โดยไม่รอช้าหลานเฟินได้พุ่งเข้าไปกอดเสี่ยวไป๋อย่างรวดเร็วจนเสี่ยวไป๋ไม่ได้มีโอกาศหลบหนีเเม้เเต่น้อย
” เจ้าเเมวน้อยเสี่ยวไป๋………. ร่างกายเจ้ามันช่างนุ่มอะไรอย่างนี้ ”
เสี่ยวไป๋ที่โดนหลานเฟินกอดอยู่นั้นก็ได้ดิ้นไปมาเเต่ไม่สามารถสลัดหลานเฟินออกไปได้เลยเสี่ยวไป๋จึงกล่ทวออกมาว่า
” ปล่อยข้า…………เจ้าผู้หญิงบ้า……ตัวข้าไม่ใช่หมอนใบหนึงให้เจ้ากอดเล่นอย่างนี้ ”
เเต่หบานเฟินนั้นทำราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดนั้นเเล้วยังคงกอดตัวเสี่ยวไป๋เอาไว้อย่างนั้นเเล้วกล่าวถามเฟยหลงออกมา
” ข้าเสียดายอย่างมากที่ตอนนั้นท่านไม่ขายเสี่ยวไป๋ให้กับข้า………. ไม่ว่าข้าเห็นมันทีไรมันก็ช่างน่ารักอย่างมาก ”
ซูซ่านที่เคยพบเจอกับฟลานเฟินนั้นไม่ได้ประหลาดใจมากเเต่อย่างใดเเต่กับเจียงหงนั้นกลับรู้สึกเเปลกกับท่างทีของหลานเฟินอย่างมาก
” ท่านอาจารย์ไม่ทราบว่าคุณหนูท่านนี้เป็นใครเหรอ ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
” เป็นคนมิตรสหายที่เจอระหว่างนั่งอยู่ในโรงเตี๊ยมที่อาณาจักรสายลม ”
เจียงหงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้กล่าวถามออกไปอีกว่า
” เเล้วเสี่ยวไป๋นั้นปล่อยให้นางกอดเอาไว้อย่างนั้นดีเเล้วเหรอ ”
เฟยหลงได้ยิ้มออกมาด้วยท่าทางผ่อนคลายพร้อมกับคว้าถ้วยชาขั้นมาโดยซูซ่านที่เห็นเช่นั้นก็ได้รินชาให้อย่างเบามือ
เฟยหลงได้ดื่มชาด้วยท่ทางที่ราวกับว่าเรื่องนี้ตัวเขาไม่ได้มีความเห็นใดๆทั้งสิ้น
” ดื่มชาในสถานที่สงบเเบบนี้มันช่างสบายดีเหลือเกิน ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวออกมาอย่างนั้นก็รู้สึกท้อเเท้ใจอย่างมากที่เฟยหลงไม่ได้คิดช่วยตัวมันเเม้เเต่น้อย
” พี่ใหญ่ท่านไม่คิดจะช่วยข้าอย่างนั้นเหรอ ”
” คิดจะให้ข้าอยู่กับยัยผู้หญิงบ้านี้จริงเหรอมีหวังข้าได้กลายเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งของนางเเน่นอน”
หลานเฟินที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวออกมาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความยินดี
” ถ้าเจ้าสนใจละก็จะติดตามข้าไปไหมละ ”
” ข้ารับรองเลยว่าเจ้าจะได้สิ่งที่ต้องการหลายอย่างรวมถึงทรัพยากรบ่มเพาะพลังปราณอีกด้วย ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ทองหน้าหลานเฟินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการครุ่ยคิด
” ท่านทำอาหารเป็นไหม ”
หลานเฟินได้ตอบเสี่ยวไป๋ตามความจริง
” ข้าทำอาหารไม่เป็น ”
เสี่ยวไป๋จึงกล่าวถามต่อไปอีกว่า
” งั้นเจ้าลองมองสำรวจข้าเเล้วเจ้าเห็นอะไร ”
หบานเฟินที่ได้ยินคำถามนี้ก็ได้กล่าวตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
” สัตว์อสูรเเสนน่ารักตัวหนึ่ง ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นเเทบจะกระอักเลือดออกมาเเล้วกล่าวตอบกลับไปว่า
” เจ้าคิดว่าข้าจะยอมตามไปอย่างนั้นเหรอในเมื่อเจ้าทำอาหารไม่เป็นเเละไม่เห็นถึงสิ่งที่ข้าต้องการคำตอบนั้นเเปลว่าเจ้ากับข้าไม่มีโชควาสนาต่อกัน ”
หลานเฟินที่ได้ยินเขานั้นก็ได้มองเสี่ยวไป๋ด้วยท่าทางครุ่นคิดเเล้วกล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสดใส
” มันก็ไม่เเน่เสมอไปหรอก…….. บางทีเจ้าอาจจะชอบข้าก็ได้ถ้าได้ใช้ชีวิตร่วมกับข้า ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเขานั้นก็ได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบาเเละเต็มไปด้วยคใามอึดอัด
” ข้าจะโดนกอดจนตายก่อน…………… ถ้าไปอยู่กับเจ้าเเล้วถ้าเจ้ายังไม่ปล่อย ”
หลานเฟินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ยอมปล่อยเสี่ยวไป๋ให้เป็นอิสระจากอ้อมกอดของตัวนาง
ทางด้านเสี่ยวไป๋ที่หลุดออกมาจากอ้อมกอดนั้นได้ก็สูดหายใจเข้าลึกราวกับว่าก่อนหน้านี้นั้นรู้สึกหายใจไม่ออก
” เฮ้อ……………… เกือบเเล้วไหมละเกือบจะได้เป็นสัตว์อสูรที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ที่โดนมนุษย์กอดตายเพราะความน่ารักเป็นต้นเหตุ ”
ทางด้านเฟยหลงที่เห็นหลานเฟินเล่นสนุกกับเสี่ยวไป๋พอเเล้วนั้นก็ได้กล่าวออกมาว่า
” ที่ท่านมาเมืองนี้คงจะอยากครอบครวารีหวนคืนอย่างนั้นใช่ไหม “
