลงจะหายไปเสี่ยวไป๋นั้นได้เดินตามมาอย่างสบายใจ
” อ๋าว ”
เฟยหลงได้เดินไปยังพนักงานคนหนึ่งเเละได้สั่งออกไปว่า
” เจ้ามีห้องพิเศษไหมข้าต้องการหนึ่งห้องและนำอาหารขึ้นไปให้ข้าด้วย ”
พนักงานคนั้นได้ตอบว่า
” ห้องพิเศษของทางร้านเราเหลืออยู่ห้องสุดท้ายพอเลยขอรับท่านลูกค้าเชิญตามตัวข้ามาได้เลยขอรับข้าจะเป็นคนนำทางไปให้ท่านเอง ”
ตอนนั้นเองที่มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมผู้คุ้มกันกล่าวกับพนักงานว่า
” ข้าต้องการห้องพิเศษหนึ่งห้อง ”
พนักงานคนั้นที่ได้เห็นว่านางมีผู้คุ้มกันอยู่ซึ่งเบื้องหลังนางอาจจะไม่งายดายเเละร้านอาหารของเขาก็ไม่อาจเเตะต้องคนเหล่านี้ได้
” ข้าน้อยต้องขออภัยด้วยขอรับห้องพิเศษห้องสุดท้ายนั้นได้ถูกจองโดยลูกค้าท่านนั้นไปแล้ว ”
พนักงานคนนั้นได้กล่าวพร้อมกับชี้นิ้วมาทางเฟยหลง
หญิงสาวจึงพยักหน้าของนางให้และเดินมาทางเฟยหลงพร้อมกับกล่าวว่า
” คุณชายท่านนี่ไม่ทราบว่าพอที่จะยกห้องพิเศษนั้นให้ข้าได้ไหมข้าจะจ่ายค่าห้องให้ถึงสองเท่า ”
เฟยหลงได้มองนางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงบเยือกเย็นพร้อมตอบไปว่า
” ขออภัยข้าไม่สามารถให้ท่านได้ ”
เหล่าผู้คุ้มกันที่ได้ยินเฟยหลงปฏิเสธจึงเดินเข้ามาแล้วกล่าวว่า
” เห้…… คุณหนูใหญ่ของพวกข้าต้องการห้องทำไมพวกเจ้าถึงไม่ได้ให้กันละ “
