ตอนที่ 209 ดุดัน
ในตอนนี้ จวินมั่วหรันถูกเฟิงอู๋โยวหยุดไว้
เขาคิดอยู่นาน แต่ก็นึกไม่ออกว่าระหว่างเขากับเฟิงอู๋โยวความแตกต่างกันตรงไหน
บางทีเขาอาจจะแค่อารมณ์รุนแรงและชอบบังคับเกินไป จนอยากบังคับนางไปเสียหมด
“เฟิงอู๋โยว เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกจอมบงการกระนั้นหรือ”
“ใช่”
“แล้วเจ้าชอบหรือไม่”
“…” ถ้าชอบก็บ้าแล้ว
เมื่อเห็นว่าเฟิงอู๋โยวยิ่งเงียบ จวินมั่วหรันก็เอื้อมมือไปคว้านางมาไว้ในอ้อมแขน “ถ้าเจ้าไม่ชอบ ข้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง”
ดวงตาของเขามืดลง มือรอบเอวของนางเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข
เฟิงอู๋โยวบิดตัวหนีและขยับไปด้านข้างเล็กน้อยจนหลุดจากอ้อมแขนเขา “ท่านใต้เท้าจะเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง”
“เจ้าชอบผู้ชายแบบไหน”
“แบบกระหม่อม” เฟิงอู๋โยวตอบโดยไม่ต้องคิด
จวินมั่วหรันค่อนข้างพอใจกับคำตอบ จึงถามอีก “เจ้าชอบผู้หญิงแบบไหน ข้าจะ…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฟิงอู๋โยวคิดว่าเขาได้คืบจะเอาศอกและกำลังเล่นสงครามประสาทกับนางอยู่ ดังนั้นจึงตอบกลับอย่างใส่อารมณ์ “แน่นอนว่ากระหม่อมชอบหญิงสาวร่างบางบั้นท้ายใหญ่และดูอึ๋ม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คำพูดของจวินมั่วหรันที่ว่า ‘ข้าจะปรับปรุงตัว’ ก็ติดอยู่ในลำคอ
ครั้งนี้ เขาแพ้ในเรื่องเพศสภาพ ไม่ว่าเขาอยากจะปรับปรุงตัวแค่ไหน เขาก็ทำอะไรไม่ได้
เขาไม่สามารถทำให้ตัวเอง “อึ๋ม” ได้อย่างที่นางพูด
“ลมเย็นหอบลางร้ายมาจากไหน”
ทันใดนั้น เฟิงอู๋โยวก็สัมผัสได้ถึงมวลความเย็นแผ่ซ่านออกมากระทบร่างกาย เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าใบหน้าของจวินมั่วหรัน มืดมนลง และรังสีรอบๆ ตัวเขาเย็นเยือกชวนขนลุก
วินาทีต่อมา นางดีดตัวออกไป “ท่านใต้เท้าคงยังไม่ถูกควบคุมโดยหนอนโลหิตใช่หรือไม่”
จวินมั่วหรันเหลือบมองนาง แล้วถามกลับ “เจ้าชอบผู้หญิงอึ๋มจริงๆ หรือ”
“ไม่จำเป็น ถ้าเลี้ยงง่ายและไม่ทำตัวน่ารำคาญก็พอแล้ว”
“แล้วอย่างข้าล่ะ”
“ก็พอใช้ได้…”
เฟิงอู๋โยวเผลอปากเร็ว เมื่อนึกได้จึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “กระหม่อมไม่แน่ใจ”
“เช่นนั้น ลองดูดีหรือไม่”
จวินมั่วหรันโน้มตัวลงมาอย่างกะทันหัน ดวงตาเปี่ยมด้วยความใคร่อยากอันแรงกล้า ราวกับพร้อมขย้ำนางทุกเมื่อ
“มะ ไม่มีทาง”
เฟิงอู๋โยวส่ายหัวปฏิเสธ เพราะนางไม่อยากเสี่ยงกับขนาดอันใหญ่โตนั่น
ไม่เช่นนั้น ร่างอันบอบบางของนางแหลกสลายแน่นอน
“ช่างไม่รู้จักตักตวงผลประโยชน์”
จวินมั่วหรันพูดเสียงเรียบ ภายในใจเริ่มว้าวุ่น
เขาคุ้นเคยกับการบังคับมานาน เมื่ออยากได้สิ่งใด ก็แค่ใช้กำลังแย่งมา
แต่เขาไม่ต้องการบังคับให้เฟิงอู๋โยวทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
เฟิงอู๋โยวกลัวว่านิสัยปีศาจของเขาจะกำเริบ ดังนั้นจึงพยายามนั่งในท่าที่สำรวมและเอามือประสานไว้ระหว่างขา
โชคดีที่จวินมั่วหรันหลับตาข่มใจ ลมหายใจเริ่มเสถียร และดูเหมือนเขาจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามอีกสักระยะ
หลังจากนั้นไม่นาน ในขณะที่เฟิงอู๋โยวเริ่มง่วงนอนขึ้นมา และแล้วไป่หลี่เหอเจ๋อก็นำผู้คนในเมืองหลวงบุกมาเป็นโขยงในท่าทางดุดัน
“สวรรค์มี ชีพจรมังกรถูกทำลาย! โรคระบาดแพร่กระจาย ชาวประชารับเคราะห์!”
“ราชครูมีคำสั่ง ปรับแก้ดวงชะตา ขอแค่จับดาวหายนะสังเวยแก่ดวงวิญญาณวีรชน!”
“กำจัดเภทภัยเพื่อสมดุล! จงแผดเผา จงแผดเผา จงแผดเผา!”
…
เฟิงอู๋โยวลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน เห็นไป๋หลี่เหอเจ๋อที่อยู่ท่ามกลางชาวเมืองกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินขบวนไปยังหมู่บ้านหลิวเจียในท่าทางดุดัน
ไป๋หลี่เหอเจ๋อชำเลืองมองจวินมั่วหรันที่นั่งสงบนิ่งอยู่ แล้วสลับมองเฟิงอู๋โยว คิ้วได้รูปของเขาพลันขมวดเล็กน้อย
ในวินาทีต่อมา เขาปล่อยให้ชาวเมืองมุ่งหน้าต่อไป ส่วนเขากลับเหาะมาหาเฟิงอู๋โยวพร้อมกับชิงหลวนที่กำลังร้องไห้อย่างหนักในอ้อมแขนของเขา
“เฟิงอู๋โยว ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย หากเจ้าบอกว่าผู้ร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังคือใคร ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าอย่างแน่นอน”
“เจ้าคือผู้ร้ายตัวจริงเบื้องหลังไม่ใช่หรือ”
เฟิงอู๋โยวมองไป๋หลี่เหอเจ๋อผู้เย็นชาราวกับปีศาจที่ถูกเนรเทศมาจากขุมนรก ก่อนพูดอย่างสบายใจ “เพื่อเป้าหมายส่วนตัว เจ้าผลักไสชาวบ้านจากหมู่บ้านหลิวเจียไปสู่ทางตัน ไป๋หลี่เหอเจ๋อ เจ้ายังเหลือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่หรือไม่ หัวใจของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่”
“หากเจ้าไม่ยอมเปิดเผยผู้กระทำความผิดที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลัง ชีวิตของชิงหลวนไม่รอดแน่”
ทันทีที่คำพูดของไป๋หลี่เหอเจ๋อจบลง ชิงหลวนก็หยุดร้องไห้ทันที
นางสูดจมูกและฝืนยิ้มไปทางเฟิงอู๋โยว “ท่านชาย อย่าเป็นห่วงชิงหลวนเลย ในชีวิตนี้ แค่ชิงหลวนได้ดูแลท่านชาย เท่านี้ชิงหลวนก็นอนตายตาหลับแล้ว”
จวินมั่วหรันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาไปที่ชิงหลวนผู้แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง ถ้าเฟิงอู๋โยวชอบผู้หญิงขี้แยเหมือนชิงหลวน เขาอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของเขาฝึกร้องไห้ เพื่อเอาชนะใจและทำให้นางชอบ
เขารู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นทันที สายตาย้ายไปมองไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างไม่เป็นมิตร “เจ้าอยากตายนักหรือ”
“อำนาจของเซ่อเจิ้งหวางช่างน่าเกรงขามจริงๆ”
แววเสียดสีปรากฏขึ้นในดวงตาสีเข้มของไป๋หลี่เหอเจ๋อ เขาอยากเห็นว่าจวินมั่วหรันจะจัดการกับศัตรูที่เคียดแค้นที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างไร
“ท่านราชครูก็ชมเกินไป”
จวินมั่วหรันตอบกลับเสียงเย็น และมุ่งความสนใจไปยังผู้คนจากเมืองหลวงที่มาในท่าทางเหิมเกริมชนิดที่ไม่ต่างอะไรจากไป๋หลี่เหอเจ๋อเท่าไร
ชั่วขณะนั้ร เขาอยากจะจุดไฟเผาพวกคนโง่งมงายพวกนี้เสียให้สิ้นซาก เรื่องจะได้จบๆ ไป
โชคดีที่เขายังมีสติ
ตราบใดที่คนโง่เขลาเหล่านี้ไม่มาแตะต้องคนของเขา เขาก็พอจะไว้ชีวิตคนพวกนั้นได้อยู่
แต่ไม่คิดว่ากลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังไป๋หลี่เหอเจ๋อจะยกแขนชูมือตะโกนต่อหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ดาวหายนะแซ่เฟิง จงถูกแผดเผาไปให้สิ้นซาก!”
“หายนะจากแคว้นเป่นหลีต้องถูกสับเป็นชิ้น ๆ!”
“ท่านใต้เท้าขอรับ หากท่านไม่ทำอะไรสักอย่าง ครึ่งหนึ่งของแคว้นตงหลินจะต้องมีอันเป็นไป”
“หากเฟิงอู๋โยวไม่ตาย แคว้นตงงหลินคงต้องต้องอยู่ในอันตราย! หมู่บ้านหลิวเจียเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ขอท่านใต้เท้าโปรดสังหารเขาเพื่อแลกกับชีวิตของชาวบ้านในหมู่บ้านหลิวเจีย”
…
จวินมั่วหรันรู้ดีว่าพวกเขาประณามเฟิงอู๋โยวแค่เพียงผิวเผินเท่านั้น แต่โดยเนื้อหาที่แท้แล้ว พวกเขาประณามว่าเขาไร้ความสามารถและกล่าวโทษเขาผิดที่เผาเรือนจื่อหยางโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
เขาไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรกับเข้า
แต่เขาไม่สามารถทนกับคำประณามที่คนพวกนี้สาดมาใส่เฟิงอู๋โยวได้
ช่างเถิด! ส่งพวกเขาไปสู่ที่ชอบที่ชอบให้หมดเลยแล้วกัน!
เฟิงอู๋โยวเห็นแววอำมหิตในดวงตาของจวินมั่วหรันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นางจึงจับแขนของเขา “ท่านใต้เท้า ผู้ที่ไม่รู้คือผู้บริสุทธิ์”
“ถ้าพวกนี้ไร้ความสามารถในการแยกแยะถูกจากผิด จะเก็บไว้ให้เป็นขยะของแคว้นทำไม”
จวินมั่วหรันจ้องมองผู้คนที่อยู่ข้างหน้าอย่างเหยียดหยาม ความอดทนของเขากำลังจะหมดลงเต็มทน
มุมปากของไป๋หลี่เหอเจ๋อรั้งเป็นเส้นโค้งขึ้นเล็กน้อย “ท่านใต้เท้า มีเพียงผู้ที่ชนะใจประชาชนเท่านั้นที่สามารถชนะโลกได้ ท่านไม่กลัวที่จะถูกลากลงจากตำแหน่งเซ่อเจิ้งหวางที่สูงส่งกระนั้นหรือ ดังนั้นอย่าได้ทำตัวบุ่มบ่ามไปหน่อยเลย”
“คนที่ต้องร่วงจากที่สูงคือเจ้าต่างหาก”
เฟิงอู๋โยวก้าวออกมายืนอยู่หน้าจวินมั่วหรันด้วยท่าทางโมโห นางไม่เข้าใจการกระทำของไป๋หลี่เหอเจ๋อจริงๆ
เมื่อเห็นเฟิงอู๋โยวปกป้องตัวเองแบบนี้ จวินมั่วหรันก็มีความสุขเป็นที่สุด จิตสังหารเมื่อครู่สลายไปในทันที
เวลาเจ้าหมอนี่หัวร้อนดุดันขึ้นมาก็ดูน่ารักไม่เบา
