ตอนที่ 224 ริษยา
จวินมั่วหรันขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ยกกระบี่สะบั้นมังกรจ่อที่หัวใจของเป่ยถางหลีอิน ก่อนแทงเข้าไปสุดแรง
“หลีอิน!”
เป่ยถางหลงถิงสีหน้าถอดสีลงฉับพลัน มือขนาดใหญ่พุ่งเข้าไปกำใบดาบและคว้าเป่ยถางหลีอินเข้ามาปกป้องไว้ในอ้อมกอดทันที
เขาเห็นเลือดแดงซึมเป็นดวงที่หน้าอกของนางก็ปวดใจจนดวงตาแดงก่ำขึ้นทั้งสองข้าง ก่อนตั้งท่าเตรียมตัวเข้าปะทะกับจวินมั่วหรัน
“จวินมั่วหรัน อย่าริอ่านทำตัวอวดเบ่งรังแกผู้อื่นนัก!”
เป่ยถางหลงถิงกัดฟันกรอด ถ้าไม่เป็นเพราะต้องปกป้องเป่ยถางหลีอิน ป่านนี้เขาพุ่งเข้าไปสู้เป็นตายกับจวินมั่วหรันไปแล้ว
“ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลี ในเมื่อเจ้ากล้าแตะต้องคนของข้า ข้าก็ต้องเอาคืนเป็นสิบเท่า วันนี้พวกเจ้าทั้งสองจงอย่ามีชีวิตรอดออกจากที่แห่งนี้เลย”
จวินมั่วหรันสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เริ่มไม่เสถียรของเฟิงอู๋โยว ก็ยิ่งโกรธมากกว่าเก่า
“เจ้าคนต้อยต่ำ อย่าริอ่านคิดว่าที่นี่เป็นแคว้นตงหลินแล้วจะสามารถกระทำอะไรก็ได้” เป่ยถางหลงถิงเดือดดาลไม่แพ้กัน ก่อนส่งตัวเป่ยถางหลีอินให้หลิงเทียนฉีที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็ถกแขนเสื้อขึ้นและตั้งท่าเตรียมพุ่งเข้าไปต่อสู้กับจวินมั่วหรัน
หลิงเทียนฉีรับเป่ยถางหลีอินมาอย่างไม่เต็มใจนัก
แม้เป่ยถางหลีอินจะเป็นลูกพี่น้องน้องของเขาแท้ๆ แต่เขาก็ไม่เคยนับญาติเป็นคนนิสัยเสียอย่างเป่ยถางหลีอินและพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้ามาโดยตลอด
“จวินมั่วหรัน ตอนที่ข้าออกทำศึกสยบแคล้วน้อยใหญ่ เจ้ายังเป็นเพียงเด็กน้อยแบเบาะ แล้วเจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้กระนั้นหรือ” เป่ยถางหลงถิงข่มขู่ด้วยประสบการณ์ที่เหนือกว่า
ตู้ม
ตู้มๆๆ
เพียงเสี้ยวประกายเสียง จวินมั่วหรันก็ระดมปล่อยฝ่ามือผ่าวายุใส่เป่ยถางหลงถิงอย่างนับไม่ถ้วน
เขาขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับเป่ยถางหลงถิงตอนนี้ เขาแค่อยากจะระเบิดร่างของอีกฝ่ายให้เละเป็นจุล
ครั้นแล้วเสียงระเบิดดังติดต่อกันระรัวดังขึ้นดั่งฟ้าร้อง เป็นเหตุให้ร้านค้าบนถนนเถาหลี่เกือบทั้งหมดได้รับความเสียหาย
กำแพงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฝุ่นผงเศษดินร่วงหล่นลงมาจากคาน ทั้งก้อนอิฐและแผ่นกระเบื้องแตกกระจุยกระจาย
เม็ดทรายเหลืองขุ่นฟุ้งกระจายเต็มอากาศ เจือกลิ่นอายของการเข่นฆ่าอันน่าสะพรึงกลัว
เป่ยถางหลงถิงมองผ่านม่านทรายเหลืองขุ่นที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเหมือนหมอก อยู่ๆ ความกลัวก็ปรากฏขึ้นในใจของเขารำไร
เห็นได้ชัดว่ากำลังภายในของจวินมั่วหรันเหนือกว่าเขาอย่างชัดเจน
ถ้าต่อสู้อย่างประมาท เขาไม่มีโอกาสชนะแน่นอน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ระงับความโกรธลงและรีบก้าวถอยหลัง “เซ่อเจิ้งหวาง ท่านปฏิบัติต่อแขกเรื่อเช่นนี้หรือ”
“ไหนแขก”
จวินมั่วหรันแสยะยิ้มกลับ เขาไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน พอเริ่มสู้ไม่ไหวก็เริ่มปากมาก
ทั้งที่เป็นคนที่ทำร้ายคนของเขาก่อน จากนั้นก็ถือตัวเองว่าเป็น ‘แขก’ ลำพังแค่นี้ก็เพียงพอที่จวินมั่วหรันจะไม่ต้อนรับแล้ว
“เสด็จพ่อเจ้าคะ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว อีกฝ่ายมีคนมากกว่า ดังนั้นอย่ามีปัญหากับเซ่อเจิ้งหวางจนตัวเองได้รับบาดเจ็บเลยเจ้าค่ะ”
แม้ว่าคำพูดของเป่ยถางหลีอินจะมุ่งตรงไปที่เป่ยถางหลงถิง แต่ดวงตาของนางก็ไม่เคยละจากใบหน้าที่หล่อเหลาของจวินมั่วหรันตั้งแต่แรกที่จวินมั่วหรันปรากฏตัวต่อหน้านาง
เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาร้อนแรงแผดเผาของเป่ยถางหลีอิน จวินมั่วหรันก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ปล่อยฝ่ามือผ่าวายุใส่นางอีกครั้งอย่างไม่ปราณี
หลิงเทียนฉีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ในใจคิดว่าควรช่วยเป่ยถางหลีอินดีหรือไม่
ไม่ว่าอย่างไร เป่ยถางหลีอินก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา
ตระกูลหลิงของพวกเขาอยู่ภายในแคว้นเป่ยลี่มานาน ก่อร่างสร้างฐานอำนาจขึ้นมาจนเป็นที่ยอมรับที่นั่น ซ้ำยังภักดีกับตระกูลเป่ยถางมาตลอดหลายปีชนิดที่ไม่เคยมีปัญหาบาดหมางอะไรกัน
แต่ว่าเขาทนเห็นเป่ยถางหลีอินจอมเล่ห์เหลี่ยมใส่ร้ายเฟิงอู๋โยวต่อหน้าต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้
เหตุผลที่เฟิงอู๋โยวมักจะเผชิญเรื่องเลวร้ายอยู่เสมอ เป็นเพราะความสามารถที่โดดเด่นจนเข้าไปพัวพันกับคานอำนาจต่างๆ
เวลาหลายปีที่ผ่านมา ในทุกๆ ความสำเร็จของนางมักนำพามาซึ่งไฟริษยาที่โหมกระพืออย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
เนื่องจากนางมักจะอุทิศตัวและทำภารกิจให้แคว้นจนประสบความสำเร็จอยู่บ่อยครั้ง คำถามในใจของเขาตอนนี้ก็คือ เฟิงอู๋โยวจะเอาเวลาที่ไหนไปคิดว่างแผนลวนลามหรือใส่ร้ายเป่ยถางหลีอิน
ช่างเถิด! ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน
หลิงเทียนฉีหลับตาลงและทำเป็นไม่เห็นฝ่ามือผ่าวายุของจวินมั่วหรันที่พุ่งเข้าใส่เป่ยถางหลีอินติดต่อกัน เป็นเหตุให้อวัยวะภายหลายส่วนของนางได้รับความเสียหาย
“เฮือก”
เป่ยถางหลีอินกระอักเลือดอย่างหนัก แต่ดวงตาอันอิดโรยของนางยังคงจ้องมองจวินมั่วหรันอย่างเสน่หา
เหตุผลที่นางยังคงแสดงปฏิกิริยาแบบนี้อยู่ ไม่ใช่เพราะนางตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ
อย่างที่รู้ว่าเป่ยถางหลีอินเป็นคนเล่ห์เหลี่ยมที่จัดว่ามีเหตุผลใช้ได้ แม้ว่านางจะหลงใหลในรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและสง่างามของจวินมั่วหรันมากแค่ไหน แต่นางก็ไม่มีวันตกหลุมรักผู้ชายที่ทุบตีนางเกือบตายตั้งแต่แรกพบคนนี้ได้
ทั้งหมดทั้งมวลนางแค่อิจฉาความโชคดีของเฟิงอู๋โยวเพิ่งจะหนีตายลี้ภัยมาจากแคว้นเป่ยหลีแท้ๆ กลับได้เซ่อเจิ้งหวางผู้หล่อเหลาแห่งแคว้นตงหลินมาเป็นที่พึ่ง
ถ้าพูดตามตรง นางต้องการแย่งชิงทุกอย่างของเฟิงอู๋โยวมาเป็นของตัวเอง!
เมื่อเห็นเป่ยถางหลีอินถูกฝ่ามือผ่าวายุหลายลูกยัดใส่ เป่ยถางหลงถิงรีบผละออกจากการต่อสู้ พุ่งเข้ามาผลักหลิงเทียนฉีที่ไม่คิดจะทำอะไรออกไปให้พ้นทาง และคว้าเป่ยถางหลีอินที่บาดเจ็บสาหัสเข้ามากอดทันที “อินเอ๋อร์ อย่าได้กลัว พ่ออยู่นี่แล้ว จะพาเจ้ากลับไปรักษาเดี๋ยวนี้แหละ”
“คิดจะหนีกระนั้นหรือ”
จวินมั่วหรันกำกระบี่สะบั้นมังกรไล่ตามมาและหยุดอยู่ด้านหน้าเป่ยถางหลงถิง
เขากระชากสาบเสื้อด้านหน้าของเป่ยถางหลงถิงด้วยมืออีกข้าง “ก่อนหน้านี้ ข้าเป็นคนส่งคนไปสั่งสอนเป่ยถางหลีอินเอง ถ้าเจ้าจะโกรธก็จงมาลงที่ข้าคนนี้”
“เจ้า!”
เป่ยถางหลงถิงตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงเป่ยถางหลีอินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในอ้อมแขนยิ่งนัก
ลึกๆ แล้วเขารู้ดีว่าเป่ยถางหลีอินถูกเขาเลี้ยงมาจนนิสัยเสีย แต่เป่ยถางหลีอินเป็นสิ่งเดียวที่หลิงซู่ซู่ฝากไว้ให้เขา ต่อให้เขาต้องเสียชีวิตขึ้นมาจริงๆ เขาก็จะต้องปกป้องลูกสาวของเขากับหลิงซู่ซู่เอาไว้ให้ได้
เมื่อเฟิงอู๋โยวเห็นแววอาฆาตในดวงตาของจวินมั่วหรันที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็พยายามข่มกลั้นความเจ็บปวดตามร่างกาย และพยายามเค้นแรง เอื้อมมือไปค่อยๆ ดึงคอเสื้อด้านหน้าของเขา “ท่านใต้เท้า ปล่อยพวกมันไปเถิด”
“ข้าจะจัดการพวกมันเอง”
เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเฟิงอู๋โยวจวินมั่วหรันก็นึกหวั่นกลัวไล่หลัง
เขาไม่กล้าจินตนาการเลยว่าเฟิงอู๋โยวจะเป็นอย่างไรหากเขามาช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว
เฟิงอู๋โยวกังวลว่าเป่ยถางหลงถิงจะโกรธจัดจนส่งกองกำลังแคว้นเป่ยหลีบุกโจมตีแคว้นตงหลินอย่างกะทันหัน
แม้กองกำลังของแคว้นตงหลินจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังมีประสบการณ์การทำสงครามน้อยกว่าแคว้นเป่ยหลียิ่งนัก ขืนปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาจริงๆ เมืองหลวงของแคว้นตงหลินน่าจะเป็นสถานที่แรกที่จะถูกถล่มจนย่อยยับ
หากเป็นแบบนี้ ผลที่ตามมาหลังจากนั้นจะยิ่งเลวร้ายยิ่งกว่า
เพราะว่าทหารและพลเรือนหลายพันคนจะตกเป็นเหยื่อของสงคราม ไม่ว่าอย่างไรนางจะไม่ปล่อยให้ผู้บริสุทธิ์เข้าไปพัวพันกับพายุนองเลือดที่เกิดจากนางเด็ดขาด
