ตอนที่ 272 พูดออกมาหมดเปลือก / ตอนที่ 273 ถูกจวินมั่วหรันเห็น
ตอนที่ 272 พูดออกมาหมดเปลือก
เฟิงอู๋โยวพูดแทรกขัดจังหวะเขาทันที “ไป๋หลี่เหอเจ๋อ หากเรื่องในอดีตมีแต่สร้างความเจ็บช้ำทุกข์ทรมานให้เจ้า เช่นนั้นก็ไม่ต้องเล่าแล้ว”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ริมฝีปากซีดเผือดของเขาปริเอ่ย สีหน้าพลันกลับมาเป็นปกติ “เจ็ดวันเจ็ดคืนเต็ม ทั้งโดนด่าโดนเหยียบย่ำสารพัด ตอนที่อาเฉินพาข้าออกมาจากซ่องโจร ตัวข้ามีสภาพล่อนจ้อนไม่ต่างอะไรจากสัตว์ นอนแผ่อยู่ในเล้าหมูรอความตาย หลังจากนั้นเป็นต้นมา มีบ่อยครั้งที่ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้และรู้สึกขยะแขยงตัวเองเป็นที่สุด เจ้าพอจะเข้าใจความรู้สึกอันอัปยศนั้นหรือไม่”
ในที่สุด เฟิงอู๋โยวก็เข้าใจว่าเหตุใดไป๋หลี่เหอเจ๋อถึงมีโรคกลัวความสกปรกขั้นรุนแรง
เขาแค่ไม่สามารถลืมความเจ็บปวดในอดีตได้ก็เท่านั้น
“ขอโทษ”
เฟิงอู๋โยวนึกเสียใจ หากนางรู้อดีตอันน่าสลดใจของเขาตั้งแต่แรก ไม่ว่าอย่างไร นางจะไม่มีทางพูดถึงเรื่องที่ไปเปิดแผลสดชุ่มเลือดของเขา
ไป๋หลี่เหอเจ๋อหลุบตาต่ำ เอ่ยเสียงรียบ “เฟิงอู๋โยว เจ้าต้องยกโทษให้ข้า ข้าไม่รู้ว่าจะเข้าหาคนอื่นได้เยี่ยงไร อย่าโทษข้าที่รุนแรงกับเจ้า หากจะโทษก็จงโทษการที่เจ้าเลือกเขา ต่อให้คนที่เจ้าเลือกไม่ใช่ข้า แต่เป็นอาเฉิน ข้าก็สามารถข่มใจร่วมยินดีกับเจ้าได้ แต่น่าเสียดายที่เจ้าดันรักจวินมั่วหรันเข้าไปแล้ว”
“เป็นไปได้หรือไม่ว่าเรื่องระหว่างเจ้ากับจวินมั่วหรันเป็นแค่การเข้าใจผิด”
เฟิงอู๋โยวครุ่นคิดในใจ ตามข่าวลือ จวินมั่วหรันเป็นคนหัวรุนแรงชั่วร้าย ทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย
มีเพียงนางที่เข้าใจ จวินมั่วหรันไม่น่ากลัวเหมือนในข่าวลือ
จริงอยู่ที่เขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เจ้าคิดเจ้าแค้น แต่เขาไม่ค่อยทำร้ายผู้บริสุทธิ์
ไป๋หลี่เหอเจ๋อหลับตาลงและทุบโต๊ะ ลุกขึ้น “เฟิงอู๋โยว นี่เจ้ากำลังปกป้องเขาอยู่กระนั้นหรือ ใบหน้าผู้คนสามารถปลอมแปลงได้ แต่สามารถปลอมจี้แหวนหยกเก้าสวรรค์ได้หรือ”
จี้แหวนหยกเก้าสวรรค์?
จวินมั่วหรันเคยบอกว่าจี้แหวนหยกเก้าสวรรค์เป็นสมบัติประจำตระกูลจวินของเขาที่สืบทอดกันมา มีเพียงวงเดียวเท่านั้น
แต่ก่อนหน้านี้ ตอนที่สำรวจที่พำนักในแคว้นตงหลินกับฟู่เย่เฉิน นางเห็นหยุนเฟยไป๋มีจี้แหวนหยกแบบเดียวกัน
เฟิงอู๋โยวแอบบ่นในใจ บางทีไป๋หลี่เหอเจ๋ออาจจำคนผิดตั้งแต่แรก
เรื่องนี้ ต้องถามจวินมั่วหรันก่อน แล้วค่อยๆ พูดคุยกันดีๆ
“เฟิงอู๋โยว พวกเราคืนดีกันได้หรือไม่ หลังจากวันนี้เป็นต้นไปข้าสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเจ้า แต่เจ้าห้ามอยู่กับจวินมั่วหรันได้หรือไม่”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อก้าวยาวๆ มาด้านหน้า แล้วคว้าเฟิงอู๋โยวไปกอดแน่น
“ท่านราชครู ได้โปรดสำรวม”
เฟิงอู๋โยวสลัดจนหลุดออกจากพันธนาการของเขา ก้าวหลังไปหลายก้าวและพูดขึ้น “ข้าเข้าใจสถานการณ์ของเจ้า แต่ชาวบ้านที่หมู่บ้านหลิวเจียล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉู่สือซื่อเป็นผู้บริสุทธิ์และข้าก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน แม้เจ้าเพิ่งช่วยข้าไป แต่เจ้าก็เคยทำร้ายข้าอย่างไม่ยั้งมือ ซึ่งข้าไม่สามารถคืนดีกับคนที่เคยบีบบังคับข้าได้”
“ข้าแค่อาศัยน้ำพักน้ำแรงของชาวบ้านหมู่หลิวเจียเล่นงานจวินมั่วหรันเฉยๆ เมื่อบรรลุเป้าหมาย ก็ต้องหยุดเป็นธรรมดา ไม่มีทางฆ่าผู้บริสุทธิ์แน่นอน แล้วเรื่องฉู่สือซื่ออีก ข้ามอบยายืดอายุจิ่วหยางที่ข้ามีเพียงเม็ดเดียวให้นาง ตอนนี้นางยังมีชีวิตอยู่สุขสบายดี”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง เขากำลังลังเลว่าควรบอกความจริงกับนางดีหรือไม่
เขาแต่งเรื่องเพื่อหลอกตัวเองและตัวนางขึ้นเรื่องหนึ่ง แต่งไปแต่งมา แม้แต่ตัวเองก็ยังหลงคิดว่าเคยมีสัมพันธ์กับนาง
แต่ว่าถึงเวลานั้นจริงๆ เรื่องแต่งของเขากลับไม่อาจใช้ข่มขู่นางได้ ซ้ำยังผลักไสนางออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
“เฟิงอู๋โยว หากข้าบอกเจ้าว่าระหว่างเจ้ากับข้าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เจ้าจะเปลี่ยนใจหรือไม่”
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
ดวงตาทรงกลีบดอกท้อฉายแววตกใจ
“วันนั้นหลังจากพาเจ้ากลับไปที่เรือนจื่อหยาง ข้าไม่ได้ทำอะไรกับเจ้า แค่สั่งให้ฉู่จิ่วตรวจร่างกายให้เจ้าเท่านั้น”
ตอนที่ 273 ถูกจวินมั่วหรันเห็น
“เจ้ากำลังหลอกข้าอยู่หรือ”
เฟิงอู๋โยวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะนางในตอนนั้นอยู่ในสภาพหมดสติ ทำให้ไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
ไป๋หลี่เหอเจ๋อถามกลับ “หากข้าทำอะไรเจ้าจริงๆ เจ้าจะไม่รู้สึกตัวได้เยี่ยงไร”
เฟิงอู๋โยวบ่นอุบ “บางทีสิ่งนั้นของเจ้าอาจไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น ข้าก็เลยไม่รู้สึก…”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือ เจ้าเคยเห็นกับตาตัวเองแล้วไม่ใช่หรือ”
ได้ยินคำพูดเช่นนี้ของเฟิงอู๋โยว ใบหน้าของไป๋หลี่เหอเจ๋อก็แดงเรื่อ เขาจงใจเตือนความจำว่านางเคยช่วยเขาทายา
หารู้ไม่ว่าหลังจากได้ยินคำเตือนจากเขา เฟิงอู๋โยวกลับจำแต่เรื่องเลวร้ายที่เขาเคยทำกับนาง
เริ่มด้วยการจับนางในสภาพหมดสติไปทิ้งไว้ที่ถ้ำขอทาน ต่อมาก็ระดมยิงธนูใส่นางเจ็ดดอกติดต่อกัน จากนั้นก็เสียสติจนจับนางขังไว้ในห้องลับเรือนปั๋ว
คิดถึงตรงนี้ เฟิงอู๋โยวก็ผลักเขาออกจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ไปเสียเถิด! ข้าจะบอกเจ้าตามตรง กลยุทธ์ทุกข์กายใช้กับข้าไม่ได้ผล! กลยุทธ์บุรุษรูปงามก็ใช้ไม่ได้ผลเช่นกัน! เจ้าล้มเลิกความคิดนี้ไปเร็วๆ ได้หรือไม่ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา ไฉนต้องจมปักอยู่กับดอกไม้อย่างข้าเพียงดอกเดียว”
หลังจากไป๋หลี่เหอเจ๋อได้พรั่งพรูคำพูดทั้งหมดที่อยากพูดออกไปก็พลันรู้สึกโล่งใจสบายกาย
เขาสัมผัสได้ว่าความเกลียดชังที่เฟิงอู๋โยวมีต่อเขาสลายหายไป
ถึงแม้ท่าทางของนางยังคงดุดัน แต่โดยเนื้อแท้ของนางเป็นสตรีอ่อนโยนดุจหยดน้ำ ดุนิดดุหน่อย เขาไม่สนใจ
“เฟิงอู๋โยว ร่างกายข้าบาดเจ็บสาหัส ทนแรงผลักไม่ไหว”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อเหลือบมองเฟิงอู๋โยวในท่าทางดุดันขึงขัง ทันในนั้นก็หลับตาลงสองข้างและล้มใส่เฟิงอู๋โยวในสภาพตัวแข็งทื่อ
เฟิงอู๋โยวกัดฟันด้วยความโมโห นางจำใจต้องลากไป๋หลี่เหอเจ๋อที่ล้มลงซบไหล่ของนางไปที่ประตู แต่นึกไม่ถึงว่าจะเจอกับจวินมั่วหรันที่ตามมาอย่างร้อนรนใจและเจอเข้าอย่างประจวบเหมาะ
ทันใดนั้น เฟิงอู๋โยวรู้สึกร้อนตัวและรีบพูดขึ้น “คือว่า…เจ้าอย่าเข้าใจผิด! ข้าไม่ได้ทำตัวเป็นดอกซิ่งแดงข้ามกำแพง[1]”
ภายในดวงตาสีดำเหลือบทองอันลุ่มลึกของจวินมั่วหรันเจือแววฉงน เขาก้าวยาวๆ มาด้านหน้า มือข้างหนึ่งกระชากไป๋หลี่เหอเจ๋อที่ซบไหล่เฟิงอู๋โยวในสภาพอิดโรยไม่ได้สติและทำท่าจะโยนออกไปนอกประตู
เฟิงอู๋โยวกลัวว่าไป๋หลี่เหอเจ๋อจะถูกจวินมั่วหรันเหวี้ยงกระแทกจนตาย จึงรีบวิ่งเข้าไปกอดเอวจวินมั่วหรัน แล้วเกลี้ยกล่อมเขาเสียงนุ่ม “มั่วหรัน เจ้าหยุดทำตัวหุนหันพลันแล่นได้หรือไม่”
“เจ้าเรียกข้าว่าอะไร”
มุมปากของจวินมั่วหรันผุดยิ้ม ครั้นจึงจับไป๋หลี่เหอเจ๋อยัดใส่อ้อมกอดกู่หนานเฟิงที่กำลังยืนผิวปากอยู่ตรงประตูอย่างสบายอารมณ์ จากนั้นบังเกิดเสียง ‘ปึ้ง’ บานประตูพลันปิดสนิท
เฟิงอู๋โยวเห็นแววตาที่ลึกล้ำลงเรื่อยๆ ของเขาก็กลืนน้ำลายอย่างประหวั่น
“เฟิงอู๋โยว เจ้าเรียกข้าว่าอะไร”
“ก็แคชื่อเรียกเองไม่ใช่หรือ ไฉนต้องจริงจังเช่นนี้” ใบหน้าเล็กๆ แดงเรื่อ เฟิงอู๋โยวเรียกชื่อของจวินมั่วหรันไม่ออกอยู่สักพัก
“พูดมา ทำเรื่องลับหลังอะไรไปถึงได้ทำท่ารู้สึกผิดตอนเจอข้าแบบนี้!” จวินมั่วหรันกวาดมองภายในห้องที่ระเกะระกะ คล้ายมีบางอย่างผิดปกติตรงไหนสักแห่ง
“ไม่มีอะไร”
เฟิงอู๋โยวมุดศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดจวินมั่วหรัน เดิมทีคิดจะเล่าความการกระทำเกินเหตุของเป่ยถางหลงถิงให้เขาฟัง ไม่รู้จักแยกแยะผิดถูกจนเกือบเฆี่ยนตีทำโทษนาง
แต่คำพูดมาถึงปากกลับพูดไม่ออก
ประการแรก นางไม่อยากให้จวินมั่วหรันกังวลเรื่องนาง
อีกอย่าง เมื่อพูดถึงเป่ยถางหลงถิง ภายในใจนางก็รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก จึงไม่อาจเล่าถึงการกระทำทันทารุณทั้งหมดของเขาได้อย่างสมบูรณ์
แม้จวินมั่วหรันยังสงสัยกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของไป๋หลี่เหอเจ๋อ แต่เขาสัมผัสได้ว่าเฟิงอู๋โยวเหมือนถูกทำร้ายจิตใจมาไม่น้อย
ด้วยเห็นนี้ เขาจึงวางความสงสัยที่อัดแน่นอยู่เต็มอกลง แล้วกอดเอวนางด้วยแขนทั้งสองข้างและถามขึ้นเสียงต่ำ “เป็นอะไรไป”
ก๊อกๆๆ
เฟิงอู๋โยวยังไม่ทันได้ตอบ กู่หนานเฟิงก็เคาะประตูขึ้นอีกครั้ง “อาหรัน นากจากเฟิงอู๋โยว ทุกคนในเรือนแพทน์ล้วนถูกรมยาสลบหมด แม้แต่ทู่ทู่ก็ยังสลบเป็นตายอยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับไป๋หลี่เหอเจ๋อหรือไม่”
ได้ยินเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็รีบอธิบายขึ้นทันที “ไม่เกี่ยวข้องกับเขา กลางดึกที่ผ่านมาเป่ยถางหลงถิงระดมทหารมาเอาความกับข้า หากไม่ได้ไป๋หลี่เหอเจ๋อมาช่วยไว้ทัน ข้าคงถูกเฆี่ยนตีจนลุกไม่ขึ้น”
[1]ดอกซิ่งแดงข้ามกำแพง หมายถึง หญิงที่มีสามีแล้วแต่ไปคบชู้ หรือ ยังคอยโปรยเสน่ห์แก่ชายอื่น
