ตอนที่ 119 ตาแก่ใจร้าย / ตอนที่ 120 เรียนเชิญเฟิงอู๋โยวกลับด้วยเงินก้อนใหญ่
ตอนที่ 119 ตาแก่ใจร้าย
เมื่อจวินมั่วหรันได้ยินเช่นนั้นก็ข่มกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่อยู่
เขาลุกขึ้นพรวดและก้าวออกจากเรือนมั่วหรันไปทันที
“เฟิงอู๋โยวได้รับบาดเจ็บหรือไม่”
“ไม่ทราบขอรับ”
“จงเข้าวังไปตามแพทย์หลวงซูมา”
“ขอรับ”
จุยเฟิงพยักหน้ารับคำสั่งด้วยความเคารพ
อันที่จริง จุยเฟิงรู้แล้วว่าเฟิงอู๋โยวพาเด็กสาวรับใช้ข้างกายหนีฝ่าวงล้อมออกมาได้ตั้งนานแล้ว แต่เขาจงใจไม่รายงานออกไปทั้งหมด ก็เพื่อให้จวินมั่วหรันเข้าใจความรู้สึกตัวเองไวๆ
พอคิดว่าเฟิงอู๋โยวอาจโดนทำร้ายจนบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว ดวงตาอันเยือกเย็นดุจคมมีดของจวินมั่วหรันก็ผุดแววสังหารขึ้นมาทันที
เขาไม่คิดไม่ฝันว่าบ่อนพนันภายใต้ชื่อของเขาจะปฏิบัติแบบนี้กับเฟิงอู๋โยว
หากคนที่บ่อนพนันกล้าทำร้ายนางขึ้นมาจริงๆ เขาก็พร้อมที่จะฆ่าคนที่นั่นด้วยมือของตัวเอง
จวินมั่วหรันเดินสะบัดชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มออกจากตำหนักเซ่อเจิ้งหวางไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กำชับซือมิ่งที่หน้าตางุนงง “ไปเอาเงินมาหนึ่งล้าน แล้วตามข้าไป”
“ขอรับ”
ซือมิ่งขานรับทันที ในใจรู้สึกกังวลแทนผู้ดูแลบ่อนพนันที่ดันไปมีเรื่องกับแม่ทูนหัวสุดที่รักของจวินมั่วหรัน
เมื่อจวินมั่วหรันหาตัวเฟิงอู๋โยวเจอ ความว้าวุ่นร้อนรนใจดั่งไฟสุมเมื่อครู่ก็กลับมาสงบลงเหมือนถูกน้ำเย็นพรมใส่
ณ มุมหนึ่งในตรอกแห่งหนึ่ง ดวงตาของเฟิงอู๋โยวสะท้อนแววตาอันอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลดุจสายลมแผ่ว นางกำลังปลอบชิงหลวนที่ร้องไห้เสียงดัง “หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวอีกประเดี๋ยวข้าจะทาโอสถหยกให้เจ้าเอง”
ชิงหลวนร้องไห้อย่างเสียใจ นางแนบศีรษะในอ้อมกอดของเฟิงอู๋โยว “นายหญิงเจ้าคะ ทำไมพวกเราถึงจนกันขนาดนี้”
“ฟ้าประทานความสามารถให้ข้ามาต้องมีประโยชน์ แม้ทองนับพันตำลึงหากใช้หมดแล้วยังหาได้ใหม่”
“นายหญิงเจ้าคะ ชิงหลวนเกลียดนางเป่ยถางหลีอินเหลือเกิน ถ้าไม่เป็นเพราะนางผู้หญิงสารเลวคนนี้ ตอนนี้ท่านคงได้เป็นแม่ทัพยศสูงใหญ่เปี่ยมด้วยอำนาจบารมี คงไม่ต้องมาตกอับและอยู่อย่างยากจนแบบนี้!”
เฟิงอู๋โยวเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ “กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปหาดื่มกินเอง!”
ครั้นนางเพิ่งจะลุกขึ้น สายตาก็เหลือบไปเห็นจวินมั่วหรันในสีหน้าคลุมเครือยืนอยู่ที่ปากทาง
สมองของนางสั่งการว่าห้ามไปมีเรื่องหรือยั่วโมโหเขาอีก
แต่พอนึกถึงเรื่องที่เกิดตอนอยู่ในห้องโถงศาลาที่ว่าการ ตอนที่จวินมั่วหรันบังคับขืนใจนาง ภายในใจก็พลันโมโหขึ้นมา
“ตามหลอกหลอนเป็นผีสางเลย” เฟิงอู๋โยวบ่นพึมพำ
จวินมั่วหรันไม่สนใจที่นางพูด เขาเดินตรงมาหานาง จากนั้นก็คว้านางมากอดไว้ในอ้อมอกอย่างเหนือความคาดหมาย
“…”
เฟิงอู๋โยวตะลึงงันจนพูดไม่ออกอยู่สักพักใหญ่ๆ
ชิงหลวนก็ตะลึงงันเช่นกัน นางยืนมองจวินมั่วหรันที่กอดเฟิงอู๋โยวอย่างงุนงง แต่ก็รู้สึกว่าพวกเขาสองคนดูเหมาะสมกันยิ่งนัก
“เฟิงอู๋โยว กลับตำหนักไปกับข้า”
“ไม่”
“ทำไม”
“อยากฟังความจริงหรือขอรับ” เฟิงอู๋โยวเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสละสวยทรงกลีบดอกท้อวาวประกาย
จวินมั่วหรันรู้ดีว่าเฟิงอู๋โยวไม่มีทางพูดอะไรดีๆ ออกมา แต่เขาก็อยากฟังนางพูด
พูดให้ถูกคือ การที่ไม่ได้เจอนางมาครึ่งวันแบบนี้ มันทำให้เขาคิดถึงนางมาก
บรรยากาศนิ่งเงียบลงไปสักพัก น้ำเสียงของจวินมั่วหรันก็ดังขึ้น “ว่ามา”
“ตาแก่อย่างท่านช่างใจร้าย! กำลังวางแผนหลอกกระหม่อมให้กลับตำหนักอยู่ใช่หรือไม่ จากนั้นก็บังคับกลั่นแกล้งกระหม่อมอีก”
ตาแก่?!
จวินมั่วหรันรู้สึกละเหี่ยใจขึ้นมา เขาอยากสั่งสอนเจ้าคนปากร้ายที่อยู่ด้านหน้าจริงๆ
แต่เขาตัดใจลงมือทำแบบนั้นกับนางไม่ได้
นางกับตัวเล็กบอบบางยิ่งนัก คล้ายกับว่าอาจแตกสลายง่ายเพียงแค่สัมผัส
“ข้ารับปากกับเจ้า ขอแค่เจ้ากลับตำหนักไปกับข้า ข้าจะไม่ล้ำเส้นของเจ้าอีก”
“ครั้งที่แล้วท่านใต้เท้าก็พูดแบบนี้! สุดท้ายเป็นเยี่ยงไร” เฟิงอู๋โยวผลักจวินมั่วหรันออก ในใจยังนึกโกรธ
ปกตินางเป็นคนโกรธง่ายหายไว ไม่เหมือนวันนี้ที่เดือดดาลอยู่ในใจมาแล้วกว่าครึ่งวัน
“เฟิงอู๋โยว เจ้าสัมผัสถึงเจตนาของข้าไม่ได้จริงๆ หรือ”
ตอนที่ 120 เรียนเชิญเฟิงอู๋โยวกลับด้วยเงินก้อนใหญ่
“เจตนาอะไร”
เฟิงอู๋โยวจ้องจวินมั่วหรันและพยายามอ่านคำพูดที่เขาต้องการจะสื่อ แต่ในห้วงสมองกลับว่างเปล่า
“หัวรั้นชะมัด!”
จวินมั่วหรันเกิดรู้สึกประหม่าขึ้นรำไร ทั้งที่คำพูดติดอยู่ที่ปากแต่กลับพูดไม่ออก
มีความเป็นไปได้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อนางคือ…ความชอบ
แต่ว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่ตัวเขาวิเคราะห์ความรู้สึกของตัวเอง
เพราะว่าก่อนพบเจอเฟิงอู๋โยว ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับเขามาก่อน
แม้ตอนนี้อาจไม่รู้ว่าไฉนถึงชอบนาง ก็ถือว่าเป็น เรื่องปกติ
ซือมิ่งที่ไปเอาเงินกระดาษมาหนึ่งล้าน ตามมายืนอยู่ข้างหลังจวินมั่วหรันอย่างเงียบๆ ภายในใจรู้สึกเห็นใจจวินมั่วหรันเป็นยิ่งนัก
ก่อนหน้านี้ซือมิ่งคิดว่าจวินมั่วหรันเป็นพวกความรู้สึกตายด้าน
แต่นึกไม่ถึงว่าเฟิงอู๋โยวจะเป็นพวกความรู้สึกตายด้านเช่นกัน เมื่อเทียบกับจวินมั่วหรัน ดูเหมือนจะหนักกว่า
“ท่านใต้เท้าขอรับ กระหม่อมนำเงินกระดาษมาตามคำสั่งแล้วขอรับ”
ซือมิ่งพูดขึ้นในจังหวะที่ประจวบเหมาะ บรรยากาศอันกระอักกระอ่วนถูกทำลายลงทันที
เมื่อเฟิงอู๋โยวได้ยินคำว่า ‘เงินกระดาษ’ ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มสะสวยค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ท่านใต้เท้าขอรับ กระหม่อมสัมผัสได้ถึงเจตนาของท่านขอรับ! ท่านเป็นผู้ชายที่จิตใจเมตตาที่สุดในใต้หล้านี้ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ ซ้ำร่ำรวยมั่งคั่ง หากมัวกังวลว่าจะใช้เงินทองที่กองเท่าภูเขาไม่หมด ได้โปรดนำเงินกระดาษหนาปึกทุ่มใส่คนน่ารำคาญอย่างกระหม่อมให้ตายไปเลยก็ได้นะขอรับ”
จวินมั่วหรันมองความคิดของเฟิงอู๋โยวออกอย่างทะลุปรุโปร่ง มุมปากรั้งขึ้นเป็นมุมโค้ง นิ่งเงียบอยู่นานเพื่อรอฟังว่านางจะพูดอะไรขึ้นอีก
“ท่านใต้เท้าขอรับ หากท่านรู้สึกพิศวาสในตัวกระหม่อมจริงๆ เอาไว้กระหม่อมวาดรูปเหมือนตัวเองมอบให้ท่านใต้เท้าเป็นเยี่ยงไร”
เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางเขย่งเท้ากระซิบข้างหูจวินมั่วหรัน “เป็นรูปเปลือยกายขอรับ”
“…”
ใบหน้าของจวินมั่วหรันพลันเจือแววรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย
“ท่านใต้เท้าไม่สนใจหรือขอรับ มันใหญ่มากเลยนะขอรับ” เฟิงอู๋โยวไม่ลดละความพยายาม นางพยายามพรรณนาถึงรูปร่างของตัวเอง “มีทั้งกล้ามหน้าท้อง มีทั้งกล้ามหน้าอก ช่างงดงามเร้าอารมณ์ยิ่งนัก”
จวินมั่วหรันมุม ปากเกร็งกระตุก เขายังจำได้ว่าวันนั้นเฟิงอู๋โยววาดกล้ามหน้าท้องให้ตัวเองอยู่เลย ทำเอาท้องของนางดำพรืดไปหมด
จากที่เขารู้จักนางมา ดูเหมือนกล้ามหน้าอกหนาใหญ่ของเขาจะเป็นสัญลักษณ์ความเป็นผู้ชายเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี
“ท่านใต้เท้าคิดว่าขายรูปแบบนี้ในราคาหนึ่งพันตำลึงเงิน คงไม่แพงเกินหรอกกระมัง”
เฟิงอู๋โยวโน้มเข้าไปถามเสียงแผ่ว นางเข้าใกล้จวินมั่วหรันจนหน้าแทบจะแนบกับแผงอกของเขา
“หนึ่งแสน”
จวินมั่วหรันไม่อยากสนใจนาง แต่คิดว่าราคาหนึ่งพันมันถูกเกินไป ครั้นแล้วก็เออออเล่นไปกับนาง โดยการเสนอราคาเพิ่มขึ้นไปเป็นหลายเท่า
“นับว่าท่านตาถึง!”
เฟิงอู๋โยวยิ้มตาหยี ช่างดูสดใสสวยงามยิ่งนัก
จวินมั่วหรันเม้มปากแน่น แม้ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่หัวใจกลับรู้สึกพองโต
แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยเสียเงินไปกับวัตถุนอกกาย การที่เขาร่ำรวยมีเงินล้นฟ้าเช่นนี้ ทั้งหมดก็แค่ทำๆ ไปเพราะไม่มีอะไรทำ พยายามลองทำนั่นทำนี่เกือบทุกสาขาอาชีพ
“แล้วเงินมัดจำของท่านใต้เท้าล่ะขอรับ”
เฟิงอู๋โยวกลัวว่าเขาจะเบี้ยวจ่าย จึงรีบเอ่ยถามออกไป
ก่อนหน้านี้ จวินมั่วหรันคิดอยากจะหักออกจากเงินหนึ่งล้านที่นางชนะพนันมาได้
แต่พอได้เห็นว่านางเป็นคนหน้าเงินขนาดนี้ ก็เกิดเปลี่ยนความคิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“กลับตำหนักไปกับข้า แล้วเป็นครูสอนวาทศิลป์ให้จุยเฟิง จ่ายเดือนละหนึ่งล้านตำลึงเงินเป็นเยี่ยงไร”
“ท่านใต้เท้าช่างมีเมตตาต่อข้ารับใช้เหลือเกินขอรับ!”
เฟิงอู๋โยวยกนิ้วหัวแม่มือให้จวินมั่วหรันพร้อมกับเอ่ยชม
ซือมิ่งเม้มปากแน่น เพราะกลัวตัวเองจะหลุดขำออกมา
นึกไม่ถึงว่าจวินมั่วหรันจะลากจุยเฟิงผู้น่าสงสารเข้ามาเป็นเครื่องมือเพื่อฉุดรั้งเฟิงอู๋โยวเอาไว้แบบนี้!
“เจ้าจะตกลงหรือไม่”
จวินมั่วหรันกลับคิดว่าแบบนี้เป็นวิธีที่สมเหตุสมผลที่สุด น้ำเสียงชั่วร้ายของเขาเจือความประสงค์อันแรงกล้า ราวกับเจตนาของผู้บุกเบิกยุคสมัย หากใครได้ยิน มีเพียงแต่ต้องก้มหน้ายอมทำตาม
“นอกจากสอนวาทศิลป์ให้จุยเฟิง ท่านยังมีข้อเรียกร้องอะไรอีกขอรับ”
เฟิงอู๋โยวรู้ดีว่ามีอันตรายมากมายแฝงอยู่เต็มไปหมดหากอยู่ใกล้ๆ จวินมั่วหรัน แต่ตอนนี้นางยากจนเหลือเกิน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแก้แค้นองค์หญิงหลีอิน ลำพังแค่ปากท้องของตัวเองตอนนี้ยังจะเอาไม่รอด
ไตร่ตรองอยู่สักพัก นางจึงตัดสินใจลองเสี่ยงดูอีกครั้ง เอาไว้หาเงินได้จนพอใจแล้ว ค่อยหาโอกาสสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นในแคว้นตงหลินใหม่ แล้วค่อยลาออกจากตำหนักเซ่อเจิ้งหวางก็ยังไม่สาย
จวินมั่วหรันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนพูดเสริมขึ้นอีกประโยค “มีเพียงเงื่อนไขอีกข้อเดียว ห้ามอยู่ร่วมห้องกับเด็กสาวรับใช้”
