ชะตาฟ้าหาญกล้าท้ายอดคน – ตอนที่ 274 คุณนายหลิว

ตอนที่ 274 คุณนายหลิว

เมื่อครู่ยังหัวเราะร่ากันอยู่เลย เวลานี้ต่างมองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

สำหรับสถานการณ์ของหลัวคังอันในตอนนี้ ทุกคนก็พอจะรู้กันอยู่บ้าง

เมื่อเห็นบรรยากาศในชั่วพริบตานี้ เยี่ยนอิงขยับไปใกล้หลินยวน กระซิบที่ข้างหูเขา “เขาจะไหวไหมคะเนี่ย?”

หลินยวนกระซิบตอบ “เจ้านี่เรื่องอื่นอาจจะไม่ได้เรื่อง แต่เรื่องปากนั้นทั้งเธอและฉันล้วนสู้เขาไม่ได้”

อย่างนั้นเหรอ? สายตาของเยี่ยนอิงวูบไหว เรื่องนี้เธอไม่รู้เลยจริงๆ เพราะเธอยังใกล้ชิดกับหลัวคังอันได้ไม่นานเท่าไร ตอนนี้นอกจากเรื่องที่เขารักตัวกลัวตายแล้วก็ไม่รู้เรื่องอื่นเลย

เหยาเซียนกงทอดถอนใจ “ตายก็ตายไปสิ จะพูดออกมาทำไม นายทำแบบนี้นี่จงใจทำให้พวกเรารู้สึกผิดชัดๆ อยากจะประหยัดเงินก็พูดมาตรงๆ เลย จะทำแบบนี้ทำไม”

“ปากนี่มันพล่อยจริงๆ” หลัวคังอันตบที่ปากตนเอง โบกมือรัวๆ พลางกล่าว “ฉันไม่ได้ความหมายอย่างนั้น แค่เห็นว่าทุกคนล้วนมีชีวิตที่ดี แล้วมานึกถึงโชคชะตาของตัวเอง ก็เลยรู้สึกทอดถอนใจเท่านั้น นึกถึงเมื่อในอดีตที่ฉันอยู่ในค่ายผู้พิทักษ์เทพของเมืองหลวง เวลาที่มีการต่อสู้ ฉันก็มักจะไปหลบอยู่ข้างหลังพวกพี่น้องตลอด แล้วก็ได้รับการดูแลจากพี่น้องทุกคนมาโดยตลอด พอคิดถึงเหล่าพี่น้องที่ตายไปในศึกสงครามแล้ว การที่แซ่หลัวมีชีวิตมาจนถึงตอนนี้ได้ ที่จริงแล้วนับว่าคุ้มค่ามากแล้ว จริงๆ นะ”

ความรู้สึกที่เขาทอดถอนใจออกมาไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นเรื่องโกหกไปเสียทั้งหมด ในแง่หนึ่งแล้ว เขาก็รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะสามารถมีชีวิตกลับไปได้หรือไม่ หากไม่มีชีวิตแล้ว จะเก็บเงินเอาไว้ทำไมล่ะ? สู้เอาออกมาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ใช้ดีกว่า

ความรู้สึกบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำกล่าวนี้เข้าไปรบกวนจิตใจของทุกคนอย่างเงียบๆ ไม่ว่าความสัมพันธ์ในอดีตจะเป็นอย่างไร แต่เรื่องที่เมื่อก่อนเคยต่อสู้อาบเลือดมาด้วยกันกลับเป็นเรื่องจริง มีหลายครั้งที่เมื่อวานยังหัวเราะด้วยกันอยู่ วันรุ่งขึ้นกลับกลายเป็นศพอยู่ตรงหน้าแล้ว บางครั้งแม้แต่ศพที่สมบูรณ์ครบถ้วนก็ยังหาไม่เจอด้วยซ้ำ

เกาผู่ทอดถอนใจพลางกล่าว “ถ้าขืนนายยังพูดต่อไป เหล้านี่ก็คงจะดื่มกันไม่ได้แล้ว”

“เห้อ ไม่พูดอะไรที่ทำให้เสียบรรยากาศแล้วดีกว่า นั่งตรงไหนกันดี?” หลัวคังอันตะโกน

ที่นั่งมีการเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว พนักงานผายมือเชิญทุกคนเข้าไปนั่งในโถงข้างๆ

พวกเขามากันเยอะ ห้องส่วนตัวแบบทั่วไปนั่งกันไม่หมด

หลังจากพวกเขาแยกย้ายกันไปนั่งลงหลายโต๊ะ บรรยากาศก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

หลินยวนกับเยี่ยนอิงไม่ได้เข้าไปร่วมวงกับทุกคน พวกเขาไม่ใช่คนที่จะนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ ได้อยู่แล้ว พูดคุยกันไม่รู้เรื่อง แล้วก็เข้ากันไม่ได้ สู้แยกตัวไปนั่งอยู่ตรงมุมดีกว่า

แต่จะว่าไปแล้ว นี่เป็นเพราะว่าหลัวคังอันยังออกไปจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพได้ไม่นาน คนที่นั่งอยู่ในที่นี่ยังไม่มีเวลามากพอให้ได้ก้าวหน้า หากเมื่อถึงวันหนึ่งที่มีตำแหน่งสูงขึ้นกว่าในตอนนี้ล่ะก็ เกรงว่าบางคนไม่แน่ว่าจะมาปรากฏตัวอยู่กับหลัวคังอันด้วยฐานะเท่าเทียมกันแบบนี้ แล้วก็มานั่งพูดคุยกันด้วยวาจาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้

สุราอาหารถูกยกขึ้นโต๊ะอย่างต่อเนื่อง ทุกคนกำลังพูดคุยและชนแก้วกันอย่างมีความสุข

“เงินเดือนต่อปีสิบล้านมุก?” จู่ๆ ก็มีคนอุทานออกมาเสียงดัง

แม้ว่าหลัวคังอันจะเป็นคนที่มาจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพของเมืองหลวงเช่นกัน แต่เพราะว่าเขาออกไปแล้ว จึงไม่สะดวกจะคุยเรื่องภายในหน่วยผู้พิทักษ์เทพกับหลัวคังอัน แต่ถึงยังไงก็ต้องมีเรื่องที่คุยกันได้อยู่ ซึ่งย่อมเป็นการถามไถ่ถึงเรื่องราวหลังจากที่หลัวคังอันออกไปจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพของเมืองหลวง

มีคนเอ่ยถามถึงรายได้ของหลัวคังอันในตอนนี้ หลัวคังอันบอกจำนวนไปด้วยท่าทีเรียบเฉย จึงทำให้เกิดเสียงตกใจนี้ขึ้น

ทุกคนต่างแย่งกันพูดขึ้นมาทันที

“นายนี่หาเงินได้เงินเยอะนะเนี่ย ดูพวกเราสิ คนอื่นไม่ต้องพูดถึงแล้วกัน เอาแค่ผู้ควบคุมเทพมหาวิญญาณปีหนึ่งรวมๆ กันแล้วก็ไม่เกินห้าหกแสนมุก นายคนเดียวหาเงินได้มากกว่ายี่สิบคนอีก แบบนี้ก็แสดงว่ารายได้ของพวกเราสามสี่โต๊ะนี้รวมกันยังไม่เท่ารายได้ของเจ้านี่เลย”

“ยี่สิบคน? ยี่สิบคนจะไปสู้เขาได้เหรอ? นั่นมันแค่เงินเดือนต่อปีของเขาเองนะ! ฉันได้ยินมาว่า เขามีรถหรูหลายคัน พอออกไปข้างนอกก็มีขบวนรถคุ้มกันด้วย บ้านที่อาศัยอยู่ก็เป็นคฤหาสน์หรูในเมืองปู๋เชวี่ย ของพวกนี้หอการค้าตระกูลฉินจัดให้เขาฟรีๆ เลย ค่าใช้จ่ายเวลาเขาออกไปข้างนอกก็ไปเบิกเงินจากหอการค้าตระกูลฉินได้ พวกค่าใช้จ่ายพวกนี้ พวกนายลองคิดดูเอาเองแล้วกันว่ามันเป็นเงินเท่าไหร่? หลัวคังอัน ที่ฉันได้ยินมาเป็นเรื่องจริงไหม? นายบอกพวกเรามาตามตรงเลยว่าใช่ไม่ใช่?”

“ใช่ๆๆ บอกมาเลย” ทุกคนเอะอะโวยวาย

“โธ่!” ภายนอกหลัวคังอันดูเขินอายเล็กน้อย แต่ในใจกลับค่อนข้างภูมิใจ ปากกลับยังกล่าวอย่างถ่อมตัว “ก็ประมาณนี้แหละ ของนอกกายน่ะ ของพวกนี้มันของนอกกายทั้งนั้น พวกนายดีกว่าเยอะ อย่าอิจฉาเลย! ถ้าพวกนายยอมแลกล่ะก็ ฉันจะยอมแลกกับพวกนายด้วยซ้ำ”

คำกล่าวนี้ทำให้เกิดเสียงแค่นหัวเราะขึ้นมาทันที ถ้าแลกกันได้จริงๆ ล่ะก็ เกรงว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่คงยอมแลกกันหมด แต่ถ้าอยากจะแลก มันก็ต้องถามหอการค้าตระกูลฉินด้วยว่าจะเอาหรือเปล่า ใช่ว่าใครๆ นึกจะไปที่หอการค้าตระกูลฉินแล้วก็จะได้รับค่าตอบแทนแบบนี้หรือไง? นั่นมันเป็นไปไม่ได้

ไม่ใช่ว่าใครออกไปจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพของเมืองหลวงแล้วจะเป็นแบบหลัวคังอันได้ อย่างหลัวคังอันนี่เป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้น ถ้าออกไปแล้วสามารถมีชีวิตที่ดีขนาดนั้นได้จริงๆ เกรงว่าคนในหน่วยผู้พิทักษ์เทพของเมืองหลวงคงจะออกกันหมดตั้งนานแล้ว

แต่แน่นอน หอการค้าตระกูลฉินในตอนนี้ก็ยังจะเอาตัวเองไม่รอดเลย ประกอบกับสถานการณ์ของหลัวคังอันในตอนนี้อีก ตอนนี้ถ้าให้แลกเปลี่ยนกันล่ะก็ เกรงว่าทุกคนคงไม่กล้าแลกจริงๆ

แต่คำพูดแบบนี้มันก็ไม่เหมาะที่จะมาพูดในตอนนี้ ทุกคนพากันหัวเรอะเหอะๆ ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้

อินเย่าหมิงถอนใจพลางกล่าว “ทุกคนก็อย่าไปอิจฉาเลย ที่เขามีวันนี้ได้ก็เพราะเขาเสี่ยงชีวิตแลกมา การประมูลนั่นทุกคนก็เห็นกันแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเราเข้าไปประมูล พวกเราก็ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยพลิกชะตาของหอการค้าตระกูลฉิน การที่หอการค้าตระกูลฉินให้ค่าตอบแทนเขาสูงขนาดนี้มันก็ไม่ได้มากเกินไปเลย”

เกาผู่ว่า “มันก็จริง นี่ หลัวคังอัน ตอนที่นายอยู่กับพวกเรา นายแสร้งทำเป็นอ่อนแออยู่ตลอด พอถูกเตะออกไปจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพแล้วถึงได้ยอมเสี่ยงชีวิต นี่มันหมายความว่ายังไง? หลอกพวกเราเหรอ?”

หลัวคังอัน “ปัดโธ่ หอการค้าตระกูลฉินกับหน่วยผู้พิทักษ์เทพมันจะไปเหมือนกันได้ยังไงล่ะ? อยู่หน่วยผู้พิทักษ์เทพจะดีจะร้ายยังไงก็ยังมั่นคง แต่หอการค้าตระกูลฉินไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ ที่นั่นเป็นหอการค้าที่ยึดผลกำไรเป็นหลัก ถ้าไม่ตั้งใจทำงานก็อาจจะเสียงานไปได้ อยู่ดีๆ ใครมันอยากจะเอาชีวิตไปเสี่ยงล่ะ? อีกอย่างนะ ความสามารถของพวกพี่น้องเรานี่มีใครบ้างที่สู้ฉันไม่ได้ ถ้าอยู่ในหน่วยผู้พิทักษ์เทพก็ไม่มีโอกาสให้ฉันได้เฉิดฉายหรอก คำพูดพวกนี้ ฉันก็กล้าพูดแต่กับพี่น้องทุกคนเนี่ยล่ะ คำพูดจากใจจริงนี้ฉันพูดให้ทุกคนฟัง ทุกคนอย่าเอาไปพูดให้คนอื่นฟังล่ะ”

คำกล่าวนี้มีจุดที่ทุกคนยอมรับ แล้วก็มีจุดที่ไม่ยอมรับด้วยเช่นกัน ทุกคนหัวเราะเยาะเย้ยกันขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากดื่มกันไปหลายแก้ว ก็มีคนเอ่ยถามขึ้นมาอีก “หลัวซยง พวกเราได้ยินว่านายไปดูเขตที่อยู่อาศัยของหนอนแห่งความฝันทั้งหกจุดมาหมดแล้ว ได้อะไรบ้างหรือเปล่า?”

เพิ่งจะถามจบ ยังไม่ทันที่หลัวคังอันจะได้อ้าปาก เหยาเซียนกงก็กล่าวแทรกขึ้นมา “ไอ้นี่ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ ไหนตกลงกันแล้วไงว่าบนโต๊ะเหล้าจะไม่พูดเรื่องที่ทำให้เสียบรรยากาศ”

“เออๆๆ ไม่พูดๆ ฉันผิดไปแล้ว”

“ปรับหนึ่งแก้วๆ”

หลังจากเสียงเอะอะดังขึ้นมา ทุกคนก็ไม่พูดเรื่องที่ทำให้เสียบรรยากาศกันอีก แค่เปลี่ยนวิธีครึกครื้นกัน หลัวคังอันที่ผมหยิกถกแขนเสื้อขึ้นคอยยกแก้วดื่มเป็นเพื่อน

ในตอนที่กำลังคึกครื้นกันอยู่ จู่ๆ ด้านนอกก็มีคนสองคนเดินเข้ามา เป็นผู้หญิงสองคน คนหนึ่งเป็นหญิงสาววัยกลางคน อีกคนหนึ่งเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยที่ดูสะโอดสะอง

“คุณนายหลิว” พนักงานเข้าไปต้อนรับ

“คุณนายหลิว” ทางนี้พอมีคนเห็นก็รีบยืนขึ้นทันที

คนที่เหลือหันไปมอง แล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นตามๆ กัน ส่วนใหญ่แล้วจะลุกออกจากโต๊ะไปทำความเคารพ “คุณนายหลิว”

คนที่มาคือติงหลาน เมื่อเห็นทุกคนกำลังกินดื่มกันอยู่ก็ยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าพลางกล่าวว่า “คนเยอะเชียว อาหารในค่ายไม่อร่อยเหรอ? มาที่นี่กันหมดเลย ดูคึกคักกันดีนะ”

“เปล่าครับ พี่น้องเราที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อก่อนแวะมาเยี่ยม ก็เลยออกมากินข้าวด้วยกันสักหน่อยน่ะครับ” เหยาเซียนกงชี้ไปที่หลัวคังอันที่ยังอยู่ที่โต๊ะ

“อ๋อ!” ติงหลานพยักหน้า ผายมือพลางกล่าว “ทุกคนสนุกกันต่อเลย เราสองแม่ลูกไม่รบกวนทุกคนแล้ว” กล่าวจบก็จับแขนเสื้อเล็กน้อยแล้วหันหลังไป พาเด็กสาวที่ขยิบตาให้ทุกคนอย่างขี้เล่นขึ้นไปที่ห้องส่วนตัว

สายตาของหลินยวนเหลือบมองเยี่ยนอิงอยู่เป็นระยะ เขาสังเกตเห็นว่าตั้งแต่ที่เห็นคุณนายหลิวคนนั้นปรากฏตัว สายตาของเยี่ยนอิงก็ดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด เธอเอาแต่มองพิจารณาคุณนายหลิวคนนั้นอยู่ตลอดเวลา

“รู้จัก?” หลินยวนกระซิบถาม

เยี่ยนอิงส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่รู้จักค่ะ”

ถึงรู้จักก็ไม่มีทางยอมรับ เรื่องบางเรื่องเธอไม่มีทางเลือก ไม่อยากดึงคนอื่นเข้ามาพัวพันด้วยอีก

หลินยวนเหลือบมองสีหน้าของเธอ ไม่ได้พูดอะไรอีก

กระทั่งทุกคนไปนั่งที่ หลัวคังอันกลับอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “คุณนายหลิวอะไรนี่ไม่คล้ายคนในค่ายเลย ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เป็นใครเหรอ?”

เขามาที่นี่เพราะมีเป้าหมาย และการสืบข้อมูลย่อมเป็นหนึ่งในเป้าหมายนั้น

เหยาเซียนกงกล่าว “คุณนายติงหลาน ภรรยาของหลิวอวี้เซินผู้เป็นเจ้าเมืองเว่ยไห่ ส่วนคนที่ดูอายุยังน้อยที่อยู่ข้างๆ นั่นคือลูกสาวของเธอกับท่านเจ้าเมืองหลิว ชื่อว่าหลิวซิงเอ๋อร์ คุณนายหลิวอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว ครอบครัวจะมาเยี่ยมเธอเป็นประจำ” เรื่องบางเรื่องไม่นับว่าเป็นความลับอะไร ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้

เรื่องใครเป็นใครนั้นเอาไว้ก่อน เพียงแต่เรื่องนี้ดูจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไร หลัวคังอันไม่เข้าใจ “ภรรยาเจ้าเมืองทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ทั้งยังมาอยู่หลายปีแล้วด้วย ที่นี่คือที่ที่เธอพักอยู่ประจำเหรอ?”

เหยาเซียนกงโบกมือ “ทุกเรื่องราวล้วนมีเหตุผลของมันอยู่ อย่าดูถูกคุณนายหลิวคนนี้ไปเชียว เธอเชี่ยวชาญวิชาภาพลวงตา นายก็รู้เรื่องสภาพแวดล้อมของดินแดนแห่งความฝันนี่ ความสามารถของเธอนั้นมีประโยชน์มาก ประกอบกับเบื้องหลังไม่ได้มีปัญหาอะไร สภาเซียนจึงเรียกเธอมาที่นี่เป็นกรณีพิเศษ การที่กองทัพสามารถประจำการอยู่ที่ทะเลหนามแห่งนี้ได้ ก็เป็นเพราะมีคุณนายหลิวคอยช่วยทำลายอุปสรรคภาพลวงตา เรียกได้ว่าเธอมีส่วนช่วยเหลืออย่างมากทีเดียว ช่วยลดการบาดเจ็บล้มตายของพี่น้องไปได้จำนวนมาก ทุกคนจึงให้ความเคารพเธอ ถ้าไม่เคารพ นายก็แค่พูดต่อหน้าพวกฉันก็พอ อย่าเอาไปพูดส่งเดชต่อหน้าคนอื่น”

เชี่ยวชาญวิชาภาพลวงตา ยังทั้งสามารถแสดงฝีมือในดินแดนแห่งความฝันได้ด้วย

คำพูดนี้สำหรับคนอื่นแล้วไม่ได้มีอะไร แต่สำหรับหลินยวนที่เมื่อครู่เห็นความผิดปกติของเยี่ยนอิงกับตา เขาพลันเกิดความตื่นตัวขึ้นมา สายตามองไปทางเยี่ยนอิงทันที

ส่วนเยี่ยนอิงก็กำลังจิบเหล้าอย่างช้าๆ ท่าทางดูสงบเงียบ

จู่ๆ เกาผู่ก็ตบบ่าเหยาเซียนกง กล่าวหยอกล้อว่า “ใช่ เหยาซยงของพวกเราเรียกได้ว่าเคารพคุณนายหลิวเป็นอย่างมาก ใครกล้าพูดอะไรไม่ดีกับคุณนายหลิว เกรงว่าเหยาซยงของพวกเราคงไม่มีทางปล่อยไปแน่ๆ เพราะนั่นเป็นแม่ยายในอนาคตของเหยาซยง โชคดีที่เมื่อกี้หลัวซยงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ให้ความเคารพออกไป”

“แม่ยาย?” หลัวคังอันตื่นตัวขึ้นมาทันที

เหยาเซียนกงกลับมองค้อนไปทันที ปัดมือของเขาออก “แซ่เกา นายจะทำอะไรจะกินอะไรไม่มีใครว่า แต่คำพูดจะพูดส่งเดชไม่ได้ ถ้าเกิดแพร่ออกไป ฉันยังจะมีหน้าไปเจอคนอื่นหรือเปล่า?”

หลัวคังอันกล่าว “ไม่เอาน่า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย พูดมาเร็ว คนรักของเหล่าเหยาคือเด็กสาวคนเมื่อกี้นี้เหรอ? ไอหยา พี่สะใภ้ในอนาคต ฉันต้องเตรียมของขวัญพบหน้าหน่อยแล้ว!”

ทุคนหัวเราะคิกคักกันอยู่สักพัก ต่างยิ้มกรุ้มกริ่มกัน

เหยาเซียนกงกล่าว “นายอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของแซ่เกามัน เหลวไหลทั้งเพ ถ้าจะบอกว่าอยากตามจีบ อย่างนั้นก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวแล้ว นายลองถามคนที่นั่งอยู่ที่นี่ดูสิว่าใครบ้างไม่อยากจีบ? อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ตัวเหล่าเกาเองก็เถอะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายแอบมอบของขวัญให้หลิวซิงเอ๋อร์เพื่อเอาใจเธออยู่บ่อยๆ น่ะ” จากนั้นหันกลับไปถาม “เหล่าเกา ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดใช่ไหม?”

เกาผู่หัวเราะแหะๆ ส่ายหน้า ทอดถอนใจพลางกล่าว “คนสวย ภูมิหลังทางบ้านก็ดี ถ้าบอกว่าไม่อยากจีบก็โกหกแล้ว ถ้าใครโชคดีได้แต่งงานกับเธอ ได้กลายเป็นลูกเขยของท่านเจ้าเมืองหลิว ท่านเจ้าเมืองหลิวจะไม่ช่วยเหลือลูกเขยได้เหรอ? ดินแดนเซียนของเราก็ไม่ได้ดีไปกว่าโลกมนุษย์เท่าไร มีคนจำนวนมากที่ต้องอยู่เป็นร้อยปี หลายร้อยปี เป็นพันปี ถ้าได้แต่งกับลูกสาวท่านเจ้าเมืองหลิว แบบนั้นประหยัดเวลาไปได้เท่าไรล่ะ? ย้ายไปที่เมืองเว่ยไห่ อย่าว่าแต่จะได้บัญชาการค่ายผู้พิทักษ์เทพของเมืองเลย เผลอๆ ไม่ช้าก็เร็วก็อาจจะได้เลื่อนขั้นด้วยใช่ไหมล่ะ?”

………………………………………………………..