นี่ก็ยากที่จะพูด
โจวกุ้ยหลานไม่อยากสนใจนางแล้ว หันไปมองไป๋เย่จื่อและกล่าวกับนางว่า “ระยะนี้พี่ชายของข้ามักจะไปตัดฟืนในภูเขา มีเวลาเจ้าก็อย่าลืมมาห้ามเขา หากไม่ได้ เจ้าก็มาเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น”
โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าตนเองสามารถช่วยไป๋เย่จื่อได้เพียงเท่านี้ นางเองก็ไม่รู้เจตนาของพี่ชาย จึงไม่สามารถกระตือรือร้นเกินไปได้
“ยังไม่กลับมาอีก จะรอให้ข้าฟาดเจ้าหรืออย่างไร?”
อาสะใภ้ไห่จูยังคงตะโกนอยู่ที่นั่น
“อาสะใภ้ พวกเราคุยกันเสร็จแล้ว เย่จื่อก็จะกลับแล้ว” โจวกุ้ยหลานช่วยตอบรับ และรออยู่ด้านข้าง
ไป๋เย่จื่ออยากจะร้องไห้ นางจับมือของโจวกุ้ยหลาน “กุ้ยหลาน ตอนเด็กๆ พวกเราต่างเล่นด้วยกัน เจ้าต้องช่วยข้านะ ระยะนี้ท่านแม่ของข้าจับตาดูข้าอย่างใกล้ชิด วันนี้ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะหนีออกมา เจ้าได้โปรดช่วยข้าด้วย เกรงว่าคราวหน้าข้าจะหนีออกมาไม่ได้แล้ว……”
“เจ้าเด็กคนนี้ ข้าจะจัดการเจ้า!” อาสะใภ้ไห่จูจ้องมองอยู่นาน ไป๋เย่จื่อก็ไม่กลับมา แถมยังพึมพำกับเจ้าตัวซวยนั่นด้วย นางโกรธมาก พับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง เดินจ้ำเข้ามา ดึงหูของไป๋เย่จื่อแล้วบิดอย่างแรง ไป๋เย่จื่อร้องอุทาน
“ท่านแม่ เจ็บ!”
“เจ็บ? รู้ว่าเจ็บแล้วยังคุยเล่นกันอยู่อีก? ข้าเหนื่อยแทบตาย! เจ้าเด็กไม่รักดี พอสว่างก็ออกไปเที่ยวเล่นใช่ไหม? คอยดูกลับไปข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
ในขณะพูด อาสะใภ้ไห่จูก็ยกมือขึ้นจะตี
โจวกุ้ยหลานไม่คิดว่าอาสะใภ้ไห่จูจะจัดการไป๋เย่จื่อต่อหน้านาง เมื่อเห็นนางยกมือขึ้น ก็ยื่นมือออกไปในทันที และคว้าข้อมือของอาสะใภ้ไห่จู
“อาสะใภ้ ที่นี่คือหน้าประตูบ้านของข้า ท่านตีเย่จื่อตรงนี้คงไม่เหมาะใช่หรือไม่?”
“ข้าตีบุตรสาวของข้า เจ้ายุ่งอะไรด้วย?” อาสะใภ้ไห่จูตอบกลับโจวกุ้ยหลาน
“หากอาสะใภ้ไห่จูตีบุตรสาวตนเองที่หน้าบ้านของตนเอง ข้าย่อมไม่ว่าอะไร แต่ที่นี่เป็นบ้านพ่อแม่ของข้า จึงไม่เหมาะที่จะตีบุตรสาวต่อหน้าของข้าใช่หรือไม่?” บนใบหน้าของโจวกุ้ยหลานยังคงยิ้ม และกล่าวอย่างสุภาพ
ถึงอย่างไรก็เป็นแม่ของไป๋เย่จื่อ นางไม่อยากทะเลาะจนแข็งกร้าวเกินไป
“ได้ ข้าจะพาเย่จื่อของบ้านข้ากลับไป ต่อไปนี้ห้ามเจ้ามาหาเย่จื่อของบ้านข้าอีก และให้พี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ห่างๆ จากเย่จื่อของบ้านข้าด้วย!”
ในขณะพูด อาสะใภ้ไห่จูก็ลากไป๋เย่จื่อเข้าไปในบ้าน
ไป๋เย่จื่อถูกแม่ของตนเองลากตัวไป และหันกลับมาด้วยดวงตาที่เต็มไปความอ้อนวอน
ในขณะที่มอง ในใจของโจวกุ้ยหลานก็รู้สึกไม่ดี ดูเหมือนว่าไป๋เย่จื่อจะชอบพี่ใหญ่ของนางจริงๆ ไม่รู้ว่าพี่ชายของนางคิดอะไรอยู่ และหลายวันมานี้ก็ไม่เห็นพี่ชายของนางพูดถึงไป๋เย่จื่อเลย!
เฮ้อ เรื่องนี้ช่าง……ยุ่งยากเหลือเกิน!
โจวกุ้ยหลานเตะก้อนหินเล็กๆ บนพื้น และอึดอัดใจอย่างมาก
เจ้าก้อนน้อยที่ยังคงนั่งยองๆ อยู่บนพื้นไม่ไกล ใช้กิ่งไม้เขี่ยอะไรบางอย่างอยู่
นางเดินไปไม่กี่ก้าวก็นั่งลงยองๆ และเห็นว่าเจ้าก้อนน้อยกำลังถือกิ่งไม้และเขี่ยไส้เดือนที่อยู่บนพื้น ด้านข้างของเขายังมีกล่องเล็กๆ อยู่กล่องหนึ่ง ข้างในมีไส้เดือนตัวเล็กๆ หลายตัวที่กำลังดิ้นไปมา
“เสี่ยวเทียนกำลังทำอะไรอยู่หรือ?” โจวกุ้ยหลานถามเขา
เมื่อได้ยินเสียงท่านแม่ของตนเอง เจ้าก้อนน้อยก็เงยหน้าขึ้น มองไปที่โจวกุ้ยหลาน จากนั้นก้มหน้าลงอีกครั้ง และยังคงขุดไส้เดือนอย่างตั้งใจ “เสี่ยวเทียนต้องการขุดไส้เดือนให้ท่านแม่เยอะๆ”
อืม เจ้าก้อนน้อยช่างรู้ความเสียจริง อบอุ่นหัวใจเหลือเกิน น่ารักมาก
แต่……นางไม่ชอบไส้เดือนจริงๆ!
นั่นเอาไว้ให้ไก่กิน ให้ไก่! ไม่ใช่ให้นาง!
โจวกุ้ยหลานร้องตะโกนในใจ แต่บนใบหน้ายังคงยิ้ม “เช่นนั้นเสี่ยวเทียนก็ค่อยๆ ขุด อย่าไปวิ่งเล่นไกล”
ในขณะพูด นางก็กำลังจะลุกขึ้นจากไป
แต่เจ้าก้อนน้อยตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “เสี่ยวเทียนขุดมาตั้งนานแล้ว แต่ขุดได้แค่ไม่กี่ตัว ท่านแม่อย่าโกรธเลย”
โกรธ? ทำไมนางต้องโกรธ?
โจวกุ้ยหลานนั่งลงยองๆ มองดูเจ้าก้อนน้อยที่พยายามเขี่ยดินเหนียว และจ้องมองเขาอย่างเศร้าใจเล็กน้อย?
“แม่ไม่โกรธ แม่ดีใจมากที่เสี่ยวเทียนรู้ความเช่นนี้” ในขณะพูด โจวกุ้ยหลานก็ลูบหัวของเจ้าก้อนน้อย
หัวเล็กๆ ผมนุ่มนิ่มทั้งหัว และดูเยอะกว่าก่อนหน้านี้มาก ดูเหมือนว่าการเลี้ยงดูในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาจะได้ผลมาก แถมกล้ามเนื้อบนใบหน้านี้ก็ยังโตขึ้นมาก และดูขาวนวลด้วย
ผลลัพธ์ดีเยี่ยม!
เจ้าก้อนน้อยเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตจ้องมองท่านแม่ที่อยู่ตรงหน้า เบ้าตาแดง “ท่านพ่อไม่ต้องการเสี่ยวเทียนแล้ว……”
“ไม่หรอก ท่านพ่อของเจ้ารักเจ้ามาก” โจวกุ้ยหลานตอบเขา
“นานแล้วที่ท่านพ่อไม่ได้พูดกับเสี่ยวเทียน……” ในขณะพูด ริมฝีปากก็เว้าเข้า และน้ำตาคลอเบ้า
เมื่อเห็นน้ำตาของเจ้าก้อนน้อย โจวกุ้ยหลานก็ใจอ่อน นางยื่นมือไปอุ้มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมา ช่วยปัดดินบนตัวของเขา และปลอบโยนเขา “ระยะนี้ท่านพ่อของเจ้ากำลังยุ่งอยู่กับการหาเงิน รอให้เขารวบรวมเงินได้มากพอแล้ว พวกเราก็จะกลับไปสร้างบ้าน เช่นนี้พวกเราจะได้มีบ้านใหม่!”
“ท่านแม่ เสี่ยวเทียนกลัวไฟ……”
ในขณะพูด น้ำตาของเจ้าก้อนน้อยก็ไหลลงมา
โจวกุ้ยหลานหัวใจแตกสลาย วางมือลงบนใบหน้าของเจ้าก้อนน้อย และช่วยเช็ดน้ำตาให้เขา
นางอุ้มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมา แล้วตบหลังของเขาเบาๆ เพื่อปลอบเขา “เสี่ยวเทียนไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องเสี่ยวเทียน เจ้าดูสิ พวกเราไม่ได้เป็นอะไร ใช่หรือไม่?”
เจ้าก้อนน้อยผงกหัวของตนเอง และน้ำตายังคงไหลลงมา
เขากอดคอของแม่ และซบบนไหล่ของโจวกุ้ยหลาน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น น้ำตาของเขาก็พรั่งพรูออกมา
โจวกุ้ยหลานอุ้มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมา และตระหนักได้ว่าในตอนนี้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
นางนึกเสียใจภายหลังอย่างมาก ตั้งแต่เกิดเพลิงไหม้ในคืนนั้น นานขนาดนี้แล้ว นางไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติของเจ้าก้อนน้อยเลย
หลายวันมานี้เจ้าก้อนน้อยอยู่นิ่งเฉยตามลำพังอย่างว่านอนสอนง่าย และไม่ได้เล่นสนุกสนานเหมือนปกติ แม้แต่ยามนอน เขาก็นอนอย่างเชื่อฟัง ไม่ได้กอดนางแล้วหลับเหมือนแต่ก่อน
ดูเหมือนว่าเพลิงไหม้ในครั้งนั้น จะส่งผลกระทบไม่น้อยต่อการกำเนิดของเขา ประกอบกับก่อนหน้านี้สวีฉางหลินบอกว่าไม่ต้องการเขาแล้ว อีกทั้งระยะนี้ยังออกไปตอนเช้ากลับตอนเย็น และไม่ได้พูดคุยกับเขาเลย เด็กคนนี้จึงคิดจริงๆ ว่าเขาไม่ต้องการเขาแล้ว?
“เสี่ยวเทียนไม่ต้องกลัว แม่จะอยู่กับเสี่ยวเทียนตลอดเวลา ท่านพ่อก็รักเสี่ยวเทียนเช่นกัน ตอนทานอาหารเย็น เสี่ยวเทียนก็จะได้เจอท่านพ่อแล้ว” โจวกุ้ยหลานปลอบโยน และเอามือตบหลังของเจ้าก้อนน้อยเบาๆ
เจ้าก้อนน้อยค่อยๆ ถูกปลอบโยน น้ำตาก็ค่อยๆ หยุดไหล ฟันกัดริมฝีปากล่างของตนเอง และมองไปที่โจวกุ้ยหลานอย่างระมัดระวัง “พอให้กำเนิดน้องชายแล้ว ท่านแม่ก็ไม่ต้องการเสี่ยวเทียนใช่หรือไม่?”
“จะเป็นไปได้อย่างไร? เสี่ยวเทียนเป็นลูกรักของแม่ แม่รักเสี่ยวเทียนที่สุด!” โจวกุ้ยหลานตบหัวของเขาเบาๆ และปลอบโยน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจ้าก้อนน้อยก็หน้าแดง
ท่านแม่บอกรักเสี่ยวเทียน เสี่ยวเทียนจะต้องขุดไส้เดือนให้ท่านแม่เยอะๆ !
โจวกุ้ยหลานถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ ในที่สุดก็ปลอบเจ้าก้อนน้อยได้แล้ว ดูเหมือนว่าต่อไปนางต้องดูแลเสี่ยวเทียนให้มากขึ้น และใส่ใจความรู้สึกของเขาให้มากขึ้น
หลายวันมานี้ นางเสื่อมทรามเกินไปจริงๆ ทุกวันนอกจากกินแล้วนอน ส่วนใหญ่ก็จะพูดคุยกับเหล่าไท่ไท่ เสื่อมทราม! เสื่อมทรามเกินไปแล้ว! หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคงต้องขี้เกียจตาย!
