ตอนที่ 23 ชนกำแพง
หลัวคังอันงุนงงเล็กน้อย เมื่อเห็นเขากระซิบเบาๆ จึงหันไปพูดกับจูเก่อม่านที่อยู่ใกล้ๆ ว่า “เดี๋ยวเธอไปทำงานก่อนเลย พวกเราจะคุยธุระกันนิดหน่อย”
“ได้ค่ะ อย่างนั้นฉันไปก่อนนะ” จูเก่อม่านโบกมือให้ทั้งสองคน ก่อนจะเดินแช่มช้อยจากไปอย่างมีความสุข เห็นได้ชัดว่าวันนี้เธออารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
หลินยวนมองออกว่าเมื่อคืนชายหญิงคู่นี้คงจะค้างคืนด้วยกันเป็นแน่ ทว่าเขาก็มิได้สนใจอะไรในเรื่องนี้
จากนั้นหลัวคังอันจึงถามขึ้นมาว่า “มีเรื่องอะไร?”
หลินยวนกล่าว “พี่จำกวนเสี่ยวชิงที่เจอเมื่อวานได้ไหม?”
หลัวคังอันงุนงง กล่าวถามว่า “จำได้สิ เมื่อคืนพวกนายออกไปเที่ยวด้วยกันไม่ใช่เหรอ? มีอะไร?”
หลินยวนกล่าว “เมื่อวานผู้จัดการของแผนกสถิติมาแจ้งเธอว่าจะย้ายเธอไปที่เขตเหมือง เขตเหมืองอยู่ไกลจากตัวเมือง สภาพแวดล้อมเลวร้าย เธออยากอยู่ในเมือง ก็เลยมาขอให้ผมช่วย แต่ผมคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้ พี่หลัวพอจะหาคนช่วยพูดให้หน่อยได้ไหม?”
เขาไม่อยากออกหน้าเอง แล้วก็ไม่อยากไปหาฉินอี๋เพื่อพูดเรื่องแบบนี้ หากหลัวคังอันสามารถจัดการได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
หลัวคังอันงุนงง “ย้ายไปเขตเหมืองเหรอ อย่างนั้นก็ดีสิ”
“ดีเหรอ?” หลินยวนงุนงง ไม่รู้ว่าดีตรงไหน
หลัวคังอันมองซ้ายแลขวา ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ ยักคิ้วหลิ่วตาแล้วกล่าวเสียงเบาๆ ว่า “ฉันจะบอกอะไรให้นะน้องชาย ต่อให้นายจะห่วยยังไงก็ยังเป็นนักเรียนของหลิงซาน กวนเสี่ยวชิงคนนั้นเป็นแค่พนักงานวิเคราะห์ข้อมูลระดับล่างของหอการค้าตระกูลฉินเท่านั้น เธอเป็นฝ่ายเข้าหานายเพราะอะไร? รักแรกพบอย่างนั้นเหรอ? อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลย ก็แค่เล็งตำแหน่งของนายเอาไว้เท่านั้นแหละ ไม่ใช่คนดีอะไร ไม่คู่ควรกับนาย แค่เล่นๆ กับเธอไปก็พอ นายคงไม่ได้จริงจังใช่ไหม? ถูกย้ายไปที่เขตเหมืองก็ดีแล้ว อยู่ไกลๆ ติดต่อลำบาก เดี๋ยวก็ขาดการติดต่อกันไปเอง ไม่วุ่นวาย ถ้าให้เธออยู่ที่นี่ไม่เท่ากับหาเรื่องให้ตัวเองหรอกเหรอ”
หลินยวนเข้าใจถึงความคิดของเขาแล้ว “มันไม่ได้เป็นแบบที่พี่คิดอย่างนั้น พี่บอกมาเลยดีกว่าว่าช่วยให้เธออยู่ได้หรือเปล่า”
หลัวคังอันกล่าว “นายเองก็รู้นี่ว่าจริงๆ แล้วพวกเราไม่มีอำนาจอะไรในหอการค้าเลย เพียงแค่หลอกพวกคนระดับล่างที่ไม่ได้รู้เรื่องพวกนั้นไปวันๆ เท่านั้น ฉันไม่มีอำนาจอะไรจะไปแทรกแซงการโยกย้ายพนักงานภายในหอการค้าได้ นายทำแบบนี้ไม่เท่ากับหาเรื่องให้ฉันเหรอ?”
หลินยวนกล่าว “ไม่มีวิธีเลยเหรอ?”
หลัวคังอันกวาดตามองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ฉันว่านะ เพิ่งรู้จักกันเอง ไม่ถึงวันนึงด้วยซ้ำ นายคงไม่ได้จริงจังกับกวนเสี่ยวชิงจริงๆ ใช่ไหม?”
หลินยวนกล่าว “พี่หลัว บอกมาคำเดียว ช่วยได้หรือไม่ได้?”
หลัวคังอันอยากจะบอกว่าไม่ได้ แต่ฟังจากน้ำเสียงที่อยู่ในคำพูดของอีกฝ่ายแล้ว จุดอ่อนของตัวเองอยู่ในมืออีกฝ่าย เขาจึงเกาใบหน้าอย่างลังเลเล็กน้อย “เอาแบบนี้แล้วกัน น้องหลิน พวกเราก็เป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ แล้วก็ไม่ได้มีหนทางอะไรมากนัก ฉันจะลองไปช่วยพูดกับทางผู้จัดการแผนกสถิติให้แล้วกัน แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ไว้หน้าฉัน อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันนะ”
หลินยวนกล่าวเตือน “ถ้าไม่ได้จริงๆ พี่ก็ลองไปคุยกับท่านประธานหรือไม่ก็ไป๋หลิงหลงดูก็ได้”
“ทำแบบนั้นได้ยังไงเล่า?” หลัวคังอันหดตัวไปด้านหลังเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “นายคิดว่าทำแบบนั้นมันเหมาะเหรอ? ผู้หญิงอย่างฉินอี๋นั่นคุยด้วยลำบาก แล้วจะให้เธอไปแทรกแซงเรื่องงานเพียงเพราะเรื่องส่วนตัวระหว่างชายหญิง นายคิดว่าฉันจะกล้าเอ่ยปากเหรอ?” จากนั้นเห็นอีกฝ่ายจ้องมองตัวเองด้วยสายตาเย็นยะเยือกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป หลัวคังอันจึงลนลานขึ้นมาทันที ตะโกนเรียกแล้วรีบเดินตามไป ดึงแขนของหลินยวนเอาไว้ ยิ้มพลางกล่าวว่า “เรื่องของน้องหลินก็คือเรื่องของฉัน แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนแล้วกัน ฉันจะพยายามช่วยเต็มที่ ส่วนจะสำเร็จหรือไม่นั้นฉันเองก็ไม่กล้ารับประกันนะ”
หลินยวนยกมือขึ้นผลักหลังของเขาเพื่อบอกให้เขารีบไป “รีบจัดการให้เสร็จก่อนที่จะไปค่ายผู้พิทักษ์มหาวิญญาณ ผมจะรอฟังข่าวอยู่ที่ห้องทำงาน”
หลัวคังอันได้แต่ต้องฝืนใจไปจัดการให้…
……
ไป๋หลิงหลงเดินเข้ามาในห้องทำงานของฉินอี๋ เอกสารฉบับหนึ่งข้ามงานอื่นๆ ที่ฉินอี๋กำลังจัดการ ถูกนำมาวางอยู่ตรงหน้าฉินอี๋ ปกติแล้วสถานการณ์แบบนี้มักจะเป็นเรื่องที่ต้องจัดการอย่างเร่งด่วน
มิใช่อะไรอื่น หากแต่เป็นร่างสัญญาที่ทำไว้กับทางสถานีออกอากาศปู๋เชวี่ยวีดีโอ เมื่อคืนทั้งสองฝ่ายได้ส่งคนมาพูดคุยตกลงกันเรียบร้อยแล้ว
ไป๋หลิงหลงทำการตรวจสอบด้วยตัวเองไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่พบปัญหาอะไร แต่ก็ยังจำเป็นต้องให้ฉินอี๋ทำการยืนยัน หากมีปัญหาอะไรจะได้แก้ไขได้ทัน
เรื่องนี้จำเป็นต้องรีบจัดการ อีกประเดี๋ยวจูลี่จะมาเซ็นสัญญาแล้ว หากมีการเปลี่ยนแปลงอะไรจะได้แจ้งจูลี่ได้ทัน
หลังฉินอี๋กวาดตาดูแล้วก็ไม่พบปัญหาอะไร เนื้อหาในสัญญาเป็นไปตามที่เธอต้องการ จึงส่งกลับไปให้ไป๋หลิงหลง “ก็เอาตามนี้แล้วกัน”
ไป๋หลิงหลงที่รับเอาเอกสารกลับไปลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พูดออกไป “ผู้หญิงที่เมื่อวานเล่นหูเล่นตากับหลินยวน ฉันได้ให้ผู้จัดการหวังที่แผนกสถิติส่งไปที่เขตเหมืองแล้วค่ะ”
ฉินอี๋เงียบไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “เรื่องแบบนี้ เธอจัดการเองได้เลย”
ไป๋หลิงหลงกล่าว “เดิมทีมันก็ไม่มีอะไรค่ะ แต่เมื่อครู่ผู้จัดการหวังโทรศัพท์มา บอกว่าหลัวคังอันออกหน้ามาหาเธอเพื่อช่วยพูดให้ผู้หญิงคนนั้น บอกว่าอยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของหอการค้าต่อ ผู้จัดการหวังไม่รู้ว่าควรจะฟังหลัวคังอันไหม จึงหาข้ออ้างถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนแล้วมาถามฉัน ตอนนี้กำลังรอคำตอบจากฉันอยู่ค่ะ”
“หลัวคังอันมีอำนาจอะไรมายุ่งกับเรื่องนี้?” ฉินอี๋กวาดตามองด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนกล่าวเนิบๆ ว่า “หลินยวนเป็นคนบอกให้เขาทำ ช่างรักใคร่กันจริงๆ เลย หลัวคังอันไม่มีอำนาจแทรกแซง ไม่ต้องไปสนใจ”
ไป๋หลิงหลงเข้าใจความหมายของเธอ ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้อีก แต่เธอก็เอ่ยอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา “พนักงานหญิงคนหนึ่งของแผนกธุรการที่ชื่อจูเก่อม่าน คนที่เมื่อวานนี้นั่งอยู่ตรงข้ามกับหลัวคังอันน่ะค่ะ หลังเธอพูดคุยกับหลัวคังอันแล้ว เมื่อวานหลังเลิกงานเธอก็ออกไปกับหลัวคังอัน เมื่อคืนทั้งสองคนค้างคืนด้วยกันค่ะ”
ทางด้านนี้แอบส่งคนไปคุ้มครองหลัวคังอัน จึงรู้ความเคลื่อนไหวของหลัวคังอัน
เพิ่งจะรู้จักกันก็ค้างคืนด้วยกันแล้ว? ฉินอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงฟังดูไม่พอใจเท่าไร “ต่อไปจะรับคนเข้ามาก็ดูให้มันดีๆ หน่อย ผู้หญิงที่วันๆ เอาแต่คิดเรื่องอื่น ไม่คิดจะตั้งใจทำงานแบบนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่ตระกูลฉิน ยังไม่ต้องทำอะไร ให้หลัวคังอันเข้าร่วมการประมูลอย่างสบายใจไปก่อน พอเสร็จเรื่องแล้วค่อยไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป”
“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ” ไป๋หลิงหลงพยักหน้า
ฉินอี๋กล่าว “หลัวคังอันคนนี้เพิ่งจะมาได้แค่ไม่กี่วัน ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ นี่เป็นผู้หญิงคนที่สามที่เขาพากลับไปค้างคืนด้วยใช่ไหม? ชีวิตส่วนตัวของเขาฉันไม่อยากไปยุ่ง แต่ถ้าใกล้หมึกตัวย่อมดำไปด้วย หลินยวนอยู่กับเขา ฉันรู้สึกเป็นห่วง ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าการให้หลินยวนไปเป็นผู้ช่วยเขามันเป็นความคิดที่ถูกต้องหรือเปล่า”
ก่อนจะเหลียวหน้ากลับมากล่าวอีกว่า “ยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ พานหลิงอวิ๋นจะมาแล้ว จัดการเรื่องเธอก่อน ฉันจะทำให้เธอมาได้แต่กลับไม่ได้ ไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อม!”
ไป๋หลิงหลงพยักหน้า เมื่อไม่มีเรื่องอื่นให้แจ้งแล้วจึงเดินออกไป
ขณะที่เธอเพิ่งจะกลับมาถึงห้องทำงานและเพิ่งจะแจ้งทางจูลี่ไปว่าสัญญาไม่มีปัญหาอะไร เพื่อบอกอีกฝ่ายว่าสามารถเข้ามาเซ็นสัญญาได้ ทางหลัวคังอันก็เข้ามาหาเธอ
พอฟังก็รู้ว่าเป็นเรื่องของกวนเสี่ยวชิง อีกฝ่ายยังคงไม่ถอดใจ ถึงกับกล้ามาหาเธอที่นี่ ไป๋หลิงหลงรู้สึกไม่พอใจแล้ว จึงกล่าวออกไปตรงๆ ว่า “เมื่อครู่คุณไปหาผู้จัดการหวังมา ท่านประธานรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก นี่เป็นการโยกย้ายพนักงานภายในหอการค้า คุณหลัวไม่มีอำนาจที่จะมาแทรกแซงค่ะ! คุณหลัว เชิญคุณกลับไปทำงานของคุณให้ดีเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับการใช้พนักงานภายในหอการค้าอีก หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นคุณจะรับผิดชอบไม่ไหว”
“…..” หลัวคังอันพูดอะไรไม่ออก แล้วก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าทางนี้จะรู้เรื่องที่ตนเองไปหาผู้จัดการหวังมาแล้ว
กระทั่งฉินอี๋ก็ยังรู้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไป๋หลิงหลงยังแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่มีความจำเป็นต้องไปหาฉินอี๋อีก
หลังตอบรับคำเตือนของไป๋หลิงหลงอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ แล้ว หลัวคังอันก็เดินกลับออกไปอย่างกระอักกระอ่วน
เรื่องที่อีกฝ่ายมาหาตน ไป๋หลิงหลงย่อมต้องแจ้งให้ทางฉินอี๋ทราบ
ฉินอี๋ที่ได้รับแจ้งข่าววางโทรศัพท์ลง ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เดินมาตรงหน้าหน้าต่างบานใหญ่บานหนึ่ง เอียงกายเล็กน้อยอยู่ตรงมุมอับ สำรวจมองดู ‘ผล’ อีกลูกหนึ่งที่อยู่เยื้องลงไปด้านล่าง มองเห็นหลินยวนที่กำลังนั่งพิงอยู่บนโซฟา
ผ่านไปไม่นาน ภายในห้องนั้นก็มีคนอีกคนหนึ่งปรากฎขึ้นมา เป็นหลัวคังอัน เขานั่งลงข้างหลินยวน ทำไม้ทำมือพูดอะไรบางอย่าง
ฉินอี๋แค่นหัวเราะ รู้อยู่แล้วว่าเป็นหลินยวนที่ใช้ให้เขามาพูด แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วย
แต่เธอเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าหลัวคังอันหวาดกลัวต่อการข่มขู่ของเธอ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าหลัวคังอันจะกล้าดึงดันมาช่วยหลินยวนทำเรื่องแบบนี้
ก่อนหน้านี้หลัวคังอันยังปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่รับหลินยวนเป็นผู้ช่วย นี่เพิ่งจะผ่านมาไม่ถึงวันเลย ทั้งสองคนกลับสนิทสนมกันแบบนี้แล้ว นี่มันเหนือความคาดหมายของเธอจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเปล่า ทำไมถึงรู้สึกเหมือนทั้งสองคนกำลังร่วมมือกันทำเรื่องไม่ดีเลย….
……..
หลัวคังอันรู้สึกจนปัญญาอย่างมาก เขาบอกเล่าเรื่องที่ตนเองวิ่งไปเจอตอให้หลินยวนฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่ถูกไป๋หลิงหลงตักเตือนที่เขาแต่งเติมคำพูดจนเกินความจริง เพื่อบอกว่าตนเองถูกต่อว่าอย่างหนัก เพื่อบอกว่าตนเองพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ
ทั้งสองคนไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีคนกำลังจับตามองดูพวกเขาอยู่ในห้องทำงานอีกห้องหนึ่ง
ปัญหาคือต้นไม้ที่เป็นที่ตั้งของหอการค้าตระกูลฉินมีขนาดใหญ่อย่างมาก ผลที่ห้อยอยู่บนต้นก็มีอยู่เยอะแยะมากมาย ทางเดินข้างในต้นไม้ก็ซับซ้อนวกไปวนมา หากไม่สังเกตดูดีๆ ก็แทบจะไม่รู้เลยว่าภายในห้องทำงานที่อยู่ข้างๆ นั้นคือใคร ยิ่งไปกว่านั้นหลินยวนเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าห้องทำงานของฉินอี๋อยู่เยื้องขึ้นไปด้านบน
เมื่อฟังหลัวคังอันบอกเล่าเสร็จแล้ว หลินยวนก็เริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาคงจะไม่ให้หลัวคังอันออกหน้า ตอนนี้เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ฉินอี๋ตัดสินใจมาแล้ว ดูเหมือนเรื่องของกวนเสี่ยวชิงคงต้องให้ฉินอี๋เป็นคนอนุญาตเท่านั้นแล้ว
หลินยวนลุกขึ้นเดินไปเดินมา ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี ร่างกายครึ่งหนึ่งหายไปจากทัศนวิสัยของฉินอี๋ ในสายตาของฉินอี๋มองเห็นเพียงร่างกายครึ่งล่างของหลินยวนที่กำลังเดินไปเดินมา
จู่ๆ หลินยวนที่ครุ่นคิดมาพักหนึ่งก็หยุดฝีเท้าแล้วเอ่ยถามว่า “ยังเหลือเวลาอีกเท่าไรกว่าพวกเราจะไปที่ค่ายเทพมหาวิญญาณ”
หลัวคังอันมองดูนาฬิกาข้อมือ “ตามปกติที่เคยแจ้งไว้ น่าจะอีกพักใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะอีกชั่วโมงกว่า”
หลินยวนประหลาดใจ “เวลาเริ่มทำงานของเราช้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลัวคังอันหยิบเอาซิการ์ออกมาจุดไฟ ก่อนจะพ่นควันออกมาพลางกล่าว “นายคิดว่ายังไงล่ะ? ค่ายเทพมหาวิญญาณไม่ใช่สถานที่ที่ใครนึกจะเข้าไปก็เข้าไปได้ พวกเราต้องได้รับแจ้งมาก่อนถึงจะถูกส่งไปที่นั่น กว่าพวกเราจะไปถึงก็เป็นเวลาพักกลางวันแล้ว ปกติกว่าจะได้เริ่มงานปรับสภาพเทพมหาวิญญาณก็เป็นช่วงบ่ายโน่น”
หลินยวนสงสัย “พูดอีกอย่างก็คือพวกเราทำงานแค่ครึ่งวันเหรอ”
หลัวคังอันรู้สึกขบขัน “เป็นแบบนั้นก็ดีสิ ดูเหมือนนายจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ นะเนี่ย การปรับสภาพเทพมหาวิญญาณเนี่ย มันต้องทำการปรับสภาพสำหรับการควบคุมในช่วงเวลากลางคืนด้วย จะให้เทพมหาวิญญาณใช้งานได้เฉพาะช่วงเวลากลางวันก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? เราจำเป็นต้องรอให้พวกเขาเรียกเข้าไปทำการปรับสภาพตลอดทั้งวัน ตั้งแต่ช่วงบ่ายไปจนถึงเที่ยงคืน นั่นต่างหากถึงจะเป็นเวลาทำงานของเรา พวกเราต้องทำไปจนถึงหลังเที่ยงคืนถึงจะเลิกงานกลับมาได้ นายคิดว่าที่พวกเราว่างในวันที่สอง แล้วยังมีห้องทำงานส่วนตัวให้พักผ่อนด้วยมันเพราะอะไรล่ะ?”
อย่างนี้นี่เอง! หลินยวนพยักหน้าเล็กน้อย เขาเข้าใจแล้ว
แต่หลัวคังอันกลับรู้สึกแปลกใจ “น้องชาย นายนี่มันยังไงกันเนี่ย พวกเขาให้นายมาเป็นผู้ช่วยฉัน แต่นายกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตระกูลฉินทำแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน?”
หลินยวนไม่คุยเรื่องนี้กับอีกฝ่ายแล้ว เขาทำการตัดสินใจออกมา “ผมจะไปคุยกับท่านประธานเอง”
หลัวคังอันลุกพรวดขึ้นมา “นายจะบ้าเหรอ?” คิดว่าฉันหลอกนายเหรอ? ฉันโดนตอกหน้ากลับมาแบบนั้นแล้ว นายยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ? ผู้หญิงคนนี้หน้าตาพอใช้ได้ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย ทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงแบบนี้มันคุ้มแล้วเหรอ? พวกเราแค่มาทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่เห็นต้องหาเรื่องให้ตัวเองแบบนี้เลย”
เขาไม่ได้รู้เลยว่าหลินยวนได้รับปากตระกูลกวนเอาไว้ว่าจะพยายามเต็มที่ อีกอย่างเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลกวน ทำให้เขาไม่อาจทนมองดูกวนเสี่ยวชิงถูกโยนไปอยู่ในที่แบบนั้นโดยไม่ทำอะไรได้ ไม่อาจทนมองดูคนในครอบครัวตระกูลกวนต้องแยกจากกันโดยไม่สนใจได้
เขาไม่พูดอะไรอีก เดินตรงออกไปจากห้องทำงาน หลัวคังอันส่งเสียงตะโกนเรียกก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้แต่ต้องดับซิการ์แล้ววิ่งตามออกไป
………………………………………………………
