ตอนที่ 293 นางชอบเขามาก
เมื่อจวินมั่วหรันมาถึงเรือนแพทย์พยากรณ์ เฟิงอู๋โยวยังคงขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ว่าใครเรียกก็ไม่สน
จวินมั่วหรันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปีนหน้าต่างเข้ามา
นางใช้ผ้าห่มคลุมโปง ร่างผอมเล็กใต้ผ้าห่มสั่นเทา แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา
จวินมั่วหรันเดินอย่างเบามือเบาเท้ามาข้างเตียง นั่งลงบนขอบเตียงอย่างเงียบๆ ยืนมือออกไปนิดๆ แต่กลับไม่กล้าแตะตัวนาง
“เฟิงอู๋โยว เจ้า…สบายดีหรือไม่”
“ออกไป”
นางไม่อยากให้จวินมั่วหรันเห็นสภาพตอนร้องไห้เสียใจ ด้วยความที่กลัวว่าเขาจะกระชากผ้าห่มออก มือทั้งสองข้างจึงกำมุมของผ้าห่มแน่น ห่มคลุมไว้อย่างมิดชิด
จวินมั่วหรันเห็นรอยถลอกจากการรัดที่ข้อมือของนางก็พลันปวดใจขึ้นมา
เขาค่อยๆ ยื่นมือออกไป วางปลายนิ้วบนข้อมือของนางแล้วกระซิบเสียงแผ่ว “เจ็บหรือไม่”
“เจ้ายังมาที่นี่อีกเพื่ออะไร””
“อู๋โยว ข้ามาเพื่อยอมรับผิดจากใจจริง”
ใต้ผ้าห่ม เฟิงอู๋โยวร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
นางไม่ชอบตัวเองที่กลายเป็นคนขี้แยแบบนี้ แต่เมื่อนางคิดถึงการที่ต้องจำใจจากลาจวินมั่วหรัน นางก็รู้สึกทรมานจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
“หยุดร้องได้แล้ว”
จวินมั่วหรันทำตัวไม่ถูกจนเกือบจะคุกเข่าก้มหน้าให้เฟิงอู๋โยว ขอร้องให้นางร่าเริงขึ้น
“ตอนที่เจ้าบอกว่ารู้สึกกลัวจากใจจริง ข้าไม่ควรเพิกเฉยต่อความกลัวของเจ้า ไม่ควรบังคับข่มเหงตอนที่เจ้ายอมผ่อนปรน ไม่ควรทำให้เจ้าลำบากใจ ไม่ควรบังคับให้เจ้าทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ พอพูดขึ้นมา ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าความผิดที่ข้ากระทำไปทั้งหมดมันมากมายเกินกว่าจะบรรยายได้”
“จวินมั่วหรัน พวกเราจบกันแล้ว” เฟิงอู๋โยวพูดเน้นย้ำทุกคำ แม้เป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่เมื่อพูดจบก็ร้องไห้ไม่หยุด
จวินมั่วหรันรู้ดีว่านางเศร้าใจ แต่เขาไม่กล้ากระชากผ้าห่มออก จึงได้แต่เข้าไปกอดนางไว้แน่นจากด้านหลังผ้าห่ม “เจ้าก็ไม่อยากจากข้าไปใช่หรือไม่”
“ปล่อย”
“อย่ากลัวเลย ข้าผู้นี้จะกอดแค่เจ้าเท่านั้น”
จวินมั่วหรันพูดกับกับนาง จากนั้นก็มุดศีรษะไปใต้ผ้าห่มและเอ่ยขึ้นเสียงทุ้ม “เจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถทนกับนิสัยแย่ๆ ของข้าได้ ไม่เคยทอดทิ้งข้ามาตลอดและยอมรับทุกอย่างที่เป็นข้า”
“เจ้าจงอย่าปิดทองบนหน้าตัวเอง[1] ตอนนี้เราพวกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย”
“อู๋โยว ข้าจะบอกความลับแก่เจ้าอย่างหนึ่ง ขอเจ้าจงอย่ารังเกียจข้า”
“ความลับอะไร” เฟิงอู๋โยวต้านทานความอยากรู้อยากเห็นอันแรงกล้าไว้ไม่ได้ จึงโพล่งถามออกไป
“ข้าผู้นี้ไม่เพียงแต่ป่วยด้วยอาการทางจิตเท่านั้น แต่ยังมีโรคร้ายซ่อนอยู่ในร่าง ย้อนกลับไปในตอนนั้น ตอนที่กองทัพหนานเชียงวางยาพิษลงในแม่น้ำหวาย แม้ว่าข้าจะรอดชีวิตมาได้ แต่ร่างกายก็ได้รับความเสียหายเป็นอย่างมาก”
เฟิงอู๋โยวหันกลับมาถามด้อย่างเป็นห่วง “ร้ายแรงหรือไม่”
ทั้งคู่คลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน มองไม่เห็นกันและกัน แต่พวกเขาก็เรียนรู้ที่จะสัมผัสกันด้วยหัวใจ
“ไม่ร้ายแรง แต่แค่มีลูกไม่ได้” จวินมั่วหรันโกหกอย่างไม่ตั้งใจ แม้ว่าเขาจะมีโรคร้ายซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เขาพูด
เห็นได้ชัดว่าเฟิงอู๋โยวไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด “เจ้าไม่ได้โกหกข้าอยู่ใช่หรือไม่”
“โกหกเจ้าให้ได้อะไร ใครอยากล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้” จวินมั่วหรันพูดอย่างจริงใจ
“พอพูดแบบนี้ พวกเราก็ถือว่าดวงสมพงษ์กัน ร่างกายของข้าตั้งครรภ์ยากมาก ต่อให้สามารถตั้งครรภ์ได้ก็รักษาไว้ไม่ได้อยู่ดี” เฟิงอู๋โยวที่ตั้งสติกลับมาได้พูดอย่างตรงไปตรงมา
“เพราะเหตุนี้เจ้าจึงปฏิเสธข้ากระนั้นหรือ”
เสียงของจวินมั่วหรันนุ่มนวลมาก เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าเฟิงอู๋โยวไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่นางชอบเขามากจริงๆ
มีแต่ต้องชอบเขามากๆ เท่านั้น นางถึงคิดแทนในมุมของเขาอย่างใส่ใจ เหตุให้นางตัดสินเลิกราเพราะกังวลว่าตระกูลจวินจะสิ้นสุดทายาท
“จวินมั่วหรัน ข้าเสียใจ”
“อืม ในอนาคต จงอย่าทอดทิ้งข้าเพียงเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง” จวินมั่วหรันยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของนางเบาๆ
“ไฉนเจ้าถึงไม่บอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้ มันทำให้ข้าเสียใจไปอย่างเสียเปล่า”
“เป็นความผิดของข้าเอง”
อารมณ์ของเฟิงอู๋โยวพลันสดใสขึ้นทันที “จริงๆ ก็ไม่เชิง อย่างน้อยเสียใจไปอย่างเสียเปล่าก็ดีว่าแอบชอบอย่างลมๆ แล้งๆ”
“อย่าเก็บเอาคำพูดตอนข้าโมโหมาใส่ใจเลย”
“จวินมั่วหรัน หากเจ้าอดกลั้นเอาไว้ แล้วมันทรมาน ข้า…ข้าก็พร้อมจะยินยอม”
เฟิงอู๋โยวคิดในใจว่า ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวล
“หะ”
จวินมั่วหรันเลิกผ้าห่มออกและมองดวงตาแดงก่ำแลดูน่าสงสารของเฟิงอู๋โยวอย่างไม่เชื่อสายตา
เฟิงอู๋โยวหน้าแดง นางพูดซ้ำอีกครั้ง “ข้ายินยอม”
“ไม่กลัวแล้วหรือ”
จวินมั่วหรันตกใจมาก เขานึกไม่ถึงว่าเฟิงอู๋โยวจะตอบตกลงกับเขาอย่างง่ายดายขนาดนี้
“สิ่งเล็กน้อยย่อมพิชิตได้[2]”
เฟิงอู๋โยวมองดูร่องรอยแผลถูกรัดบนข้อมือของตัวเอง แม้ว่าจะไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำอันรุนแรงมากเกินไปของจวินมั่วหรัน แต่นางเป็นคนไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย ดังนั้นจึงไม่เก็บรายละเอียดหยุมหยิมมาคิด
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงเป็นฝ่ายเริ่มกอดคอของเขา “จวินมั่วหรัน อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ”
“ข้าผู้นี้ขอสาบานต่อหน้าฟ้าดินว่าตลอดในชีวิตนี้ ชาตินี้และตลอดไปชั่วนิรันดร์ ข้าจะรักเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ทะนุถนอมเจ้าแต่เพียงผู้เดียว โอบกอดแต่เพียงผู้เดียว และจะไม่มีวันทรยศเจ้าไปตลอดการ” จวินมั่วหรันพูดออกมาได้อย่างคล่องปาก
ริมฝีปากของเขาประทับลงบนรอยรัดที่ข้อมือของนาง แม้เขาไม่ได้ระบายความรู้สึกผิดในใจออกมา แต่ความรู้สึกผิดทั้งหมดได้สะท้อนออกมาจากดวงตาของเขาจนหมดแล้ว
ด้านนอกห้อง จุยเฟิงกับเถี่ยโส่วกำลังตั้งใจแอบฟังอยู่ที่มุมกำแพง
ด้านในห้อง การเคลื่อนไหวพลันดำเนินขึ้นภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น
[1]ปิดทองบนหน้าตัวเอง หมายถึงพูดเอาดีเข้าใส่ตัว
[2]สิ่งเล็กน้อยย่อมพิชิตได้ หมายถึงการกระทำเพียงเล็กน้อยหรือความพยายามทีละนิดติดต่อกันย่อมสามารถทำให้บรรลุเป้าหมายการใหญ่ได้
