……..หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นไปอีกไม่กี่ตา และผมก็ชนะทุกตาอีกแล้ว , แต่เพราะแบบนั้นผมเลยโดนจำกัดอะไรหลายๆอย่าง
[ เห้อ… ครั้งต่อไปขอไม่มีกับดัก ไม่มีคอมโบชุดเดียวตาย ไม่มีอัตสึยะ และ ไอเท็มทั้งหมดก็เป็นของฉันนะ โอเค…? ]
[ นี่อยากชนะขนาดไหนเนี่ย ? ]
“จะไม่จบจนกว่าเรย์จะชนะใช่มั้ย”
“รอบนี้ยันเช้าเลยมั้ย”
“นี่โคตรเหมาะทำสตรีมยิงยาวเลย”
ผมไม่ติดอะไรถ้าจะสตรีมต่อไปแบบนี้ แต่นี่มันผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว…และ พอดูจากจำนวนคนดูแล้ว คิดว่าควรจะจบสตรีมตอนนี้ดีกว่า
[ เรย์…เอาเป็นตาสุดท้ายเหอะ นี่ฉันยังไม่แพ้เลยนะ ]
[ เอ๊ะ ได้สิ…! ฉันจะชนะและจบสตรีมนี้เอง โอเค๊ ?…! ]
อายากะที่ยังอยู่ในร่าง ‘ดาร์คเรย์’ เธอพูดแปลกๆ ขณะที่เธอเลือกตัวละคร , ตัวละครที่เลือกยังคงเป็นอัตสึยะ ในเมื่อเธอห้ามให้ผมใช้อัตซึยะ ผมเลยเลือกตัวละครนก “แลมบัล” ซึ่งมีจุดเด่นคือความสามารถในการกระโดดสูง… ถ้าเธอมีไอเท็ม เธอก็น่าจะมีโอกาสชนะแหละ ?
แมพก็ยังใช้แมพเดิมคือโอเมก้า และทันทีที่สัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น
อัตสึยะของอายากะก็พุ่งเข้ามาหาแลมบัลของผม
[ ย๊าาาาาา !!!! เอาท่าพุ่งตีไปกินสะ !!!!!! ]
[ ก็เห็นๆอยู่ ]
ผมบล็อคลูกเตะได้ทันเวลา จับตัวอัตสึยะ ยกขึ้นไปในกลางอากาศและเล่นคอมโบกลางอากาศใส่เธอ
[ อ๊าาาาา ~ ~ ~!! อย่าคอมโบสิ !!”]
[ อย่าประมาทสิ ]
“ไม่อยากเห็นเรย์สภาพนี้เลย….”
“รุยเล่นใจเย็นแถมตลกมากจริงๆ ”
“ถ้าไม่คอมโบเลยนี่ก็ฮาอยู่นะ”
ในระหว่างทำคอมโบของแลมบัลอยู่อายากะก็ตะโกนออกมาเมื่อเห็นไอเทมอัญเชิญหล่นลงมา
[ ไอเทมของฉันใช่มั้ย ! ? ]
[ . . . ]
[ไอเทมของฉันใช่มั้ย ! ! ! ? ?]
[ เออ ได้ยินแล้วน่า ]
ฮ่าๆ ผมขำออกมาหลังจากผมทำคอมโบเสร็จและทำให้พลังชีวิตหายไป 1 หลอด โดยที่ผมไม่โดนดาเมจเลย
[ เอ่อ… ครั้งหน้าห้ามคอมโบนะ…!? ]
หลังจากพูดเสร็จ อัตสึยะของอายากะก็ลงจากแท่นชุบและไปอีกฝั่งเพื่อหยิบไอเทมที่ถูกอัญเชิญมา…แน่นอนว่าไอเทมชิ้นนี้ก็มีข้อเสียเหมือนกันก็คือต้องหยุดอยู่นิ่งๆแปปนึงในตอนที่เรียกตัวละครผู้ช่วยอออกมา หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือ จะไม่มีการป้องกันและไม่สามารถยกเลิกได้เพราะงั้นมันเลยเกิดเหตุแบบนี้…….
[ ตอนนี้แหละ ! ]
ขณะที่เธอกำลังถือไอเทมอัญเชิญอยู่ ผมก็ยิงบลาสเตอร์ใส่จากระยะไกล จากนั้นอัตสึยะ ก็ชะงักไปพักนึงแล้วก็ยกไอเทมขึ้นมาอีกครั้ง แล้วผมก็ยิงบลาสเตอร์ไปอีกรอบ และ อัตสึยะก็ขยับตัวไม่ได้ จากนั้นก็ยกไอเทมขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็ลูป..
[ อ๊ากกกกกกกกก ! ! ? ? เดี๋ยวนะ รุย ! นี่ไม่ใช่กับดักใช่มั้ย !? ]
[ ถ้าเรย์ไม่ไปหยิบไอเทมขึ้นมา มันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ]
[ ล….แล้วจะหลุดไปยังไงอะ ! ? ]
[ บางทีคงต้องจะขอให้ปุ่ม B ของฉันเจ๊งละนะ ]
“5555”
“555555”
“555555555”
“ขำอ่ะ 555555”
“wwwwwwww”
ม่าา ถ้าผมใช้บลาสเตอร์แบบนี้ต่อไป ผมก็จะชนะตอนเวลาหมด…แต่ผมไม่อยากทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นหรอก พอทำดาเมจพอแล้ว ผมก็ปล่อยอัตสึยะไป
[ อ๊ะ….หลุดมาได้แล้ว เย้ ~ ~ ! ]
คือผมปล่อยเธอเองแหละ แต่เงียบไว้ดีกว่า….
[ เอาล่ะ…ฉันจะสวนแล้วนะ ! อันเชิญ ! ]
ตอนนี้ผมไม่ขัดเธอแล้ว ในที่สุดอัตสึยะก็อันเชิญออกมาได้ ตัวละครที่อันเชิญได้จากไอเทมนั้นก็คือ…เชฟโรคจิต ‘ยามาซากิ’
[ ไปเลยยยย ! ยามาซากิ ! กินพวกมันให้หมด ! ]
[ เธอทำตัวเองล้วนๆนะ ]
ผมพูดแบบใจเย็น ในขณะที่ผมหลบจานที่ยามาซากิขว้างมาที่ผม
「 ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! นายฝ่าห่ากระสุนนี้ไม่ได้หรอกนะ ！？」
ระหว่างที่พูด… อายากะและยามาซากิก็โจมตีพร้อมกัน แต่… ผมว่ามันช้าไปหน่อย เลยใช้ท่าพิเศษของแลมบัล “รีเฟล็กเตอร์”ท่านี้จะสะท้อนท่าโปรเจคไตล์ของคู่ต่อสู้…หรือก็คือ จานที่ยามาซากิขว้างจะสะท้อนกลับไปหาตัวเองด้วยดาเมจที่แรงกว่า… น่าจะเดาได้แล้วแหละว่าจะเกิดอะไรขึ้น
[ …เอ๊ะ คิย๊าาาาาาา ! ! ! ? ? ? ]
เธอหลบจานที่สะท้อนกลับแบบกระทันหันไม่ได้ จานเลยโดนอัตสึยะของอายากะเต็มๆ อัตสึยะที่โดนดาเมจมาเยอะแล้ว กระเด็นออกจากแมพด้วยดาเมจอัมหาศาล .
หลังจากนั้น คำว่า ‘ GAME SET ‘ ก็ปรากฏขึ้นตรงกลางหน้าจอ
“มูฟเซ็ทโคตรเพอร์เฟค”
“555”
“นี่มันงานศิลปะชัดๆ”
“ขำจนน้ำตาไหลแล้วเนี่ย”
“wwwww”
“เทพเกินไปแล้ววว”
[ . . . ]
[ เรย์ ? ]
ผมเรียกอายากะที่ตัวสั่นอยู่… และอายากะก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังที่สุดของเธอในวันนั้น
[ อ็ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ! สตรีมวันนี้พอแค่นี้แหละ !! คราวหน้าเดี๋ยวมาอ่าน Superchat นะ!! แล้วเจอกัน Raygirls! ]
“รับทราบ ~”
“เจอกันนะ เรย์”
“แล้วเจอกันนะ”
“55555555”
“อย่าลืม Rayboys สิ”
“สนุกมากเลย ! ! ”
อายากะเงียบไปแปปนึง แล้ว กดปุ่มหยุดสตรีม
[ เอ๋….จบแล้วหรอ ? ]
[ . . . ]
อายากะพยักหน้าเงียบๆ… อ่าา ผมทำเกินไปรึป่าว ? แต่เพื่อให้คลิปดีๆ ผมเลยต้องทำขนาดนั้น… ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในหัว อายากะก็คว้าไหล่ผมไว้แน่น และ พูดด้วยรอยยิ้มที่ไร้กังวลว่า
[ เอาจริงๆนะ….นี่มันสุดยอดมากเลย รุย !! ]
[ …เอ๊ะ ? ]
————————————————
ขอบคุณที่ตามอ่านครับ 🙏💗
ps, มีผิดอะไรต้องไหนแจ้งได้นะครับ
