ตอนที่ 134 รักษาโรคสำหรับบุรุษ
จุยเฟิงขนลุกขึ้นมาทั่วทั้งร่าง ต่อให้มีขวานจ่ออยู่ที่คอ เขาก็ไม่อาจเรียกจวินมั่วหรันว่า ‘แม่’ ได้
จวินมั่วหรันเห็นสภาพเหมือนเสาค้ำฟ้า[1] ของจุยเฟิงยืนแข็งทื่อไม่ขยับไปไหน ภายในใจก็เกิดว้าวุ่นขึ้นมา “เมื่อไหร่เฟิงอู๋โยวจะมา”
จุยเฟิงส่ายหน้า “แม่ทัพเฟิงวางแผนจะทุบกำแพงกั้นเรือนนั้นทิ้งและปรับปรุงใหม่ เพื่อเปิดเป็นเรือนแพทย์รักษาโรคดอกหลิว เกรงว่าวันนี้คงมาไม่ได้”
เปิดเรือนแพทย์ด้านหลังหอนางโลมถือว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว
เพียงแต่ช่วงหลายปีมานี้ เฟิงอู๋โยวเป็นทหารออกศึก นางไปร่ำเรียนวิชาการแพทย์มาจากไหน
อีกไปกว่านั้น โรคดอกหลิวเป็นโรคที่มีอัตราการเกิดซ้ำค่อยข้างถี่ รักษายากเป็นยิ่งนัก
หมอทั่วไปไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เท่าไร ไม่นึกว่านางจะกล้าเข้าใกล้แบบนี้!
“จุยเฟิง ไปจับเฟิงอู๋โยวกลับมา!” จวินมั่วหรันโมโหจนเลือดขึ้นหน้าจนต้องระเบิดอารมณ์ด้วยการออกฝ่ามือวายุเข้าไปฟาดฟันต้นไม้ในลานสวน
“ท่านใต้เท้าขอรับ แม้แม่ทัพเฟิงไม่มีกำลังภายใน แต่ประสาทสัมผัสของเขาเฉียบคมว่องไว เกรงว่ากระหม่อมคงจับเขามาไม่ได้”
“เช่นนั้นก็จับสาวรับใช้ของเขามา!”
เมื่อพูดถึงชิงหลวน จุยเฟิงก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที
เขารีบมุ่งหน้าไปที่เมืองทางฝั่งตะวันตกอย่างรวดเร็วและพบกับชิงหลวนที่กำลังยืนเท้าสะเอวสั่งคนงานอยู่ด้านหน้าเรือนหลังใหม่ จุยเฟิงย่องเงียบก่อนพุ่งเข้าไปหามนางพาดไหล่และพาตัวกลับมายังตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง
เขาจัดการอย่างรวดเร็วราว ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น
ชิงหลวนที่ถูกหามพาดไหล่ เห็นจุยเฟิงเหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าผาก นางจึงควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้เขา “ข้าตัวหนักขนาดนั้นเชียวหรือ ดูเจ้าสิ! หายใจไม่ทันแล้ว”
“เข้าใจผิดแล้ว แม่หญิงชิงหลวนตัวเบาดั่งขนหงส์”
จุยเฟิงหาข้ออ้างตอบกลับ อยู่ๆ ก็รู้สึกอายเป็นยิ่งนัก
ทั้งๆ ที่เขากำลังทำเรื่องหน้าไม่อายอยู่แท้ๆ แต่ชิงหลวนที่ถูกหามอยู่กลับไม่สนใจ ซ้ำยังเช็ดเหงื่อให้เขาอย่างเป็นห่วงอีก
เมื่อจุยเฟิงพาตัวชิงหลวนมาอยู่ด้านหน้าจวินมั่วหรัน ชิงหลวนถึงเข้าใจอย่างกระจ่าง
จุยเฟิงไม่ได้ตั้งใจจะลักพาตัวนางมาด้วยความเสน่หา แต่ที่แท้…เป็นเพราะคำสั่งของจวินมั่วหรันนี่เอง!
ชิงหลวนจิ๊ปาก ก่อนกระทืบเท้าจุยเฟิงอย่างแรงก่อนบ่นอุบ “ท่านชายของข้าพูดไม่ผิด หงส์เข้าฝูงหงส์ กาเข้าฝูงกา เจ้านายเป็นเยี่ยงไรบ่าวรับใช้เป็นเยี่ยงนั้น ภายใต้ราชาปีศาจมีแต่พวกมารชั่วช้าไร้จิตใจ”
“…”
จุยเฟิงมองชิงหลวนอย่างนิ่งอึ้ง คิดไตร่ตรองอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมชิงหลวนถึงโกรธ
จวินมั่วหรันยืนเอามือไพล่หลัง ดวงตาวาวประกายจ้องมองชิงหลวนอย่างเรียบนิ่ง ในใจไม่เข้าว่าชิงหลวนมีดีตรงไหน ทำไมเฟิงอู๋โยวถึงซ่อนสาวสวยในเรือนทองเช่นนี้
ไม่สิ ไม่ใช่
น่าจะเป็น…ซ่อนสาวสวยในเรือนร้างมากกว่า
ชิงหลวนที่กำลังงอนจุยเฟิงอยู่ รู้สึกถึงมวลความเหน็บหนาวที่คืบคลานเข้ามาด้านหน้า อยู่ๆ ก็รู้สึกวูบวาบขึ้นมาและนางก็เพิ่งตระหนักได้ว่าด้านหน้านางมีจวินมั่วหรันกำลังยืนหน้านิ่งอยู่
ไม่ช้าไม่เร็ว
นางจึงเก็บกรงเล็บ หุบคมเขี้ยว เข่าสองข้างพลันคุกลงพื้นดัง “ตุบ” ต่อหน้าจวินมั่วหรัน ท่าทีแปรเปลี่ยนเป็นน่าสงสาร น้ำตาไหลอาบใบหน้าเป็นสาย “ขอท่านใต้เท้าโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ! แม้เมื่อคืนท่านชายจะนอนกอดชิงหลวนทั้งคืน แต่พวกเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านชายยังคงบริสุทธิ์และสะอาด อบอุ่นอ่อนโยนเป็นหยกอุ่น ท่านชายนอนหลับแน่นิ่ง นอกจาจะชอบเผลอตัวแคะสะดือตัวเองอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับชิงหลวนเลยนะเจ้าคะ”
จวินมั่วหรันเคร่งขรึมไม่พูดจา ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลง ร่างกายอันสูงโปร่งแผ่ซ่านรังสีน่าเกรงขามขับให้ดูสูงส่งเกินเอื้อม ทำเอาชิงหลวนรู้สึกเหมือนเป็นเพียงฝุ่นผง
นางกลัวว่าจวินมั่วหรันไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด จึงพูดขึ้นเสริม “ท่านใต้เท้าต้องเชื่อชิงหลวนนะเจ้าคะ ท่านชายเป็นคนดี ถึงจะชอบทำตัวอวดเบ่งไม่เกรงกลัวใคร แต่จริงๆ แล้วเป็นขี้อาย หลายปีมานี้ไม่เคยชายตามองใครเลยเจ้าค่ะ”
“จุยเฟิง เตรียมอาหาร”
สายตาเยือกเย็นที่จ้องมองชิงหลวนที่กำลังตัวสั่นระริกอยู่ย้ายไปหาจุยเฟิง
สวรรค์รู้ดีว่าเขากำลังทำเรื่องโง่เง่าอยู่!
เพื่อให้คนไม่รู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมาร่วมทานอาหารด้วย เขาตั้งหน้าตั้งตารอมาสองชั่วยามเต็ม!
“ขอรับ”
จุยเฟิงขานรับแต่ก็เหลือบมองชิงหลวนที่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอย่างไม่วางใจ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่ง
ขณะหันหลังให้จวินมั่วหรัน จุยเฟิงก็ขยับปากพูดไม่มีเสียง “จงพูดให้สิ่งที่ท่านใต้เท้าอยากฟัง”
ชิงหลวนเข้าใจขึ้นมาทันที นางลุกขึ้นพรวดและวิ่งเหยาะๆ มาใกล้ๆ จวินมั่วหรัน จากนั้นก็นั่งคุก เข่าลงอย่าสำรวมและพูดขึ้นด้วยความเคารพ “ท่านใต้เท้าอาจจะยังไม่รู้ ท่านชายเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ท่านชายชื่นชอบและเข้าใจกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับเป็นอย่างดี หากท่านใต้เท้าสนใจในตัวท่านชายจริงๆ ก็ควรรวบรัดตัดตอน! ใช้อำนาจเงินตราของท่านใต้เท้าที่มีเอาชนะใจ ใช้รูปร่างหน้าตาทำให้ลุ่มหลง”
“…”
จวินมั่วหรันมุมปากเกร็งกระตุก เขารู้สึกว่าชิงหลวนเหมือนกำลังทำตัวเป็นแม่สื่อให้เขากับเฟิงอู๋โยวอยู่
“ท่านใต้เท้า สาวรับใช้ผู้ต้อยต่ำอย่างหม่อมฉันมีเรื่องขอร้องเพียงเรื่องเดียว”
เมื่อพูดถึงเรื่องสำคัญ ชิงหลวนก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
จวินมั่วหรันกุมขมับขึ้นมาทันที เขาแค่ต้องการจับตัวชิงหลวนมาเพื่อบีบบังคับเฟิงอู๋โยวเฉยๆ แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จะร้องไห้ประหนึ่งพ่อแท้ๆ ของตนเพิ่งเสีย ทำเขาเขาทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะทำเยี่ยงไรต่อ
เขาไม่อยากทำให้เฟิงอู๋โยวเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นพวกโรคจิตที่ชอบรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอกว่า
“หยุดร้อง มีอะไรก็พูดมาตรงๆ”
“ท่านใต้เท้าช่างเมตตาเหลือเกิน”
ชิงหลวนพูดขึ้นปนเสียงสะอื้น “หากท่านจะลงมือกับท่านชายขึ้นมาจริงๆ โปรดออมมือหน่อยนะเจ้าคะ ท่านชายมักจะชอบพูดว่าตัวเองทนมือทนเท้า แต่จริงๆ แล้วบอบบางราวกับกลีบดอกไม้และกลัวเจ็บเป็นที่สุด แล้วก็ขอท่านใต้เท้าจงอย่าเป็นพวกหลอกกินแล้วไม่รับผิดชอบ ท่านชายน่าสงสารยิ่งนัก เกรงว่าคงไม่อาจทนอยู่กับความรู้สึกทำนองว่า ‘ได้แล้วทิ้ง’ ได้”
จวินมั่วหรันหมดคำจะเอ่ย เขาไม่คิดจะหยามศักดิ์ศรีของเฟิงอู๋โยวตั้งแต่แรก แต่ชิงหลวนกลับพูดจาเกินความเป็นจริงไปไกลมาก
แต่มีอยู่หนึ่งเรื่องที่พอเชื่อถือได้
แม้นิสัยของเฟิงอู๋โยวจะป่าเถื่อน ฝีมือการต่อสู้ก็ปราดเปรื่อง แต่ร่างกายบอบบางไม่เหมือนผู้ชายเลยสักนิด
“ท่านใต้เท้า กระหม่อมได้แจ้งไปยังแม่ทัพเฟิงแล้วขอรับ แจ้งไปว่าชิงหลวนอยู่กับพวกเราที่นี่” จุยเฟิงพาสาวรับใช้จากโรงครัวเข้ามาในเรือนมั่วหรันหลายคน สายตาของเขาเหลือบไปมองชิงหลวนที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่นิ่งๆ บนพื้น
เจ้าเด็กสาวคนนี้เหมือนถูกสร้างมาจากน้ำจริงๆ เอาแต่ร้องไห้ทั้งวัน
จวินมั่วหรันได้ยินเช่นนั้นก็ปริปากพูดขึ้น “ปล่อยชิงหลวนไปทางประตูด้านหลัง”
[1] เสาค้ำฟ้า หมายถึงแบกรับภาระอันหนักอึ้ง
