“ยังไม่ไปอีก?!”
เหล่าไท่ไท่จ้องมองด้วยความโกรธ และด่าทออย่างรุนแรง
โจวกุ้ยหลานหัวหด และรีบพาเจ้าก้อนน้อยที่หัวหดเช่นเดียวกันออกไปด้วย
เจ้าเด็กไม่รักดี ก็แค่โกรธนางเท่านั้น
ต่อไปหากนางตาย เช่นนั้นจะต้องถูกเจ้าเด็กไม่รักดีนั่นโกรธอย่างแน่นอน!
เหล่าไท่ไท่ครุ่นคิดอย่างโกรธเคือง ทำจมูกฟุดฟิด และกลิ่นหอมก็ลอยเข้ามาในจมูก นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หยิบตะเกียบด้านข้าง ยื่นเข้าไปในหม้อ และคีบเนื้อวัวชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก……
“ท่านยายโกรธแล้ว” เจ้าก้อนน้อยเดินตามโจวกุ้ยหลานออกมาจากบ้าน นั่งลงบนก้อนหินหน้าประตูและพึมพำ
เมื่อครู่ท่านยายน่ากลัวมาก ราวกับว่าจะตีท่านแม่ของเขา แต่ต่อมาก็ไม่ได้ตี
“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวนางก็หายโกรธแล้ว ” ในขณะพูด โจวกุ้ยหลานก็ยื่นมือไปโอบไหล่ของเจ้าก้อนน้อยไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาตกลงไป
เจ้าก้อนน้อยฉลาดกว่าเด็กคนอื่นๆ อีกทั้งยังอ่อนไหว แม้แต่ความรู้สึกเล็กน้อยก็สามารถสัมผัสได้
แต่ในตอนนี้เขาไม่ได้กลัวจนตัวสั่นแล้ว แสดงให้เห็นว่าเขาดูออกว่าถึงแม้เหล่าไท่ไท่จะโกรธมาก แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้โทษพวกเขาจริงๆ เพียงแค่เสียดายของเท่านั้น
“เช่นนั้นข้าต้องส่งไส้เดือนให้ท่านยายหรือไม่?” เจ้าก้อนน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองโจวกุ้ยหลานแล้วถาม
ท่านแม่ชอบไส้เดือน ขอแค่เขาขุดไส้เดือนให้ท่านแม่ ท่านแม่ก็จะไม่โกรธแล้ว เช่นนั้นท่านยายจะชอบไส้เดือนด้วยใช่หรือไม่?
โจวกุ้ยหลานอยากจะหัวเราะ
แต่ลองคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น
ก่อนหน้านี้หลังจากที่นางส่งอาหารไก่ที่ทำด้วยตนเองให้เหล่าไท่ไท่แล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ลองอยู่วัน และพบว่าไก่ของบ้านตนเองไม่กินอาหารก็สามารถออกไข่ได้ และไข่ที่ออกมาก็มีขนาดใหญ่กว่าปกติ นางจึงมีความสุขกับอะไรบางอย่าง
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เห็นว่าอาหารไก่ของเหล่าไท่ไท่ใกล้จะหมดแล้ว นางก็ควรจะง้อเหล่าไท่ไท่
“เช่นนั้นเราก็ไปขุดไส้เดือนให้เหล่าไท่ไท่เยอะๆ หน่อย อีกเดี๋ยวเราขึ้นเขาไปส่งอาหารให้ท่านพ่อกับท่านลุงของเจ้ากัน แล้วค่อยไปเก็บหญ้าเนเปียร์แคระกลับมาดีหรือไม่?” โจวกุ้ยหลานยิ้มตาหยี
ทันทีที่ได้ยินว่าจะได้เจอท่านพ่อ เจ้าก้อนน้อยก็ดีใจ “ดี!”
ทั้งสองนั่งอยู่ข้างนอกสักพัก โจวกุ้ยหลานนึกถึงไฟในเตา และรู้สึกไม่วางใจเล็กน้อย จึงให้เจ้าก้อนน้อยขุดไส้เดือนด้วยตนเองต่อ นางอยากกลับเข้าไปดูในห้องครัว
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องครัว นางแอบมองเข้าไปข้างในอยู่ที่ขอบประตู และเห็นว่าเหล่าไท่ไท่กำลังหยิบถ้วยใบใหญ่มาตักเนื้อวัวตากแห้ง
โชคดีที่เหล่าไท่ไท่เริ่มจัดการแล้ว นางจึงไม่กลัวว่าเนื้อวัวตากแห้งจะร้อนเกินไป
ในขณะคิด เหล่าไท่ไท่ก็หันมา และเห็นโจวกุ้ยหลานที่โผล่หัวออกมา นางขมวดคิ้วแน่น “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
ถูกจับได้แล้ว โจวกุ้ยหลานก็ไม่อยู่ต่อ นางยิ้ม ยืนตัวตรง และเดินไปที่ห้องครัว “ท่านแม่ ข้าก็แค่กลัวว่าท่านจะโกรธจนเสียร่างกาย”
เหล่าไท่ไท่จ้องมองไปที่โจวกุ้ยหลานด้วยดวงตาคู่เล็กๆ เจ้าเด็กไม่รักดีคนนี้ขู่นาง!
“ท่านแม่ มุมปากของท่านมีซอสอะไรติดอยู่?” โจวกุ้ยหลานเห็นว่ามุมปากของเหล่าไท่ไท่มีบางอย่างดำๆ ในขณะพูดก็ยื่นมือไปจะช่วยเช็ดให้นาง
“อะไร เจ้ามองผิดแล้ว!” ในขณะพูดเหล่าไท่ไท่ก็ใช้แขนเสื้อเช็ด แล้วหันหลังเดินออกไป โดยไม่ให้โอกาสโจวกุ้ยหลานพูดอีก
นางรีบเดินไปที่ตู้กับข้าว แล้วเอาจานเนื้อวัวตากแห้งนี้ไปไว้ข้างใน จากนั้นหยิบถ้วยซุปใบใหญ่ออกมา เดินไปที่ข้างเตา แล้วตักเนื้อตากแห้งที่อยู่ในหม้อต่อไป
โจวกุ้ยหลานตกตะลึง จากนั้นก็เข้าใจว่าคืออะไร และยิ้มตาหยีในทันที
“ท่านแม่ เนื้อวัวตากแห้งอร่อยไหม?”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร!” เหล่าไท่ไท่ตอบ และมือก็ขยับเร็วขึ้นเล็กน้อย
ยังไม่ยอมรับอีก! เหล่าไท่ไท่ผู้นี้ไม่ซื่อสัตย์
โจวกุ้ยหลานแอบหัวเราะในใจ เดินไปที่ข้างตู้กับข้าว หยิบตะเกียบสะอาดคู่หนึ่ง มาที่เตาและคีบสิ่งที่อยู่ในหม้อยื่นไปที่ปากของเหล่าไท่ไท่ “ท่านแม่ ท่านไม่รู้ เช่นนั้นก็ลองชิมดูอีกที”
“จะกินเล่นได้อย่างไร? หากกินเสร็จแล้วเจ้าทำอีก เอาส่วนที่เหลือมาทำทั้งหมด?” เหล่าไท่ไท่ผลักมือของโจวกุ้ยหลาน และยังคงตักเนื้อวัวตากแห้งด้วยความโกรธ
โอ้ เหล่าไท่ไท่ค่อนข้างแน่วแน่!
เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานก็ไม่บีบบังคับ และใช้ตะเกียบนั้นยัดเนื้อวัวตากแห้งเข้าไปในปากของตนเอง ในขณะที่ตนเองเคี้ยว อืม รสชาติใช้ได้ หอมมาก และเหนียวหนึบ
“ข้าบอกแล้วว่าเนื้อวัวตากแห้งนี่อร่อยมาก ท่านแม่ ท่านไม่เอาจริงๆ หรือ?” ในขณะพูด โจวกุ้ยหลานก็มองไปที่เหล่าไท่ไท่
“ข้าอายุปูนนี้แล้ว จะกินเล่นได้อย่างไร? หากเจ้าชอบก็กินเองเถอะ!” ในขณะพูด เหล่าไท่ไท่ก็ขยับมือเร็วขึ้นเล็กน้อย ตักซุปจนเต็มถ้วย แล้วเอาไปวางในตู้กับข้าว
ในหม้อยังเหลือถ้วยเล็กๆ อีกถ้วย โจวกุ้ยหลานรีบหยุดการกระทำของเหล่าไท่ไท่ในทันที
“ท่านแม่ ที่เหลือไว้ให้พวกเรากินเองเถิด อีกเดี๋ยวข้าจะเอาไปให้สวีฉางหลินและพี่ใหญ่ชิม”
รสชาติใช้ได้ ให้พวกเขาชิมก็ดี
เหล่าไท่ไท่ครุ่นคิด และยังคงใช้ถ้วยเล็กๆ ที่ตักเรียบร้อยวางลงด้วยข้างเตา มองดูหม้อ น้ำมัน และคิดว่าจะทำอาหารในหม้อน้ำมัน
“ช้าก่อน! วันนี้ข้าจะทำอาหารกลางวันเอง!” โจวกุ้ยหลานห้ามไม่ให้เหล่าไท่ไท่ใส่ผักลงในหม้อ
“เจ้าทำอาหารช้าเกินไป ข้าทำเอง” ในขณะพูด เหล่าไท่ไท่ก็กำลังจะโยนผักในมือลงไปในหม้อ
“ไม่เหมือนกัน! ข้าทำเอง!” โจวกุ้ยหลานยืนกรานหนักแน่น
นางไม่อยากกินผักตุ๋นของเหล่าไท่ไท่อีก ก่อนหน้านี้ผักตุ๋นที่เคยกินนั้นอร่อยมาก กินแล้วก็อยากกินอีก ผักตุ๋นของเหล่าไท่ไท่นั้นไม่มีรสชาติเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ใส่เกลือนิดหน่อย และไม่ใส่อย่างอื่นเลย ที่สำคัญกว่านั้นคือเหล่าไท่ไท่โยนวัตถุดิบทั้งหมดในบ้านลงไปในหม้อ แล้วตุ๋นมั่วๆ!
หลายวันมานี้นางไม่ได้ทำงาน แต่นางต้องกินของเหล่านี้ทุกวัน และตนเองก็ทนไม่ไหวแล้ว
นางจะพยายามอยากทำงานไปเพื่ออะไร? ก็กินดีอยู่ดีไม่ใช่หรือ?
“เจ้าทำก็ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะทำเสร็จ เช่นนั้นปลาที่ข้าเก็บไว้ ก็เอามาใส่ในหม้อแล้วตุ๋นพร้อมกับผักกาดขาวและหัวไชเท้า” เหล่าไท่ไท่กล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ
ความโกรธเมื่อครู่ก็ลดลงมากแล้ว
ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรสาวของตนเอง และเพิ่งมีชีวิตรอดกลับมา เพียงแค่อยากกินอะไรดีๆ นางก็ไม่สามารถห้ามได้มากนัก
ยังเหลือเนื้อวัวอีกครึ่งหนึ่งไม่ใช่หรือ และถึงเวลานั้นจะเอาไปเป็นน้ำใจกับผู้อื่นก็พอแล้ว
จากการพูดโน้มน้าวกับตนเอง น้ำเสียงของเหล่าไท่ไท่ดีขึ้นไม่น้อย
“ไม่ได้ ข้าทำเอง!!” โจวกุ้ยหลานคว้ากะหล่ำปลีในมือของเหล่าไท่ไท่
ล้อเล่นหรือ ต้มปลาแบบนี้แล้วจะกินได้หรือ? คงจะเหม็นคาวแย่?
เมื่อเห็นว่าเหล่าไท่ไท่กำลังจะพูดกับนางอีก โจวกุ้ยหลานก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “ท่านแม่ ครอบครัวเรากินของดีขนาดนี้ ท่านยังไม่รีบเอาไปให้บ้านลุงใหญ่ชิมอีก?”
ในใจของเหล่าไท่ไท่เป็นเหมือนกระจกใส ย่อมรู้ว่าโจวกุ้ยหลานกำลังไล่นาง
แต่ในตอนนี้ทำอาหารอร่อยแล้ว ในใจคิดว่าจะต้องเอาไปให้พี่ใหญ่ชิมหน่อย ในใจก็เลยไม่คิดอะไรแล้ว
รวมทั้งต้องแบ่งเนื้อวัวตากแห้งไปด้วย โจวกุ้ยหลานถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
เหล่าไท่ไท่ห้อยตะกร้าที่ไว้ที่แขนและกำลังจะออกไปข้างนอก ก่อนที่จะไปก็หันมามองที่โจวกุ้ยหลาน และเตือนอย่างเข้มงวดว่า “หากเจ้าแตะต้องเนื้อวัวนั่นอีก เจ้าก็ไสหัวกลับไปบ้านของเจ้าซะ!”
