เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ – ตอนที่ 161 หนวกหู

ตอนที่ 161 หนวกหู

ณ เขตรกร้างแถบชานเมืองแคว้นตงหลิน

ภายใต้แสงจันทร์ บนยอดผาสูง จวินมั่วหรันกำลังถือกระบี่ยาวลอยอยู่ท่ามกลางอากาศ เขากำลังใช้พลังภายในเข้าต่อสู้กับเหล่าสัตว์มีพิษที่พุ่งเข้ามาโจมตีจากรอบด้าน

กระบวนท่ากระบี่ของเขารวดเร็วเป็นที่สุด ครั้นใบดาบเย็นวาบตวัดวาดท่วงท่าอันงามสง่า เหล่าสัตว์มีพิษมากมายก็แหลกกระจุย

ปราณกระบี่อันคลุ้มคลั่งที่แผ่ซ่านออกมาเป็นคลื่นพลัง ทำเอาต้นสนรอบๆ สั่นไหว

เฟิงอู๋โยวได้ยินเสียงแตกและเสียงต้นไม้สั่นไหวเพียงเล็กน้อยลอยมากระทบโสต นางก็รีบมุ่งหน้าไปที่ต้นเสียงทันที

ไม่นานหลังจากนั้น ต้นสนเขียวขจีค่อยๆ โค่นลงอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายลมอ่อน

ชั้นเมฆปกคลุมดวงจันทร์ กระบี่ยาวในมือของจวินมั่วหรันหยุดเคลื่อนไหว ยามราตรีปิดฉากลง ความเงียบงันกลับมายังพื้นโลกอีกครั้ง

เฟิงอู๋โยวกระโดดลงจากหลังม้าและวิ่งไปที่บนหน้าผาอย่างรวดเร็ว

จวินมั่วหรันกวาดมองซากหนอนพิษบนพื้นพลางตวัดกระบี่สะบั้นมังกร จากนั้นพิณโบราณลายดอกสาลี่ในมือของผู้หญิงตรงหน้าเขาก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที

“จงส่งหนอนพิษนางพญามาเดี๋ยวนี้”

หญิงสาวยกมือเรียวยาวขึ้นมาถอดหมวกที่สวมอยู่ เผยให้เห็นใบหน้าสะสวยซีดเผือด

“ไม่ได้เจอกันนาน ไม่ทราบว่าท่านใต้เท้าสบายดีหรือไม่”

ดวงตาแวววาวดุจคลื่นกระเพื่อมของนาง จ้องมองจวินมั่วหรันภายใต้แสงจันทร์ด้วยความสงบเสงี่ยม

จวินมั่วหรันรู้ตั้งนานแล้วว่าไป๋หลี่เหอเจ๋อส่งตัวฉู่อีอีเข้าไปในเรือนขุนนางจิ้น ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของฉู่อีอี

แต่เขาไม่คาดคิดว่าไป๋หลี่เหอเจ๋อจะรีบร้อนลงมือกับเขาอย่างหุนหันพลันแล่นขนาดนี้

ตั้งแต่วันที่ไป๋หลี่เหอเจ๋อกลายเป็นราชครูแห่งแคว้นตงหลินในวันนั้น จวินมั่วหรันก็รู้สึกถึงแรงเกลียดชังของไป๋หลี่เหอเจ๋อที่มีต่อเขาได้ทันที

เหตุผลที่จวินมั่วหรันไม่สนใจไป๋หลี่เหอเจ๋อก็เพราะเขายังไม่ได้ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อประชาชนและสั่นคลอนแคว้นตงหลิน

แต่วันนี้ ไป๋หลี่เหอเจ๋อตั้งใจจะบดขยี้เขา ซ้ำยังลากจี้มั่วอิ้นเหรินเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำเอาเขาโมโหเป็นยิ่งนัก

ฉึบ!

ครั้นกระบี่สะบั้นมังกรในมือจวินมั่วหรันตวัดออกครั้ง ฉู่อีอีก็มีเลือดไหลซึมออกมาจากใต้เสื้อผ้า

นางยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างหนึ่ง ปากขาวซีดถูกเลือดสดย้อมจนแดงเถือก คล้ายผีดูดเลือดที่ออกมาจากถ้ำลึกก็ไม่ปาน

“ท่านใต้เท้าคิดดีแล้วกระนั้นหรือ หากฆ่าหม่อมฉันและจัดการหนอนพิษนางพญาได้ แม้จะสามารถหยุดตัวอ่อนหนอนพิษในร่างกายฮ่องเต้ได้ แต่ฮ่องเต้ทรงพระเยาว์ขนาดนั้น คงไม่มีทางทนพิษของตัวอ่อนหนอนพิษได้อย่างแน่นอน”

ฉู่อีอีคลี่ยิ้มอย่างชั่วช้า นางเดินบิดเอวเข้ามาหาจวินมั่วหรัน “ท่านใต้เท้ารู้หรือไม่ว่า อีอีซ่อนหนอนพิษนางพญาไว้ที่ไหน อย่างท่านน่าจะเดาออกใช่หรือไม่ อีอีซ่อนหนอนพิษนางพญาไว้ในที่ที่พวกผู้ชายอย่างพวกท่านมักจะก้มหัวให้ข้าและด่ำดื่มจากมันจนโงหัวไม่ขึ้น มันช่างมิดชิดเหลือเกินใช่หรือไม่ แต่ถ้าหากท่านใต้เท้ามีใจให้ข้า รับรองท่านจะได้หนอนพิษนางพญาไปอย่างแน่นอน”

จวินมั่วหรันมองฉู่อีอีที่กำลังยั่วยวนอย่างสะอิดสะเอียน

นางดูดี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขามักจะรู้สึกว่าใบหน้าของฉู่อีอีช่างน่าเกลียด

เมื่อเห็นจวินมั่วหรันไม่ตอบ ฉู่อีอีจึงเขย่งเท้าไปเป่าหูของเขา “ท่านใต้เท้า อีอีสัญญาว่าหลังจากนี้ไปจะมีแต่ท่านเท่านั้น”

ในที่สุด เฟิงอู๋โยวก็ปีนขึ้นมาถึงบนยอดผา จากนั้นก็ขว้างหินขนาดเท่ากำปั้นใส่ท้ายทอยฉู่อีอีอย่างโมโห “แกไม่รังเกียจตัวเองหรือ คิดว่าซ่อนหนอนพิษนางพญาไว้ในช่องคลอดของตัวเองแล้วท่านใต้เท้าจะแตะต้องแกหรือ”

ฉู่อีอีกุมท้ายทอยที่เปื้อนเลือดของตัวเอง ก่อนหันกลับมามองเฟิงอู๋โยว “หลบไปให้พ้น”

จวินมั่วหรันไม่คาดคิดว่าเฟิงอู๋โยวจะมาโผล่ที่นี่ และไม่คาดคิดว่านางจะออกมาพูดปกป้องตัวเขา

ดวงตาสีดำทองของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที มุมปากพลันยกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่าเสี้ยวพริบตาต่อมา เฟิงอู๋โยวก็ทำท่าโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

เฟิงอู๋โยวพุ่งเข้ามาราวกับพายุโหม ใช้มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของฉู่อีอีและดึงนางไปด้านข้าง “เลิกคิดเสียเถิด! ท่านใต้เท้าผู้นี้แตะต้องแกไม่ได้ แต่ข้าทำได้โว้ย!”

ฉู่อีอีพูดเสียงเรียบ “เจ้าคู่ควรกระนั้นหรือ”

“ไม่คู่ควรตรงไหน”

เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้วถามอย่างท้าทาย

ฉู่อีอีกรอกตาใส่เฟิงอู๋โยวอย่างขยะแขยง ขณะก้าวถอยหลังรักษาระยะห่างจากเฟิงอู๋โยว จากนั้นก็ควักขลุ่ยควบคุมหนอนพิษที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมาจากช้าๆ

“แสงจันทร์กระจ่าง จิตใจว้าวุ่น ความตายใกล้มาเยือนแบบนี้ ยังมีกะจิตกะใจเป่าขลุ่ยอีกหรือ แต่ว่า ในเมื่อเจ้ามีอารมณ์สุนทรีขนาดนี้ เช่นนั้นข้าจะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเจ้าให้ถึงที่สุดแล้วกัน”

ทันทีที่เฟิงอู๋โยวพูดจบ นางก็หันกลับไปและวิ่งไปหาจวินมั่วหรันพร้อมพูดเสียงแผ่ว “ท่านใต้เท้า กระหม่อมไม่มีกำลังภายใน หากมีหนอนพิษบุกเข้ามา ท่านใต้เท้าต้องปกป้องกระหม่อม”

“…”

จวินมั่วหรันที่กำลังโกรธอยู่ไม่สนใจนางแม้แต่น้อย

นางหน้าไม่อายจนถึงขั้นกู่ไม่กลับ แม้แต่ผู้หญิงอย่างฉู่อีอียังกล้าแตะต้อง!

แต่ว่าความโกรธก็อยู่ส่วนความโกรธ

จวินมั่วหรันดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน “ข้าโกรธมาก”

ในเวลานั้นเอง ฉู่อีอีได้เป่าขลุ่ยควบคุมเหล่าหนอนพิษขึ้นมา

เสียงขลุ่ยจากระยะไกลได้ฝ่าแหวกความเงียบยามค่ำคืน จากนั้นหนอนพิษแปลกประหลาดก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง

เฟิงอู๋โยวรู้ว่าจวินมั่วหรันจะปกป้องนาง ครั้นแล้วจึงผ่อนคลายลงและกระแอมในลำคอปรับน้ำเสียง และร้องเพลงตามจังหวะเสียงขลุ่ย “ปากส่งเสียง บี๊บๆๆ…”

จวินมั่วหรันเอือมระอาเต็มทน สายตาหลุบมองเฟิงอู๋โยวที่กำลังร้องเพลงอยู่และปิดปากนางแน่น “หุบปาก!”

“เสียงขลุ่ยบรรเลงท่ามกลางคืนร้างอันหนาวเหน็บแบบนี้ พวกเราไม่ควรประมาทตกอยู่ในมนต์สะกดของเสียงเพลงใช่หรือไม่” เฟิงอู๋โยวอย่างไม่พอใจ

นางเกลียดริมฝีปากสีแดงของฉู่อีอียิ่งนัก ดังนั้นจึงใช้เพลงของโลกก่อนหน้านี้ของนางปั่นประสาทฉู่อีอี

“หนวกหูชะมัด”

แม้จวินมั่วหรันจะพูดแบบนั้น แต่ภายในใจกลับรู้สึกดีใจที่ได้ยินคำว่า ‘พวกเรา’ หลุดมาจากปากเฟิงอู๋โยว