บทที่ 84 : อำนาจของตี้คัง (2)
เมื่อได้ยินถ้อยคำที่แสดงถึงความตื่นเต้นของไป๋จื่อหลี่กงกงก็ได้แต่ยิ้ม เขาไม่อธิบายเพิ่มเติมว่า
ครั้งนี้เขาไม่เพียงแต่มาที่บ้านสกุลไป๋เพื่อมอบพระราชโองการ ทว่าหลังจากนี้เขายังต้องไปที่บ้านสกุลหลาน อีกทั้งยังต้องไปที่ตำหนักอ๋องคังด้วย
อย่างไรก็ตามในมุมมองของหลี่กงกงแล้ว หากเป็นพระประสงค์ของฮองเฮา มีหรืออ๋องคังจะกล้าขัด !
”คุณหนูไป๋ข้ายังมีธุระต้องจัดการ ข้าขอตัวก่อน”
“พวกเจ้าเข้ามานี่…”ไป๋เฉิงเซียงได้สติอีกครั้ง เขารีบออกคำสั่ง
“ส่งหลี่กงกงด้วย”
ยามนี้ในสมองของไป๋จื่อมีแต่ข้อความในพระราชโองการเช่นนั้นนางย่อมไม่สนใจหลี่กงกงอีก เมื่อบ่าวรับใช้ส่งหลี่กงกงออกไปแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างเอียงอาย “ท่านพ่อ ข้าจะบอกผู้คนทั้งโลกว่า ในไม่ช้า ข้าก็จะได้เป็นพระชายาของตี้คัง ! ผู้หญิงเหล่านั้นจะได้เลิกคิดใฝ่ฝันถึงคู่หมั้นของข้าเสียที ! ”
โดยเฉพาะไป๋หยานนางแพศยานั่น !
ต่อให้นางสามารถดึงดูดใจอ๋องคังได้แล้วยังไง? อย่างไรเสีย นางก็เป็นแค่สตรีที่มีมลทิน อ๋องคังก็เพียงหลงนางชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น เขาไม่มีวันรับนางเป็นภรรยาแน่ !
“ดีเอาเลย”
ความหม่นหมองบนใบหน้าของไป๋เฉิงเซียงที่มีมาก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปสิ้นเขาเผยรอยยิ้มหล่อเหลา “เจ้าต้องไปเยี่ยมบ้านสกุลหลาน เพื่อเชิญพวกเขาเข้าร่วมพิธีอภิเษกสมรสของเจ้าด้วย ให้คนสกุลหลานได้รู้ว่าบุตรสาวของข้านั้นยอดเยี่ยมที่สุดเสมอ ! ”
สำหรับไป๋หยาน…
นางก็แค่เด็กเนรคุณที่ถูกขับออกจากตระกูลไม่มีค่าพอที่จะเป็นบุตรสาวของเขา !
”ได้ท่านพ่อ”
ไป๋จื่อแลบลิ้นออกมาอย่างมีความสุขนางถือพระราชโองการในมือแน่น ขณะรีบวิ่งออกไปที่ประตู
ที่จริงแม้ว่าไป๋เฉิงเซียงบิดาของนางจะไม่บอกไป๋จื่อก็ต้องไปเยี่ยมบ้านสกุลหลานอีกครั้งเพื่อโอ้อวด
*****
ณตำหนักอ๋องคัง
สิงโตทองคำคู่ตัวใหญ่ที่ตระหง่านอยู่หน้าประตูดูราวกับจะมีชีวิตขึ้นมาเวลาใดก็ได้นั่นทำให้หัวใจของหลี่กงกงอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว
”เจ้าไปบ้านสกุลหลาน”หลี่กงกงหันไปหาขันทีน้อยผู้ซึ่งตามหลังเขามาพร้อมกับออกคำสั่ง “อัญเชิญพระราชโองการของฮองเฮาที่มีพระราชเสาวนีย์ให้ไป๋หยานถวายตัวเป็นพระสนมของอ๋องคังไปมอบให้นางที”
เขาได้เดินทางมาเอาอกเอาใจพระชายาเอกของอ๋องคังด้วยตนเองแล้วพระสนมเล็ก ๆ เช่นนั้นไหนเลยเขาจะต้องใส่ใจ
เป็นแค่พระสนมไม่มีค่าพอที่เขาจะต้องเดินทางไปมอบพระราชโองการด้วยตนเอง
ขันทีน้อยรับคำสั่งเขาก้มตัวคารวะ ก่อนจะนำม้วนพระราชโองการจากไป
ครั้นขันทีน้อยจากไปแล้วหลี่กงกงก็ย่างเท้าหมายจะเข้าตำหนักอ๋องคัง
”ช้าก่อน!”
ทหารยามที่ยืนรักษาการณ์อยู่ข้างหน้าประตูตำหนักสองนายได้ขวางเขาไว้
“ท่านอ๋องมีรับสั่งไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าตำหนักโดยปราศจากรับสั่ง”
หลี่กงกงขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาหยุดยืนหน้าประตูที่ปิดอยู่ ก่อนจะกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่ก็ด้วยพระราชเสาวนีย์จากฮองเฮา เชิญเสด็จอ๋องคังออกมารับพระราชโองการด้วย”
พระราชโองการของฮองเฮา
ทหารยามทั้งสองหันมองหน้ากันหน้าผากของพวกเขาเริ่มมีเหงื่อซึม
”พวกเรารับคำสั่งจากอ๋องคังเท่านั้นไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ได้รับการยกเว้น”
คิ้วของหลี่กงกงขมวดแน่นขึ้นเขาก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว พร้อมกับกล่าวด้วยเสียงแหลม ๆ ว่า “ฮองเฮามีพระราชเสาวนีย์ อ๋องคังโปรดออกมารับพระราชโองการ !”
เพราะความเงียบทำให้เสียงแหลมเล็กของเขาก้องกังวาน …
ครั้นหลี่กงกงเห็นว่าภายในไร้ซึ่งการตอบสนองเขาก็คิดจะลองตะโกนให้ดังขึ้น ทว่าทันใดนั้นเอง น้ำเสียงที่ทรงอำนาจก็ดังมาจากในตำหนัก
”ออกไป!”
ออกไปกระนั้นรึ?
หลี่กงกงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
อ๋องคังทำเช่นนี้ไม่ไว้หน้ากันเลยกระนั้นรึ ? เขามาที่นี่เพื่อมอบพระราชโองการจากองค์ฮองเฮา เหตุใดตี้คังถึงกับกล้าไล่เขา ?
ทหารยามทั้งสองเหงื่อแตกเต็มหน้าผากพวกเขารู้ได้จากน้ำเสียงของท่านอ๋องว่ายามนี้ท่านอ๋องกำลังโกรธ ทั้งคู่รีบก้าวไปข้างหน้า พวกเขาพร้อมที่จะโยนขันทีเฒ่าออกไปทันทีที่ขันทีเฒ่าส่งเสียงดังอีกครั้ง
หลี่กงกงรีบกล่าวเสียงดังว่า”อ๋องคัง ข้ามาที่นี่ก็เพื่อนำข่าวดีมาแจ้งแก่ท่าน ! ข่าวดี ก็คือฮองเฮาจะพระราชทานพิธีอภิเษกสมรสให้ท่านกับบุตรสาวบ้านสกุลไป๋ !”
***จบบทอำนาจของตี้คัง (2)***
