ตอนที่ 123 แม่ทูนหัวของข้าบาดเจ็บ
“จวินมั่วหรัน อย่าพูดจาหลักลอยกับข้า! ข้าไม่มีเลือดออกตรงนั้น! ไม่มี! ไม่มี แน่นอน!”
จวินมั่วหรันนึกไม่ถึงว่าเขาจะถามคำถามที่ถือว่าเป็นความลับของนางต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ นางทั้งโกรธและอาย “คนที่ไม่เคยเจอโลกกว้างย่อมไม่รู้ว่ากล้ามหน้าอกของผู้ชายแคว้นเป่ยหลีหนาใหญ่แค่ไหน!”
“ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า ไม่ได้มีเจตนาเลวร้ายอะไร ไฉนเจ้าต้องฉุนเฉียวขนาดนี้ด้วย”
“ข้าไม่ต้องการความเป็นห่วงจากเจ้า”
เฟิงอู๋โยวกัดฟันกรอด นางหงุดหงิดเป็นยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าจวินมั่วหรันจะอารมณ์แปรปรวนผิดมนุษย์มนา มิหนำซ้ำอีกบุคลิกหนึ่งของเขาก็ยังซื่อบื้อจนแยกชายหญิงไม่ออกแบบนี้!
ซือมิ่งมองเฟิงอู๋โยวอย่างแปลกใจ “แม่ทัพเฟิง เจ้าได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไม่เคย ท่านใต้เท้าคงจำผิด”
“ข้าจำได้ดี” จวินมั่วหรันเถียงขึ้น “เพราะข้าใช้โอสถหยกทาลดบวมไปให้เจ้าทั้งคืน ใช้หมดไปตั้งยี่สิบกระปุกเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า”
“ก็ได้ ท่านคือเซ่อเจิ้งหวาง ท่านพูดอะไรก็ถูกหมด”
เฟิงอู๋โยวขี้เกียจเถียงต่อ จึงได้แค่ผายมือยักไหล่อย่างจนปัญญาและกระซิบกับซือมิ่ง “ซือมิ่ง ท่านใต้เท้าอารมณ์ไม่คงที่ ความทรงจำของเขาอาจผิดเพี้ยน ฉะนั้นไม่ต้องไปใส่ใจและก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อาการป่วยรุนแรงขึ้นด้วย”
เมื่อซือมิ่งเห็นถึงความจริงใจของเฟิงอู๋โยวและความเป็นห่วงที่มีต่อจวินมั่วหรัน ก็วางอคติลง และน้ำเสียงก็ค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น “ที่แม่ทัพเฟิงพูดก็มีเหตุผล”
จวินมั่วหรันมองเฟิงอู๋โยวด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอันลุ่มลึก เขากระชับกอดนางแน่น มือทั้งกอดเอวนางไม่ยอมปล่อย
“อู๋โยว กลับตำหนักกับข้าเถิด”
“ท่านใต้เท้า กระหม่อมหายใจไม่ออก” เฟิงอู๋โยวถูกกอดรัดแน่น นางพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“หายใจไม่ออก?”
จวินมั่วหรันคิ้วขมวด เขาย่องตัวเองและประกบปากลงบนริมฝีปากนางอีกครั้ง “ข้าจะผายปอดให้เจ้าเอง”
ซือมิ่งกับชิงหลวนที่อยู่ด้านหลังพวกเขาหน้าแดงก่ำขึ้นมาพร้อมกันทันที
ชิงหลวนคิดในใจ ในที่สุดเฟิงอู๋โยวก็หาเจ้าบ่าวเจอแล้ว นางดีใจจนน้ำตาไหลซึม
“อู๋โยว ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหรือยัง”
จวินมั่วหรันมองริมฝีปากที่แดงเรื่อบวมเป่งของเฟิงอู๋โยวด้วยดวงตาที่อ่อนโยนราวกับน้ำอุ่น
“อืม”
เฟิงอู๋โยวเอือมระอาเป็นที่สุด นางได้แต่เอออออย่างไม่เต็มใจ
นางรู้สึกกลัวจวินมั่วหรันที่อาการป่วยทางจิตกำเริบคนนี้ขึ้นมารำไร
ครั้งที่แล้ว ตอนที่อาการแบบนี้กำเริบ จวินมั่วหรันก็สำรวจร่างกายนางไปแล้วไม่รู้กี่รอบ
ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมารูปแบบไหนอีก
เส้นเลือดเล็กๆ เริ่มปูดโปนขึ้นมาบนขมับ นางอยากจะหนีไปให้พ้นแต่ก็ทำไม่ได้
“อู๋โยว ไฉนถึงอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย”
“ท่านใต้เท้า กระหม่อมจะกลับตำหนักไปกับท่าน แต่ได้โปรดอย่าบังคับให้กระหม่อมเปลื้องผ้า ร่างกายกระหม่อมแข็งแรงกำยำ ไม่มีทางได้รับบาดเจ็บแน่นอน!”
“อู๋โยว ถ้าบาดเจ็บก็ไม่ควรเพิกเฉย มีข้าอยู่ทั้งคน ข้ารักษาได้ทุกบาดแผล”
ดวงตาเป็นประกายของจวินมั่วหรันเจือแววกังวล เมื่อเห็นสีหน้ามู่ทู่ของเฟิงอู๋โยว ก็เข้าใจผิดว่านางเจ็บแผล ทำเอาเขาปวดใจยิ่งนัก ครั้นแล้ว จึงอุ้มนางขึ้นมาและพาวิ่งกลับตำหนักเซ่อเจิ้งหวางอย่างรวดเร็ว
ชิงหลวนหนังตากระตุก ด้วยความที่รู้ว่าเฟิงอู๋โยวเป็นสตรี นางจึงกลัวว่าเฟิงอู๋โยวจะถูกลวนลาม ครั้นแล้วจึงคว้าแขนซือมิ่งมาเขย่าพลางร้องไห้ “ซือมิ่ง ทำอย่างไรดี เซ่อเจิ้งหวางของพวกเจ้าคิดจะทำอะไรกับท่านชายของข้า”
ซือมิ่งเหลือบมองชิงหลวนที่ร้องไห้ขี้หมูกโป่ง จึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นาง “เจ้าวางใจเถิด ท่านใต้เท้าแค่ต้องการรักษาบาดแผลให้แม่ทัพเฟิงก็เท่านั้น ท่านไม่คิดจะทำร้ายเขาหรอก”
“จริงหรือ”
“อืม”
ซือมิ่งตอบเสียงต่ำ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจวินมั่วหรันจะทำอะไรกับเฟิงอู๋โยวกันแน่
เพราะว่าอาการป่วยทางจิตของจวินมั่วหรันค่อนข้างพิเศษไม่เหมือนใคร
ทุกครั้งที่อาการกำเริบ ก็ราวกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นอีกคน ทั้งนิสัย ความคิด ความรู้สึกล้วนเปลี่ยนไปขนานใหญ่
หากถามคนอื่นว่า ในทั่วใต้หล้านี้คนแบบไหนเดาใจยากที่สุด
คำตอบคงเป็นจวินมั่วหรันตอนที่อาการป่วยทางจิตกำเริบ
ปึ้ง!
เวลาผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา จวินมั่วหรันก็กลับมาถึงตำหนักเซ่อเจิ้งหวางอย่างรีบร้อน
เขาอุ้มเฟิงอู๋โยวเอาให้อ้อมกอดราวกับลูกแมวป่า เท้าข้างหนึ่งยกถีบบานประตูตำหนักสีแดงฉาน
เหล่าข้ารับใช้ภายในตำหนักพากันหันมองจวินมั่วหรันที่เปลี่ยนไปอย่างตกตะลึง
“ท่านพี่กลับมาแล้ว!”
จวินฝูถกกระโปรงสีเหลืองนวลวิ่งเข้ามาด้านหน้าจวินมั่วหรัน
ด้วยความที่จวินมั่วหรันกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของเฟิงอู๋โยว จึงไม่ได้ชายตามองจวินฝูแม้แต่น้อย
เขายังคงจำน้องสาวของตัวเองได้ดี
ดังนั้นจึงตอบจวินฝูกลับไปอย่างอ่อนโยน “อืม กลับมาแล้ว”
“ท่านพี่ คืนนี้จะอยู่ทานข้าวกับฝูเอ๋อหรือไม่เจ้าคะ” จวินฝูบุ้ยปากและอ้อนวอนเขาอย่างน่าสงสาร
“ได้”
จวินมั่วหรันไม่อยากเข้าใกล้จวินฝู แต่จิตใต้สำนึกยังคงพร่ำบอกว่านางเป็นน้องสาวของตัวเอง
เขาจึงรับปากไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก
“ท่านพี่?”
จวินฝูนึกไม่ถึงว่าจวินมั่วหรันจะอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้
น้ำตาพลันเอ่อล้นขึ้นมาทันที
“ยังมีอะไรอีกหรือไม่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็หลีกไป แม่ทูนหัวของข้าได้รับบาดเจ็บแล้ว” จวินมั่วหรันเพิกเฉยใส่จวินฝูอย่างอ่อนโยน
“ไม่…ไม่มีอะไรแล้วเจ้าค่ะ”
จวินฝูถลึงตามองจวินมั่วหรันที่อุ้มเฟิงอู๋โยวอยู่ที่อ้อมกอดอย่างเป็นห่วง ไฟอิจฉาก็พลันปะทุขึ้นสุมทรวง
นางยืนอยู่หน้าประตูเรือนมั่วหรันอย่างนิ่งอึ้งและจ้องมองแผ่นหลังของจวินมั่วหรันที่ค่อยๆ คล้อยจากไป มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นด้วยความโมโห
“ท่านหญิง”
ซือมิ่งพาชิงหลวนที่ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบน้ำตากลับมาตำหนักเซ่อเจิ้งหวางด้วย เมื่อเห็นจวินฝูจึงทำความเคารพอย่างมีมารยาท
จวินฝูค่อยๆ ผละสายตาออกมา จากนั้นก็หันไปมองชิงหลวนที่อยู่ข้างๆ ซือมิ่ง “ช่างเป็นใบหน้าที่สวยงามแฝงความเจ้าเล่ห์เสียจริง!”
“ขอบพระคุณท่านหญิงสำหรับคำชื่นชมเจ้าค่ะ” ชิงหลวนสัมผัสได้ถึงความมุ่งร้ายของจวินฝู แต่กระนั้นก็ตอบกลับไป
“ซือมิ่ง นางเป็นใคร”
จวินฝูพยายามระงับความโมโหภายในใจลง ดวงตาทั้งสองข้างกวาดมองชิงหลวนผู้น่ารัก
“นางชื่อว่าชิงหลวน เป็นสาวรับใช้ข้างกายแม่ทัพเฟิงขอรับ”
“หึ! นิสัยเหมือนกันทั้งนายทั้งบ่าว!”
จวินฝูเอ่ยถามขึ้นต่ออย่างไม่สบอารมณ์ “วันนี้ท่านพี่เป็นอะไรไป”
“อาการป่วยทางจิตกำเริบขึ้นอีกครั้งขอรับ”
“หะ” จวินฝูตาลุกวาวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนไล่ถามต่อ “ท่านพี่เปลี่ยนไปเป็นคนเก็บตัวหรือเป็นคนอ่อนโยน”
น้ำเสียงของนางเพิ่งจะสิ้นสุดลง ก็รีบกลับเรือนฟางฮว๋าของตัวเองทันที โดยไม่รอฟังคำตอบของซือมิ่ง
ชิงหลวนขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้สึกว่าท่านหญิงคนนี้ให้ความรู้สึกน่ารังเกียจเหมือนองค์หญิงหลีอินแห่งแคว้นเป่ยหลีไม่มีผิด
