ตอนที่ 202 พบยอดฝีมือเข้าแล้ว
ทั้งสองคนมองหน้ากันเลิกลั่ก แน่นอนว่าคงไม่เชื่อคำกล่าวนั้นง่ายๆ เพราะเคยเห็นแล้วว่ามีคนอยู่ในบ้านหลังนั้น อีกทั้งยังเข้าไปดูมาแล้ว พบว่าข้างในถูกเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้าน เห็นได้ชัดว่าเคยมีคนอาศัยอยู่
ทั้งสองรีบทำตามที่ชายชราบอก ไปสอบถามจากผู้คนที่อยู่แถวๆ ตีนเขาดูอีกที
ผลที่ได้เป็นเหมือนอย่างที่ชายชราว่าไว้จริงๆ นั่นเป็นบ้านที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้จริงๆ หลังมาถึงเมืองปู๋เชวี่ย พวกเขาก็เคยได้ยินว่าเฉาลู่ผิงที่เป็นอดีตเจ้าของบ้านหลังนั้น หรือก็คือหัวหน้าใหญ่ของกลุ่มอิทธิพลใต้ดินในเมืองปู๋เชวี่ย ได้เสียชีวิตในเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในเมืองปู๋เชวี่ยก่อนหน้านี้ รวมถึงลูกน้องหลายสิบคนก็ถูกฆ่าตายไปทั้งหมดอย่างเงียบๆ ด้วยเช่นกัน ได้ยินว่าบนถนนที่อยู่นอกบ้านยังมีผู้พิทักษ์เมืองถูกฆ่าตายด้วย
ส่วนเรื่องที่ว่าเพราะเหตุใดเฉาลู่ผิงถึงถูกฆ่า ตอนที่พวกเขามาที่นี่ก็พอจะเคยได้ยินมาว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายไปคบคิดกับหอการค้าตระกูลโจวและหอการค้าตระกูลพานจะมาเล่นงานหอการค้าตระกูลฉิน และเพราะเหตุนี้เอง การที่พานหลิงอวิ๋นมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่จึงดูจะไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายอะไร
คนที่บ้านหลังนั้นหายไปแล้ว ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่น จึงต้องไล่ตามเบาะแสที่รู้อยู่แล้วต่อไป
ทั้งสองคนกลับมาที่ถนนอีกครั้ง ตามหาร้านค้าร้านนั้นจนเจอ จากนั้นเดินเข้าไปด้วยกัน
เถ้าแก่ออกมาต้อนรับอย่างเป็นมิตร “ลูกค้าทั้งสองท่าน ไม่ทราบว่าต้องการซื้ออะไรครับ?”
เหยียนฝูไพล่สองมือไว้ด้านหลังพลางกล่าว “ได้ยินเพื่อนแนะนำว่าสินค้าที่ร้านเถ้าแก่นี่ไม่เลว ก็เลยตั้งใจมาดูสักหน่อย” จากนั้นก็กล่าวเสริม “เพื่อนฉันเป็นลูกค้าประจำที่ร้านเถ้าแก่ด้วยนะ”
เถ้าแก่มึนงงเล็กน้อย เอ่ยถามว่า “ไม่ทราบว่าเพื่อนของคุณลูกค้าคนนั้นคือใครหรือครับ?”
เหยียนฝูยิ้มพลางกล่าว “เถ้าแก่นี่ขี้ลืมเสียจริง แค่ประเดี๋ยวเดียวก็ลืมแล้วเหรอ? เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนฉันยังมาที่นี่เป็นเพื่อนเขาอยู่เลย แต่รออยู่ข้างนอกไม่ได้เข้ามา เขาตัวเล็กๆ ผอมๆ เถ้าแก่ยังพูดคุยหัวเราะกับเขา แถมยังพาเขาเข้าไปอยู่ในร้านตั้งพักหนึ่งด้วย”
เถ้าแก่ส่งเสียง “อ๋อๆ” ออกมาทันที “ที่แท้ก็เพื่อนของเถ้าแก่สวีนี่เอง ผมนี่ช่างเสียมารยาทจริงๆ เลย”
เถ้าแก่สวี? เหยียนฝูนิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อว่า “เมื่อครู่ฉันรอจนรู้สึกเบื่อ ก็เลยออกไปเดินเล่นก่อน เพิ่งจะกลับมาเนี่ยแหละ ทำไม เขาก็ไปแล้วเหรอ?”
เถ้าแก่กล่าว “ไปแล้วครับ ไปได้สักพักแล้ว แต่สินค้าที่เขาต้องการมีจำนวนค่อนข้างมาก ทางร้านเรายังจัดเตรียมให้ไม่ครบถ้วนก็เลยนัดกับเขาไว้ว่าให้มารับสินค้าตอนยามเซิน[1]ครับ”
เหยียนฝูสบตากับเซี่ยงเต๋อเฉิงเล็กน้อย กล่าวต่อว่า “เอาสินค้าของเขามาให้ฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันซื้อเอง!”
เถ้าแก่อึกอัก “ดะ ได้ยังไงล่ะครับ?”
เหยียนฝูเผยรอยยิ้มมีเลศนัย กล่าวว่า “ฉันจะบอกเถ้าแก่ตรงๆ แล้วกัน ที่ฉันบอกว่าเป็นเพื่อนเขา แท้จริงแล้วเราเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกัน สินค้าของเขาฉันจะเอาไปก่อน ฉันให้ราคาสองเท่าเลย!”
“เอ่อ…” เถ้าแก่ลังเลเล็กน้อย
เหยียนฝูกล่าว “ทำไมล่ะ หรือว่านอกจากร้านเถ้าแก่แล้วจะไม่มีที่อื่นให้ซื้อเลย? ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าออกจากร้านนี้ไปแล้ว ฉันจะหาซื้อที่อื่นไม่ได้”
เถ้าแก่มองออกไปด้านนอกร้าน พูดเสียงเบาๆ ว่า “ในเมื่อคุณจะเอาจริงๆ ผมเองก็คงไม่ขัดอะไร แต่ว่าอย่าให้เถ้าแก่สวีรู้เรื่องนี้นะครับ”
พอได้ยินเช่นนี้ เซี่ยงเต๋อเฉิงที่อยู่ข้างๆ ก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย สายตาที่มองไปยังเหยียนฝูแฝงไว้ด้วยความนับถือ รู้สึกว่าคนๆ นี้ปราดเปรื่องยิ่งนัก ไม่เพียงแต่สืบข่าวได้ แต่ยังทำให้เถ้าแก่ผู้นี้ช่วยปิดบังเรื่องที่พวกตนมาสืบข่าวได้ด้วย
เหยียนฝูกล่าว “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่ให้เขารู้เรื่องนี้หรอก”
เถ้าแก่กล่าว “สินค้ายังไม่ครบ อีกครึ่งชั่วยามคุณค่อยมาใหม่ ตอนนั้นน่าจะเตรียมครบแล้ว แต่คุณต้องรีบมารับสินค้าไปก่อนที่เถ้าแก่สวีจะมานะ ส่วนเรื่องเงินมัดจำ…”
เหยียนฝูเข้าใจ จึงถามไปว่าต้องวางเงินมัดจำเท่าไร จากนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จ่ายเงินมัดจำไปห้าพันมุก
แล้วก็ถือโอกาสนี้สอบถามอีกสักหน่อย พอถามแล้วจึงได้รู้ว่าเถ้าแก่ผู้นี้เพิ่งจะรู้จักกับเถ้าแก่สวีเมื่อวานนี้เอง ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่คนรู้จักมักคุ้นกัน
กระทั่งลูกค้าทั้งสองเดินออกไป เถ้าแก่จึงยิ้มขึ้นมา ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ต่อสายสั่งให้คนเตรียมของให้มากขึ้น เขาไม่เพียงจะขายสินค้าให้เหยียนฝู แต่ก็ไม่ยอมเสียความน่าเชื่อถือกับทางเถ้าแก่สวีด้วย เตรียมจะส่งมอบของให้ตามที่นัดเอาไว้
สรุปแล้วคือเขาต้องการจะกินรวบทั้งสองฝั่ง!
ที่จริงแล้วเรื่องสินค้านั้นเหยียนฝูไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่เขาต้องการคือข้อมูล แล้วก็ต้องการให้เถ้าแก่ผู้นี้ช่วยปิดบังเรื่องที่เขามาสืบข่าว
กระทั่งถึงเวลาที่นัดเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเหยียนฝูมารับสินค้าไปสักที เถ้าแก่จึงหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ติดต่อที่เหยียนฝูทิ้งไว้ แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้งก็ล้วนแต่โทรผิด แถมยังถูกปลายสายด่ามาอีก จนเขารู้สึกประหลาดใจ คิดว่าตนเองจดเบอร์ไว้ผิดหรือเปล่า
จนกระทั่งถึงยามเซิน เถ้าแก่สวีผู้นั้นกลับปรากฏตัวตรงตามเวลา รับสินค้าแล้วก็จากไป เถ้าแก่อยากจะสอบถามเขาเรื่องเหยียนฝู แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เอ่ยปากออกมา ได้แต่ฝืนยิ้มส่งเถ้าแก่สวีกลับไป
หลังจากที่เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงที่ซ่อนตัวแอบสังเกตการณ์อยู่พบเจอเป้าหมายแล้ว พวกเขาก็รีบตามไปทันที
เดินออกจากพื้นที่ที่คนพลุกพล่าน ก่อนจะเข้าสู่พื้นที่ป่าเขาที่ลับตาคน เดินลึกเข้าไปในภูเขา จู่ๆ เถ้าแก่สวีก็หยุดเดิน หมุนตัวกลับมาตะโกนว่า “ใครมาทำตัวลับๆ ล่อๆ?”
เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงที่รีบซ่อนตัวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พบว่าอีกฝ่ายมีสัญชาตญาณระวังตัวสูงมาก ทั้งสองคนระมัดระวังตัวอย่างมากแล้ว หรืออีกฝ่ายยังสังเกตเห็นอีก?
เถ้าแก่สวียิ้มเยาะ “คิดจะซ่อนไปถึงเมื่อไหร่?”
เถ้าแก่สวีสะบัดแขนเสื้อทั้งสองข้าง เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงตื่นตัวขึ้นมาทันที กวาดมองไปรอบด้าน มองเห็นต้นไม้ใบหญ้าบริเวณรอบๆ สั่นไหว ใบไม้ใบแล้วใบเล่าหลุดออกจากกิ่งก้าน ลอยลงมาหาพวกเขาราวคมมีด
อีกฝ่ายพบตัวพวกเขาเข้าแล้วจริงๆ ไม่มีความจำเป็นต้องซ่อนตัวอีก ทั้งสองจำต้องพุ่งตัวออกมา ทำลายใบไม้ที่ร่วงตกลงมาจนหล่นลงพื้น ทั้งคู่ชักดาบมาไว้ในมือ เผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“อยากให้ผู้พิทักษ์เมืองแห่กันมาที่นี่หรือไง?” เหยียนฝูเอ่ยเตือน
เถ้าแก่สวีสะบัดแขนเสื้อ ใบไม้ที่ยังลอยอยู่กลางอากาศตกลงพื้น ก่อนจะเอ่ยถามว่า “พวกแกสองคนตามฉันมาทำไม?”
เหยียนฝู “ส่งตัวพานหลิงอวิ๋นมา แล้วพวกเราจะไม่วุ่นวายกับแก”
เถ้าแก่สวีเอ่ย “ฉันไม่เข้าใจว่าแกกำลังพูดอะไร”
เหยียนฝูกล่าว “หอการค้าตระกูลพานล้มละลายแล้ว ตระกูลพานเองก็ตายกันไปหมดแล้ว แกเอาตัวเธอไปจะมีประโยชน์อะไร? สู้ส่งมาให้พวกเราเพื่อตัดความยุ่งยากดีกว่า”
เถ้าแก่สวีเอ่ย “ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับฉัน หรือต่อให้เธออยู่ ทำไมฉันส่งตัวเธอให้พวกแกเปล่าๆ ด้วย? พานหลิงอวิ๋นคนนั้นหน้าตาก็ดูไม่เลวนะ ฉันเก็บไว้เล่นสนุกไม่ดีกว่าเหรอ?”
คำกล่าวนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับการยอมรับว่าเธออยู่ในน้ำมือของอีกฝ่ายจริงๆ เหยียนฝูเอ่ยเสียงขรึม “แกไม่กลัวว่าพวกเราจะไปแจ้งความกับผู้พิทักษ์เมืองเหรอ?”
เถ้าแก่สวี “เหลวไหล จะไปแจ้งความใคร? แกรู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? หรือต่อให้รู้ ฉันก็รับรองได้เลยว่าฉันสามารถทำให้พานหลิงอวิ๋นหายตัวไปได้ก่อนที่ผู้พิทักษ์เมืองจะมาถึง ตายไปโดยไร้หลักฐานอะไร อาศัยเพียงคำพูดปากเปล่าของพวกแกจะเอาผิดฉันได้เหรอ? ฉันขอแนะนำให้พวกแกรีบไสหัวไปซะ อย่ามาหาเรื่องใส่ตัว!”
เหยียนฝู “อย่างนั้นก็ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้น ให้ผู้พิทักษ์เมืองมาตัดสินเอาแล้วกัน!” เขายกดาบในมือชี้ไปที่อีกฝ่าย
เถ้าแก่สวีสะบัดแขนเสื้อ พลังระเบิดออกมาจากทั่วทั้งร่าง ต้นไม้บริเวณรอบๆ เคลื่อนที่ราวกับคันไถ ล้อมรอบเข้ามาในชั่วพริบตา เป็นเหมือนวงกลมที่ล้อมพวกเขาสามคนไว้ตรงกลาง
แววตาของเหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงปรากฎความตกใจขึ้นมาทันที เจอยอดฝีมือเข้าแล้ว!
แขนเสื้อของเถ้าแก่สวีโบกสะบัด แค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชาออกมา “ผู้พิทักษ์เมือง? พวกแกแน่ใจเหรอว่าจะรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้ก่อนที่ผู้พิทักษ์เมืองจะมาถึง?”
เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงต่างรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก อีกฝ่ายแสดงฝีมือออกมาเพียงเล็กน้อย ทั้งสองคนก็รู้แล้วว่าความสามารถของอีกฝ่ายเหนือกว่าพวกเขาไปมาก หากคิดจะฆ่าพวกเขาสองคน เกรงว่าคงง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก
ทั้งสองคนคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่พวกเขาติดตามมานี้จะเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ติดตามอีกฝ่ายเข้ามาในป่าที่เงียบสงัดแบบนี้แล้วยังไม่วายถูกอีกฝ่ายพบเห็น
ในขณะที่พวกเขากำลังนึกกลัวว่าหลบหนีอีกฝ่ายไม่พ้น จู่ๆ เถ้าแก่สวีก็ร้องเอ๊ะขึ้นมา “ทำไมพวกแกสองคนดูคุ้นหน้าจัง ฉันเคยเจอพวกแกที่ไหนหรือเปล่า?”
เคยเจอ? เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงมองหน้ากันเลิกลั่ก เคยเจอกันเหรอ?
เถ้าแก่สวีร้องอ๋อ “ดูเหมือนจะขายเสื้อผ้าอยู่ที่ร้านไหนสักร้าน ฉันนึกออกแล้ว เหมือนจะเป็นร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงด้วย ผู้ชายสองคนขายเสื้อผ้าผู้หญิง ตอนนั้นฉันเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน ก็เลยสังเกตดูพวกแกนิดหน่อย ก็เลยพอจะจำได้ ใช่แน่ พวกแกนี่แหละ!”
ทั้งสองคนพูดไม่ออกไปทันที เดิมทีการที่ผู้ชายสองคนเปิดร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำธุรกิจให้ดีหรอก เดิมทีคิดว่าอยากจะรับลูกค้าน้อยๆ จะได้สะดวกไปจัดการธุระของตัวเอง ใครจะไปคิดว่าร้านเสื้อผ้าที่ตัวเองทำแบบขอไปทีกลับขายดียิ่งกว่าร้านที่ผู้หญิงขายเสียอีก
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ เช่นนั้นก็ชัดเจนแล้วว่าอีกฝ่ายเคยเจอพวกเขาจริงๆ แต่พวกเขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าชายผู้นี้เข้าไปในร้านของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ในร้านมีลูกค้าเข้าๆ ออกๆ ตั้งมากมายขนาดนั้น ลูกค้าผู้ชายที่มากับครอบครัวก็มีไม่น้อย พวกเขาจะไปจำหมดได้ยังไงกัน
ในขณะที่ไม่รู้จะพูดอะไรนั้น จู่ๆ ชายสองคนที่กำลังหวาดระแวงเป็นอย่างมากพลันพบว่าอีกฝ่ายได้ดึงพลังอันรุนแรงที่ระเบิดออกมากลับไป ไม่รู้ว่ามีเจตนาอย่างไร
เถ้าแก่สวีถาม “คิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนยื่นมือมาช่วยพานหลิงอวิ๋น พวกแกเป็นอะไรกับเธอ?”
เหยียนฝูกล่าว “เป็นคนที่จะอภิบาลคนดีกำจัดคนชั่วไง! เธอตกอับขนาดนั้นแล้ว แกยังจะไปรังแกเธออีกทำไม”
เถ้าแก่สวีหัวเราะเหอะๆ “อภิบาลคนดีกำจัดคนชั่วเหรอ แกคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? หอการค้าตระกูลพานล้มละลายไปแล้ว ตระกูลพานก็พังพินาศไปแล้ว ว่ากันตามตรง การที่ฉันเก็บพานหลิงอวิ๋นไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ จะให้ส่งตัวให้พวกแกก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ว่านะ ลูกเขยตระกูลพานที่ชื่อสวีเฉียนที่หอบเงินหนีไปคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แถมยังเอาเงินของหอการค้าตระกูลพานไปก้อนใหญ่เลยด้วย”
“ทีนี้เรื่องราวมันก็เห็นได้ชัดเจนแล้วใช่ไหมล่ะ ขอเพียงพานหลิงอวิ๋นยังมีชีวิตอยู่ สวีเฉียนก็จะต้องกลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะมาแก้แค้น ดังนั้นขอเพียงเสนอราคาที่เหมาะสม ฉันว่าสวีเฉียนจะต้องยินดีจ่ายเงินให้ฉันเพื่อกำจัดเธอแน่ เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ยังมีค่าอย่างมากอยู่ แล้วพวกแกว่าทำไมฉันจะส่งตัวเธอให้พวกแกฟรีๆ ด้วยล่ะ?”
เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงสบตากันอีกครั้ง นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลย พอได้ยินแบบนี้แล้ว พานหลิงอวิ๋นคนนี้ก็นับว่ายังมีค่าอย่างมากอยู่จริงๆ
มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้พวกเขาเองก็ยังนึกแปลกใจอยู่ว่าอีกฝ่ายจะจับตัวพานหลิงอวิ๋นที่ตกอับไปทำไม ตอนนี้นับว่าเข้าใจแล้ว
“แต่แน่นอน ถ้าเงื่อนไขเหมาะสม มันก็ใช่ว่าจะตกลงกันไม่ได้ พวกแกมีอะไรให้ฉันล่ะ?” เถ้าแก่สวีย้อนถาม
เซี่ยงเต๋อเฉิงเอ่ยแทรกขึ้นมา “แกอยากได้อะไร?”
เถ้าแก่สวียืนสองไพล่มือพลางแหงนหน้ามองฟ้า ร้องไอหยาแล้วกล่าวว่า “พ่อค้าขายเสื้อผ้าผู้หญิงสองคนจะให้อะไรฉันได้นะ? ฉันต้องคิดดูดีๆ หน่อยละ เอาแบบนี้แล้วกัน พวกแกกลับไปรอก่อน ถ้าฉันคิดออกแล้วจะติดต่อพวกแกไปอีกที” กล่าวจบเขาก็หมุนตัวไป เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหายไปในส่วนลึกของป่า
วิกฤติที่น่าหวาดกลัวผ่านพ้นไปแล้ว เหยียนฝูกับเซี่ยงเต๋อเฉิงโล่งใจราวกับยกภูเขาออกจากอก
พวกเขาไม่กล้ารั้งอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน รีบกลับไปที่ร้านขายเสื้อผ้าแบบขวัญหนีดีฝ่อ
พอกลับเข้าไปในร้านก็ปิดร้านทันที ไม่ได้เปิดร้านขายของต่อ หลังกลับขึ้นไปชั้นบน ต่างคนต่างดื่มชาสงบสติอารมณ์แล้ว ทั้งสองถึงจะนั่งลงหันหน้าเข้าหากัน
ทั้งสองนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง จู่ๆ เซี่ยงเต๋อเฉิงพลันเอ่ยปาก “พี่ เรื่องนี้ยังจะทำต่อไปไหม?”
เหยียนฝูไม่พูดอะไร ใจจริงเขาไม่อยากจะทำต่อไปแล้ว อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป เขาอยากจะหนีออกจากเมืองปู๋เชวี่ยไปเสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ติดตรงที่ว่าเขาเคยคุยโวกับพี่น้องที่เวลานี้นับถือชื่นชมเขาไว้เต็มปากเต็มคำ
เซี่ยงเต๋อเฉิงกล่าวอีกว่า “เขาจะมาหาพวกเราอีกทีจริงๆ เหรอ? ถ้าเขากล้ามาหาเราถึงนี่ เราลองติดต่อหาผู้พิทักษ์เมืองให้มาวางกับดักไว้ แล้วหลอกให้เขาพูดความจริงออกมาเองดีไหมพี่”
เหยียนฝู “นายคิดว่าเขาจะให้โอกาสพวกเราได้ทำแบบนั้นเหรอ? การจะติดต่อหาเรามันง่ายมาก เราเปิดร้านค้าขาย การจะหาเบอร์ติดต่อของพวกเรามันใช่เรื่องยากเหรอ? เขาไม่จำเป็นต้องโผล่หน้ามาเสี่ยงอันตรายเลยด้วยซ้ำ”
“เฮ้อ!” เซี่ยงเต๋อเฉิงถอนใจเบาๆ แล้วนั่งก้มหน้าอยู่ตรงนั้น
ภายในโรงอีหลิว ลู่หงเยียนก็กลับมาแล้วเช่นกัน นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหน้าฉากแสง มองดูคนสองคนที่อยู่ในนั้น ฟังบทสนทนาของทั้งคู่ด้วยความรู้สึกขบขัน
………………………………………………….
[1]ยามเซิน คือช่วง 15.00 – 17.00 น.
