เจียงหงที่ได้เห็นดังนั้นจึงตะโกนออกมาว่า
” ท่านลุงใหญ่ระวังข้างหลัง ”
เเน่นอนว่าสัตว์อสูรตัวนี้นั้นได้โผล่ขึ้นมาจากใต้พื้นดินเเละลอบโจมตีจ้าวเฉิน
ในจังหวะที่มันคิดว่ามนุษย์ตรงหน้านั้นไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้ทันอย่างเเน่อนน
รอบด้านเต็มไปด้วยฝุ่นที่ฟุ้งกระจายออกมาเป็นจำนวนมาก
เเต่ในตอนนั้นเองที่ได้มีลูกธนูลูกหนึ่งที่อัดเเน่ไปด้วยพลัปราณจำนวนมากได้พุ่งเข้ามาใส่สัตว์อสูรต้นนั้น
” สวบ……….. ”
ธนูลูกนั้นได้โดนสัตว์อสูรตัวนั้นอย่างเเน่อนเพราะว่าทีเสียงร้องด้วยความโกรธของมันดังขึ้น
” โร๊ววววววว ”
เมื่อฝุ่นเหล่านั้นได้หายไปก็พบกับกิ่งก่าขนาดใหญ่ที่มีสีผิวน้ำตาลเข้มกรงเล็บทั้งสองข้างที่มีความคม
เเละดวงตาที่กำลังจ้องมองไปทางที่ลูกธนูนั้นได้พุ่งมา
” โร๊วววววววว ”
บนกำแพงนั้นได้ปรากฏชายวัยกลางคนกำลังถือธนูยาวที่มีลวยสายสวยงมาเเละเต็มไปด้วยเจตจำนงเเห่งการสังหาร
จ้าวเฉินนั้นรู้อย่เเล้วว่าคนที่ยิงธนูนั้นเป็นใครจึงกล่าวออกมาว่า
” เเม่ทัพขี้เมากลับไปข้าจะเลี้ยงสุราเจ้าเอง……………… เเต่ตอนนี้พวกเราคงต้องจัดการเจ้าสองตัวนี้ก่อน ”
ซึ่งคนนั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากเเม่ทัพที่ถูกส่งมายังเมืองชายเเดนทางตอนเหนือเเห่งนี้เพื่อช่วยต่อสู้กับสัตว์อสูร
เเละดูจากคำพูดของจ้าวเฉินที่กล่าวออกมานั้นก็พอจะคาดเดาไดเว่าพวกเขาทั้งสองคนจะสนิทกันไม่น้อย
ชายที่ถูกจ้าวเฉินเรียกว่าเเม่ทัพขี้เมาก็ได้เเค่นเสียงของตนออกมาเเล้วตอบกลับไปว่า
” ฮึ……………คนสมองกล้ามเเถมยังชอบพูดจาตลบตะแลงอย่างเจ้านั้นรู้จักเลี้ยงสุราข้าด้วยหรือ ”
จ้าวเฉินที่ได้ยินเช่นั้นจึงกล่าวตอบกลับไป
” เห้…………. ข้าเคยพูดจาตลบตะแลงที่ไหนข้าเเค่บอกว่าจะเลี้ยงเจ้าเเต่ไม่มีเวลาเท่านั้นเองจึงขอเลื่อนออกไปก็เเค่นั้นเอง ”
ชายที่ถูกเรียกว่าเเม่ทัพขี้เมาก็ได้กล่าวตอบจ้าวเฉินกลับไป
” ถ้าครั้งนี้เจ้ากลับคำพูดเตรียมตัวโดนลูกธนูเสียบจนกลายเป็นเม่นได้เลย ”
เมื่อกล่าวจบชายคนนั้นได้กระโดลงมาจากกำแพงเมืองเเละเข้าต่อสู้กับสัตว์อสูรกิ้งก่าโดยทันที
ทางเฟยหลงเห็นตั้งเเต่เเรกที่ชายคนนั้นได้ง้างสายธนูออกมาตัวเขาคงไม่จำเป็นต้องลงมือเพื่อช่วยลุงใหญ่ของเจียงหงที่เป็นลูกศิษย์เขา
เฟยหลงได้มองการต่อสู้ของทั้งสองก่อนจะมองเจียหงเเละกล่าวออกมาว่า
” เฮ้……………. สาวน้อยเจ้าคิดว่ายังไงกับการต่อสู้ของพวกเขา ”
เจียงหงที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวออกมาเเบบนั้นก็ได้เเต่สงสัยเเละกล่าวถามกลับไป
” ท่านกำลังพูดกับใครอยู่หรือ ”
เฟยหลงก็ได้ตอบกลับไปด้วยมุมปากที่มีรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวตอบกลัลไปว่า
” เเล้วตอนนี้เจ้าคิดว่าข้ากำลังพูดอยู่กับใครละ ”
เจียงหงที่ได้ยินเเบบนั้ก็ได้ระเบิดอารมณ์ออกมาพร้อมกับกล่าวตอบกลับไป
” ใครเป็นสาวน้อยของเจ้ากัน………….. ”
เฟยหลงได้ส่ายหน้าของตนเเละกล่าวตอบกลัลไปว่า
” เป็นเพราะเจ้าชอบทำนิสัยเหมือนเเบบนี้ไงถ้าไม่ให้ข้าเรียกเจ้าว่าสาวน้อยเเล้วจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไร ”
เจียหงก็ได้กล่าวตอบกลับไปด้วยความโกรธ
” ท่านจะเรียกอะไรก็เรื่องของท่านยกเว้น…….. ”
ก่อนที่เจียงหงจะพูดจบเฟยหลงก็ได้กล่าวขัดขึ้นมา
” สาวน้อยเจ้าพูดเองนะว่าจะให้ข้าเรียกเจ้าเเบบไหนก็ได้อย่าได้คิดที่จะกลืนคำพูดของตัวเองละ ”
เจียงหงได้กล่าวออกมาด้วยความโกรธที่กำลังเพิ่มขึ้นจนนางหอบหายใจอย่างหนัก
” ไออาจารย์บ้าเจ้าพูดอะไรทำไมไม่ฟังที่ข้าพูดให้จบก่อน ”
เฟยหลงที่ได้ยินเจียงหงกล่าวเรียกตนเเบบนั้นก็ได้เเต่สายหน้าอย่างจนใจ
” ขนาดข้าที่เป็นอาจารย์เจ้ายังไม่เคารพเลย……….. มีลูกศิษย์เเบบนี้ข้าเหนื่อยใจจริงๆ “
