บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! – ตอนที่ 161 เทคนิคขมขู่สาวๆยังมีอีกมากนักล่ะ!

SGS บทที่ 161 – เทคนิคขมขู่สาวๆยังมีอีกมากนักล่ะ!

วู่หยานไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่ทำให้เด็กสาวอายุ12มีสภาพแบบนี้ กลับกันเขารู้สึกภาคภูมิใจมาก ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะจากเนื้อเรื่องเดิมมีใครคนไหนมาไกลได้เท่าที่เขาทำบ้างไหมล่ะ?……….

ในอกเขา คินุฮาตะกำลังดิ้นรนพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ราวกับไปวิ่งวนรอบเมืองแห่งการศึกษามายังไงยังงั้น นี่ทำให้เธอรู้สึกเหลือเชื่อ ต้องรู้ก่อนว่าเวลาทำภารกิจเธอมักจะต้องอดอาหารและน้ำหนึ่งวันเต็มๆเสมอ แต่เธอก็ยังไม่เคยหอบหายใจหนักแบบนี้เลย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงได้?

โถ่เด็กน้อย ไอ้สองเรื่องที่ว่ามานี้มันต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยนะ……….

วู่หยานหมุนตัวเธออีกหนึ่งครั้งเพื่อเป็นอาหารตา ก่อนจะนำเธอไปวางไว้ข้างๆ เฟรนด้ากับทาคิสึโบะที่นอนอยู่ใกล้ๆ จานนั้นเขาก็ยกยิ้ม

“อะไรกัน ยังดูไม่พออีกหรือไง?”

เฟรนด้ากับทาคิสึโบะสะดุ้งโหยง ทาคิสึโบะรีบก้มหน้าลงอย่างไว ส่วนเฟรนด้าหัวเราะแหะๆด้วยความขวยเขิน เธอสามารถเห็นได้ว่าวู่หยานไม่มีความคิดทำอันตรายอะไรต่อพวกเธอ

แน่นอนว่า ความคิดนี้มันอยู่ได้ไม่นานก็ปลิวสลายหายไปเป็นฝุ่น(PM 2.5)อย่างรวดเร็ว……..

วู่หยานมองสลับระหว่าง เฟรนด้ากับทาคิสึโบะ ก่อนจะอุ้มทาคิสึโบะให้มานอนตรงหน้าอกเขา

ทาคิสึโบะ ช็อค นัยน์ตาคู่งามมองหน้าวู่หยานด้วยหน้าตาอึนงง ราวกับเธอยังตอบสนองไม่ทันที่จากนอนอยู่กับพื้นเปลี่ยนมาตัววู่หยานแทน

เฟรนด้า เห็น ‘ชะตากรรม’ ของทาคิสึโบะ ทำเธอกลัวขนขี้ขึ้นสมอง

‘หมอนี่….คงไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นกับพวกเราด้วยหรอกนะ……..’

วู่หยานมองทาคิสึโบะ ในแววตาเธอยังมีประกายความเหนื่อยล้าอยู่ เขารู้ว่านี้เป็นผลข้างเคียงจากการที่เธอใช้ body crystal ไป…….

คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็มองสำรวจตัวทาคิสึโบะขึ้นๆลงๆ เมื่อเห็นหน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ของเธอ ลูกตาเขาก็ไม่อาจขยับไปมองที่อื่นได้อีก

วู่หยานถอนหายใจด้วยความชื่นชม “ใหญ่อะไรขนาดนี้นะ……”

อันเรื่องจริง อายุเธอยังไม่ได้เยอะอะไรแต่กลับมีหน้าอกที่ใหญ่แบบนี้แล้ว เสื้อยิมของเธอไม่อาจปกปิดภูเขาทั้งสองได้ พวกมันชูสง่าดันเสื้อออกมาราวกับอยากอวดให้โลกรู้

‘ไอ้โรคจิต!’

เฟรนด้าตั้งชื่อเล่นให้วู่หยานทันที แต่ว่าเธอกลับไม่ให้ชื่อเล่นนี้กับวู่หยานเมื่อตอนเขาจับตัวคินุฮาตะ ถ้าวู่หยานรู้เรื่องนี้ เขาคงตั้งข้อสงสัยว่าพวกเธอสองคนเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรในอดีตกันรึเปล่า……..

ทางทาคิสึโบะก็ได้สติกลับมาหลังจากได้ยินคำพูดชมเชยของวู่หยาน เมื่อเห็นสายตาเขาจดจ้องอยู่ที่หน้าอกเธอ ทาคิสึโบะก็หดหน้า

วู่หยานเอามือแตะใบหน้าเธอที่กำลังประหลาดใจด้วยรอยยิ้ม “อืม ~ ฉันไม่สามารถลำเอียงให้ ‘ความรัก’ แค่กับสาวน้อยนั้นได้คนเดียวสินะเนี่ย….”

สิ้นเสียง วู่หยานก็ยื่นฝ่ามือปีศาจทั้งสองออกไปอีกครั้ง ขณะเดียวกันก็พยายามกางมือออกให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วตะปบเข้าใส่หน้าหน้าอกทรงโตคู่นั้น!

“อืม~~~” เสียงครางดังออกมาจากปากทาคิสึโบะ เป็นเสียงเล็กๆสั้นๆ นี่ทำให้วู่หยานถอนหายใจ ทั้งที่โดนใช้กำลังใส่แท้ๆแต่กลับไม่ลืมสงเสียงโมเอะๆออกมาอีกนะเธอ……

หัวคิดเรื่องนี้ แต่การเคลื่อนไหวของมือก็ไม่ได้ช้าลงเลย เขาแม้กระทั้งเริ่มใช้นิ้วมือนวดพวกมัน……

ริ้วรอยสีแดงพาดผ่านแก้มทาคิสึโบะ ทำให้เธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้น เธอแม้กระทั้งดูมีเสน่ห์ยั่วยวนกว่าเดิม ภายใต้ฝ่ามืออันคล่องแคล่วของวู่หยาน ทาคิสึโบะก็ยังดูเหมือนคิดจะทำเป็นไร้ชีวิตชีวาเหมือนเดิม นอกจากร่างกายเธอที่กระตุกตามการเคลื่อนไหวของวู่หยาน เธอก็ไม่ได้มีทีท่าจะทำอะไรอีก

ดวงตาเธอเปียกชื่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หลับตา ทาคิสึโบะมองตรงไปที่หน้าวู่หยาน ราวกับว่าจะมองผ่านฮู้ดเข้าไปเพื่อจดจำใบหน้าเขา……..

การกระทำของวู่หยาน ได้ทิ้งเงาดำอันพร่ามัวไว้ในจิตใจ ของสาวน้อยที่ปกจะมีหัวใจอันสงบหนิ่งไม่แยแสสิ่งใดแล้ว………..

หน้าอกใหญ่ๆของทาคิสึโบะทำให้วู่หยานชอบใจจริง ต้องรู้ก่อนว่าขนาดนี้ ข้างตัวเขาก็ยังมีอิคารอสกับแอสเทรียที่มีใหญ่ไม่แพ้กัน แต่เขาก็ไม่เคยได้สนุกกับพวกมันเลยสักครั้ง

สำหรับสองสาวที่เขาได้เชยชมไปแล้ว……เฮ้อ….ถึงแม้อกกระดานจะดีและมีเสน่ห์ของพวกมันก็เถอะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ มีอะไรให้จับย่อมดีกว่า…….

กลับจากฝันกลางวัน วู่หยานยิ้ม หลังจากมองเข้าไปในดวงตาทาคิสึโบะเขาก็เห็นเปลวไฟร้อนแรงในตาคู่นั้นของเธอ จากนั้นมือเขาขยับและถอดเสื้อผ้าเธอออก!

“..มะ..ไม่ได้นะ…” ในที่สุดทาคิสึโบะก็ถอนสายตาจากหน้าวู่หยาน ร่างกายเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าวู่หยานทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวบวกกับความรู้สึกอ่อนแอของร่างกาย ทำให้เธอทำได้แค่พูดเสียงเบาด้วยความอาย

วู่หยานเลียริมฝีปาก แล้วพูดยิ้มๆว่า “น่ารักมาก….”

ทาคิสึโบะอึ้งไป มองวู่หยานด้วยความสยสัย นี่ทำให้เขางุนงง อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีใครพูดคำว่า น่ารัก นี่กับเธอเลยน่ะ?

วู่หยานไม่รู้เลยว่าตัวเองเดาได้เกือบถูกแล้ว…….

ลูบไล้ตามตัวขาวเนียนของทาคิสึโบกะ วู่หยานอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมอีกครั้ง ไม่นานนักสายตาเขาก็ย้ายไปอย่ที่ภูเขาไฟสีขาว จากนั้นเขาก็บีบพวกมัน!

ทาคิสึโบะหลับตา เธอครางออกมาด้วยน้ำเสียงน่ารัก ปากเปิดกว้างหอบหายใจตามจังหวะของวู่หยาน

เห็นท่าทางของเธอ วู่หยานก็ยกยิ้มชั่วร้าย แล้วใช้มือข้างสไลด์ตัวไปที่ด้านล่างของเธอ……

ทางด้านหนึ่ง อิคารอสยืนดูการแสดงตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน เธอมองคินุฮาตะที่นอนอยู่อีกด้านหลังจากถูกวู่หยานสั่งสอน แล้วองทาคิสึโบะที่หอบหายใจแรงคาอกวู่หยาน เธอก็เอามือบีบหน้าอกตัวเอง……

“มาสเตอร์….ดูเหมือนจะชอบเจ้านี่มากเลย….”

วู่หานส่งทาคิสึโบะขึ้นสวรรค์เสร็จ ก็เอาเธอไปนอนข้างๆคินุฮาตะ และเดินไปหาเฟรนด้าที่กำลังมองมาด้วยความไม่เต็มใจและความโกรธ

“สุดท้าย นายก็ไม่ปล่อยฉันไปสินะ…..” แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะคิดไว้แล้ว่าตัวเองมีโอกาสตกสู่เงื้อมมือปีศาจ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ เธอก็ยังตกใจกลัวอยู่ดี

วู่หยานไม่พูด ทำแค่ยิ้มกว้างๆส่งให้เธอ จากนั้นเขาก็ทำการปลดผ้าบนตัวเธอออก ขณะที่เจ้าตัวก็กรีดร้องเสียงแหลม

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป แน่นอนว่าต้องเป็นเสียงครางอันอ่อนหวานของเด็กสาวและเสียงหอบหายใจ…….

…………

มองดูสาวสาวที่ไปขึ้นสวรรค์กันหมดแล้วด้วยความพึงพอใจ วู่หยานยิ้มรับสายตาอันซับซ้อนที่พวกเธอมองมา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงผู้ดีว่า

“อืม ในที่สุดก็พูดรู้เรื่องขึ้นบ้างแล้วสินะ!”

ผลของคำพูดนี้ คือสายตาโกรธๆและขุ่นเคืองของคินุฮาตะและเฟรนด้า แต่วู่หสยเมินสนิท ก่อนจะหยิบกล้องถ่ายรูปมาจากแหในมิติ

“เฮ้ นี่นายคิดโครตทำอะไรกันคะ!” เห็นเขาเอากล้องออกมา สามสาวไม่เสียเวลาคิดว่าเขาหยิบกล้องออกมาจากไหน ที่มากกว่านั้น ซิกเซ้นของผู้หญิงกำลังบอกพวกเธอว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“กล้องมันจะทำอะไรอีกล่ะนอกจากถ่ายรูปน่ะ!”

ใช่จริงด้วย ลางสังหรณ์ของหญิงสาวแทบไม่ผิดพลาด คินุฮาตะแหกปากร้องด้วยความคลั่ง “นายไอ้โครตโรคจิต! เล่นกับพวกเราไม่พอ แต่นี่ยังคิดจะโครตถ่ายรูปอีกเหรอคะ!!!”

“แหม มันช่วยไม่ได้นี่นา….” วู่หยานยักไหล่ด้วยท่าทางจนปัญญา แล้วยกกล้องในมือขึ้น “เพื่อไม่ให้พวกเธอพูดอะไรไม่เข้าเรื่องออกไป ถึงต้องทำแบบนี้ไง!”

สายตากวาดมองร่างกายเปลือยเปล่าขาวๆของสาวสาวต่างขนาดด้วยความชื่นชม วู่หยานหัวเราะขณะที่พวกเธอยังตื่นตกใจ

“เพราะงั้น ยอมรับชะตากรรมซะ!”

“ม่ายยยย!!”

เสียงกรีดร้องดึงกึกก้อง ควบคู่ไปไปกับเสียงถ่ายรูป ‘แชะแชะ’…….

มองดูสามสาวที่ทำหน้าไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว วู่หยานก็ยกรูปขึ้นแกว่งไปมา

“คุณหนูทั้งสาม ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องพูดยังไงเมื่อกลับไปน่ะ?”

สามสาวกัดฟันกรอด แม้แต่ทาคิสึโบะเองก็ทำเหมือนกัน นี่แสดงให้เห็นว่าวู่หยานในใจพวกเธอมัน ‘ชั่วร้ายเลวทรามบัดซบ’ ขนาดไหน

ทั้งสามคนพยักหน้าด้วยความไม่เต็มใจ วู่หยานเองก็พงกหัวด้วยความพอใจ จากนั้นเก็บรูปกลับไป แล้วเดินไปทางมุกิโนะที่นอนหมดสติ…..

มองดูหัวหน้าที่กลายเป็นลูกแกะน้อยในมือวู่หยาน ตามด้วยเสียง ‘แชะ แชะ’ ในหัวใจของสามสาวก็เกิดความสงบนิ่งขึ้นอย่างน่าประหลาด

แม้แต่มุกิโนะยังไม่รอด แล้วพวกเราจะเหลือเหรอ……

พวกเธอปลอบใจตัวเองแบบนี้แหละ…….