ตอนที่ 351 เอาใหม่อีกครั้ง
“ไฉนต้องดุขนาดนี้ ข้าไม่คุ้นชินกับการใช้กระโถน น้ำปัสสาวะข้างในคงจะของคนในคุกสวรรค์คนอื่นทิ้งไว้ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผล ถ้าหากเจ้าคับแค้นยากจะระบาย ลองไปไล่ถามห้องขังที่อยู่ติดกันดูก็ได้ จะต้องมีคนมีคนยอมรับและรับปัสสาวะของตนกลับไปแน่นอน!”
เฟิงอู๋โยวยิ้มร่า เดิมทีนางไม่อยากฉีกหน้าหยุนเฟยไป๋
แต่หยุนเฟยไป๋ลงไปแช่น้ำอยู่นานและยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เหมือนเดิม
นางครุ่นคิด แช่อยู่ในโอสถขับเหงื่อก็เหมือนลงทุนมากแต่ผลตอบแทนไม่คุ้มค่า แน่นอนว่าไม่มีทางเห็นผลเร็วเท่ากับการกิน
เนื่องจากเข้าตาจน นางทำได้แค่เพียงยอมเสี่ยง หวังว่าหยุนเฟยไป๋จะกินน้ำเย็นที่อยู่ในอ่างอาบน้ำลงไปอึกใหญ่
เป็นไปตามคาด!
หยุนเฟยไป๋แช่ตัวลงไปในอ่างอาบน้ำจริงๆ และดื่มน้ำเย็นไปอึกใหญ่
เฟิงอู๋โยวเห็นเช่นนั้น จึงยิ้มร่าอย่างชอบใจ
นางสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ เค้นเรี่ยวแรงทั้งหมดกดศีรษะของเขาลงไปในอ่างอาบน้ำจนมิด “องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉิน ให้ข้าสอนเจ้าดำน้ำเป็นเยี่ยงไร”
“เฟิงอู๋โยว เจ้ารนหาที่ตาย?”
เดิมทีหยุนเฟยไป๋จะลากนางลงมาในอ่างอาบน้ำด้วยกัน แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าแขนขาไร้เรี่ยวแรง นอกจากปากที่ยังสามารถขมุบขมิบได้ ร่างกายที่เหลือกลับอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก
“มา เรียนน้ำดำได้แล้ว! ท่าลูกหมาตกน้ำแกว่งแขนทั้งสองข้าง ตีน้ำกระเซ็นเบาๆ!”
“หนึ่งสองสามสี่ สองสองสามสี่!”
“สามสองสามสี่ เอาใหม่อีกครั้ง!”
เฟิงอู๋โยวเล่นอย่างสนุกสนาน กระชากผมเขาอย่างรุนแรง “เจ้าคนหน้าไม่อาย! ยังมีหน้าสวมรอยเป็นบุรุษของข้า! เจ้ารู้หรือไม่ บุรุษของข้าหุ่นดีแค่ไหน ตัวใหญ่กว่าเจ้าเท่าตัว!”
“หุบปาก!”
หยุนเฟยไป๋รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เป็นเพราะไม่สามารถปลดปล่อยพลังภายออกมาได้ เขาจะจับนางสับให้แหลกเป็นหมื่นๆ ชิ้นแน่นอน
“ไม่!”
เฟิงอู๋โยวนึกสนุกขึ้นอีก นางรัดมือทั้งสองข้างของหยุนเฟยไป๋ไว้อย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ใช้เศษผ้าอุดหูของตนเองเอาไว้ หยิบกระดิ่งขึ้นมาและเขย่ากระดิ่งที่ข้างหูของหยุนเฟยไป๋อย่างบ้าคลั่ง
หยุนเฟยไป๋รู้สึกเหมือนแก้วหูจะแตก ทั่วทั้งร่างราวกับกำลังจะระเบิดออก ร่างกายของเขาแดงก่ำไปทั่วทั้งตัว ฟองขาวฟูมปาก
อาการของเขาในตอนนี้ เกิดจากฤทธิ์ของโอสถขับเหงื่อ อ่อนเพลียไปทั่วทั้งตัว
อีกทั้งผงคันทำให้คันไปทั่วทั้งตัวแต่กลับเกาไม่ได้ ทรมานเป็นที่สุด!
นอกจากนี้ โอสถลมบูรพาไร้ฤทธิ์ก็กำลังค่อยๆ ออกฤทธิ์ เขาคิดว่าร่างกายของตัวเองกำลังจะเสื่อมสมรรถภาพ เรื่องน่าเศร้าที่สุดคือการใช้ชีวิตอย่างขาดอิสระ
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ เฟิงอู๋โยวยังคงสั่นกระดิ่งอยู่ที่ข้างหูของเขาอย่างบ้าคลั่ง
เสียงดังที่แม้แต่คนหูหนวกยังได้ยิน สูงแหลมราวกับเสียงคำรามของสัตว์ป่า ทำให้หูทั้งสองข้างของเขาอื้อไปครู่หนึ่ง ตาขาวทั้งสองข้างเหลือกขึ้นด้านบน ทำเอาเกือบหมดสติไป
“ตอนนี้รู้ถึงความเก่งกาจของข้าแล้วใช่หรือไม่?”
เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้ว จากนั้นก็ชักมีดสั้นที่ซุกอยู่ในรองเท้าออกมา “บอกความลับเจ้าไว้อย่างหนึ่ง! ข้าเคยเฉือนจุดสำคัญของบุรษมาแล้วหลายคน เจ้าอยากจะลองดูหรือไม่”
“เฟิง เฟิงอู๋โยว ถ้าหากเจ้ากล้าแตะต้องข้า เจ้าจะไม่มีวันมีชีวิตที่สงบสุขตลอดไป”
หยุนเฟยไป๋พูดอย่างอ่อนเพลีย ร่างกายของเขาสั่นเทาเล็กน้อย เขาพยายามหลบหลีกปลายมีดที่อยู่ในมือของเฟิงอู๋โยว
“ถึงอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี ไม่สู้ลากองค์รัชาทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินผู้สูงส่งเกินเทียบลงหลุมไปด้วย! คุ้มค่าแล้ว”
ทันทีที่เฟิงอู๋โยวขยับข้อมือ ปลายมีดภายในมือก็เคลื่อนไปที่ลำคอของเขา
เดิมทีนางคิดว่าถ้าไม่ทำก็ไม่ทำ ถ้าได้ทำก็จะทำจนถึงที่สุด อยากจะจับเขาตอนเสียเดี๋ยวนี้ แต่นางไม่อยากแตะต้องร่างกายของเขา
ไม่สู้ปาดหลอดลมของเขาก็จบเรื่อง!
“เฟิงอู๋โยว ถ้าเจ้าปล่อยข้า ข้าจะไว้ชีวิตเฟิงอี้!” หยุนเฟยไป๋หวาดกลัว ริมฝีปากสั่นอย่างรุนแรง น้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ หากข้าปล่อยเจ้า ไม่เพียงแต่พี่ของข้าจะไม่มีชีวิตรอด ชีวิตของข้าก็จะไม่รอดเช่นกัน ใช่หรือไม่?”
เฟิงอู๋โยวใช้มีดคมในมือแนบลงบนใบหน้าของหยุนเฟยไป๋หลายครั้งและพูดขึ้นอย่างคลุ้มคลั่ง “ลืมบอกเจ้าไป ข้าก็ปลอมตัวเป็นเช่นกัน สมมติว่าเจ้าตายอย่างกะทันหันอยู่ในคุกสวรรค์ ข้าสามารถแอบอ้างสถานะของเจ้า ปลอมตัวเป็นองค์รัชทายาทแห่งแค้วนหยุนฉินสักครั้ง หลับนอนกับสตรีอยู่เลอโฉมที่ตำหนักหลังของเจ้า ตัดสินทายาทสืบสกุลของเจ้า!”
“หรือว่าเจ้าไม่ได้เป็นห่วงเซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลิน”
“เจ้าทำอะไรกับเขา”
แววเกลียดชังที่ฉายขึ้นในดวงตาทรงดอกท้อของเฟิงอู๋โยวเข้มขึ้น ถ้าจวินมั่วหรันเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้นางจะจับหยุนเฟยไป๋สับให้แหลกเป็นหมื่นๆ ชิ้นก็ไม่อาจระบายความเคียดแค้นภายในใจได้
“เขาถูกคนของข้าทำให้สติปัญญาฟั่นเฟือน กลายเป็นเหมือนเด็กน้อย ถูกชูชูกล่อมจนหัวหมุน บางทีเขาอาจกำลังร่วมรักกับชูชูอยู่ก็เป็นได้ หรืออาจจะถูกองครักษ์เงาของข้าฆ่าไปแล้ว ถ้าเจ้าอยากช่วยชีวิตเขา ก็ควรจะปล่อยข้าไปแต่โดยดี หากไม่มีคำสั่งข้า ชั่วชีวิตนี้ของเจ้าอย่าหวัวจะได้เจอเขาอีก”
เป็นเหมือนกับเด็กน้อย?
เฟิงอู๋โยวครุ่นคิด บางทีอาจจะเป็นอีกบุคลิกหนึ่งของจวินมั่วหรันที่ถูกล่อลวงให้ปรากฏออกมาก็ได้
ตอนนี้นางไม่ได้ลังเลว่าจวินมั่วหรันกับชูชูจะทำอะไรกัน นางแค่เป็นห่วงว่าจวินมั่วหรันปลอดภัยหรือไม่
เท่าที่นางรู้ ทุกครั้งที่บุคลิกที่สองของจวินมั่วหรันปรากฏตัวขึ้นมา ก็จะกินเวลาไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น
ขอแค่รอดพ้นจากช่วงเวลาวิกฤต หลังจากที่เขากลับคืนสู่สภาพปกติ ก็จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเขาได้แม้แต่น้อย
หยุนเฟยไป๋กลัวเป็นอย่างยิ่งว่า จวินมั่วหรันจะไม่สำคัญมากสำหรับนาง จึงเสริมขึ้นอีกหนึ่งประโยค “ถ้าหากเจ้าฆ่าข้าแล้ว การวางแผนก่อกบฏอย่างลับๆ ของท่านพ่อของเจ้าจะต้องพ่ายแพ้ยับเยินแน่นอน ถึงเวลานั้น พวกเจ้าตระกูลเฟิงก็จะถูกประหารเก้าชั่วโคตร!”
วางแผนก่อกบฏอย่างลับๆ?!
ดวงตากลมสวยของเฟิงอู๋โยวเบิกกว้าง นางรู้แค่ว่าเฟิ่งจือหลินเป็นขุนนางใหญ่ที่มีความทะเยอะทะยานสูง แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิ่งจือหลินจะมีความคิดที่จะก่อกบฏ
ทันใดนั้น นางก็นึกถึงเรื่องไม่กี่วันก่อนขึ้นมาได้ ตอนที่เฟิงอี้บอกว่าตัวเองว่าเป็นบุตรของภรรยาเอกด้วยสีหน้าจำใจ
ดูเหมือนว่า เฟิงอี้จะต้องรู้เรื่องที่เฟิ่งจือหลินลอบติดต่อกับหยุนเฟยไป๋เพื่อวางแผนก่อกบฏเป็นแน่ ดังนั้นจึงมีความคิดขโมยตราพยัคฆ์ของแคว้นหยุนฉิน
การกระทำทั้งหมดของเขา ไม่เพียงเพื่อช่วยเหลือราษฎรแห่งแคว้นเป่ยหลี แต่ก็เพื่อช่วยเหลือเฟิ่งจือหลินด้วยกระมัง
สมมติว่าเขาไม่มีความรักความห่วงใยต่อเฟิ่งจือหลิน ก็คงจะนำเรื่องแผนการก่อกบฏของเฟิ่งจือหลินไปรายงานต่อเป่ยถางหลงถิงแล้ว
เป็นเพราะคำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก เฟิงอี้ถึงยอมให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย และนำพาตนเองเข้าสู่สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หลังจากเงียบลงไปครู่หนึ่ง เฟิงอู๋โยวก็เค้นถามหยุนเฟยไป๋ “เจ้ารับปากจะให้เฟิ่งจือหลินยืมกำลังทหารใช่หรือไม่”
หยุนเฟยไป๋พยักหน้าเล็กน้อย ตอบคำถามอย่างไร้เรี่ยวแรง “ถูกต้อง เฟิงอู๋โยว ขอเพียงเจ้ายอมร่วมมือแต่โดยดี ทันทีที่เฟิ่งจือหลินยึดราชบัลลังก์สำเร็จ เจ้าจะได้รับเกียรติให้ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นองค์ชายเป่ยหลีทันที”
