ว่าแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอก โจวกุ้ยหลานรีบเรียกหยุดนาง “ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“ไอ้หยา ข้าไม่มีเวลาจะพูดกับเจ้า” เหล่าไท่ไท่ตอน จากนั้นก็หันไปทางโจวต้าซาน “พี่ใหญ่ รีบไปกับข้าเถอะ ต้าไห่เกิดเรื่องแล้ว!”
พอโจวต้าซานได้ยินก็รีบไปตักน้ำล้างมือที่ข้างตุ่มน้ำ แล้วออกไปกับเหล่าไท่ไท่อย่างร้อนรน
โจวกุ้ยหลานอยากตามไปด้วย แต่หลี่ซิ่วยิงที่อยู่ในบ้านเรียกนางเอาไว้ บอกว่าอยากดื่มน้ำ ดังนั้นนางจึงจำต้องรีบไปเทน้ำให้นางดื่ม
ทางนี้ เหล่าไท่ไท่พาโจวต้าซานมาที่บ้านของชุ่ยฮวา ชุ่ยฮวา หลิวเซียงกับโจวต้าไห่กำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถง
ชุ่ยฮวามองเหล่าไท่ไท่ทีหนึ่ง จากนั้นก็ร้องโหวกเหวกขึ้นมา “พี่สะใภ้เหมยฮวา ท่านมาได้สักที เรื่องนี้ท่านต้องจัดการนะ!”
ว่าแล้วก็ไม่สนใจคนส่งข่าวที่อยู่ข้างหลัง ร้องตะโกนเสียงดัง “ข้าไม่รู้จะไปพูดกับพ่อหลิวเซียงอย่างไรดีแล้ว นังเด็กนี่จบสิ้นแล้ว!”
โจวต้าไห่เงยหน้ามองมารดาตัวเองทีหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้างุดอีก
พอเห็นเขาอย่างนี้แล้ว เหล่าไท่ไท่ก็แทบอยากตบเขาสักฉาด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” โจวต้าซานมองคนในห้อง เกิดลางร้ายในใจ
ทางนั้น เพิ่งจะไปเรียกฝู๋เถียนผู้ชายฝั่งพวกเขามาก็เอ่ยปาก “เรื่องนี้เมื่อกี้ข้าบอกกับพี่สะใภ้เหมยฮวาแล้ว มันก็อย่างนี้แหละ”
ชุ่ยฮวารีบสมทบ “นั่นสิๆ ต้าไห่เมาแล้วหลับนอนกับหลิวเซียง ตอนที่พวกเราเห็นก็สายไปแล้ว ก็เลยตามพวกท่านมาคุยเรื่องนี้นี่อย่างไร?”
“ต้าไห่ เจ้าพูดมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?” เหล่าไท่ไท่ไม่ฟังสิ่งที่คนอื่นพูด เบนสายตาไปที่โจวต้าไห่ทันที
“ท่านแม่ ข้าก็ไม่รู้” โจวต้าไห่ตอบ สองมือกุมหัว สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติถึงขีดสุด
“ต้าไห่ ใช่ว่าอาสะใภ้จะว่าเจ้า แต่เจ้าหลับนอนกับนางแล้วมาพูดว่าไม่รู้ จะบอกปัดหรือ? นี่จะเกินไปหน่อยแล้วกระมัง?” ชุ่ยฮวาลูกตากลิ้งกลอก ตำหนิโจวต้าไห่
ฝูเถียนที่อยู่ข้างๆ ขึงตากับชุ่ยฮวา “พวกเจ้ารู้มารยาทหรือเปล่า? พี่ต้าซานกับ พี่สะใภ้เหมยฮวาอยู่ที่นี่ ยังไม่รู้จักไปยกเก้าอี้มาให้พวกเขานั่งอีก?”
“ไม่ต้องยุ่งยาก คุยให้ชัดแล้วเราก็จะกลับ” เหล่าไท่ไท่ไม่มีเวลามานั่งคุยเรื่องนี้กับพวกเขาหรอก
ฝูเถียนถูกโต้ สีหน้าจึงเจื่อนไปเล็กน้อย
“ท่านป้า ข้าสมัครใจเอง ท่านอย่าโทษต้าไห่เลย!” หลิวเซียงที่ก้มหน้ามาตลอดเอ่ยปาก น้ำเสียงราวกับเหล่าไท่ไท่จะรังแกโจวต้าไห่อย่างไรอย่างนั้น
ครั้นได้ยินคำพูดนาง เหล่าไท่ไท่ก็ยิ่งอารมณ์เสีย “ข้ากำลังพูดกับลูกชายของข้า”
เกี่ยวอะไรกับเจ้า?
แต่เหล่าไท่ไท่ก็ไม่ได้เอ่ยเช่นนั้นออกมา เพียงแต่แววตาที่มองหลิวเซียงมีความเป็นอริอยู่มาก
ใช้หัวนิ้วโป้งเท้าคิดยังรู้ว่าบุตรชายโง่เขลาของตัวเองถูกผู้หญิงลวง แล้วนางคนนี้ยังกล้าวางก้ามต่อหน้านางอีก
หลิวเซียงถูกคำพูดของเหล่าไท่ไท่สกัดจนพูดไม่ออก กัดริมฝีปากเงียบ
เมื่อเห็นนางอยู่เฉยแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็หันไปทางชุ่ยฮวา พอชุ่ยฮวาถูกนางจ้องแบบนี้แล้วก็เบือนหน้าหนีอย่างละอายใจ ไม่มองนาง เพียงแต่จากเดิมที่นั่งอยู่ ตอนนี้ลุกขึ้นแล้ว
“เจ้าไปกินเหล้าที่บ้านมู่เซิงไม่ใช่หรือ แล้วอย่างไรถึงไปบ้านอาฝูเถียนได้?” เหล่าไท่ไท่เบนสายตาไปที่โจวต้าไห่อีกครั้ง แล้วถาม
ฟังจากน้ำเสียงมารดาก็รู้ว่านางโกรธแล้ว โจวต้าไห่หรือว่า นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เล่าความของตัวเอง ทีแรกเขาดื่มสุราอยู่ที่บ้านมู่เซิง ตอนที่เขากำลังมึน อาฝูเถียนก็มาบอกว่าบ้านเรามีสุราดีอาหารดี ให้พวกเขาไปดื่มต่อที่นั่น
พอคนอื่นได้ฟังก็มาดื่มต่อที่บ้านฝูเถียน เขาถูกคนที่เหลือกรอกจนเมาหัวราน้ำ พอตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่ข้างๆ หลิวเซียงแล้ว
“พี่สะใภ้ พวกเราส่งคนอื่นไปแล้วก็ไปเก็บข้าวของ ต้าไห่คงเมาแล้วเข้าห้องหลิวเซียงไป จากนั้นก็เป็นอย่างนี้แหละ”
ชุ่ยฮวารีบเสริม
เหล่าไท่ไท่ขึงตา “ฟังต้าไห่พูด”
นางไม่เชื่อคำพูดใครทั้งนั้น นางเชื่อแต่บุตรชายตน บุตรชายโง่งมคนนี้ไม่หลอกนาง
เมื่อชุ่ยฮวาถูกด่าทอก็ไม่พอใจ แต่พอนึกถึงว่าเหล่าไท่ไท่เป็นคนด่าหนักแล้ว นางก็ไม่กล้าพูดอีก
“พี่ต้าซาน ท่านดูสิเรื่องนี้จะทำอย่างไร? ต้าไห่ไม่มีพ่อแล้ว ยังต้องให้ท่านช่วยจัดการให้” ฝูเถียนที่อยู่ข้างๆ เห็นชุ่ยฮวาถอย ตนจึงรีบพูดกับโจวต้าซาน
“เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนเลย ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น และจัดการไม่ได้ด้วย” โจวต้าซานตอบ จากนั้นก็หยิบยาสูบขึ้นสูบ หรี่ตามองฝูเถียน
เจ้านี่ไม่หวังดี
พอฝูเถียนได้ยินคำตอบอย่างนี้ สีหน้าก็เริ่มไม่ดี
“ดูท่าเรื่องนี้เราต้องค่อยๆ ทำให้กระจ่างแล้ว บ้านพวกเจ้ายังมีม้านั่งไหม? ขอสักสองตัวให้ข้ากับพี่ต้าซานนั่งสักหน่อยเถอะ”
เหล่าไท่ไท่หันไปพูดกับชุ่ยฮวา
“ไหนเมื่อกี้บอกว่าไม่นั่งอย่างไร?” ชุ่ยฮวาสะดุ้ง โพล่งปากออกไป แต่พูดไปแล้วนางก็เสียใจทีหลัง
เหล่าไท่ไท่ดวงตาเล็กๆ จับจ้องชุ่ยฮวา “นั่นเพราะตอนแรกข้ายังจับไม่ได้ว่าเรื่องนี้ยังมีหลายแง่หลายมุม ตอนนี้พวกเราก็มาทำให้กระจ่างเถอะ แพร่ออกไปพวกเราอยู่เป็นผู้เป็นคนไม่ได้”
“มีเหตุผล” โจวต้าซานสมทบอีกครั้ง
“ยังพูดพล่ามอะไร? รีบไปเอาม้านั่งมาสิ!” ฝูเถียนเอ่ย ส่งสายตากับชุ่ยฮวา ชุ่ยฮวาจนใจ จึงต้องเข้าห้อง ไม่นานก็ยกเก้าอี้ออกมาสองตัว เหล่าไท่ไท่กับโจวต้าซานจึงนั่งลง
“ทำไมคนที่มากินเหล้าพวกนั้นกลับ แต่ต้าไห่บ้านข้าอยู่บ้านเจ้า?” เหล่าไท่ไท่เอ่ยปากถามอย่างไม่เกรงใจ
ชุ่ยฮวาลูกตากลิ้งกลอก กระชากเสียงขึ้นโวยวาย “คนอื่นไม่เมา มีต้าไห่คนเดียวที่เมาหัวราน้ำ พวกเราก็เลยคิดจะให้เขาขึ้นไปนอนบนเตียงเตา ใครจะรู้ว่าหวังดีแต่เกิดผลร้าย? พี่สะใภ้ พูดอะไรต้องมีมโนธรรม ท่านจะโทษพวกเราเรื่องนี้ไม่ได้นะ!”
“ข้าโทษพวกเจ้าเมื่อไรกัน? ถ้าต้าไห่เมาหัวราน้ำ แล้วทำไมพวกเจ้าไม่ช่วยเอาไปส่งบ้านข้า? เมาจนเดินยังเดินไม่ได้ จะหลับนอนก็ผู้หญิงได้อย่างไร? เจ้าหลอกข้าหรือ? ข้าสวีเหมยฮวาให้ใครขี่ขึ้นหัวได้ตั้งแต่เมื่อไร?” เหล่าไท่ไท่เอ่ย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน เสียงดังกว่าชุ่ยฮวา
กลัวอะไร เรื่องนี้นางมีเหตุผล! คิดจะหลอกนางหรือ? ถุย!
ชุ่ยฮวาถูกเสียงดังของเหล่าไท่ไท่ทำจนตกใจ หลิวเซียงก็กระตุกนิดๆ อย่างสังเกตไม่เห็นด้วย
เหล่าไท่ไท่เดินไปสองสามก้าว แพ่นกระบานโตวต้าไห่ “เจ้าลูกโง่นี่ ถูกคนหลอกแล้วยังไม่รู้เรื่องอีกใช่ไหม? เจ้าทำหรือเปล่ายังไม่รู้หรือ?”
“พี่ต้าไห่ทับข้านอนมาทั้งบ่าย…” หลิวเซียงยังอดไม่ได้จึงเปิดปากพูดออกมา
