เจียงหงพยามครุ่นคิดไปมาว่าตนลืมอะไรไปจนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูปเจียหงจึกล่าวออกมาว่า
” ใช่เเล้ว……….. เหมือนพวกเราจะลืมเสี่ยวไป๋ว่าตอนนี้ไปอยู่ไหนเเล้ว ”
ซูซ่านที่ได้ยินเขานนั้นก็ได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันเเผ่วเบา
” จริงด้วยพวกเราลืมเรื่องเสี่ยวไป๋ไปได้ไง ”
ตอยนั้นเองที่ทั้งสองได้เอ่ยถามเฟยหลงออกมาทางด้านเฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นก็ได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยเเล้วกล่าวตอบกลับไป
” ไม่ต้องห่วงหรอกเสี่ยวไป๋ตอนนี้คงกำลังเดินเล่นอย่างสบายใจอยูนวิหารเเห่วนี้เเหละ ”
เจียหงเเละซูซ่านที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้กล่าวออกมาด้วยความโล่งใจ
” เป็นอย่างนี้เองหรือ ”
” เสี่ยวไป๋คงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ”
ในตอนนที่ทั้งสามกำลังพูดคุยไปมาอยู่นั้นทางด้านเสี่ยวไป๋ที่อยู่ภายในวิหารโบราณกำลังวิ่งหนีหุ่นโครงกระดูกที่ในเบ้าตามีเเสงสีดำรอบๆตัวมันนั้นเเผ่ออร่าเเห่งความตายออกมา
” ว๊ากกกกกก………… ไอตัวบ้านี้มันมาจากไหนทำไมถึงวิ่งตามเเต่ข้า ”
เสี่ยวไป๋กำลังกล่าวออกมาในขณะที่วิ่งด้วยความเร็วสูงที่สุดของตัวมันเองในขณะที่โครงกระดูกนั้นกำลังไล่ตามเสี่ยวไป๋มาด้วยความเร็วที่ดูรวดเร็วเหมือนมันยังคงเป็นมนุษย์ไม่ใข่โครงกระดูก
เสี่ยวที่มองกลับไปทางด้านหลังก็เห็นโครงกระดูกนั้นยังคงตามไม่เลิกจึงคิดหาวิธีโดยเสี่ยวไป๋คิดไปถึงความทรงจำของตอนเเรกที่ได้พบกับมัน
ตอนเเรกนั้นเสี่ยวไป๋ที่โดนเฟยหลงโยนลงไปในเเม่น้ำเเห่งสมบัติโบราณก็ได้พบกับกับทางเข้าที่ดูเหมือนอุโมงค์ใต้ดินที่เชื่อมต่อกับวิหารโบราณที่ลอยตัวอยู่
จึงรีบว่ายเข้าไปเมื่อตัวเสี่ยวไป๋เข้ามาถึงจนสุดปลายอุโมงค์เเล้วนั้นก็ได้พบว่ามันเป็นผิวน้ำเเละรอบด้านนั้นเป็นผืนดินจึงกล่าวออกมาด้วยความโล่งอก
” เฮ้อ………. เข้ามาได้เเล้วนึกว่าจะต้องเป็นสัตว์อสูรที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ตัวเเรกที่จะต้องจมน้ำธรรมดาตาย”
” เเต่ว่าที่นี้มันที่ไหนกันละ ”
เสี่ยวไป๋ได้มองสำรงจรอบด้วยความอยากรู้อยากเห็นรอบด้านเสี่ยวไป๋ตอนนี้นั้นเองที่เสี่ยวไป๋ได้เดินไปเห็นอุปกรณ์อาวุธต่างกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด
จึงเดินเข้าไปใกล้เเล้วมองสำรวจด้วยความสงสัย
” อาวุธพวกนี้มันมาอยู่ที่ตรงนี้ได้ยังไงกัน…….. เเม้จะสูญสิ้นพลังไปหมดเเล้วเพราะได้รับความเสียหายบ้างหรือเพราะกาลเวลาบ้าง ”
เสี่ยวไป๋ได้มองรอบที่เต็มไปด้วยอาวุธต่างไม่ว่าจะเป็นดาบหอกง้าวหรือกระบี่ต่างปักลงบนพื้นดินอยู่ทุกเล่มราวกับมีใครจงใจทำไว้เเบบนี้
” ใครหรืออะไรเป็นคนทำละ……….. อาวุธพวกนี้ถึงได้ปักอยู่กับพื้นดินเป็นจำนวนมาก ”
เสี่ยวไป๋ลงอใช้ปากดึงดาบเหล่านั้นขึ้นมาเเล้วตอนนั้นเองที่จู่ออร่าเเห่งความตายได้แพร่กระจายออกมาเเล้วพื้นดินที่เสี่ยวไป๋ยืนอยู่เหมือนมันกำลังขยับได้
เสี่ยวไป๋จึงทิ้งดาบเเล้วกระโดดหลบออกมาก่อนที่จะเฝ้ามองว่าจะเกิดอะไรต่อไป
” อะไรอยู่ใต้ดินกันนะ ”
เสี่ยวไป๋มนตอนนี้นั้นกำลังอยู่ในความระเเวดระวังสูงสุดเเต่เเล้วตอนนั้นเอวที่มีมือกระดูกโผล่ออกมาจากพื้นดิน
เสี่ยวไป๋ทีาเห็นดังนั้นจึงสะดุ้งเเบ้วก้าวถอยหลังเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวออกใาว่า
” เเบบนี้มันต้องไม่ใช่เรื่องดีเเน่ ”
เมื่อเสี่ยวไป๋กล่าวจบพื้นดินนั้นได้ขยับอีกครั้งเเล้วโครงกระดูกทั้งตัวได้โผล่ออกมาจากพื้นนั้น
” อ๊ากกกกกกกกกก ”
ในเบ้าตาที่ว่างเปล่าได้มีเเสงสีดำถูกปรากฏขึ้นก่อนที่มันจะค่อยเดินมาทางเสี่ยวไป๋
ทางด้านเสี่ยวไป๋ที่เห็นสถานการณ์เริ่ไม่ดีเเล้วนั้นจึงเริ่มโจมตีอย่างรวดเร็วกรงเล็บที่เต็มไปด้วยพลังปราณได้ถูกตะปบใส่โครงกระดูกตัวนั้น
” สรึบ ”
เสียงเเหวกอาการดังขึ้นพร้อมกับกรงเบ็บของเสี่ยวไป๋ที่ทำลายโครงกระดูกนั้นเป็นชิ้นอย่างรวดเร็วเสี่ยวไป๋ที่เห็นดังนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยความเเปลกใจ
” มันจบเเล้วเหรอ
