นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 76 สวนผักเสียหาย
หวังหยู่ชุนเห็นแล้วในใจโกรธโมโหอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้านังสารเลว ข้าคุยกับเจ้าอยู่ เจ้าเป็นใบ้หรือ? บ้านของเจ้าอยู่ดีกินดี แล้วให้หลานของเจ้าอดอยาก? ทำไมเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้?”
คนแบบนี้ก่นด่าภรรยาของตน?
สวีฉางหลินหันไปมองดูหวังหยู่ชุนด้วยสายตาเยือกเย็น สายตานั่นราวกับมองดูคนตาย ความเยือกเย็นรอบตัวแผ่ซ่านไปหาหวังหยู่ชุน
ความเยือกเย็นนั้นทำให้หวังหยู่ชุนสั่นสะท้านไปทั้งตัว นางรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ราวกับชีวิตของตนเองไม่อยู่ในกำมือของตนเองแล้ว
น่า…..น่ากลัวมากเลย….
หวังหยู่ชุนที่ตกตะลึง ยังมีลูกสามคน พวกเขาไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ ต่างตกอกตกใจหลบไปอยู่ด้านหลังหวังหยู่ชุน
โจวกุ้ยหลานวางถ้วยตะเกียบ พร้อมพูดกับสวีฉางหลินว่า “เอาล่ะ รีบทานเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด”
สวีฉางหลินกะพริบตา เก็บอาการท่าทีนั้น ก้มหน้าทานน้ำแกงก้อนแป้งต่อ
ไม่ถูกกดดันแล้ว หวังหยู่ชุนค่อยแอบถอนหายใจ แต่ด้านหลังมีเหงื่อไหลแล้วไม่น้อย
ตอนนี้นางค่อยคิดขึ้นมาได้ถึงคำร่ำลือในหมู่บ้านก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าในป่ามีคนแปลกประหลาดคนหนึ่ง น่าหวาดกลัวอย่างมาก พวกเขาต่างคิดว่าคนคนนั้นคือฆาตกรฆ่าคน
คิดได้เช่นนี้ หวังหยู่ชุนก็ไม่กล้าอยู่ต่อ รีบวิ่งออกไปข้างนอก เด็กหลายคนเห็นท่านแม่ของตนเองวิ่งหนีไปแล้ว ก็รีบวิ่งตามไป
เพียงครู่เดียว ภายในบ้านก็เหลือเพียงพวกเขาสามคนในครอบครัว
“ต่อไป เราจะต้องสร้างรั้วไว้รอบบ้าน คนอื่นจะได้ไม่มาวุ่นวายกับพวกเรา”โจวกุ้ยหลานดื่มน้ำแกงพร้อมพูดขึ้นบางๆ
ตั้งแต่เช้าวันนี้โจวชิวเซียงมาเห็นนางทำกับข้าวก็เริ่มเดือดร้อน พาหลี่ซิ่วยิงไปฟ้องถึงเหล่าไท่ไท่ ตอนนี้ทานข้าวเที่ยงก็ไม่ได้สงบสุข หวังหยู่ชุนพาลูกทั้งสามคนมาเดือดร้อนอีก
วุ่นวายจริงๆ
ดีที่มื้อกลางวันนางทำอาหารง่ายๆ ไม่อย่างนั้นพวกนางยิ่งเดือดร้อนแน่?
ยังไงสวีฉางหลินก็พูดว่า “ดี”เพราะเป็นความคิดของภรรยา
โจวกุ้ยหลานทานน้ำแกงก้อนแป้งในถ้วยตนเองจนหมด แล้วค่อยถามพวกเขาว่า “พวกเจ้าทานอิ่มไหม?”
เจ้าก้อนน้อยลูบท้องของตนเอง ใช้มือน้อยๆตบ พร้อมพูดขึ้นว่า “อิ่มแล้ว”
ในถ้วยชามใหญ่ตรงหน้ายังมีน้ำแกงก้อนแป้งอีกครึ่งหนึ่ง สวีฉางหลินเอื้อมมือไปยกมากิน
โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน สวีฉางหลินก็พยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อิ่มแล้ว”
“หากยังไม่อิ่ม ข้าจะไปทำมาอีก”โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน
ถึงแม้จะยังไม่อิ่ม แต่เขาไม่อยากให้ภรรยาของตนเองเหนื่อย จึงก็พูดว่าอิ่มแล้ว
โจวกุ้ยหลานเก็บถ้วยชาม ล้างสะอาดแล้ว ทั้งบ้านจึงพากันไปนอนกลางวัน
ช่วงบ่ายไปดึงหญ้าในสวนผักพร้อมสวีฉางหลิน ปรากฏว่าประตูรั้วไม่ได้ปิด โจวกุ้ยหลานตกใจ รีบเดินไปดู เมื่อเข้าไปดูก็โกรธโมโหจนตาแดง
ผักกาดขาวในสวนทั้งหมดถูกคนถอนพร้อมราก ถูกคนเหยียบเละเทะไปหมด หัวไชเท้าถูกเหยียบละเอียดหมด กุ้ยช่ายจีนกับต้นหอมก็ถูกคนดึงออกมา โยนตากแดดไว้ด้านข้างจนเหี่ยวแห้งหมด
“นี่เป็นฝีมือใคร”โจวกุ้ยหลานโกรธโมโหจะแย่อยู่แล้ว
สวนผักนี้นางใช้เวลาดูแลเอาใจใส่อย่างมาก ยังมีสวีฉางหลินที่ลงแรงเอาใจใส่อยู่ไม่น้อย ตอนนี้กลับมีคนทำลายสวนผักของพวกเขาเสียหายหมดแล้ว
เห็นภรรยาของตนเองโกรธโมโหขนาดนี้ สวีฉางหลินโอบกอดไหล่ของนาง พร้อมพูดปลอบขึ้นว่า “อย่าโมโห เสียสุขภาพ”
“อย่าให้ข้าจับตัวได้ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำจัดการมันแน่ๆ”โจวกุ้ยหลานโกรธโมโหจนเบิกตาโต พร้อมกัดฟันพูด
เวลานี้อาหารราคาแพงขนาดไหน? ผักราคาแพงขนาดไหน? คนคนนี้กล้าทำลายสวนผักของนาง ถือเป็นการเอาชีวิตของนาง นางจะต้องไม่ปล่อยคนคนนั้นไว้แน่
สวีฉางหลินตบหลังโจวกุ้ยหลานเบาๆเป็นการปลอบ อยากให้นางผ่อนคลายลง
ยังไงร่างกายของภรรยาตนสำคัญที่สุด ส่วนคนที่ทำให้ภรรยาของเขาโกรธโมโหขนาดนี้…..
รอเมื่อเขาจับได้ จะต้องไม่ปล่อยคนคนนั้นสบายแน่
โจวกุ้ยหลานอดกลั้นความโกรธไว้ เดินไปข้างหน้า มองดูสภาพสวนผักให้ชัดเจน แล้วก็เห็นว่าผักกาดขาวถูกตัดขาดแล้วทั้งหมด ไม่มีเหลือสักต้น ใบของผักก็ถูกสับจนเละ ยังมีหัวไชเท้า ก็เละไปทั้งหมด ไม่มีเหลือสักหัว ทั่วทั้งสวนเสียหายไปหมด
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ โจวกุ้ยหลานเดินออกไปจากในสวน สวีฉางหลินเดินตามไป แล้วก็กลับไปในบ้านของตน
โจวกุ้ยหลานเอาตะกร้าใบใหญ่ใบนั้นออกมา แล้วก็รีบเดินไปในสวนผัก
พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ทำให้เจ้าก้อนน้อยที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา
เจ้าก้อนน้อยลุกขึ้นมา เช็ดตา เดินออกมาจากห้อง แล้วก็มองเห็นพ่อแม่ของตนอยู่ไม่ไกล เขาก้าวเท้าอันสั้นเดินไปหาอย่างงัวเงีย
โจวกุ้ยหลานเอาตะกร้าไปที่สวนผัก แล้วก็เริ่มเก็บหัวไชเท้าที่เละบนพื้น
สวีฉางหลินเห็นแล้วก็คุกเข่าลง ช่วยเก็บหัวไชเท้าที่เละแล้ว
รอเมื่อเจ้าก้อนน้อยวิ่งมาถึง พวกเขาสองคนก็เก็บเสร็จแล้วไม่น้อย เจ้าก้อนน้อยเห็นพ่อกับแม่ของตนทำงานอยู่ ก็รีบวิ่งไปช่วยเก็บขึ้นมา
“คนคนนี้จะต้องมีความแค้นกับพวกเราแน่”โจวกุ้ยหลานพูดขึ้นอย่างโมโห
หากเพียงแค่ขโมยผัก ก็ไม่จำเป็นต้องทำลายผักขนาดนี้ ชาวไร่ชาวสวนให้ความสำคัญต่ออาหารมาก ผักก็เป็นอาหารอย่างหนึ่ง ไม่มีทางทำลายง่ายๆแน่
“อืม”สวีฉางหลินตอบรับ
“ในหมู่บ้านต้าสือ เจ้ารู้จักคนเพียงไม่กี่คน จะต้องมีความแค้นกับข้าแน่ วันนี้ข้ามีเรื่องกับโจวชิวเซียงกับหวังหยู่ชุน”พูดถึงตอนนี้ สายตาโจวกุ้ยหลานแฝงไปด้วยความแค้น มือกำหัวไชเท้าที่เละแล้วไว้แน่น
หากเป็นสองคนนี้จริงๆ งั้นนางจะไม่มีทางเกรงใจพวกเขา
“ไม่ ยังมีอีกคน เฉินโหยวซวน”
โจวกุ้ยหลานคิดขึ้นมาได้ แล้วก็คิดถึงอีกคนหนึ่ง
สามารถวิ่งมาทำลายสวนผักของนางได้ขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้เกลียดพวกเขามาก
นางทำลายนกของเฉินโหยวซวน ช่วงที่ผ่านมานี้ก็ได้ยินว่าคนในครอบครัวของเขาไม่ช่วยรักษาเขา จนนกของเขาเน่า
“คนคนนั้นจะอาศัยช่วงเวลาที่พวกเขานอนวันมากระทำเรื่องนี้ได้อย่างไร?”
สวีฉางหลินที่เงียบอยู่นาน พูดความสงสัยของตนเองออกมา
บ้านใหม่ของพวกเขาห่างจากสวนผักไกลเล็กน้อย ทุกวันเวลาโจวกุ้ยหลานนอนกลางวันก็จะปิดประตูไว้ แต่ทุกวันพวกเขาก็นอนแค่ครึ่งชั่วโมง คนคนนั้นกลับรู้เวลาแล้วก็แอบมาทำลายสวนผักของพวกเขาในเวลานั้น จะต้องคอยจับตาดูพวกเขาอยู่นานแล้ว
ไม่ จะบอกว่าคอยจับตาดูไม่ได้ หากมีคนคอยจับตาดูเขา งั้นเขาจะต้องรู้ตัว
คนคนนี้ จะต้องคอยจับตาดูภรรยาของเขา
คิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ สวีฉางหลินแผ่ซ่านความเยือกเย็นออกมาจากกายอีกครั้ง
โจวกุ้ยหลานก็ไม่ใช่คนโง่ ครุ่นคิดคำพูดของสวีฉางหลิน แล้วนางก็คิดอะไรออกอยู่ไม่น้อย
“เจ้าพูดหมายความว่าความเคลื่อนไหวของพวกเราทุกอย่างมีคนจับตาดูอยู่?” เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ สีหน้าโจวกุ้ยหลานแย่ขึ้นมาทันที
“หากเป็นเวลานาน เจ้าจะต้องรู้ตัวแน่ คงจะเพียงไม่กี่วันนี้เอง”สวีฉางหลินพูดขึ้นมา
