ตอนที่ 200 พวกเราเข้ากันไม่ได้
ท่ามกลางแสงสลัวในเรือนมั่วหรัน
แต่เฟิงอู๋โยวกลับมองเห็นบาดแผลตามร่างกายของจวินมั่วหรันที่ไม่ได้ส่งผลต่อความหล่อเหลาของเขาเลยแม้แต่น้อย
เวลานี้ ปฏิกิริยาของนางเริ่มรุนแรงขึ้น
“ไม่! ไม่ได้! กระหม่อมจะต้องนึกเสียใจภายหลังแน่นอน! ไม่ได้ ไม่ไหว ตายแน่ๆ”
“…”
ถึงจวินมั่วหรันไม่เข้าใจ แต่ก็พยายามปลอบนาง “ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้เยี่ยงไร ข้าคิดว่าเจ้าทนไหว”
เฟิงอู๋โยวขดตัวเข้ามุมเตียง ร่างกายของนางกำลังต่อต้านจวินมั่วหรันที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ครั้งที่แล้ว ไม่เห็นมันจะ…‘ใหญ่’ เท่านี้มาก่อน
ถ้ารู้ว่ามันใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่แรก นางไม่มีทางกลับมาเรือนมั่วหรันด้วยแน่นอน
“รบกวนช่วยออกไปอยู่ห่างๆ จากกระหม่อมหน่อย! ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ก็หาผู้หญิงที่หอนางโลม หรือไม่ก็จุยเฟิงกับเถี่ยโส่วก็ได้!”
“เฟิงอู๋โยว! เจ้ากำลังปั่นประสาทข้าอยู่กระนั้นหรือ”
“ไม่ใช่ กระหม่อมแค่คิดว่าพวกเรา ‘เข้า’ กันไม่ได้ก็เท่านั้น” เฟิงอู๋โยวเบี่ยงหน้าหนี เพราะกลัวกับขนาดอันใหญ่โตที่เห็น
นางยังไม่อยากตายคาเตียงของจวินมั่วหรันในสภาพแบบนี้
จวินมั่วหรันคิดผิดไปขนานหนัก เขาคิดว่าเฟิงอู๋โยวเปลี่ยนใจ เพราะในใจของนางไม่มีเขาอยู่
ปึ้ง!
ความโมโหพุ่งขึ้นหน้า ครั้นแล้วจึงฟาดมือลงเตียงอย่างแรง “เฟิงอู๋โยว เจ้ามีใจให้ข้าบ้างหรือไม่”
“อย่าโกรธไปเลยขอรับ ในโลกหล้าทุกแห่งหนใช่ไร้ซึ่งหญ้าหอม ใยต้องอาลัยเพียงหญ้าต้นเดียว[1]” เฟิงอู๋โยวพึมพำเบาๆ แม้ว่านางจะไม่อยากจะผลักไสจวินมั่วหรันไปหาคนอื่น แต่หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน นางต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อช่วยชีวิตตัวเองจากของขนาด ‘ใหญ่’ ตรงหน้านี้
ปึ้ง!
จวินมั่วหรันไม่ได้อยากลงมือทำอะไรรุนแรงเพื่อบีบบังคับเฟิงอู๋โยวให้ยอมจำนน แต่เขาไม่สามารถยับยั้งความโกรธในใจได้ในตอนนี้ ครั้นแล้วจึงฟาดฝ่ามืออีกข้างลงบนเตียง
แกรก!
คราวนี้ เตียงถูกทุบจนเป็นรู
“อา…อาหรัน อย่า!”
“เซ่อเจิ้งหวางอย่าโกรธไปเลย! ในเมื่ออู๋โยวไม่ยินยอม ท่านลองเปลี่ยนเป็นคนอื่นดีหรือไม่”
ขณะที่จวินมั่วหรันกำลังเอะอะคลุ้มคลั่งอยู่นั้น จี้มั่วจื่อเฉินจี้มั่วอิ้นเหรินและกู่หนานเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก็พากันคลานออกมาทีละคนและยืนขึ้นอยู่ด้านหน้าจวินมั่วหรันด้วยรอยยิ้มเด๋อด่า
“นี่พวกเจ้า!”
จวินมั่วหรันรู้สึกเหลืออดกับคนพวกนี้เต็มทน เขาหยิบเสื้อคลุมที่อยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว
จี้มั่วจื่อเฉินพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก “อาหรัน ข้าจะหาสาวที่ทั้งสดและฉ่ำให้เจ้าเอง”
จี้มั่วอิ้นเหรินมองเป้ากางเกงของจวินมั่วหรันพลางเอ่ย “เซ่อเจิ้งหวาง ท่านกับอู๋โยวเข้ากันไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ อย่าทรมานเขาเลย”
กู่หนานเฟิงพูดคล้อยตาม “กระหม่อมเห็นด้วย หรือจะให้กระหม่อมรับหน้าที่นี้แทนเฟิงอู๋โยวดี”
เมื่อจวินมั่วหรันเห็นกู่หนานเฟิงเล่นหูเล่นตามให้ก็เกิดท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที ก่อนตวาดไล่พวกเขาทั้งสามออกจากเรือนมั่วหรันไปทันที
เมื่อเห็นเช่นนี้ เฟิงอู๋โยวก็ตกใจกลัวจนกำมือแน่นและพึมพำกับตัวเอง “เจ้าแม่กวนอิมผู้ใจดีและมีเมตตา ได้โปรดช่วยลูกด้วย ลูกสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องผิดศีลธรรมอีกแล้ว…”
เมื่อเห็นสีหน้าของจวินมั่วหรันอยู่ๆ นางก็นึกถึงเครื่องมือลงโทษนักโทษหญิงโดยเฉพาะที่เรียกว่า ‘ลาไม้[2]’ ที่กรมราชทัณฑ์ขึ้นมาทันที
ในเวลาเดียวกัน นางเห็นว่ารูปร่างอันสง่างามที่มีเจ้าโลกขนาดใหญ่ของจวินมั่วหรันนั้น ไม่ต่างอะไรกับที่นางถูกทรมานด้วยลาไม้
“เฟิงอู๋โยว”
หลังจากเวลาผ่านไป ในที่สุดจวินมั่วหรันก็สงบความโกรธลงได้ แต่แววหงุดหงิดในดวงตาของเขาก็ยังไม่จางหายไป
เฟิงอู๋โยวเงยหน้าขึ้นมองจวินมั่วหรันด้วยแววตาเศร้าหมองเจือแววกังวลใจ “ท่านใต้เท้าจะพูดอะไร”
“ตามข้ามา”
“จะไปไหน” เฟิงอู๋โยวถามขึ้น
จวินมั่วหรันไม่ตอบ จากนั้นก็พานางเดินออกจากเรือนมั่วหรัน
ด้านนอก เมื่อเห็นจวินมั่วหรันเดินออกมา จี้มั่วจื่อเฉินจี้มั่วอิ้นเหรินและกู่หนานเฟิงก็พากันเดินตามไป เพราะพวกเขากลัวว่าเฟิงอู๋โยวจะเจอเรื่องไม่ดี
“อาหรัน อู๋โยวยังเด็กอยู่ อย่ารังแกเขานักเลย”
“เซ่อเจิ้งหวาง ข้าสัญญาว่าจะหานางสนมให้ท่านเลือกเอง เฟิงอู๋โยวเป็นผู้ชาย เข้ากับท่านไม่ได้หรอก”
“หุบปาก”
จวินมั่วหรันเอ่ยเสียงเรียบเย็นชา จากนั้นก็พาเฟิงอู๋โยวเดินมาถึงบ่อน้ำพุอาบแสงจันทร์กลางแจ้ง “ลืมตาดูให้ดีๆ”
“ดูอะไร”
เฟิงอู๋โยวเบิกตากว้างมองผิวน้ำเรียบนิ่ง ก่อนหันมาถามจวินมั่วหรันด้วยความสงสัย
“ก็ดูว่าข้าที่ถูกเจ้ากระตุ้นตัณหากำหนัดจนคลุ้มคลั่งในช่วงที่ผ่านๆ มา”
“…”
เฟิงอู๋โยวมองดูเขาย่างเท้าลงไปในบ่อนำพุอาบแสงจันทร์ เดิมทีต้องการห้าม เพราะแผลตามตัวของเขายังไม่หายดี
แต่พอคิดดูอีกที ต่อให้ห้ามเขาเอาไว้ นางก็ช่วยถอนพิษธูปกำหนัดไม่ได้อยู่ดี
หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ในที่สุดนางก็ไม่ได้เอื้อมมือไปรั้งหยุดเขา และได้แต่นั่งยองๆ ลงข้างบ่อน้ำพุและช่วยถูหลังของเขา “ท่านใต้เท้าอย่าได้ถือสากระหม่อมเลยนะขอรับ”
“เฟิงอู๋โยว ถ้าเจ้าคิดว่าข้าคนนี้ปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี เจ้าสามารถบอกข้าได้ทุกเมื่อ ข้าเต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง”
ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ ดวงตาของจี้มั่วจื่อเฉินก็เป็นประกาย เขาคิดว่าจวินมั่วหรันสนใจเฟิงอู๋โยวแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ไม่นึกเลยจริงๆ ว่าเขาจะรู้สึกหวั่นไหวกับเฟิงอู๋โยวเข้าแล้วจริงๆ
แต่ดูเหมือนจี้มั่วอิ้นเหรินเองก็มีความสุขไม่น้อยกว่าใคร เขาชอบทั้งจวินมั่วหรันและเฟิงอู๋โยวถ้าพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันไปตลอดจะถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก
เฟิงอู๋โยวตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่หลังจากขบคิดอยู่สักพักใหญ่ๆ นางก็รู้สึกได้ว่าจวินมั่วหรันเป็นคนที่ใช้ได้เหมือนกัน
นับตั้งแต่ที่เขาถูกยิงด้วยลูกธนูทั้งเจ็ดดอกแทนนาง นางก็ลืมทุกสิ่งที่เขาเคยทำกับนางมาก่อนจนหมดสิ้น
“ท่านใต้เท้าช่างดีกับกระหม่อมมากจริงๆ”
“อืม เมื่อเป็นเช่นนี้ ไฉนเมื่อครู่เจ้าถึงไม่ยอมรับข้า” อยู่ๆ จวินมั่วหรันก็ลืมตาขึ้นมาและเขาหันกลับมา ดวงตาคมคายของเขามองใบหน้าสะสวยของเเฟิงอู๋โยวที่ฉายแววทั้งความกล้าหาญและเสน่ห์ออกมาพร้อมๆ กัน
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากยอมรับ แต่เป็น…เพราะพวกเราเข้ากันไม่ได้”
“เข้าไม่ได้ตรงไหน”
[1] ในโลกหล้าทุกแห่งหนใช่ไร้ซึ่งหญ้าหอม ใยต้องอาลัยเพียงหญ้าต้นเดียว หมายถึงระหว่างชายหญิงใช่ว่าจะต้องยึดติดตายตามกันไป คนที่เราจะรักหรือควรค่าที่จะรัก ยังมีอีกมากมาย
[2] ลาไม้ เป็นวิธีการลงโทษนักโทษหญิงในสมัยจีนโบราณ โดยการจับนักโทษนั่งขี่เป็นหลังลาไม้ที่มีหนามและแท่งไม้ขนาดใหญ่มากพอที่สามารถทำให้ช่องคลอดได้รับความเสียหายได้
