ตอนที่ 209+210 เช่าที่ดินกับเถ้าแก่ซู/เตรียมของขวัญการแต่งงานใหม่ให้คนแซ่จง
ตอนที่ 209 เช่าที่ดินกับเถ้าแก่ซู
เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป กู้หมิงฉือก็เหมือนจะหมดความอดทน
“นายก็แค่บอกมาว่านายจะไม่กลับมา”
จงเกาอี้มองไปที่เฉินหยางที่กำลังเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ เฉินซีซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในร่ม และอาคารสำนักงานของจวงหว่านที่อยู่ห่างออกไป
เขาหลับตาแล้วพูดว่า “บอสกู้ ผมกำลังจะแต่งงาน วันที่เก้าเดือนหน้า”
9 เดือน 9 เขากำลังจะแต่งงาน…
เขาหวังว่าเขาจะได้อยู่กับจวงหว่านและลูกทั้งสองอย่างปลอดภัยตลอดไป
หากเขากลับไปที่เขตตะวันออกในเวลานี้ ชีวิตที่มั่นคงที่เขาได้รับมาจากการพยายามอย่างหนักจะพังทลายลง และเขาเองก็ยังต้องรีบเร่ง เพราะเนื่องจากตอนนี้เกิดเหตุการณ์ไม่สงบขึ้น
กู้หมิงฉือพูดออกมาว่า “นายนี่มันเป็นคนโลภจริง ๆ”
“การแสวงหาความปลอดภัยเรียกว่าความโลภเหรอ”
กู้หมิงฉือหัวเราะเยาะ
“ในวันสิ้นโลกแบบนี้ การแสวงหาความมั่นคงและความสุขในครอบครัว มีความสุขโดยการแต่งงานคือความโลภที่ยิ่งใหญ่ที่สุด! และฉันแค่อยากให้พี่น้องของฉันมีชีวิตอยู่! แค่นั้น!”
สีหน้าตึงเครียดแต่เดิมของจงเกาอี้ผ่อนคลายเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอสกู้แค่ต้องการให้พวกพี่น้องของเรามีชีวิตอยู่เท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นอีกเหรอ”
กู้หมิงฉือพูดโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนน่ะสิ”
จงเกาอี้คลายความตึงเครียดลง
“ง่ายมาก ทำไมคุณไม่มาที่เถาหยางเพื่อพูดคุยกับเถ้าแก่ซูและเช่าที่ดินกับเธอ เธอมีโดมป้องกัน ดังนั้นจะไม่มีสิ่งใดเข้าไปได้”
กู้หมิงฉือสำลักขึ้นมาทันที
“…โดมอะไร?”
“คุณไม่รู้เรื่องนี้เหรอ เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วตงหยาง โดมโปร่งใสที่ปรากฏอยู่เหนือเถาหยางไม่เพียงแต่สามารถควบคุมอุณหภูมิได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่านั้น แต่ยังป้องกันสิ่งอันตรายได้ มีคนพยายามยิงไปที่โดม กระสุนนั้นแตกสลายในทันทีโดยที่ไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย”
“ผมได้ยินจากเถ้าแก่ซูว่ามันสามารถป้องกันสิ่งต่าง ๆ จากการขุดเจาะใต้ดินได้อีกด้วย เนื่องจากมันครอบคลุม 360 องศาครอบคลุมทุกด้าน”
กู้หมิงฉือก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับเถาหยางมานานแล้ว เขาจึงกลายเป็นผู้ที่ตกกระแส เรื่องห้องพักไม่ต้องพูดถึง เพราะไม่ว่าจะอยู่ดีแค่ไหน ตายไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี
ด้วยเครื่องมือป้องกันอันทรงพลังที่สามารถสกัดกั้นอันตรายทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์ เถาหยางถือได้ว่าเป็นสวรรค์ที่แท้จริง เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะมีอันตรายมากมายแค่ไหนในวันสิ้นโลกแบบนี้ ตราบใดที่พวกเขาไม่ออกมา พวกเขาก็ไม่เดือดร้อน
จงเกาอี้ถอนหายใจ
“บอสกู้ ผมไม่ได้เป็นนายหน้าให้เถ้าแก่ซู แต่ผมคิดว่าคุณอาจพาพี่น้องของคุณมาเช่าพื้นที่ขนาดใหญ่กับเถ้าแก่ซูได้ และนำเด็กทั้งหมดที่มาจากสถานีเก่ามาที่นี่ เอาชนะความทุกข์ยาก การพลัดถิ่น และเรายังสามารถรวมทุกคนเข้าด้วยกันได้โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิต”
“คุณบอกว่าคุณสนใจแค่ว่าพี่น้องจะอยู่รอดได้หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คุยกับเถ้าแก่ซูดี ๆ ไม่ต้องอาย แล้วผมจะช่วยคุณพูดเรื่องนี้อีกที และจะพูดแบบเป็นกลาง”
กู้หมิงฉือพูดไม่ออก ปากของเขาอยากจะตำหนิจงเกาอี้ หากแต่ก็ทำไม่ได้
เขาจะพาคนไปอาศัยอยู่ในดินแดนของซูเถาได้ยังไง!!
ทั้งยังอยู่ในรูปแบบของการเช่า!
เดิมที ซูเถาชอบทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถ้าเขาย้ายไปอยู่ที่นั่นอีก เขาก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะทำหน้าบูดใส่เขาขนาดไหน เธอจะทำให้เขาโกรธมากขนาดไหน!
และการย้ายไปที่นั่น ถือเป็นการยอมรับว่าเขาไม่มีทางไปและจำเป็นต้องพึ่งพาซูเถา?! แค่คิด กู้หมิงฉือก็อยากจะฆ่าจงเกาอี้ที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา
แน่นอนว่าตอนที่เขาขอให้ผู้ชายคนนี้ไปที่เถาหยางเพื่อตรวจรักษาโรค เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่ตั้งแต่ต้น!
จงเกาอี้กล่าวอย่างจริงจัง
“บอสกู้ คุณรู้สึกเสียหน้าที่ต้องมาอยู่ที่นี่เหรอ? ไหนคุณบอกว่าสนใจแค่ชีวิตของพี่น้อง และไม่ต้องการเรียกร้องสิ่งอื่นใดไง”
……
ตอนที่ 210 เตรียมของขวัญการแต่งงานใหม่ให้คนแซ่จง
กู้หมิงฉือ “….ถ้านายพูดอีกคำ ฉันจะฆ่านาย ไม่เชื่อก็ลองดู”
จงเกาอี้หยุดพูดทันที แต่เขาก็คิดว่าตัวเขาเองอยู่ในเถาหยาง และกู้หมิงฉือก็อยู่ไกลออกไป ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวคำขู่ของเขา ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และพูดต่อไปอย่างจริงจัง
“บอสกู้ แม้ว่าผมกลับไปและสามารถช่วยชีวิตคนได้ แต่ผมก็ไม่สามารถรับประกันชีวิตของพี่น้องทุกคนได้ การย้ายมายังเถาหยางไม่เพียงช่วยแก้ปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัยของพี่น้องเท่านั้น แต่ยังช่วยชีวิตทุกคนด้วย”
เขาหยุดชั่วคราวและพูดต่อ “นอกจากนี้ คุณยังสามารถใช้เวลากับเถ้าแก่ซูได้มากขึ้น”
กู้หมิงฉือเย้ยหยัน “นั่นถือว่าเป็นข้อดีหรือไง”
จงเกาอี้พูดเบาๆ “คุณอาจไม่สนใจเรื่องนี้ แต่มีคนเช่าที่ดินผืนใหญ่เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเถ้าแก่ซู…”
ก่อนที่จะรอให้อีกฝ่ายได้โต้แย้งอะไร จงเกาอี้ก็รีบวางสายอย่างรวดเร็ว
กู้หมิงฉือโกรธมากจนเขาต้องการไปที่เถาหยางเพื่อจัดการ
ผู้ช่วยรีบเตือนเขา “เมื่อเช้าพยาบาลของนายท่านโทรมาคุณไม่ได้รับสาย คุณจะโทรกลับตอนนี้เลยไหม?”
กู้หมิงฉือคิดว่าปู่ของเขาต้องมีเรื่องอะไรเป็นแน่ เขามัวแต่อารมณ์เสียจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“โทร…โทรกลับไปตอนนี้เลย”
ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย น้ำเสียงแจ่มใสของพยาบาลก็ดังขึ้น
“บอสกู้ เมื่อเช้านายท่านพูดถึงคุณ”
กู้หมิงฉือไม่แปลกใจเลย “เขามักจะพูดถึงหลานชายอกตัญญูอย่างฉันอยู่เสมอไม่ใช่เหรอ”
“ที่ไหนกันล่ะ เป็นเพราะว่าที่เถาหยางมีโดมป้องกันปรากฏขึ้น ทันทีที่อุณหภูมิลดลงมาก นายท่านก็ถามฉันว่าฤดูร้อนกำลังจะสิ้นสุดเร็ว ๆ นี้เหรอ หลานชายของเขาจะกลับบ้านหรือเปล่า และพูดตลอดว่าเขาคิดถึงคุณ”
กู้หมิงฉือตัวแข็งไปทันที ความคิดของเขาถูกดึงกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
ในเวลานั้นเขาต้องไปเรียนที่ต่างเมืองทุกปี และคุณปู่ของเขาอยู่ที่บ้านเกิด ฤดูกาลทั้งสี่ไม่แตกต่างกัน เมื่อผ่านฤดูร้อนก็ตามมาด้วยฤดูหนาว
การมาถึงของฤดูหนาวหมายความว่าเขาต้องกลับบ้านไปพักผ่อนในฤดูหนาว
พยาบาลยังคงเล่าอย่างมีความสุข
“บอส นี่ก็เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้ยินนายท่านพูดคำเหล่านี้ ซึ่งหมายความว่าแม้ว่าเขาจะแก่และหลงลืม แต่เขาก็ยังคิดถึงคุณอยู่เสมอ”
กู้หมิงฉือเอามือวางลงบนโต๊ะ เขาลดสายตาลง เส้นผมตกลงมาที่หน้าผากของเขา ในขณะเดียวกันเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า
“คุณปู่ไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนแล้ว”
“มาอาศัยอยู่ที่เถาหยางได้สามเดือนกว่าแล้ว ฉันเห็นว่าสภาพจิตใจของเขาดีขึ้นเรื่อย ๆ อาการของเขาก็ไม่ทรุดลง บางครั้งเขาก็ตื่นขึ้นมากะทันหันและจำหลายสิ่งที่ผ่านมาได้”
กู้หมิงฉือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เพราะได้คุณช่วยดูแลเป็นอย่างดี”
พยาบาลรีบพูดว่า “ไม่ได้เป็นเพราะการดูแลของฉันหรอกค่ะ เป็นเพราะเถ้าแก่ซูมักจะมาคุยกับนายท่านเมื่อเธอมีเวลาว่าง ผู้อาวุโสเหม่ย คุณเฉินและคนอื่น ๆ ก็มักจะมาเล่นหมากรุกกับนายท่านอยู่เสมอ ทำให้ความทรงจำของเขาเริ่มโลดแล่น นอกจากนี้ เถาหยางยังมีสภาพแวดล้อมที่ดี กินอิ่ม นอนหลับสบาย และเพื่อนบ้านมีความสามัคคีกัน เขาเลยอารมณ์ดีอยู่เสมอ”
กู้หมิงฉือตกใจ “ซูเถามาพูดอะไรกับปู่บ้าง?”
“เธอพูดทุกเรื่อง ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจฟังขนาดนั้น และส่วนใหญ่เธอก็มักจะถามนายท่านเกี่ยวกับการจัดการปัญหาต่าง ๆ และบางครั้งก็คุยเรื่องทั่วไป”
กู้หมิงฉือขึ้นเสียง “เธอคิดจะขโมยวิชาเหรอ”
พยาบาลปกป้องซูเถาทันที
“ไม่เรียกว่าขโมยวิชา นายท่านชอบให้เถ้าแก่ซูมาฟังการบรรยายของเขา ถ้าเธอไม่ได้มาเป็นเวลานาน เขาก็จะให้ฉันไปเรียกเถ้าแก่ซู”
กู้หมิงฉือนิ่งเงียบไป
เสียงของชายชรากู้ดังมาจากเครื่องสื่อสาร
“เสี่ยวหลี่ว์ มาดูสิว่าฉันใส่ชุดนี้แล้วเป็นยังไง”
พยาบาลตอบรับแล้วหันไปพูดกับกู้หมิงฉือ
“งานแต่งงานของคุณหมอจงและผู้จัดการจวงจะจัดขึ้นในอีกไม่ถึงครึ่งเดือน พวกเขาจะจัดงานแต่งงานในเถาหยาง นายท่านถึงจะอายุมากแล้วแต่เขาก็ชอบที่จะร่วมสนุก เขากำลังเตรียมตัวสำหรับงานแต่งงานที่จะถึง รอสักครู่ ฉันไปหานายท่านก่อนนะ”
เธอไม่ได้วางสายโทรศัพท์
กู้หมิงฉือฟังอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เสี่ยวหลี่ว์ช่วยชายชราจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ชายชรายังพูดเก่งเหมือนเดิม
ขณะที่พูด เขาก็ถามขึ้นมาว่า
“เสี่ยวหลี่ว์ เสี่ยวจงเคยทำงานให้กับผู้ลักพาตัวคนนั้นมาก่อนหรือเปล่า”
ผู้ลักพาตัวกู้หมิงฉือ “….”
พยาบาลเสี่ยวหลี่ว์ยิ้มอย่างเชื่องช้าและตอบว่า “เอ่อ ใช่ค่ะ ใช่”
ชายชรากู้กล่าวอย่างมีความสุข
“เสี่ยวจงถือได้ว่ากลับมาจากเส้นทางที่เขาเคยหลงทางไป การที่เขายังติดตามอยู่กับผู้ลักพาตัวคนนั้นมันไม่มีอะไรดีเลย เหมือนชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย เป็นการดีกว่าที่เขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่กับพวกเรา เพื่อมีชีวิตที่สงบสุขและมั่นคง”
พยาบาลได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตัวชา
ชายชรากู้พูดกับตัวเองว่า
“เขาเป็นคนเรียบง่าย เสี่ยวจงเขาคิดดีแล้ว เมื่อเขากลับมาที่นี่เขาก็รีบขอหญิงสาวแต่งงานทันที แถมเธอยังเป็นคนข้างกายของหนูเถา ช่างวิเศษเหลือเกิน เสี่ยวหลี่ว์ เธอคิดว่าเมื่อไหร่หลานตัวน้อยของฉันจะคิดได้แล้วกลับมาหาฉันกันนะ มาใช้ชีวิตให้มั่นคง มัวแต่เที่ยวเตร่อยู่ข้างนอกไม่กลับบ้าน ฉันไม่ว่าหรอกถ้าเขาจะไปเที่ยวเล่น แต่ฉันแค่อยากให้เขากลับมาให้ฉันเห็นหน้าบ้าง…”
ขณะที่เขาพูด น้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
นางพยาบาลก็ลนลานเมื่อเห็นอย่างนั้น
เมื่อเธอปลอบชายชราผู้แสนดีเสร็จ จากนั้นเธอก็เดินไปหยิบเครื่องสื่อสารอย่างตัวสั่น และเธอก็พบว่าสายถูกตัดไปแล้ว
ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเขาวางสาย ผู้ช่วยของเขาก็ถามอย่างระมัดระวัง
“บอส พวกเรายังจะไปที่เถาหยางเพื่อจับตัวเขาหรือเปล่า”
กู้หมิงฉือแสดงความไม่พอใจออกมา “จับอะไรล่ะ!”
ถ้าเขาบังคับจงเกาอี้ในเวลานี้และทำให้งานแต่งงานพัง คุณปู่จะเป็นคนแรกที่กระโดดออกมาและทุบตีเขาด้วยไม้เท้า
ผู้ช่วยกำลังจะก้าวถอยหลังเพราะกลัวว่าเขาจะอาละวาดอะไรออกมา
ทันใดนั้นก่อนที่เขาจะไปไกล เขาก็ถูกเรียกกลับไปอีกครั้ง
“ไปเตรียมรถให้พร้อม”
ผู้ช่วยของเขาตกใจ “บอสจะไปไหนเหรอ?”
“เถาหยาง เร็วเข้า เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”
ผู้ช่วยของเขาทำหน้าขมขื่น ก็ไหนเขาบอกว่าล้มเลิกความคิดที่จะไปจับตัวจงเกาอี้แล้วไง
กู้หมิงฉือรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เพียงแค่มองไปที่การแสดงออกของเขา กู้หมิงฉือเตะเขาแล้วพูดว่า
“ฉันบอกไม่จับก็คือไม่จับ ฉันจะไปหาปู่และเตรียมอาหารที่เขาชอบกินไปให้”
ผู้ช่วยก้าวไปเพียงสองก้าวก็ถูกเรียกกลับไปอีกครั้ง
กู้หมิงฉือพูดอย่างไม่เต็มใจ “เตรียมของขวัญการแต่งงานใหม่ให้คนแซ่จงด้วย”
