มันคือกำไลเเละสร้อยที่ทำจากหยกกับอัญมณีมากมายหลาดหลายรูปแบบออกมาจากถุงมิติใบหนึ้งที่เฟยหลงได้ให้กับซูซ่านเอาไว้
เสี่ยวไป๋ที่เห็นดังนั้นจึงรู้สึกแปลกใจที่เห็นสิ่งของระยิบระยับเต็มไปหมด
” อ๋าว ”
เสี่ยวไป๋ได้ลองใช้เท้าของตนสกิดสิ่งของเหล่านั้นเเละเงยหน้าของมันมองซุซ่านด้วยความเเปลกใจ
ซูซ่านที่เห็นแบบนั้นก็ได้กล่าวกับเสี่ยวไป๋ว่า
” เสี่ยวไป๋เจ้าขยับมาใกล้ๆข้าหน่อยสิจ้าจะเเสดงมห้เจ้าได้้ห็นว่าของพวกนี้มันต้องใช้ยังไง ”
เสี่ยวไป๋จึงขยับเจ้ามาใกล้ซูซ่านตามที่นางกล่าวเเละตอนนั้นเองที่ซูซ่านได้หยิบสร้อยและกำไลต่างที่มีไส้สำหรับสัตว์อสูรสวมมห้เสี่ยวไป๋
ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานก็เสี่ยวไป๋ก็ได้เปลี่ยบเเปลงไปอย่างใหญ่หลวง
ทางด้านเฟยหลงที่กำลังปรุงเม็ดยาอยู่นั้นก็ำด้มาถึงขั้นตอนสุดท้าย
พลังปราณที่อยู่ในสมุนไพรได้ควบรวบกันเเละกลั่นตัวออกมาเป็นเม็ดยาเม็ดหนึ่งซึ่งมีสีดำ
เฟนหลงที่เห็นเม็ดยาที่ตนปรุงออกมาได้จึงกล่าวพร้อมกับมีรอยยิ้มที่มุมปาก
” ก็ถือว่าเป็นเม็ดยาที่น่าพึงพอใจที่สุดที่ข้าปรุงขึ้นมาหลังจากเกิดใหม่……. ”
” เเต่เเค่นี้ยังไม่ดีพอจ้าจะต้องทำให้ดียิ่งขึ้นกว่านี้เเต่ปัญหาขนาดใหญ่ตอนนี้คือพลังปราณที่ยังไม่มีมากพอที่ข้าจะใช้ควบคุมเพลิงเพื่อปรุงเม็ดยา…………….. ”
เฟนหลงได้กล่าวต่อไปอีกว่า
” ขอบเขตการบ่มเพาะของข้าในตอนนี้ก็ถึงเวลาเเล้วที่ต้องยกระดับ ”
เฟยหลงจึงเริ่มปรุงยาที่ใช้สำหรับทะลวงขอบเขตต่อไป
‘ ขอบเขตวิญญาณในที่สุดข้าก็ก้าวหน้าเเละเข้าใกล้ความต้องการของข้ามากจึ้นกล่าวเดิมเเม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เล็กน้อยในเป้าหมายของข้าก็ตาม’
เมื่อเฟยหลงได้สลัดความคิดพวกนั้นทิ้งทั้งหมดและเริ่มปรุงมใเม็ดยาต่อไปโดยที่ตัวเขาไม่รู้ว่า
เสี่ยวไป๋ในตอนนี้นั้นอยากพบเจอเฟยหลงมากเเค่ไหนก็ตาม
เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปไม่มีหยุดเดินเฟยหลงก็ได้ปรุงเม็ดที่ตัวเขาต้องการเสร็จสิ้นเเล้วจึงเปิดประตูห้องของตนออกไป
และเดินไปยังหน้าประตูห้องของซูซ่านและได้ยินเสีนงอะไรบางอย่างที่ดังอยู่ข้างในห้อง
” อ๋าว~~~~ ”
” เสี่ยวไป๋เจ้าอยู่นิ่งก่อนข้าใกล้จะใส่สร้อยเส้นนี้เสร็จเเล้ว ”
เฟยหลงที่ได้ยินเสียงก็รู้สึกสงสัยเเต่จากเสียงนั้นก็ไม่ได้มีเรื่องร้ายเเรงเกิดขึ้นจึงใช้มือเคาะประตู
เเต่ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงของซูซ่านกบ่าวขึ้นมาว่า
” ท่านพี่เฟยหลงเข้ามาได้เลย ”
เฟยหลงที่ได้ยินเข่นนั้นจึงรู้สึกดีจึ้นมาเพราะว่า
‘ เเม่ช่วงเวลาผ่อนคลายนางก็ยังระมัดระวังตัวเองอยู่เสมอเพื่อใข้สอดส่องการโจมตีของศัตรูที่อาจตะลงมือตอนไหนก็ได้ ‘
‘ ไม่เสียเเรงที่ข้าเฟยหลงคนนี้ได้สอนเรื่องราวต่างๆมากมายจนเปลี่ยนสาวน้อยที่ขี้อายกบายมาเป็นสาวน้อยที่สมบูรณ์แบบตามที่ข้าต้องการ ‘
เมื่อเฟยหลงเปิดเข้าไปก็ได้พบกับซูซ่านที่ตอนนี้กำลังกล่าวออกมา
” นี่เสี่ยวไป๋เจ้าอย่าหลบข้าสิมาให้ข้าใส่ขพวกนี้ให้ครบก่อนเเล้วข้ารับรองเลยว่าเจ้าจะต้องเปบ่งประกายเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด ”
เฟยหลที่ได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกแปลกใจกับคำกล่าวของซูซ่านและลองให้สายตาขอตนมองหาเสี่ยวไป๋เเต่สุดท้ายเเล้วก็ได้พบกับสิ่งๆหนึงเข้าเเล้วรู้สึกว่าตนนั้นรู้จักซูซ่านน้อยไป
โดยที่ด้านหน้าของซูซ่านปรากฏเสี่ยวไป๋ที่ตอนนี้กำลังจะวิ่งหนีจากซูซ่านแต่โดนนางจับไว้ทำให้หมดโอกาศที่จะหนีรอด
ซึ่งบนตัวของเสี่ยวไป๋นั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับมากมายโดยที่เฟยหลงเห็นดังนั้นจึงมองเสี่ยวไป๋ด้วยสาตาที่แปลกไปและเต็มไปด้วยการครุ่นคิด
” เสี่ยวไป๋ไม่คิดว่าเจ้าเองก็มีความชอบที่จะใส่เครื่องประดับมากมายเเบบนี้ ”
” ไว้คราวหน้าข้าจะหลอมเครื่อประดับพวกนี้ให้เเต่พวกมันนั้นมีความสามารถในการป้องกันด้วย”
