ตอนที่ 167 สันดานหมาอดกินขี้ไม่ได้
เฟิงอู๋โยวสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของจวินมั่วหรัน ทำเอานางหวั่นใจจนเหงื่อเย็นแตกเต็มฝ่ามือ จวินมั่วหรันยังไม่ทันพูดอะไรนางก็ชิงอธิบายขึ้น “ช่วงที่ผ่านมากระหม่อมกินมากเกินไปหน่อยก็เลยอ้วนขึ้น พรุ่งนี้กระหม่อมว่าจะตื่นเช้ามาออกกำลังกาย ลดน้ำหนัก คืนความหล่อให้ตัวเองเหมือนเดิม!”
จวินมั่วหรันอยากจะล้วงมือเข้าไปสัมผัสเพื่อค้นหาความจริง แต่เขาไม่อยากรุกล้ำนางไปมากกว่านี้
และที่สำคัญกว่านั้น เขาไม่นึกว่าคนที่แข็งแกร่งอย่างเฟิงอู๋โยวจะเป็นผู้หญิงที่บอบบางจริงๆ
ถ้านางเป็นผู้หญิงจริงๆ นางคงไม่มีวันให้อภัยเขาที่สรรหาหลากวิธีมารังแกนาง
จวินมั่วหรันนึกถึงเรื่องทั้งหมดก่อนหน้านี้ อยู่ๆ ก็นึกเสียใจ
ข่มขู่นาง ล้อเล่นกับนาง รังแกนาง และแม้กระทั่งลวนวลามแตะต้องนาง…
เมื่อคิดแบบนี้ จวินมั่วหรันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่เอาไหน
“เฟิงอู๋โยว ตอบข้ามา เจ้าใช่ผู้หญิงหรือไม่” จวินมั่วหรันถามขึ้นเสียงขรึม
เฟิงอู๋โยวหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนเปล่งเสียงปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ท่านใต้เท้าถามคำถามน่าไม่อายแบบนี้ได้เยี่ยงไร กระหม่อมเตี้ยกว่าท่านและอาจดูไม่ทะมัดทะแมงนัก แต่ท่านไม่ควรมาสงสัยเพศกำเนิดของกระหม่อมนะขอรับ ท่านใต้เท้าไม่รู้หรอกว่ากระหม่อมถูกรังแกมามากแค่ไหนเพราะรูปร่างหน้าตาที่เหมือนผู้หญิงมาตั้งแต่ยังเด็ก”
ในขณะที่นางกำลังแสร้งเสียใจ นางก็จงใจยืดคอและกลืนน้ำลายลงคอเพื่อให้จวินมั่วหรันเห็นลูกกระเดือกที่เคลื่อนขึ้นลง
จวินมั่วหรันรู้สึกโล่งใจ ก่อนพึมพำกับตัวเอง “ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงก็แล้วไป”
อย่างน้อยตอนนี้เขาก็สามารถปลอบใจตัวเองได้ เฟิงอู๋โยวเป็นคนกล้าหาญบ้าบิ่น ไม่มีอะไรที่จะทำให้นางทุกข์ทรมานได้
เฟิงอู๋โยวยังคงไม่สบายใจ นางจึงพูดขึ้นเสริม “ถ้าท่านใต้เท้าไม่เชื่อ ท่านใต้เท้าถามจวินหลานหรันดูก็ได้ ตอนที่เขารักษาบาดแผลให้กระหม่อม เขาได้สำรวจร่างกายของกระหม่อมไปแล้วอย่างละเอียด”
นางรู้ว่าจวินหลานหรันไม่มีทางบอกความลับนี้โดยง่าย ดังนั้นนางจึงกล้าเสี่ยงพูดขึ้นเช่นนี้
เมื่อจวินมั่วหรันนึกถึงสิ่งที่จวินหลานหรันทำ เขาก็โมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
เขาไม่เคยสำรวจร่างกายนางอย่างละเอียด แต่จวินหลานหรันกลับได้ทำทุกอย่างที่เขาต้องการทำไปหมดแล้ว!
หัวใจของเฟิงอู๋โยวเต้นรัวราวกับกลอง เพราะกลัวว่าจวินมั่วหรันจะรู้
นางไม่แน่ใจว่าจวินมั่วหรันจะจัดการนางเยี่ยงไรหากเขารู้ว่านางเป็นหัวขโมยสาวที่หยามหมิ่นเขาในวันนั้น
นอกจากนี้ นางไม่ต้องการถูกมองว่าเป็นเครื่องประดับของผู้ชายเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ
ที่สำคัญกว่านั้น แม้ว่านางจะหนีลี้ภัยจากแคว้นเป่ยหลีมายังแคว้นตงหลิน แต่นางก็ยังเป็นคนจากแคว้นเป่ยหลีอยู่ดี
แต่ถ้าฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีรู้ว่าแม่ทัพที่เขาใช้มาหลายปีปิดบังสถานะตัวเองมาตลอด องค์ฮ่องเต้จะต้องโกรธและอับอายอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น คงไม่ได้มีเพียงแต่เป่ยถางหลีอินที่ต้องการจะฆ่านางแล้ว
จนแล้วจนรอด ในที่สุดเฟิงอู๋โยวก็อุ้มจวินมั่วหรันที่ตัวหนักมากกว่านางมาถึงตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง นางวางเขาไว้ที่ประตูและขอตัวจากไปทันที
ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว จวินมั่วหรันทรุดลงกับพื้นอย่างเขินอาย เสื้อผ้าไม่เหมาะสมกับขนาดตัวของเขาจึงปิดเรือนร่างเขาไม่มิดชิด และในขณะนี้ เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของข้ารับใช้ทั้งวังเยี่ยงไร
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซือมิ่งจึงรีบถอดเสื้อคลุมออกแล้วส่งให้จวินมั่วหรันด้วยความเคารพ จากนั้นก็พยุงเขาขึ้นราชรถหยกอย่างระมัดระวัง “ท่านใต้เท้า กลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะขอรับ แล้วเดี๋ยวกระหม่อมจะปฏิบัติงานและหน้าที่ตามคำสั่งของท่านเอง”
ก่อนที่จวินมั่วหรันจะตอบ จวินฝูก็พุ่งเข้ามาข้างหน้า
นางรีบคุกเข่าลงต่อหน้าราชรถหยก เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของจวินมั่วหรันก็ร้องไห้ขึ้นทันที “ท่านพี่เป็นอะไรไปเจ้าคะ”
จวินมั่วหรันชำเลืองมองนางอย่างเฉยเมย ทันใดนั้นก็นึกถึงสภาพตกใจกลัวของจวินฝูตอนที่พวกเขาถูกศัตรูตามล่าเมื่อแปดปีก่อน
“ไม่เป็นอะไร”
“แล้วไฉนท่านพี่ถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้เจ้าคะ”
“ฮือๆๆ ใครบังอาจทำร้ายท่านพี่แบบนี้”
จวินฝูมองท่าทางเฉยเมยของจวินมั่วหรันในราชรถหยกด้วยน้ำตาคลอเบ้า
คนที่นางห่วงใยที่สุดในชีวิตก็คือเขา
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา วันข้างหน้าของนางจะเป็นเยี่ยงไร
“แม่นมหวาง พาท่านหญิงกลับไปที่เรือนฟางฮว๋าเสีย”
เมื่อจวินมั่วหรันนึกถึงเรื่องที่จวินฝูสละความบริสุทธิ์ของนางเพื่อใส่ร้ายเฟิงอู๋โยว หัวใจของเขาก็เย็นชาอีกครั้ง
“ท่านพี่ ฝูเอ๋อร์สำนึกผิดแล้ว จากนี้ไปฝูเอ๋อร์จะไม่ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ฝูเอ๋อร์ขอเพียงท่านพี่แข็งแรงปลอดภัยก็พอ”
“อืม”
จวินมั่วหรันตอบกลับเสียงเรียบ เขาไม่สนใจคำพูดของจวินฝูแม้แต่น้อย
เขาเชื่อเสมอว่าสันดอนขุดง่าย สันดานแก้ยาก
ซือมิ่งไม่เชื่อคำพูดของจวินฝูเช่นกัน ซ้ำยังคิดว่าจวินฝูเพียงแค่ถอยเพื่อเตรียมบุกในระลอกต่อไป
อย่างที่สุภาษิตโบราณว่าไว้ สันดานหมา อดกินขี้ไม่ได้
คำพูดหยาบโลน แต่ความหมายเป็นที่ประจักษ์
ซือมิ่งพยักหน้าเออออกับความคิดตัวเองอย่างหนักแน่น หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกสักพักหนึ่ง เขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ถ้าเปรียบจวินฝูเป็นหมา ถ้าเช่นนั้นจวินมั่วหรันก็เป็น…ขี้? เพราะจวินฝูเอาแต่จ้องจะกินจวินมั่วหรัน
เมื่อคิดได้แบบนี้ ซือมิ่งก็ตบหน้าตัวเองพลางบ่นอุบ “นี่แหนะ ปากเสียไม่เข้าเรื่อง”
จวินมั่วหรันมองซือมิ่งอย่างแปลกใจ ทำไมอยู่ๆ ถึงตบหน้าตัวเอง “ส่งข้ากลับไปที่เรือนมั่วหรัน”
“ขอรับ”
ซือมิ่งตัวสั่นสะท้าน แต่ก็ขานตอบด้วยความเคารพ
“ท่านพี่ไม่เป็นไรจริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านพี่บาดเจ็บขนาดนี้เป็นเพราะเฟิงอู๋โยวหรือเปล่า”
ทหารเฝ้ายามในตำหนักบอกว่าเมื่อคืนนี้จวินมั่วหรันออกไปข้างนอกเพื่อพาเฟิงอู๋โยวไปปล่อยโคมลอย เดิมทีเรื่องนี้ทำให้จวินฝูรู้สึกอิจฉามาก่อนหน้านี้แล้ว ยิ่งตอนนี้พอรู้ว่าจวินมั่วหรันอาจได้รับบาดเจ็บเพราะเฟิงอู๋โยวเป็นต้นเหตุ นางก็ยิ่งโมโหขึ้นเรื่อยๆ
ซือมิ่งรู้ซึ้งถึงฤทธิ์ของผู้หญิงขี้อิจฉาเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงอธิบายแก้ตัวให้เฟิงอู๋โยว “ท่านหญิงเข้าใจผิดแล้วขอรับ ท่านใต้เท้าถูกท่านราชครูยิงด้วยลูกธนูเจ็ดดอก โชคดีที่แม่ทัพเฟิงเชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์และเข้ารักษาบาดแผลให้ทันใต้เท้าได้ทันเวลา”
เมื่อจวินฝูได้ยินเช่นนั้น เล็บยาวของนางก็จิกลึกเข้าไปในฝ่ามือ
นางเกลียดเฟิงอู๋โยวที่คว้าโอกาสดีๆ ไป และเกลียดไป๋หลี่เหอเจ๋อที่ปฏิบัติต่อจวินมั่วหรันเช่นนี้
ถ้านางมีโอกาส นางจะเล่นงานไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างแน่นอน
ไม่แน่…นางอาจจะวางแผนให้ละเอียดรอบคอบกว่าก่อนหน้านี้ ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดคิดว่าเฟิงอู๋โยวเป็นคนเล่นงานไป๋หลี่เหอเจ๋อ
ถึงเวลานั้น นางจะเป็นฝ่ายนั่งบนภูดูเสือกัดกัน[2] เฒ่าประมงได้กำไร[3]
จวินมั่วหรันไม่อยากคุยกับจวินฝูเพราะในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพขมวดคิ้วและรอยยิ้มของเฟิงอู๋โยว
บางทีการตกหลุมรักผู้ชายก็อาจไม่ใช่เรื่องน่าอาย…กระมัง
[1] สันดานหมาอดกินขี้ไม่ได้ หมายถึงคนไม่ดีหรือคนที่เคยประพฤติชั่วมาก่อน ต่อให้ภายหลังจะได้รับการอบรมเลี้ยงดู อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีอย่างไร ก็อดที่จะประพฤติตนเช่นเดิมไม่ได้
[2] นั่งบนภูดูเสือกัด หมายถึงการรอคอยโอกาสเพื่อชกชิงผลประโยชน์เมื่อคนอื่นพลาดพลั้ง
[3] เฒ่าประมงได้กำไร หมายถึงสองฝ่ายที่ต่อสู้กันต่างไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่กลับให้ฝ่ายที่สามกอบโกยผลประโยชน์ไป
