ตอนที่ 195 เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง
ยิ่งไปกว่านั้นเวลาผู้หญิงคนนี้เข้ามาซื้อเสื้อผ้าก็จะซื้อทีเดียวหลายๆ ชุด แล้วก็ไม่ต่อราคาด้วย เพียงแค่ดูก็รู้ว่าเธอเป็นพวกที่มีเงินให้ใช้ไม่ขาดมือ
ถ้ามีลูกค้าแบบนี้เพิ่มอีกสักหน่อยก็คงจะดี จนปัญญาที่เป้าหมายของพวกเขาสองคนไม่ใช่การขายเสื้อผ้า
จู่ๆ เหยียนฝูที่ยังคงก้มหน้าก้มตาดีดลูกคิดก็เงียบไป เขาหยิบปากกาขึ้นมาจดผลลัพธ์ลงในสมุดบัญชี จ้องมองตัวเลขบนสมุดบัญชีอย่างเงียบๆ อยู่เป็นเวลานาน
“พี่ มีอะไรเหรอ?” เซี่ยงเต๋อเฉิงสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป จึงเอ่ยถามขึ้นมา
เหยียนฝูไม่พูดอะไร ยังคงจ้องมองสมุดบัญชีอย่างเงียบๆ
เซี่ยงเต๋อเฉิงไม่สามารถสะกดความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ได้ เขายื่นมือไปหยิบเอาสมุดบัญชีมา พลิกไปพลิกมาเพื่อตรวจสอบดู มองไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าเหยียนฝูกำลังดูอะไรอยู่ แต่ในตอนที่เขาเห็นยอดรายได้ของทั้งเดือน เขาก็ตกตะลึงไปเช่นกัน
เขาเงยหน้าขึ้นมองเหยียนฝูแล้วถามว่า “ห้าหมื่นกว่า? ร้านเราขายได้เดือนนึงห้าหมื่นกว่ามุก? พี่ไม่ได้คิดผิดใช่ไหม? แค่ขาย เสื้อผ้าพวกนี้ก็ได้เงินเยอะขนาดนี้แล้วเหรอ?”
เหยียนฝูตอบว่า “ไม่ผิด ฉันคิดสองรอบแล้ว แต่ว่า…ธุรกิจประเภทนี้มันมีขึ้นมีลง ขายได้แบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติ” เขาหาเหตุผลปลอบใจตัวเอง
เซี่ยงเต๋อเฉิงรู้สึกเหลือเชื่อ ค่อนข้างเหนือความคาดหมาย
อันที่จริงแล้วทั้งคู่ไม่ได้คิดที่จะเปิดร้านขายเสื้อผ้าอย่างจริงจังเลย พวกเขาแค่อยากจะแสดงให้เหมือนจริงหน่อยก็เท่านั้น จึงได้เปิดร้านขึ้นมาแบบนี้
พวกเขาเองก็ไม่ได้อยากจะให้มีลูกค้ามากเกินไป พวกเขาถึงได้ตั้งราคาเสื้อผ้าค่อนข้างสูง แต่ทุกคนมีรสนิยมเป็นของตัวเอง และดูเหมือนว่าความชอบของเหยียนฝูในการคัดเลือกสินค้าเข้ามาในร้านจะเป็นที่ชื่นชอบของลูกค้าผู้หญิง ไม่นานก็มีลูกค้าเป็นจำนวนมาก
ใครจะไปคิดว่าแค่ทำไปเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก เดือนเดือนหนึ่งกลับหารายได้ได้ห้าหมื่นกว่ามุก นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ
เซี่ยงเต๋อเฉิงอดครุ่นคิดขึ้นมาไม่ได้ นี่ถ้าหากพวกเขาตั้งใจทำ เดือนเดือนหนึ่งจะทำเงินได้เท่าไรเนี่ย?
ทั้งสองคนไม่มีรายได้ที่มั่นคง เป็นคนประเภทที่สามปีไม่ได้รายได้ พอมีรายได้ก็อยู่ไปได้สามปีทำนองนั้น ไม่ถือว่าร่ำรวย การที่เปิดร้านขึ้นมาสักร้านแล้วจู่ๆ ก็มีรายได้ที่ถูกกฎหมายเยอะขนาดนี้ จึงนับว่าเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้ทั้งคู่รู้สึกไม่ค่อยชินสักเท่าไร
ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า กองเสื้อผ้าถูกโยนทิ้งไปด้านหนึ่ง ลู่หงเยียนที่อยู่ข้างในไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ตัวเธอในเวลานี้อยู่บนเพดานของห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน ยันกำแพงทั้งสองข้างเอาไว้ ทำให้ร่างกายลอยอยู่กลางอากาศ
เธอไม่กล้าใช้พลังมากเกินไป จึงควบคุมอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าถ้าใช้พลังมากเกินไปจะทำให้ด้านนอกสังเกตเห็นได้
เพดานห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามีวงกลมปรากฏขึ้นมาวงหนึ่ง เธอใช้พลังทำการตัดอย่างระมัดระวัง ทำให้รอยตัดลึกขึ้น
ร้านนี้เป็นบ้านต้นไม้หลังหนึ่ง นั่นหมายความว่าเพดานก็เป็นโครงสร้างที่ทำจากไม้เช่นกัน ด้วยสภาวะของเธอสามารถตัดมันได้อย่างง่ายดาย
แต่เธอไม่ได้ทำเช่นนั้น ยังคงเป็นเพราะเหตุผลที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ เธอไม่กล้าใช้พลังที่นี่มากเกินไป จึงทำได้เพียงมาทำการตัดเพดานไปทีละนิดเวลาเข้ามาซื้อเสื้อผ้าที่นี่
จู่ๆ เธอพลันหยุดมือ เงี่ยหูฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอก เหลือบดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือแล้วดันเพดานขึ้นไปด้านบนเบาๆ
เมื่อดูจากที่แผ่นวงกลมถูกดันขึ้นไปด้านบนแล้ว เห็นได้ชัดว่าในที่สุดเพดานก็ถูกเธอเจาะทะลุแล้ว
แผ่นวงกลมถูกดันขึ้นไป พบว่ายังมีสิ่งที่ดูเหมือนผ้าคลุมปิดเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง ลู่หงเยียนผลักแผ่นวงกลมไปด้านหนึ่ง จากนั้นยื่นมือขึ้นไปจับขอบรูเอาไว้ มุดขึ้นไปในรูอย่างแผ่วเบา ในตอนที่เลิกผ้าคลุมให้เปิดออก เธอถึงได้พบว่ามันเป็นพรมที่ปูอยู่บนพื้นผืนหนึ่ง
พรมและตอไม้ถูกทิ้งไว้ด้านหนึ่ง เธอมองไปรอบๆ นี่เป็นห้องว่างที่เอาไว้ใช้เก็บของนิดๆ หน่อยๆ
แล้วก็ไม่แปลกที่จะเป็นเช่นนี้ ห้องลองเสื้อผ้ามีตั้งหลายห้อง การที่เธอเลือกใช้ห้องนี้ย่อมต้องมีเหตุผล นี่เป็นเพราะว่าเธอได้ทำการสำรวจเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว
เธอไม่มีความลังเลอะไร ค่อยๆ เปิดประตูเดินออกไป จากที่เธอสังเกตการณ์มาระยะหนึ่ง ที่นี่น่าจะมีคนอยู่อาศัยเพียงแค่สองคน
เธอตรวจสอบห้องแต่ละห้องภายในบ้านต้นไม้ หลังจากทำการวิเคราะห์และตรวจสอบดูสถานที่ที่ทั้งสองคนน่าจะปรากฏตัวได้ง่ายและบ่อยมากที่สุดเสร็จเรียบร้อย เธอก็หยิบเอากล้องวงจรปิดออกมาจากในแหวนสารพัดนึกอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบติดตั้งเข้าไปในตำแหน่งที่เหมาะสม
เวลาของเธอมีไม่มาก แค่พอๆ กับเวลาที่เธอใช้ลองเสื้อผ้าเป็นประจำก่อนหน้านี้เท่านั้น การเตรียมการก่อนหน้านี้ก็เตรียมเอาไว้เพื่อเวลานี้ เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเยือกเย็น
หลังจากติดตั้งกล้องวงจรปิดตามห้องต่างๆ เสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบกลับไปที่ห้องเก็บอีกครั้ง หยิบเอาวัตถุที่มีลักษณะเหมือนของเหลวเหนียวๆ ออกมากล่องหนึ่ง ทาไปรอบๆ ตามขอบของตอไม้ จากนั้นมุดกลับลงไปในรูอย่างเงียบๆ ยื่นมือไปดึงตอไม้กลับมาที่เดิม ประกบลงในรูพอดี
เธอใช้พลังออกมาเล็กน้อย ของเหลวเหนียวๆ ที่ทาเอาไว้ตามขอบของตอไม้เรียบสนิท เป็นสีเดียวกับพื้นด้านบน ลบรอยตัดวงกลมให้หายไป หากไม่สังเกตดูดีๆ ก็น่าจะมองไม่เห็นความแตกต่างอะไรมากนัก
พรมที่ถูกเลิกเปิดออกผืนนั้นก็ถูกพลังดึงกลับมาอย่างเงียบๆ คลุมกลับไปที่จุดเดิม
เธอใช้นิ้วควักเอาของเหลวเหนียวๆ ที่ทำการผสมสีเอาไว้แต่แรกแล้ว ทาไปบนรอยตัดวงกลมที่อยู่บนเพดาน ลบรอยตัดวงกลมทิ้งไป
หลังทำเรื่องเหล่านี้เสร็จเธอก็ลงมาที่พื้นอย่างเงียบๆ เงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน อมยิ้มเล็กน้อย เธอสำรวจตัวเองในกระจกเพื่อดูว่ามีร่องรอยอะไรหรือไม่ แล้วก็กำจัดความผิดปกติบางอย่างออกไป จากนั้นถึงจะหยิบกองเสื้อผ้าที่โยนเอาไว้อีกด้านขึ้นมา เปิดประตูแล้วเดินออกไป
เธอกลับมาที่โถงใหญ่ เซี่ยงเต๋อเฉิงรีบพยักหน้าพร้อมส่งยิ้ม เอ่ยถามว่า “คุณลู่ เป็นยังไงบ้างครับ? พอใจหรือเปล่าครับ?”
ลู่หงเยียนโยนกองเสื้อผ้าลงบนเคาน์เตอร์ ดึงเสื้อสีแดงสดตัวหนึ่งออกมาแล้วโยนไปอีกด้านหนึ่ง พูดว่า “ตัวนี้สีสดเกินไป ฉันไม่ชอบ ที่เหลือใส่ถุงให้หมดเลยค่ะ”
“ได้ครับ!” เซี่ยงเต๋อเฉิงรับคำ รีบทำตามที่เธอว่า เอาเสื้อผ้าที่เลือกเสร็จเรียบร้อยแล้วใส่ถุง
หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อย ลู่หงเยียนก็หิ้วของเดินออกไปจากร้านโดยมีทั้งสองคนคอยส่งอย่างเคารพนอบน้อม ก่อนจะเดินขึ้นรถไป
โรงอีหลิวตั้งอยู่เยื้องๆ เธอแค่ขับรถเลี้ยวไปก็ถึงแล้ว
เธอหิ้วเสื้อผ้าลงจากรถ เอ่ยทักทายจางเลี่ยเฉินเล็กน้อย จากนั้นกลับไปที่ห้อง
เธอโยนเสื้อผ้าไปไว้ด้านหนึ่ง หยิบเอาเครื่องฉายฉากแสงออกมา หลังทำการปรับเรียบร้อยแล้วก็เปิดฉากแสงขึ้นมา ภายในฉากแสงมีภาพนิ่งภายในห้องห้องหนึ่งปรากฏขึ้นมา
เธอทำการปรับเล็กน้อย ภาพนิ่งเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดที่เธอติดเอาไว้ตามห้องต่างๆ ที่ชั้นบนของร้านขายเสื้อผ้า
หลังตรวจสอบดูแล้วว่ากล้องวงจรปิดทั้งหมดทำงานได้อย่างถูกต้อง ลู่หงเยียนก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
เธอรู้สึกอารมณ์ดี วันนี้ออกไปข้างนอกทีเดียว จัดการเรื่องที่อยากทำได้สองเรื่อง
เธอเป็นคนสังหารคนที่อยู่ในโรงแรม โรงแรมที่เป็นสถานที่เกิดเหตุก็เป็นเธอที่ทำการเลือกตามข้อมูลที่เหิงเทาให้มา
ผู้ต้องสงสัยที่เหิงเทาระบุตัวไว้เปิดร้านอยู่แถวโรงแรม เธอจึงต้องก่อคดีขึ้นในบริเวณใกล้เคียงเพื่อดึงดูดความสนใจของเป้าหมาย
ในบรรดาเหตุผลที่ทำให้เหิงเทาสงสัยคนคนนั้น มีอยู่ข้อหนึ่งที่ทำให้ลู่หงเยียนรู้สึกสนใจ นั่นคือเป้าหมายดูเหมือนจะกำลังจับตาดูความเคลื่อนไหวของผู้พิทักษ์เมืองอยู่ ลู่หงเยียนย่อมต้องเล่นตามบทที่อีกฝ่ายกำลังให้ความสนใจ ปลอมตัวเป็นผู้พิทักษ์เมืองที่ทำตัวน่าสงสัยเพื่อดึงดูดความสนใจของเป้าหมาย
ขณะที่เธอกำลังเลือกเป้าหมายที่จะลงมือ คนที่สมควรตายคนหนึ่งก็บังเอิญมาเจอกับเธอเข้าพอดี แล้วก็ดูเหมือนจะเป็นคนมีเงินด้วย เขาถูกใจในความงามของลู่หงเยียน จึงเข้าหาเธอ พยายามจะหยั่งเชิงเธอด้วยเงิน ด้วยหวังว่าลู่หงเยียนจะมอบกายให้ ลู่หงเยียนย่อมต้องคล้อยตาม ถามเขาว่าพักอยู่ห้องไหน ก่อนจะนัดเวลากันเสร็จเรียบร้อย บอกว่าอีกครู่หนึ่งจะไปหาเขา
หลังเตรียมการทั้งหมดแล้ว เธอก็ปลอมตัวแล้วไปที่ห้องของเขา ทันทีที่เจอหน้าเธอก็ฆ่าชายคนนั้นทิ้ง ง่ายๆ เพียงแค่นี้
หลังผู้พิทักษ์เมืองได้รับแจ้งความ เธอก็ปลอมตัวเป็นผู้พิทักษ์เมืองเข้าออกในโรงแรม คนที่เธอปลอมตัวนั้นมีตัวตนอยู่ในหน่วยผู้พิทักษ์เมืองจริงๆ และเพื่อที่จะไม่ทำให้แผนการมีช่องโหว่แล้ว คนที่เธอจะปลอมตัวก็จำเป็นต้องมีตัวตนอยู่จริงๆ เธอบอกให้เหิงเทาส่งข้อมูลของผู้พิทักษ์เมืองกลุ่มหนึ่งมา ก่อนจะเลือกผู้พิทักษ์เมืองมาสองคนแล้วทำการปลอมตัว
แต่สำหรับคนที่รู้จักคุ้นเคยกับผู้พิทักษ์เมืองสองคนนั้นแล้ว การปลอมตัวเช่นนี้จะทำให้ถูกเปิดเผยตัวตนได้ง่าย แต่เมื่อมีความร่วมมือจากเหิงเทามันย่อมต้องแตกต่างกันออกไป เธอย่อมไม่กลัวว่าตัวตนจะถูกเปิดเผยเมื่ออยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้พิทักษ์เมือง
มิได้เป็นเพราะผู้พิทักษ์เมืองที่ปลอมตัวมาอีกคนหนึ่งบอกว่าตัวเองมีฝีมือในการแสดงยอดเยี่ยม เรื่องแบบนี้มีหรือที่ลู่หงเยียนจะฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้กับนักแสดงที่เพิ่งหาตัวมา
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ผู้ต้องสงสัยที่ทางนี้จับตาดูอยู่ติดกับแล้ว
ส่วนผู้พิทักษ์เมืองอีกคนหนึ่งที่ปลอมตัวมานั้นนับว่าค่อนข้างใจกล้าทีเดียว แต่เดิมเขาก็เป็นพวกกเฬวรากที่กล้าทำเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่มากล้าผิดที่ผิดทางไปหน่อย หลังก่อเรื่องแล้วยังคิดจะเอาเงินไปอีก จะเป็นไปได้ยังไง? ลู่หงเยียนไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้หลุดรอดออกไป ดังนั้นเธอจึงกำจัดเขาทิ้งไป
ออกจากบ้านมาครั้งนี้ เธอฆ่าคนไปสองคน!
ส่วนทางร้านขายเสื้อผ้านี้ เธอจับตาดูมาเป็นเวลานานแล้ว แม้จะลงมือสืบเอง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นใคร นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่อาจยอมรับได้ ดังนั้นเธอจึงต้องหาวิธีรู้ให้ได้
ที่เธอต้องลงมือเองก็เพราะไม่มีทางเลือก ตอนนี้หลินยวนมีความกังวลในหลายๆ เรื่อง ไม่สะดวกจะให้คนอื่นมาจัดการ ไม่อย่างนั้นเรื่องแบบนี้คงไม่จำเป็นต้องให้เธอมาจัดการด้วยตัวเอง
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเธอ เธอนับว่ามีประสบการณ์โชกโชนในเรื่องแบบนี้ ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร และผลลัพธ์ที่ออกมาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น
….
หลังจากหลินยวนกลับมาจากที่ทำงาน ลู่หงเยียนกลับไปที่ห้องพร้อมกับเขา ก็ให้เขาดูอะไรบางอย่างที่เธอเตรียมเอาไว้
หลังจากดูสิ่งที่อยู่ในฉากแสงไปครู่หนึ่ง หลินยวนก็ถามว่า “ที่นี่ที่ไหน?”
ลู่หงเยียนตอบว่า “ร้านขายเสื้อผ้าที่อยู่เยื้องๆ เพคะ หม่อมฉันเข้าไปติดกล้องมาเพคะ”
หลินยวนถาม “จะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นเหรอ?”
ลู่หงเยียนกล่าวว่า “หม่อมฉันคิดอย่างรอบคอบแล้วเพคะ หนึ่งในสองคนมักจะมีคนหนึ่งเฝ้าอยู่ในร้านตลอดเวลา น่าจะไม่กังวลว่าจะมีใครขึ้นไปทำอะไรข้างบน ดังนั้นโอกาสที่พวกเขาจะขึ้นไปตรวจสอบจึงมีไม่มาก หรือถึงต่อให้ถูกพบเข้า แล้วจะเป็นอะไรล่ะเพคะ? เราถูกจับตาดูอยู่แบบนี้มันก็ไม่ดีเหมือนกันเพคะ”
หลินยวนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ลู่หงเยียนติดตามเขามานานขนาดนี้ ความสามารถเธอเป็นอย่างไรเขาย่อมรู้ดี เขาเชื่อว่าลู่หงเยียนสามารถจัดการเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองได้
ลู่หงเยียนกล่าวต่อว่า “แล้วก็เป้าหมายที่เหิงเทาให้ข้อมูลมา หม่อมฉันก็ได้จัดการแล้วเพคะ คนของทางนั้นจะติดกับหรือไม่นั้น อันนี้ก็ต้องดูสถานการณ์ของทางหลัวคังอันแล้วเพคะ”
หลินยวนส่งเสียงอืม “เดี๋ยวส่วนที่เหลือฉันจัดการเอง ฉันจะจับตาดูทางหลัวคังอันเอาไว้”
เมื่อมีผู้ช่วยที่มีความสามารถอยู่ข้างกาย เขาพบว่าอะไรๆ ก็จัดการได้ง่ายขึ้นมาก โดยเฉพาะคนอย่างลู่หงเยียนที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ
….
บ้านไม้หลังหนึ่งที่อยู่ในป่าไผ่ นั่นคือฐานที่มั่นในเมืองปู๋เชวี่ยของหอการค้าตระกูลเซียว
ภายในศาลา เซียวอวี่เหยียนผู้เป็นประธานตระกูลหอการค้าตระกูลเซียวมีรูปร่างสูงใหญ่ มือลูบหนวดเครา สายตาจ้องมองแผนที่แผ่นหนึ่งพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง นั่นคือแผนที่ของเมืองปู๋เชวี่ย
ในส่วนลึกของป่าไผ่ที่อยู่รอบด้านมีผู้คุ้มกันคอยเดินตรวจตราไปมา โดยรวมแล้วนับเป็นสถานที่ที่มีความงดงามแห่งหนึ่ง
ผมของเขามีสีขาวแทรกแซมเล็กน้อย ผู้ช่วยชราที่ชื่อเจิงอิงฉางรีบเดินเข้ามาในศาลา ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้ “ท่านประธาน รายงานสรุปสถานการณ์ทั่วไปในเมืองปู๋เชวี่ยเมื่อวานนี้มาแล้วครับ”
เซียวอวี่เหยียนพยักหน้า เอ่ยโดยไม่หันศีรษะว่า “วางไว้ตรงนั้น”
เจิงอิงฉางกล่าวว่า “ท่านประธานครับ มีอยู่เรื่องหนึ่ง ผมคิดว่าท่านควรจะดูก่อนนะครับ”
เซียวอวี่เหยียนได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆ หันศีรษะมา ก่อนจะหมุนตัวกลับมาแล้วเอ่ยว่า “เรื่องอะไร?”
เจิงอิงฉางเปิดเอกสาร ยื่นส่งให้เขา เรื่องที่อยากจะให้อีกฝ่ายดูอยู่ที่หน้าแรก
เซียวอวี่เหยียนหยิบเอกสารขึ้นมาดู ยิ่งอ่านคิ้วก็ยิ่งขมวดขึ้นมา เอ่ยพึมพำกับตัวเองว่า “หลักประกันสุดท้ายของหอการค้าตระกูลฉิน มันคืออะไร?”
เจิงอิงฉางเดินเข้าไปข้างกายเขา ยื่นนิ้วชี้ไปที่บรรทัดหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ท่านประธานดูตรงนี้ครับ เป็นของที่เจออู๋จื่อมอบให้หลัวคังอันกับตัว หอการค้าตระกูลฉินมีของสำคัญอะไรถึงต้องให้เจออู๋จื่อเป็นคนมอบมันให้แก่หลัวคังอัน?”
………………………………………………………
