ตอนที่ 104 การตามฆ่าของหลีอิน
“พลทหารเฟิง โปรดหยุดก่อนเจ้าค่ะ”
ฉู่ชีหอบชุดคลุมขนสุนัขจิ้งจอกที่ยังคงอุ่นซ่านจากร่างกายของไป๋หลี่เหอเจ๋อ พลางวิ่งตามหลังเฟิงอู๋โยว
เฟิงอู๋โยวหันกลับมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่มาไร้จิตสังหารก็กลับทำท่าอวดเบ่งเหมือนเดิม “เจ้าสารเลวจวินมั่วหรันส่งเจ้ามาอย่างนั้นหรือ”
ฉู่ชีส่ายหน้า ก่อนตอบอย่างเหินห่างและเกรงใจ “ฉู่ชีได้รับคำสั่งมาจากท่านใต้เท้าให้นำชุดคลุมขนสุนัขจิ้งจอกมามอบให้พลทหารเฟิงเจ้าค่ะ”
“ท่านใต้เท้าของเจ้าคือเจ้าสารเลวตัวไหน”
เฟิงอู๋โยวเบ้ปากพลางนึกขึ้นในใจ สงสัยตัวเองคงสร้างบาปกรรมเอาไว้อย่างหนัก ภายในช่วงเวลาไม่กี่วัน ดันไปมีเรื่องกับขั้วมหาอำนาจที่ไม่น่ามีเรื่องด้วยที่สุดของแคว้นตงหลินถึงสองคน
เมื่อฉู่ชีได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าขาวซีดของนางก็แดงก่ำขึ้นมาด้วยความโกรธ
นางโยนชุดคลุมขนสุนัขจิ้งจอกใส่เฟิงอู๋โยว ก่อนสะบัดชายแขนเสื้อจากไป “ไม่นึกว่าเจ้าจะเห็นเจตนาดีของท่านใต้เท้าเป็นเครื่องในลา[1]แบบนี้!”
ฟิ้ว!
ทันทีที่ฉู่ชีหันกลับไป ลูกธนูที่มีเปลวไฟสีฟ้าเขียวก็ถูกยิงเสียดอากาศเข้ามา มันพุ่งเข้าไปที่กลางหลังฉู่ชีอย่างแม่นยำ
เคล้ง!
ในช่วงนาทีเป็นนาทีตาย เฟิงอู๋โยวยกกระบี่ยาวในมือป้องกันด้านหลังฉู่ชีได้อย่างฉิวเฉียด
“นางสาวรับใช้ของใต้เท้าไป๋หลี่จงจำไว้! จะด่าเทพด่าพระ ด่าอะไรก็ด่าไป แต่อย่ามีด่าข้า ไม่เช่นนั้นกรรมจะตามสนอง” เฟิงอู๋โยวพูดจาเย้าหยอก ทว่าสายตากลับมองไปที่สตรีชุดดำที่ยืนง้างคันธนูอยู่บนหลังคากระเบื้อง
ฉู่ชีมองเฟิงอู๋โยวในท่วงท่างามสง่าอย่างตกใจ คิดอยากขอบคุณแต่กลับพูดไม่ออก
เฟิงอู๋โยวชายตามองฉู่ชีที่ตกใจเป็นไก่ตาแตก “รีบๆ ไปเสีย ฝากคำพูดของข้าไปบอกเจ้าไป๋หลี่นั่นด้วย”
ในเมื่อไป๋หลี่เหอเจ๋อทำไม่ดีกับนางก่อน ดังนั้นนางไม่ควรเกรงใจ
ดูเหมือนชุดคลุมขนสุนัขจิ้งจอกจะขายได้ราคาดี
แต่ว่าเรื่องที่ต้องด่าก็ต้องด่า!
ฉู่ชีทั้งใจร้อนทั้งหงุดหงิด นางทนเห็นคนด่าไป๋หลี่เหอเจ๋อต่อหน้าต่อตาไม่ได้
แต่ว่าเฟิงอู๋โยวช่วยชีวิตของนางไว้ นางจึงไม่อยากตำหนิเฟิงอู๋โยว จึงทำได้แค่ขอบคุณและรีบจากไป
“เฟิงอู๋โยว วางกระบี่ในมือลงเสีย”
หญิงชุดดำบนหลังคาตะเบ็งเสียงพูด ภายใต้แสงจันทร์ รอยแผลเป็นบนโหนกแก้มของนางสะท้อนแววน่าหวาดกลัว
เฟิงอู๋โยวแสยะยิ้ม “แม่หญิง ข้าสนใจเจ้าเข้าแล้ว”
“หน้าด้าน!”
สตรีชุดดำถ่มน้ำลาย จากนั้นก็กระชากตัวสาวน้อยน่ารักที่อยู่ด้านหลังออกมาด้านหน้า
มือข้างหนึ่งของนางจิกผมสาวน้อย จากนั้นก็พูดกับเฟิงอู๋โยวอย่างเหนือกว่า “เฟิงอู๋โยว แหกตาดูดีๆ ว่านี่เป็นใคร!”
“ท่านชาย!” เมื่อสาวน้อยเห็นเฟิงอู๋โยว น้ำตาก็ไหลอาบลงสองแก้ม
เฟิงอู๋โยวหรี่ตาเพ็งมองสาวน้อยอยู่นานและพยายามเค้นความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่าออกมา และแล้วก็ได้ความว่าสาวน้อยที่อยู่ด้านหน้าคนนี้คือเด็กสาวรับใช้ข้างกายของตัวเองที่ชื่อว่าชิงหลวน
เมื่อพูดถึงชิงหลวน ดวงตาเยือกเย็นของเฟิงอู๋โยวก็ผุดแววอุ่นซ่านขึ้นมา
นอกจากพี่ชายของนางอย่างเฟิงอี้ เด็กสาวคนนี้เป็นอีกคนที่นางเป็นห่วง
“ชิงหลวน อย่าร้องไห้เลยเลย” เฟิงอู๋โยวพูดปลอมนางด้วยเสียงอ่อนโยน
ชิงหลวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “ท่านชายเจ้าคะ ชิงหลวนไม่เอาไหนเองเจ้าค่ะ”
“พูดจาเพ้อเจ้อ ชิงหลวนเป็นคนเก่งจะตายไม่ใช่หรือ ถูกจับเป็นตัวประกันแบบนี้ แสดงว่าเจ้าเป็นคนสำคัญของข้าและมีค่าในสายตาของศัตรู”
ชิงหลวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับตะลึงงัน ถึงแม้เฟิงอู๋โยวที่อยู่ด้านหน้านางจะดูเหมือนเดิม แต่สัมผัสอันเฉียบคมของนางรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม
‘ท่านชาย’ ของนางดูทะเล้นและร่าเริงขึ้น
หญิงชุดดำมองดูความสนิทสนมในแบบนาย-บ่าวของพวกนางพลางยิ้มอย่างอำมหิต “เฟิงอู๋โยว วางกระบี่ในมือลงและยื่นมือออกมาให้จับกุมเสียดีๆ ไม่เช่นนั้นนางเด็กนี่ตายแน่!”
“อย่านะเจ้าคะ ท่านชายไม่ต้องเป็นห่วงชิงหลวน!”
ชิงหลวนได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหัวระรัว น้ำตาทะลักออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างราวกับเขื่อนแตก
เคล้ง!
เฟิงอู๋โยวโยนกระบี่ลงบนพื้น จากนั้นก็ปลดผ้ารัดเอวมามัดมือทั้งสองข้างของตัวเอง ก่อนหันไปยิ้มยักคิ้วให้สตรีชุดดำ “นี่ เงื่อนผีเสื้อที่ข้ามัด ดูดีหรือไม่”
“เฟิงอู๋โยว เจ้าเล่นอะไรของเจ้าอยู่”
สตรีชุดดำมองเฟิงอู๋โยวที่นิสัยผิดแปลกไปจากเดิม ภายในใจก็นึกหงุดหงิด
ตอนนี้เฟิงอู๋โยวอารมณ์ดีเป็นที่สุด แม้นางจะถูกจวินมั่วหรันไล่ออกจากตำหนัก แค่สัญญาตามจับสตรีหัวขโมยยังคงอยู่ เมื่อหมดเวลาตามที่ตกลงแล้วนางยังตามจับสตรีหัวขโมยไม่ได้คงแก้ตัวกับจวินมั่วหรันค่อนข้างลำบาก
การปรากฏตัวขึ้นมาของสตรีชุดดำมันช่างประจวบเหมาะเหลือเกิน
“นี่ แม่หญิง ข้าสนใจเจ้าเข้าให้แล้ว! เจ้าช่วยปลดผ้าคลุมหน้าออกได้หรือไม่ ข้าอยากเห็นหน้าเจ้าชัดๆ” เฟิงอู๋โยวทำท่าโบกไม้โบกมือ แววตาฉายแววกระหายเลือด
สตรีชุดดำเพิกเฉยต่อคำพูดของเฟิงอู๋โยวอย่างสิ้นเชิง จากนั้นก็ตะโกนใส่เฟิงอู๋โยวอย่างดุร้าย “ตัดแขนทั้งสองข้างของตัวเองทิ้งเสีย ไม่เช่นนั้นนางนี่ตาย”
เฟิงอู๋โยวบ่นในใจ วิธีการของเป่ยถางหลีอินช่างร้ายกาจเสียจริง แต่ว่าน่าเสียดายที่ดูไม่น่ากลัวเอาเสียเลย
สามปีก่อนหน้านี้ มีพลทหารชั้นสูงแห่งกรมทหารแคว้นเป่ยหลีเกิดมาสนใจชิงหลวนและต้องการตัวนางเป็นไปนางบำเรอในเรือน ทำเอาเฟิงอู๋โยวเลือดขึ้นหน้าและเผาเรือนของพลทหารชั้นสูงคนนั้น จากนั้นก็มีเรื่องกับผู้คนมากมาย แต่สุดท้ายก็ช่วยชิงหลวนออกมาปากเสือปากจระเข้พวกนั้นได้
ด้วยเหตุนี้ ทุกคนในแคว้นเป่ยหลีต่างรู้ดีว่าชิงหลวนคือหนึ่งในจุดอ่อนของเฟิงอู๋โยว
และบัดนี้ เป่ยถางหลีอินคิดว่าตัวเองสามารถกุมชะตาของคนที่เป็นจุดอ่อนของเฟิงอู๋โยวได้แล้ว จึงได้ส่งมือสังหารกากๆ มาทำตัวอวดเบ่ง ขู่เข็ญต่อหน้านางเพื่อหวังให้เสียขวัญ แต่ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย
นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เฟิงอู๋โยวก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ก่อนค่อยๆ พูดขึ้น “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ข้าสนใจเจ้ายิ่งนัก รีบๆ ปลดผ้าคลุมหน้าออกเสีย!”
สตรีชุดดำยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดของเฟิงอู๋โยวอยู่เหมือนเดิม และยังตะโกนแหกปากอยู่เหมือนเดิม “ตัดแขนทั้งสองข้างของเจ้าทิ้งเสีย! ไม่เช่นนั้นนางเด็กนี่ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นแน่”
“ชิงหลวนของข้าขี้เซาตื่นสาย ปกติก็ตื่นไม่ทันพระอาทิตย์ขึ้นอยู่แล้ว แต่ก็นะ ยังมีพระอาทิตย์ตกดินให้นางดูอยู่ ว่าแต่เจ้าเถิด คาดว่าวันนี้คงต้องฝังร่างตัวเองไปพร้อมกับแสงดาวเสียกระมัง!”
ทันทีที่น้ำเสียงของเฟิงอู๋โยวสิ้นสุดลง เข็มเงินเล่มสุดท้ายก็พุ่งออกจากใต้แขนเสื้อ มันพุ่งทะลุคอของสตรีชุดดำอย่างรวดเร็วรุนแรง
เข็มเล่มเดียว ปลิดชีพภายในการโจมตีครั้งเดียว!
แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ จังหวะที่เฟิงอู๋โยวลงมือ ชิงหลวนได้ปลดผ้าคลุมหน้าของสตรีชุดดำออก “ท่านชายของข้าสนใจเจ้าทั้งที ยังไม่รีบขอบคุณอีก”
ชั่วพริบตาที่ผ้าคลุมหน้าถูกปลดออก เฟิงอู๋โยวก็ดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง “สวรรค์ยังคงเข้าข้างข้าอยู่!”
ชิงหลวนปาดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็ใช่เท้าเขี่ยร่างสตรีชุดดำร่วงลงมาจากหลังคา ก่อนนั่งลงไปเค้นแรงที่ขาเล็กๆ และกระโดดลงจากหลังคามาอยู่ด้านหน้าเฟิงอู๋โยว
นางมองเฟิงอู๋โยวที่มีแววตาคล้ายกับหมาป่าอย่างสงสัย “นายหญิงชอบสตรีคนนี้จริงๆ หรือเจ้าคะ”
“อันที่จริงข้าสนใจร่างกายของนางมากกว่า ใช้เป็นผู้ร้ายตัวปลอมได้ไม่เลว”
เฟิงอู๋โยวค่อยๆ นั่งยองๆ ลง จ้องมองสตรีชุดดำอย่างพินิจพลางบ่นพึมพำ “รอยแผลเป็นบนหน้าไม่เลวทีเดียว ต้องทำให้จวินมั่วหรันขยะแขยงแน่นอน! แต่ที่ดีที่สุดก็คือปากหนาๆ นี่แหละ”
ชิงหลวนถามขึ้นอย่างสงสัย “นายหญิงเจ้าคะ จวินมั่วหรันคือใคร เป็นลุงของนายหญิงอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”
“อย่าพูดจามั่วซั่ว! นายหญิงของเจ้าไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับเจ้าราชาปีศาจพรรค์นั้น สักนิดเดียวก็ไม่มี!” เฟิงอู๋โยวพูดปัดอย่างหนักแน่น จากนั้นก็ห่มชุดคลุมขนสุนัขจิ้งจอกที่ไป๋หลี่เหอเจ๋อมอบให้ให้ชิงหลวนอย่างเป็นห่วง
ชิงหลวนน้ำตารื้นขึ้นมาทันที
นางรู้สึกว่าเฟิงอู๋โยวตอนนี้ทำตัวสนิทสนมกับนางมากกว่าเมื่อก่อนมาก
ถ้าแม้เฟิงอู๋โยวคนเก่าจะดีเหมือนกัน แต่นิสัยค่อนข้างเย็นชา ชนิดที่ทำให้คนที่เข้าใกล้รู้สึกเหมือนห่างเหินเป็นพันลี้
“เด็กขี้แย เอาน้ำตามาจากไหนนักหนา”
เฟิงอู๋โยวคว้าชิงหลวนเข้ามากอดอย่างถะนุถนอมพลางพูดอยากล้อนาง
ชิงหลวนพูดบ่นปนเสียงสะอื้นขึ้น “ชิงหลวนนึกว่าจะไม่ได้เจอนายหญิงอีกแล้ว”
ณ ปากทางเข้าตรอกที่เฟิงอู๋โยวอยู่ จวินมั่วหรันมองเฟิงอู๋โยวที่กอดกับชิงหลวนด้วยสายตาเยือกเย็น แล้วอยู่ๆ ก็ซัดหมัดเข้ากับผนังดิน ทำเอามันพังทลายลงมาทันที
โครม!
ผนังดินพังทลาย แผ่นกระเบื้องบนหลังคาก็พลันร่วงหล่นลงมาโครมคราม
จวินมั่วหรันมองคู่สามีภรรยาภายในเรือนที่กำลัง ‘เสพสำราญ’ กันอย่างดื่มด่ำ ตากะพริบปริบๆ อย่างทำตัวไม่ถูก อยากหายตัวไปก็ทำไม่ได้ จะอยู่ต่อก็เหมือนไม่ใช่
[1] เจตนาดีกลายเป็นเครื่องในลา หมายถึงมีเจตนาอยากช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเจตนาร้าย
