เฟยหลงที่อยู่ในห้องของตนจึงเริ่มปรุงยาตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับเสี่ยวไป๋
” ทำไมข้ารู้สึกไม่คุ้มเลยที่จ่ายค่าจ้างให้มันเป็นเม็ดยา ”
เมื่อเฟยหลงคิดไปคิดมาสุดท้ายก็กล่าวออกมาว่า
” เเต่ก็เอาเถอะสัญญาต้องเป็นสัญญา ”
เฟยหลงจึงได้ลงมือปรุงเม็ดยาโดยที่ใช้สมาธิเพื่อจะได้เม็ดยาที่มีคุณภาพสูงที่สุด
ด้านเสี่ยวไป๋ที่ตอนนี้ก็ยังคงอยู่กับซูซ่านเพราะว่าเฟยหลงกำลังปรุงเม็ดยาบางอย่าวอยู่โดยที่มันเห็นเฟยหลงนั่งมองหม้อปรุงยาตรงหน้าเเล้ว
ถ้าเสี่ยวไป๋พูดได้ละก็คงจะอยากกล่าวถามเฟยหลงว่า
‘ การที่นั่งจ้องมองหม้อประหลาดใบหนึ่งมันสนุกขนาดนั้นเลยหรืิอ ‘
ถ้าเฟยหลงได้รับรู้ความคิดของเสี่ยวไป๋ละก็คงอยากเอาค้อนหนักหลายร้อยหลายพันจินทุบศีรษะของมันเเละกล่าวออกมา
‘ เจ้าคิดว่าเม็ดยานั้นมันหล่นมาจากฟ้าหรืิอมันสามารถปรุงขึ้นมาได้โดยที่จับอะไรก็ำด้โยนลงๆปเดี๋ยวก็เสร็จงั้นเหรอ ‘
ซูซ่านที่ตอนนี้กำลังนั่งบ่มเพาะพลังอยู่เงียบก็ได้รับรู้ถึงเสี่ยวไป๋ที่กำลังเดินวนไปมาอยู่จึงกล่าวถามมันออกไป
” เสี่ยวไป๋ทำไมเต้าต้องเดินวนไปมาด้วยละ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเสียงของซูซ่านก็ร้องตอบ
” อ๋าว~~~ ”
เหมืินกับจะบอกซูซ่านว่า
‘ ไม่มีใครสนใจข้าเลยเเม้เเต่คนเดียวหนึ่งคนนั่งจ้องมองหม้อประหลาดเเละท่านก็บ่มเพาะอีก ‘
ซึ่งซูซ่านในตอนนี้ทั้งที่นางนั้นฟังเสียงร้องของเสี่ยวไป๋ที่ผู้อื่นไม่สามารถทำได้เหมืินกับนาง
” เสี่ยวไป๋ท่านพี่เฟยหลงบอกว่าจะทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับเจ้าดังนั้นเจ้าก็รออยู่ในห้องของข้านี่เเหละไม่ต้องรีบร้อน ”
เมื่อซูซ่านกล่าวจบนางก็ได้เงียบไปชั่วครู่เเละกล่าวถามเสี้ยวไป๋ต่อไปว่า
” เเค่ว่าท่านะี่้ฟยหลงนั้นไปสัญญากับเจ้าตอนไหนหรืิอทำไมข้าถึงไม่รู้ละ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินคำถามของซูซ่านที่ถามได้ตรงจุดจึงได้เเต่คิดในใจ
‘ ท่านอย่ารู้เลยดีกว่าว่าเป็นเรื่องอะไรไม่งั้นท่านพี่ใหญ่อาจจะให้สิ่งที่พี่ใหญ่เรียกว่าเม็ดยาซึ่งหน้าตามันเหมืินลูกกลมๆลูกหนึ่งกับข้าลดลงก็ได้ ‘
‘ ถ้าท่านรู้ละก็ท่านลองคิดดูสิว่าสัตว์อสูรตัวน้อยที่อ่อนเเอเเละเเถมยังน่ารักอน่างข้าจะต้องหิวตามเพราะไม่มีเจ้าลูกกลมๆนั้นทานก็ได้ ‘
เเละเเน่นอนว่าซูซ่านไม่อาจได้ยินความคิดของเสี่ยวไป๋ในตอนนี้ได้เลย
ซูซ่านที่นั่งมอวเสี่ยวไป๋ที่ตอนนี่กำลังกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงของนาง
จนในตอนนั้นเองที่ซูซ่านก็จำได้ว่านางนั้นได้ซื้ิอบางอย่างมาจากตลาดขายของแปลกประหลาดเเห่งนั้น
จึงได้กล่าวกับเสี่ยวไป๋ด้วยรอยยิ้มว่่า
” เสี่ยวไป๋ข้ามีของให้เจ้าด้วยละ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินว่าซูซ่านมีของให้ตนจึงหยุดกลิ้งตัวไปมาบนเตียงเเละมองซูซ่านด้วยดวงตาคาดหวัง
” อ๋าว ”
เสี่ยวไป๋ได้ส่งเสียงร้องออกมาโดยที่ซูซ่านรู้สึกได้ว่านางนั้นเข้าใจสิ่งเสียงร้องของเสี่ยวไป๋ที่พยามสื่อสารกับนาง
‘ มันคืออะไรเกรอกินได้ป่าวถ้าเป็นเจ้าเม็ดกลมๆที่พี่ใหญ่ให้ข้ากินนั้นข้าขอเยอะเลยได้ไหม ‘
ซูซ่านจึงกล่าวตอบเสี่ยวไป๋กลับไปว่า
” เจ้าลูกกลมที่เจ้าหมายถึงคงเป็นเม็ดยาที่ท่านพี่เฟยหลงปรุงขึ้นมาส่วนการปรุงมันขึ้นมายังไงนั้นข้าเคยเห็นก็จริงเเต่ข้าคงทำไม่ได้เเบบท่านพี่เฟยหลง ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินว่าไม่มีเจ้าลูกกลมๆที่ตนชอบจึงนั่งคอตกลงไปมนทันที
ซูซ่านที่เห็นเเบบนั้นจึงหัวเราะเบาๆ
” ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสี่ยวไปเจ้าลองดูสิ่งนี้ซะก่อนเเล้วบางทีเจ้าอาจจะชอบก็เป็นได้ ”
เสี่ยวไป๋ที่กำลังนั่งคอตกอยู่นั้นก็ได้เงยกน้าจึ้นด้วยความเร็วสูงเเละมองซูซ่านด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามเหมืิอนจะบอกซูซ่านว่า
‘ งั้นก็รีบเอาออกมาสิข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันคืิออะไรกันเเน่ ‘
ซูซ่านที่เห็นดังนั้นจึงหยิบสิ่งที่นางกล่าวไว้ออกมา
