ฉันเป็นเศรษฐีอสังหาฯในวันสิ้นโลก

ตอนที่ 235 นางฟ้ามาหา

ในด้านของซูเถา เธอใช้ผลึกนิวเคลียสไป 25 อันจาก 30 อันที่เธอเพิ่งได้มาและยังไม่ทันหายร้อน เพื่อทำให้ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กอยู่ภายใต้การดูแลของเถาหยาง

มีเด็กก่อนวัยเรียน 200 คนในศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก เฉลี่ยมีเด็กอายุ 3-8 ปี มีครูและเจ้าหน้าที่ดูแลเด็ก 14 คน

พ่อแม่ของเด็กเหล่านี้โดยพื้นฐานแล้วมีงานทำที่ดีในตงหยาง ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่สามารถจ่ายค่าเล่าเรียนได้ถึงเดือนละ 6,000 เหลียนปัง

แต่ค่าเล่าเรียนที่สูงเช่นนี้ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน

สิ่งอำนวยความสะดวกในสวนสาธารณะยังคงดีเยี่ยม ไม่เพียงแค่อาคารเรียน ห้องกิจกรรม และอาคารหอพักสำหรับเด็กเท่านั้น

ซูเถามองดูอย่างระมัดระวัง และรู้สึกว่านอกจากทำการติดตั้งน้ำไฟแล้ว ห้องสุขาก็ถูกเพิ่มเข้าไปในอาคารเรียนแต่ละหลัง

เธอค้นหาสิ่งของในร้านปรับปรุงบ้าน พบโถส้วมขนาดเล็กสำหรับเด็ก และทำการเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด

และสร้างห้องกิจกรรมเพิ่มขึ้นอีกสี่ห้อง โดยสองห้องใช้สำหรับเด็ก ๆ เล่นเกม ปูด้วยเสื่อตัวต่อที่ทำความสะอาดง่าย และเก้าอี้ทรงกลมสีรุ้งวางอยู่รอบ ๆ

อีกสองห้องใช้เป็นห้องกิจกรรมนอกหลักสูตร ซึ่งมีโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งสำหรับเด็กจำนวนไม่มาก และชั้นวางของติดผนัง

น่าเสียดายที่มีหนังสือก่อนวันสิ้นโลกน้อยเกินไป พวกหนังสือภาพสีสำหรับเด็ก ไม่เช่นนั้นหนังสือในชั้นติดผนังนี้น่าจะสวยงามและเติมเต็มกว่านี้

อย่างไรก็ตาม ซูเถาได้ติดตั้งทีวีจอใหญ่แขวนผนัง ซึ่งหันหน้าไปทางโต๊ะและเก้าอี้

คุณครูสามารถนำนักเรียนในชั้นเรียนไปที่ห้องกิจกรรมนอกหลักสูตรเพื่ออ่านนิทานด้วยกัน หรือเปิดทีวีเพื่อดูการ์ตูน

จากนั้นมีอาคารหอพักสำหรับเด็ก และซูเถายังสร้างห้องน้ำสำหรับแต่ละชั้นใหม่อีกด้วย

สุดท้ายมีสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ 3,000 ตารางเมตร

สนามเด็กเล่นนี้ใช้ร่วมกับโรงเรียนประถมและศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ติดกัน

เมื่อพิจารณาจากผลึกนิวเคลียสที่มีจำนวนจำกัด สนามเด็กเล่นแห่งนี้ซูเถาก็ต้องสละผลึกนิวเคลียสเพื่อจัดการ

แม้ว่าศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งอื่นจะมีพื้นที่ใหญ่กว่านี้ แต่สิ่งอำนวยความสะดวกก็ไม่ดีเท่า

มีครูเพียง 10 คนดูแลเด็ก 400 คน และการตกแต่งภายในห้องเรียนก็ค่อนข้างเรียบง่าย โดยทั่วไปเป็นผนังสีขาวขนาดใหญ่และไม่มีอะไรอื่นนอกจากโต๊ะและเก้าอี้

โต๊ะและเก้าอี้ดูเหมือนจะใช้การไม่ได้แล้ว เนื่องจากพวกมันถูกใช้งานมานานหลายปี และบางตัวไม่มีแขนและขาด้วยซ้ำ

ซูเถาทนไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงปัดมือแล้วเปลี่ยนอันใหม่ให้ เหมือนกับอันที่อยู่ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กข้าง ๆ

ห้องเรียนได้รับการปรับปรุงใหม่ด้วยวอลเปเปอร์สีต่าง ๆ และหน้าต่างถูกแทนที่ด้วยรูปแบบที่คล้ายคลึงกับในเรือนเพาะชำ โดยมีม่านทึบแสงแขวนอยู่

ห้องกิจกรรมก็ถูกสร้างขึ้นใหม่ด้วย เมื่อพิจารณาถึงจำนวนเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซูเถาได้สร้างห้องเพิ่มอีก 4 ห้อง

บริเวณที่พักยังได้รับการบูรณะใหม่ด้วยพื้นหินอ่อนสะอาดตาและวอลเปเปอร์ลายการ์ตูนน่ารักบนผนัง

นอกจากนี้ยังมีโรงอาหารขนาดใหญ่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ผู้อำนวยการกัวกล่าวว่าโรงอาหารเชิญคุณป้าสองคนมาทำอาหารหม้อใหญ่ให้เด็ก ๆ แม้ว่ารสชาติอาจไม่ดีมาก แต่พวกเขาก็อิ่มท้อง

ในวันสิ้นโลกแบบนี้นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่างที่ไม่ต้องพูดถึงคือพวกเขาเป็นเด็กกำพร้า

ในเรื่องการกิน อดีตผู้นำกองทัพพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้ดี

ซูเถาจึงไม่สามารถควบคุมการใช้จ่ายเงินของเธอได้ และเริ่มปรับปรุงโรงอาหารของศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้า

เครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและเตาทั้งหมดในครัวถูกแทนที่ด้วยของใหม่ เตาแม่เหล็กไฟฟ้า 4 เตา อ่างล้างจานขนาดใหญ่ 2 ช่อง และติดตั้งเครื่องล้างจานขนาดใหญ่ใต้เคาน์เตอร์ เพราะว่ามีเด็กจำนวนมาก การที่มีเครื่องช่วยล้างจานจะสะดวกยิ่งขึ้น

โต๊ะและเก้าอี้ในโรงอาหารก็เปลี่ยนใหม่เช่นกัน

หลังจากปรับปรุงโรงอาหารของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ซูเถาก็พิจารณาว่าจะสร้างโรงอาหารขนาดเล็กสำหรับศูนย์พัฒนาเด็กเล็กดีหรือเปล่า

ไม่มีโรงอาหารในศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก และเด็กส่วนใหญ่ที่นี่นำอาหารไปโรงเรียนเอง ซึ่งถูกปรุงอย่างพิถีพิถันมาจากที่บ้าน

แต่เธอไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็เป็นเวลารุ่งสางแล้ว

เธอทำการก่อสร้างทั้งคืนอีกแล้ว

ซูเถารู้สึกง่วงนอน เธอจึงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง ม้วนผ้าห่มเข้ามาในอ้อมแขนแล้วนอนหลับไปโดยที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ

ในขณะที่เธอกลับไปนอนหลับ เด็ก ๆ และครูในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กและศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ตื่นขึ้นพอดี

ตลอดทั้งคืนที่นอนไม่มีเหงื่อออกเลย ทุกคนก็นอนหลับสบายมาก

เด็ก ๆ ที่ได้รับการดูแลเต็มเวลาเป็นคนกลุ่มแรกที่พบว่าห้องน้ำในอาคารหอพักของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่เพียงแต่ห้องน้ำขนาดเล็กเท่านั้นแต่ยังมีอ่างล้างมือที่ไม่ต้องเขย่งเท้าอีกด้วย

เมื่อพวกเขามาถึงโรงเรียน เด็ก ๆ ที่กำลังเดินไปตามทาง ก็ผ่านห้องกิจกรรมที่สวยงามและกว้างขวางพร้อมกับทีวีเครื่องใหญ่!

แม้แต่ผู้ปกครองที่ส่งบุตรหลานไปโรงเรียนยังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อไปถึงประตูโรงเรียน

ในขณะนี้ผู้ปกครองที่ประตูก็ระเบิดการสนทนาราวกับน้ำเย็นถูกเทลงในหม้อร้อน

“เถาหยางรับช่วงต่อศูนย์พัฒนาเด็กเล็กแล้วเหรอ?”

“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ไม่อย่างนั้นทำไมมันถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ภายในกับภายนอกเหมือนอยู่คนละโลกเลย ทำให้ฉันอยากไปโรงเรียนกับลูกสาวของฉัน”

“มันรวดเร็วมาก เธอเพิ่งรับช่วงต่อศูนย์สุขภาพแม่และเด็กได้ไม่ถึงสองเดือน ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องกลับบ้านไปบอกพี่สาวให้ส่งลูกมาที่นี่โดยเร็วที่สุด เพราะถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ผู้คนต้องหลั่งไหลเข้ามาเป็นแน่”

ทันทีที่พูดออกมา พ่อแม่ที่กำลังซุบซิบกันอยู่ที่ประตูก็แยกย้ายกันวิ่งกลับบ้าน

เด็กส่วนใหญ่ในศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าอายุไม่มากนัก เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้พวกเขาจึงมาถามอาจารย์ใหญ่

“คุณแม่เหมียว เมื่อคืนนางฟ้ามาหาเหรอ”

“คุณแม่เหมียว เมื่อคืนหนูขอพรก่อนนอน หนูขอโต๊ะเขียนหนังสือใหม่ เช้านี้หนูเห็นโต๊ะใหม่เยอะมาก! นางฟ้าใจดีมาก!”

อาจารย์ใหญ่เหมียวน้ำตาคลอเบ้าและลูบหัวเล็ก ๆ ของพวกเขา

“ถูกต้อง พี่สาวนางฟ้ามาที่นี่”

……

เสียงความตื่นเต้นดีใจข้างนอกไม่ส่งผลกระทบต่อซูเถาที่กำลังนอนหลับอยู่

เพราะว่าเธอหลับเหมือนตาย เจียงจิ่นเวยมาที่เถาหยางก็เหมือนมาเก้อ

ชีอวิ๋นหลันรู้เรื่องสตรอว์เบอร์รีครั้งก่อน เธอจึงเต็มไปด้วยความระมัดระวังสำหรับการมาเยือนของเจียงจิ่นเวย และเนื่องจากเธอโทรหาซูเถาไม่ติด เธอจึงเดาว่าซูเถากำลังหลับอยู่ ดังนั้นเธอจึงพูดตรง ๆ

“คุณเจียงเชิญกลับไปก่อน ตอนนี้เราไม่สามารถติดต่อคุณซูได้”

เจียงจิ่นเวยขมวดคิ้ว “ทำไมถึงติดต่อไม่ได้ เธอไม่ใช่ผู้เช่าของคุณเหรอ?”

ชีอวิ๋นหลันกล่าวว่า “เถาหยางไม่ใช่คุก เราจะรู้ที่อยู่ของผู้เช่าทั้งหมดได้ยังไง”

เจียงจิ่นเวยรู้สึกว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเธอกำลังโกหก ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ

“คุณจงใจหรือเปล่า ครั้งสุดท้ายที่น้องชายของฉันมา คุณก็ห้ามเขาไม่ให้เจอเธอ ครั้งนี้ฉันมาที่นี่อีกครั้ง และฉันก็ส่งคนสังเกตหลายวันแล้ว คนอื่น ๆ มาที่เถาหยางมาหาคนรู้จักก็แค่ลงทะเบียน แต่ทำไมกับเราถึงไม่ให้เราเข้าไปหาซูเถา”

ยิ่งเจียงจิ่นเวยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธยิ่งขึ้นเท่านั้น เพราะเธออารมณ์ไม่ดีตั้งแต่คุยกับเอ่อร์เฉิงแล้ว

รอยยิ้มของชีอวิ๋นหลันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “ฉันไม่ได้จงใจหรือมีอะไรแอบแฝง และมันเป็นความจริงที่ฉันไม่สามารถติดต่อคุณซูได้ ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณพูดจริง ๆ ถ้าคุณคือพี่สาวแท้ ๆ ของคุณซู ทำไมคุณไม่โทรหาเธอเองแล้วขอให้เธอออกมาพบคุณล่ะคะ”

เจียงจิ่นเวยหน้าแดงด้วยความโกรธทันที

ซูเถาบล็อกข้อมูลการติดต่อของครอบครัว ทำให้ไม่มีใครติดต่อเธอได้!

ชีอวิ๋นหลันมองเธอด้วยรอยยิ้ม

เจียงจิ่นเวยตระหนักได้ทันทีถึงการเสียดสีที่ซ่อนเร้นอยู่ในรอยยิ้มของเธอ เธอโกรธจัดจนอยากจะตบอีกฝ่าย

หญิงชราที่เป็นคนเฝ้าประตูกล้าที่จะทำให้เธออับอาย! นี่มันเรื่องบ้าอะไร!

แต่ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้น เมิ่งเสี่ยวป๋อก็เข้ามาผลักเธอ

การที่ถูกผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติผลัก เรื่องความแข็งแกร่งมันไม่ใช่เรื่องตลกเลย

เจียงจิ่นเวยผู้ซึ่งสวมส้นสูงและตัวเล็ก ก็ถูกผลักไปข้างหลังจนเสียหลัก เธอเจ็บปวดมากจนพูดไม่ออก ผมที่ดูแลเป็นอย่างดีของเธอหลุดลุ่ย และรองเท้าข้างหนึ่งของเธอหลุดออกมา

คนขับรถและผู้คุ้มกันที่ติดตามเธอเข้ามาช่วยเหลือเธอ แต่ไม่ต้องพูดถึงการปะทะ พวกเขาไม่กล้าพูดคุยกับเมิ่งเสี่ยวป๋อที่มีกล้ามเนื้อแน่นขนาดนั้น