เฟยหลงก็ได้กล่าวต่อไปอีกว่า
” สมุนไพรนี่มันไม่ได้มาจากที่เดียวกับร้านสมุนไพรแห่งนี้ ”
เมื่อชายอันธพาลคนนั้นได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวออกมาจึงกล่าวตอบกลับไปด้วยความโกรธว่า
” เจ้ากล่าวอะไรไรสาระไหนละหลักฐานที่เจ้ากล่าวอ้าง ”
เฟหยลงที่ได้ยินคำกล่าวของอันธพาลชายคนนั้นก็ได้กล่าวตอบกลับไป
” งั้นข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าดูว่าคำกล่าวของข้านั้นเป็นความจริง ”
เฟยหลงกล่าวจบก็ได้นำต้นบัวปฐพีของอันธพาลชายคนนั้นขึ้นมาและกล่าวว่า
” งั้นเจ้าก็ดูให้ดีละว่าเหมืิอนกับที่ข้าได้กล่าวไว้หรือไม่ ”
เฟยหลงได้ใช่มือของตนชี้ไปยังรากของต้นบัวปฐพีและกล่าวออกมา
” นี่คือต้นบัวปฐพีของเจ้าซึ่งรากหลักของมันมีทั้งเพียงเก้าเส้นเท่านั้น ”
” ซึ่งปกติรากหลักของต้นบัวปฐพีที่เติบโตเต็มที่เเล้วนั้นต้องมีทั้งหมดสิบเส้นโดยที่รากของเจ้านั้นมีเพียงเก้าเส้นเท่านั้น ”
เมื่ออันธพ่ลชายได้ยินเช่นนั้นก็กบ่าวตอยเฟยหลงว่า
” รากนั้นข้า……… อาจะเผลอทำลายไปตอนไม่รู้ตัวก็ได้ ”
เฟยหลงก็ได้กบ่าวถามอันธพาลชายคนนั้นโดยที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของอันธพาลชาย
” เจ้าบอกว่าเจ้านั้นได้ทำลายมันไปยังงั้นเหรอเจ้าเเน่ใจเเล้วใช่ไหมว่าได้ทำลายไปโดยไม่รู้ตัว”
อันธพาลชายคนนั้นรู้สึกถึงความกดดันเเปลกประหลาดจากสายตาของเฟยหลงที่กำลังจ้องมองดวงตาของตน
เหมือนกับว่าเฟยหลงนั้นสามารถมองเห็นทุกความลับและคำโกหกของตนได้
เเต่อันธพาลชายคนนั้นได้รับหน้าที่มาก่อกวนร้านสมุนไพรร้านนี้จากคนๆหนึ่งซึ่งได้รับเงินตอบเเทนที่มากมายโดยที่ตอนนี้อันธพาลชายคนนั้นก็ได้คิดว่า
‘ ใครจะคิดละว่าวันนี้ข้าจะเจอตอเข้าให้เเล้ว ‘
เเต่ตัวของอันธพาลชายนั้นไม่มีทางเลือกอื่นเเล้วเพราะตั้งเเต่ตนตัดสินใจรับงานนี้มาเเล้วต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น
” ขะ-ข้า………..เเน่….อาจจะข้าเผลอทำลายมันโดยไม่รู้ตัวก็ได้ ”
เฟยหลงที่ได้ยินคำตอบที่คาดเดาตั้งเเต่เเรกได้แล้วจึงกล่าวเสียดสีกลับไปวา่า
” งั้นเหรอผู้ย่ใเพาะขอบเขตก่อกำเนิดขั้นหกอย่างเจ้าจะ ‘ เผลอ ‘ ตัวไปทำลายมันโดยไม่ได้ตั้งใจ ”
ตั้งเเต่ที่เฟยหลงได้เข้ามาร้านนี้ก็รู้ได้ว่าอันธพาลชายคนนั้นไม่ได้เป็นคนธรรมดาเเต่้ป็นผู้บ่มเพาะซึ่งอยู่ขอบเขตก่อกำเนิด
เฟยหลงจึงคิดแผนการขึ้นมาโดยบีบให้อีกฝ่ายค่อยๆเดินตามแผนที่ตนวางไว้โดยไม่รู้ตัว
” อีกอย่างต้นบัวปฐพีนั้นเมื่อรากของมันส่วนหนึางถูกทำลายเเม้เเต่เบ็กน้อยพลังปราณที่อยู่ข้างในจะค่อยรั่วไหลออกมาเเม้จะเบาบางเเต่ถ้าลองสัมผัสดูดีๆก็สามารถรับรู้ได้ ”
เฟยหลงได้ยกต้นบัวปฐพีต้นนั้นขึ้นมาเเละกล่าวออกมาอีกว่า
” งั้นเจ้าลองสัมผัสพลังปราณจากต้นบัวปฐพีทั้งสองต้นดูว่ามันมีส่วนไหนรั่วไหลออกมาบ้าง ”
บัณฑิตชายที่ยืนอยู่ข้างเฟยหลงมาตลอดก็กล่าวออกมา
” ใข่ข้าก็รู้สึกได้ว่ามันไม่มีพลังปราณรั่วไหลออกมาสีกนิดเดียว ”
เฟยหลงที่ได้ยินเเบบนั้นก็ไม่ได้แปลกใจมาก
” งั้นรากที่ขาดหายไปของมันที่เจ้าบอกว่าผลาดทำลายไปโดยไม่รู้ตัวมันไม่มีพลังปราณออกมาเลย ”
เฟยหลงก็ได้กบ่าวต่อไปโดยใข้ดวงตาของตนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของอันธพาลชายคนนั้น
” เเะะสุดท้ายก็มีเพียงจ้อสรุปเดียวเท่านั้นก็คือสมุนไพรต้นนี้ยังไม่โตเต็มที่นั้นเองซึ่งร้านขายสมุนไพรคงไม่ขายของคุณภาพต่ำแบบนั้น ”
เมื่ออันธพาลคนนั้นได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวมาทั้งหมดก็ไม่รึ้ว่าตนควรทำอย่างไรต่อไปให้งานที่ได้รับมาเสร็จสมบูรณ์ดังนั้นจึงกล่าวกับเฟยหลงและบัณฑิตชายคนนั้นว่า
” ข้า…… อาจจะจำร้านผิดก็ได้ข้าต้องไปหาร้านที่ขายสมุนไพรนี้ให้ข้าเเล้วข้าขอลาละ ”
เมื่อกล่าวจบอันธพาลชายคนนั้นได้รีบวิ่งออกไปราวกับว่าชีวิตขึ้นอยู่กับมัน
