ตอนที่ 249 ทำอะไรก็ถูกหมด / ตอนที่ 250 รังเกียจ
ตอนที่ 249 ทำอะไรก็ถูกหมด
ริมแม่น้ำคูเมือง จวินมั่วหรันอุ้มเฟิงอู๋โยวมายังท่าเรือเงียบสงบแห่งหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยนางลง
เขาเปิดผ้าปิดหน้าของนางออก สายตาเจือแววสงสัยจ้องมองใบหน้าสวยหมดจด งามจับใจ ดวงตาชุ่มช่ำใสวาว “เจ้า…มาหาข้าโดยเฉพาะกระนั้นหรือ”
“จวินมั่วหรัน ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่ง”
เรื่องอะไร”
“เจ้าชอบจี้มั่วจื่อหยวนกระนั้นหรือ” เฟิงอู๋โยวจ้องมองเขาด้วยสายตาแน่นิ่ง ใจเต้นระรัวไม่สงบ
จวินมั่วหรันอึ้งงัน “ข้าเคยชอบนางตั้งแต่เมื่อใด”
“ในเมื่อไม่ชอบ ไฉนต้องกอดนาง”
“ข้ากอดนางเมื่อใด”
สิ้นสุดเสียงพูด จวินมั่วหรันก็ตระหนักได้ว่าเฟิงอู๋โยวเข้าใจเขาผิดเต็มๆ มิน่าถึงปฏิเสธเขาและกีดกันไม่ให้เขาเข้าหาแบบนั้น ครั้นจึงรีบอธิบาย “วันนี้ที่ศาลาหย่อนใจกลางสวนจักรพรรดิ จี้มั่วจื่อหยวนถูกเข็มเงินโจมตี ข้าแค่ช่วยเอาออกให้นางก็เท่านั้น”
“หะ”
เฟิงอู๋โยวไม่นึกว่าสิ่งที่นางเห็นไม่ใช่สิ่งที่นางคิด
จวินมั่วหรันเอื้อมมือออกไปปลดเสื้อคลุมของนางออกพร้อมมองนางอย่างสนใจ “ในที่สุดก็คิดได้สักที”
“เจ้ารู้อยู่แล้วจริงๆ ด้วย!”
เฟิงอู๋โยวหันหลังกลับไป นางนึกเสียใจที่ใส่ชุดสตรีแปลกประหลาดแบบนี้
มือทั้งสองข้างของจวินมั่วหรันจับไหล่นางให้หันกลับมาสบตา “เฟิงอู๋โยว คืนนี้เจ้างดงามเหลือเกิน”
“เจ้าหยุดมองข้าได้หรือไม่”
ใบหน้าของนางเริ่มแดงเรื่อขึ้นมา เพราะจวินมั่วหรันเอาแต่มองคอเสื้อแหวกลึกของนาง
น่าอายเหลือเกิน!
ยิ่งใส่เสื้อผ้าแบบนี้มาหาเขายิ่งดูยั่วยวนเขา
จวินมั่วหรันมองนางอย่างไม่ละสายตา อยู่ๆ ก็เอื้อมมือออกไปอีกครั้ง
“ยะ…หยุดนะ!”
เฟิงอู๋โยวอยากร้อง นางคิดว่าขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป คืนนี้จะต้องเกิดเรื่องเกินเลยขึ้นแน่ๆ
“ต้องให้ข้าพูดอีกกี่รอบเจ้าถึงจะเชื่อ คนที่ข้าชอบคือเจ้า เป็นเจ้ามาโดยตลอด ก่อนที่จะเจอเจ้า ข้าไม่เคยสนใจสตรีคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว”
จวินมั่วหรันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่มือของเขาเหมือนจะไม่ยอมอยู่นิ่ง
“นี่มันบนท้องถนน! เจ้าสำรวมหน่อยได้หรือไม่”
เฟิงอู๋โยวหมดคำพูด สมาธิทั้งหมดพุ่งไปที่มือของเขา
จวินมั่วหรันพูดต่อพูดน้ำเสียงหงุดหงิด “คนดื้อ เจ้าทำร้ายความรู้สึกข้ามาทั้งวัน แค่นี้ก็ให้ข้าไม่ได้กระนั้นหรือ”
“เรื่องวันนี้ ข้าเป็นฝ่ายผิดจริงๆ”
เฟิงอู๋โยวบ่นเสียงเล็กเสียงน้อย พอคิดว่าตัวเองตีโพยตีพายโทษจวินมั่วหรัน อีกทั้งยังสาดอารมณ์ใส่เขาไปยกใหญ่ ในใจก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมา
“สตรีของข้า ทำอะไรก็ถูกทั้งนั้น ผิดที่ข้าเองที่ไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนตั้งแต่แรก จนทำเอาเจ้าอารมณ์เสียทั้งวัน”
คำพูดของจวินมั่วหรันเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก จริงๆ แล้วเขาไม่ต้องยอมรับผิดกับเฟิงอู๋โยวก็ได้ แต่เป็นเพราะตอนนี้เขาอยากเอาใจนางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในที่สุดเฟิงอู๋โยวก็โล่งใจขึ้นมา จากนั้นก็เป็นฝ่ายเอื้อมมือออกไปกอดเอวของเขาเอง “ข้ารับประกัน หลังจากนี้จะพยายามไม่หึงหวง”
“แล้วจะแต่งเข้าเรือนข้าเมื่อใด”
“ช่วงนี้ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้”
เฟิงอู๋โยวคิดในใจ เอาไว้นางศึกษายาที่บรรเทาความทรมานและเป็นพิษกับเรื่องกายนางให้ได้ก่อน ค่อยคิดเรื่องนี้
เพราะนางคิดว่าตัวเองอาจจะตายในคืนวันวิวาห์ก็เป็นได้
จวินมั่วหรันจนปัญญา เขายกมือขึ้นมาหยิกแก้มเฟิงอู๋โยวก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “ไฉนถึงไม่ยอมแต่งสักที”
“ข้ายังไม่พร้อมสวมใส่ชุดสตรีต่อหน้าทุกคน”
“แล้วที่เจ้าใส่อยู่ตอนนี้คือชุดอะไร”
“ช่างมันเถิด! เดิมที คืนนี้ข้าวางแผนจะคิดบัญชีครั้งใหญ่ แล้วจากไปท่องโลก…”
ยังพูดไม่ทันจบ สีหน้าของจวินมั่วหรันก็มืดมนลงอย่างเห็นได้ชัด
ครั้นตระหนักได้ว่าตัวเองปากเร็วเกินไป ดันเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปจนหมด เฟิงอู๋โยวก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แก้เขินและรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “จริงสิ เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อใดว่าข้าเป็นสตรี”
“ห้ามไปไหนทั้งนั้น ห้ามอยู่ห่างจากข้า!”
“รับทราบ”
เฟิงอู๋โยวพยักหน้าปานไก่จิกเม็ดข้าวก่อนผลักเขาออกไป “กลิ่นสุราหึ่ง ทำเอาเวียนหน้าไปหมด”
ตอนที่ 250 รังเกียจ
ดวงตาของจวินมั่วหรันหรี่ลง จากนั้นก็เลิกเสื้อขึ้นมาและดึงมือของเฟิงอู๋โยวเข้าไปสัมผัสบริเวณกล้ามหน้าท้องของตัวเอง
เขาพอจะเดาได้ว่าเฟิงอู๋โยวชอบเส้นเลือดบริเวณกล้ามหน้าท้องของเขาเป็นพิเศษ ผนวกกับฤทธิ์ของสุราที่กำลังซ่านอยู่ในร่างกาย เขาจึงกล้าแกล้งนางด้วยวิธีแบบนี้อย่างไม่อาย
“ข้าดื่มสุราเป็นหลายโอ่ง ตอนนี้รู้สึกเมาเป็นที่สุด หากข้าเผลอทำอะไรไม่ดีไปก็อย่าถือสาข้าเลย”
มุมปากของจวินมั่วหรันรั้งขึ้น น้ำเสียงแฝงความสนุก
“หลายโอ่ง?”
เฟิงอู๋โยวกะพริบตาปริบๆ ก่อนรีบพูดออกไปอย่างกังวล “ระบบขับถ่ายยังปกติอยู่หรือไม่ การดื่มสุราในปริมาณมากๆ ไม่ดีต่อตับและทำให้ปัสสาวะบ่อยเกินปกติ”
“…”
เขาแค่อยากหาโอกาสใกล้ชิดกับนาง แต่นางกลับถามเขาเรื่องระบบขับถ่าย!
เป็นคนที่อ่านสถานการณ์ไม่เป็นจริงๆ!
ความรู้สึกตายด้านไปหมดแล้ว!
หง่าง!
อีกฟากของริมแม่น้ำคูเมืองสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ เสียงระฆังดังก้องกังวาน ผิวน้ำกระเพื่อมเป็นระลอก ริ้วคลื่นสะท้อนกับแสงไฟระยิบระยับ ผู้คนพลุกพล่านลานตา
ดวงตาทรงกลีบดอกท้อน่าหลงใหลของเฟิงอู๋โยวถูกแสงไฟไหวๆ ส่องสะท้อนลงบนม่านตา ขับให้ดวงตาของนางดูชุ่มฉ่ำวาวประกายเป็นพิเศษ
“ได้ยินมาว่าสตรีผู้ชนะในการแสดงของสภาบุหงาจะมีโอกาสเลือกว่าผู้สามีด้วยตัวเอง” นางเอ่ยถามเสียงต่ำ โดยปล่อยให้กระแสอารมณ์ไหลไปกับท่วงทำนองเสียงฆ้องเสียงกลอง
“เป็นจริงดังที่เจ้าพูดมา”
“ถ้าเจ้าถูกคนๆ นั้นเลือกขึ้นมาจะทำเยี่ยงไร” เฟิงอู๋โยวหลุบตาต่ำ ในดวงตาผุดแววเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เมื่อหกปีที่แล้ว คนที่ถูกเลือกเป็นไป๋หลี่เหอเจ๋อมาตลอด”
“แล้วไป๋หลี่เหอเจ๋อแต่งเข้าเรือนจริงๆ หรือ”
“เขาฆ่าทิ้งหมดทุกคน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็เสียวสันหลังขึ้นมาทันที
แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่นางไม่เข้าใจสักที
เพราะในสายตาของนาง ความหล่อเหลาของจวินมั่วหรันก็พอๆ กับไป๋หลี่เหอเจ๋อ
แต่ไฉนสตรีเลอโฉมผู้ชนะกลับเลือกไป๋หลี่เหอเจ๋อมาตลอด
สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ ในอดีต อันที่จริงเคยมีหญิงสาวผู้ชนะเคยเลือกจวินมั่วหรันถึงสามคน
แต่จวินมั่วหรันไม่ชอบความยุ่งยากวุ่นวาย จึงส่งพวกนางไปที่เรือนจื่อหยางทั้งหมด
เมื่อเฟิงอู๋โยวตั้งสติกลับมาได้ก็บ่นพึมพำกับตัวเอง “สำหรับการแสดงของสภาบุหงาที่กำลังจะเกิดขึ้น ไฉนข้ารู้สึกว่าเจ้ามีโอกาสถูกเลือกมากกว่าไป๋หลี่เหอเจ๋อ”
นางทอดสายตาออกไปมองทิวทัศน์อีกฝั่งของแม่น้ำ ก่อนกระตุกแขนเสื้อของจวินมั่วหรัน “พาข้าไปดูหน่อย”
เดิมทีจวินมั่วหรันต้องการจะพานางกลับเรือนแพทย์พยากรณ์ เขาทนมองเฟิงอู๋โยวใส่ชุดวาบหวิวแบบนี้เดินไปเดินมาต่อหน้าผู้คนมากมายไม่ได้
แต่เมื่อเห็นดวงตาเป็นประกายของนางที่จ้องมองอีกฝั่งของแม่น้ำ เขาก็ไม่อยากขัดใจนาง ครั้นแล้วจึงหยิบชุดคลุมที่สีเข้มขึ้นมาคลุมไหล่ให้นางอีกครั้ง
ดวงตาสีดำลุ่มลึกของจวินมั่วหรันหลุบมองคอเสื้อลึกแหวกอกของเฟิงอู๋โยว ก่อนอุทานขึ้นอย่างใจหาย “ถ้าเทียบกับสตรีทั่วไป มันดูแบนเรียบจริงๆ”
เฟิงอู๋โยวหมดคำพูดบรรยาย นางรีบยกมือปิดหน้าอกตัวเองทันที “ในเมื่อรังเกียจขนาดนี้ แล้วเจ้ายังมองอยู่อีกไฉน!”
“โกรธอีกแล้ว?”
จวินมั่วหรันก้มหน้ามากระซิบข้างหูนางเสียงแผ่ว “ดังนั้นจงกลายมาเป็นของข้าเสียเถิด แล้วข้าจะพยายามทำการบ้านกับเจ้า เปลี่ยนความคิดตอนนี้ยังไม่สายนะ”
“หน้าไม่อาย…”
ปากของเฟิงอู๋โยวจะพูดออกไป สายตากลับหลุบต่ำมองหน้าอกตัวเองพร้อมกับคิดภายในใจคิดว่ารูปร่างของตัวเองไม่ได้เป็นอย่างที่จวินมั่วหรันพูดสักหน่อย
จวินมั่วหรันแค่พูดออกไปเล่นๆ แต่ไม่นึกว่านางจะเก็บเอาไปใส่ใจ
ทำเอาตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะปลอบนางเยี่ยงไรดี
หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง เขาก็พูดออกมาอย่างจริงใจ “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความเหมาะสม เท่าที่ข้ารู้จักเจ้ามา ไม่ว่ามองจากด้านไหน พวกเราก็เหมาะสมกันยิ่งนัก”
เฟิงอู๋โยวแค่นเสียงใจลำคออย่างเจ็บใจ
นางคิดขึ้นในใจ ถ้าไม่ชอบ วันหลังเจ้าอย่าได้มาลวนลามกันอีกเลย
ไม่เช่นนั้นได้เจอดีกันแน่!
จวินมั่วหรันไม่เคยปลอบหรือเอาใจใครมาก่อน สถานการณ์ในตอนนี้ทำเขากระวนกระวายใจเป็นที่สุด เพราะไม่รู้จะทำเยี่ยงไร จึงได้แต่หวังว่าการแสดงของสภาบุหงาจะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของนางได้
หลังจากใส่ผ้าคลุมหน้ากลับให้นางอีกครั้ง เขาก็อุ้มนางและพากระโดดข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำคูเมืองทันที
เขาก้มมองเฟิงอู๋โยวที่ดูหน้าซีดเล็กน้อยพลางถามเสียงขรึม “ยังเจ็บท้องอยู่หรือไม่”
เฟิงอู๋โยวส่ายหน้า นางแค่กลัวน้ำเท่านั้น อีกอย่าง นางใช้วิชาตัวเบาไม่เป็น ทำให้ตอนนี้นางรู้สึกไม่ปลอดภัย
แต่พอจวินมั่วหรันถามขึ้นมา อยู่ๆ นางก็ตั้งสติกลับมาได้ ก่อนถามออกไปอย่างสงสัย “เจ้าเป็นคนซื้อผ้าขี่ม้ากระนั้นหรือ”
ก่อนหน้านี้ จวินมั่วหรันลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
พอถูกทักขึ้นมาแบบนี้ เขาก็จำได้ขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาเขาหน้าแดงหูแดงขึ้นมาทันที
เมื่อเห็นเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็ยิ่งสนใจขึ้นอีก “รีบๆ บอกข้ามา คนที่เห็นหัวเราะหรือด่าเจ้าว่าเป็นพวกโรคจิตหรือไม่”
จวินมั่วหรันเลื่อนมือขึ้นมาปิดปากนางทันที “ขืนพูดมากไปกว่านี้ ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่าพวกโรคจิตตัวจริงเป็นเยี่ยงไร”
ครั้นคำพูดเช่นนี้ลั่นออกไป เฟิงอู๋โยวก็หุบปากทันทีและหดตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างเชื่อฟัง
ต่อมา จวินมั่วหรันได้อุ้มเฟิงอู๋โยวกลับเข้ามาท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่สอดแทรกไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจ
สีหน้าของทุกคนตอนนี้ราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน ทุกคนพากันขยี้ตา เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างจวินมั่วหรันจะอุ้มสตรีต่อหน้าผู้คนเช่นนี้
เฟิงอู๋โยวรู้ดื่มด่ำกลับความรู้สึกที่ตกเป็นที่สนใจของทุกคนเป็นยิ่งนัก ขณะที่กำลังจะยกมือขึ้นโบกให้ผู้คนที่มองมา จวินมั่วหรันก็ถลึงตาใส่นางทันที ทำเอานางต้องเก็บมือและแกล้งตายอยู่ในอ้อมกอดเขาต่อไป
จี้มั่วจื่อหยวนเบนศีรษะมามองสตรีในอ้อมกอดจวินมั่วหรัน จากนั้นก็สังเกตความใส่ใจของจวินมั่วหรันที่มีให้สตรีคนนั้น ทำเอานางในตอนนี้รู้สึกเศร้าใจขึ้นมารำไร
ก่อนหน้านี้ นางสามารถปลอบตัวเองได้ว่าจวินมั่วหรันเป็นพวกความรู้สึกตายด้าน ทำให้แสดงอารมณ์ออกมาไม่เป็น
แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ความอ่อนโยนทั้งหมดที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาก็เพื่อสตรีในอ้อมกอด จี้มั่วจื่อหยวนทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้ ครั้นแล้วจึงยกชายแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาอันขมขื่นที่ไหลออกมาจากหางตา
จวินมั่วหรันทำเป็นมองไม่เห็น เขาเดินกลับเขามานั่งที่นั่งของตัวเองด้านหน้าเวทีตรงกลาง
เขาจับเฟิงอู๋โยวขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนกำชับเสียงขรึม “นั่งอยู่ตรงนี้ดีๆ”
ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
แต่จิตใต้สำนึกที่คุ้นชินกับการปลอมตัวเป็นผู้ชายมาเป็นเวลานานกลับเริ่มทำงานขึ้นมา
ตัวเองเป็นชายชาตรีแบบนี้ ไฉนต้องยอมนั่งอยู่บนตักเขาด้วย
ไม่ได้!
หากต้องมีใครนั่งบนตักใครสักคน คนๆ นั้นต้องเป็นจวินมั่วหรันนั่งบนตักนางถึงจะถูก
