ซูซ่านที่ได้ยิยเฟยหลงกล่าวเชิญชวนนางจึงกช่าวตอบรับอย่างไม่ลังเล
” ข้าจะไปกับท่านด้วยท่านพี่เฟยหลง ”
เมื่อเฟยหลงกำลังจะก้าวเดินต่อไปก็นึกเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาได้
” แล้วเสี่ยวไป๋ละ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงนึกขึ้นมาได้ว่านางลืมอะไรไป
” จริงด้วยข้าลืมเสี่ยวไป๋ไผได้ยังไงกัน ”
เมื่อซูซ่านกล่าวจบก็วิ่งกลับไปที่ห้องและพบกับก้อนสีขาวอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ซูซ่านเคยนอนเเละนั้นก็เสี่ยวไป๋ที่ยังคงนอนอยู่
โดยที่เเม้ว่าซูซ่านได้เดินกลับเข้ามาแล้วเเต่ก็ยังคงไม่รู้สึกตัว
” อ๋าว~~~~~~ ”
โดยที่ซูซ่านดูจากท่าทางแล้วนั้นคงกำลังฝันเรื่อดีๆอยู่เเน่นอน
เเต่ซูซ่านต้องไปปลุกเสี่ยวไป๋ที่กำลังฝันดีอยู่เพราะว่าเฟยหลงและซูซ่านไม่อยากทิ้งเสี่ยวไป๋เอาไว้
” นี่เสี่ยวไป๋เจ้าตื่นได้เเล้ว ”
ทางด้านเสี่ยวไป๋ทร่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่นั้นได้รู้สึกตัวนิดหน่อยเพราะดูเหมือนว่าจะมีคนรบกวนการนอนของมัน
โดยเรื่องนั้นเองทำให้เสี่ยวไป๋ใช้กรงเล็บของตนปัดนิ้วมือของซูซ่าน
” สึบ ”
ซูซ่านรู้สึกถึงกรงเล็บของเสี่ยวไป๋จึงดึงมือกลับมาทันและกล่าวออกมาว่่า
” เสี่ยวไป๋ตื่นได้แล้วมีคนกำลังขโมยอาหารอันเเสนอร่อยของเจ้า ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินดังนั้นจึงดีดตัวลุกขึ้นเเละมองซ้่ยมองขวาทันที
เเละเมื่อทันสังเกตุเห็นซูซ่านจึงมองนางด้วยความสงสัยว่า
” ไหนละโจรที่บังอาจมาขโมยอาหารแสนอร่อยของข้่า ”
ซูซ่านที่เห็นดังนั้นจึงกลั้นรอยยิ้มและเสี่ยงหัวเราะของนางไว้แล้สกล่าวบอกเสี้ยวไป๋ว่า
” ไม่เป็นไรเสี่ยวไป๋ข้าได้ไล่เจ้าขโมยคนนั้นกลับไปเรียบร้อยเเล้ว ”
เสี่ยวไป๋ได้ลองใช้จมูกของมันดมกลิ่นดูและก็ไม่ได้รู้สึกถึงกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยจึงรู้สึกสงสัยเเม้ว่าซูซ่านจะบอกว่านางได้ไล่ขโมยไปปล้วก็ตาม
ซูซ่านที่เห็นง่าเเผนของนางสำเร็ตแล้วจึงกล่าวเข้าเรื่อง
” นี่เสี่ยวไป๋เจ้าจะไปตลาดที่มีสมบัติแปลกประหลาดไหมข้าตะไปกับท่านพี่เฟยหลง ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงจึงรู้สึกขี้เกียจเเละกลับไปนอนต่อทันที
ซูซ่านที่เห็นเเบบนั้นคงต้องงัดไพ่ลับใบสุดท้ายอแกมาใช้แล้ว
” ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นบางครั้งตะมีจองตำพวกสมุนไพรแปลกประหลาดที่รสชาติดีเยี่ยมอยถ่ก็ได้ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นกลับลุขึ้นมาอีกครั้งและท่าทางการง่วงนอนของมันได้หายไปรวดเร็ว
” อ๋าว ”
เสี่ยวไป๋ได้เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปรอซูซ่านอยู่ข้างหน้าห้องทันทีซูซ่านที่เห็นดังนั้นจึงเดินตาทไป
เฟยหลงที่เห็นซูซ่านกลับมาพร้อมกับเสี่ยวไป๋ก็ได้กล่าวว่า
” ไม่คิดว่าสาวน้อยนางนี้ก็มีความคิดที่แปลกใหม่และเจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกอายและกำลังจะกล่าวอธิบายกับเฟนหลงแต่เฟยหลงได้กล่าวขัดขึ้นมาก่อน
” งั้นในเมื่อพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ ”
พวกเฟยหลงได้เดินมาถึงตลาดแห่งหนึ่งภายในเมืองซึ่งมีผู้บ่มเพาะมากมายเดินผ่านไปมามากมาน
โดยที่มีประตูซึ่งข้างบนติดป้ายที่เขียนไว้ว่า
” ตลาดรวมของแปลกประหลาด ”
ไว้เด่นสดุดตาและซูซ่านที่เห็นผู้คนเดินผ่านไปมามากมายจึงกล่าวกับเฟยหลงว่า
” ท่านพี่เฟยหลงทำไมถึงมีผู้คนมากมายนักละ ”
เฟยหลงได้ตอบซูซ่านกลับไป
” แล้วเจ้าคิดว่ามันจะไม่มีผู้คนเลยหรือที่นี่เป็นตลาดซื้อขายของเเปลกประหลาดนะ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยความอายว่า
” ข้าก็ลืมไปว่านี่เป็นสถานที่รวมของแปลกประหลาดมากมายจะไปมีคนน้อยนิดได้อย่างไร”
ที่ซูซ่านกล่าวกับเฟยหลงต่อไปอีกว่า
” ก็ข้าไม่ค่อยชอบเวลาที่ผู้คนเอาเเต่จ้องมองข้าตลอดเวลา ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวพร้อมกับยิ้มมุมปาก
” อาจจะเพราะเจ้างดงามเกินไปก็เป็นได้ ”
ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นจึงเงียบลงและในตอนนั้นเองที่เฟยหลงได้หยุดเท้าอยู่นะที่แห่งหนึ่ง
