ตอนที่ 386 ปากอันร้ายกาจ / ตอนที่ 387 กำหนดฤกษ์อภิเษกสมรส
ตอนที่ 386 ปากอันร้ายกาจ
“แน่นอน ข้าจะหาแม่ทัพเฟิงเพื่อบอกความในใจของข้า”
มู่ลั่วเหยียนเขย่งปลายเท้าจ้องมองที่ประตูที่ปิดสนิทด้วยดวงตาสีเข้มของเขา และลองตะโกน “แม่ทัพเฟิง ข้ามาขอเจ้าอภิเษกสมรส”
เป่ยถางหลงถิงตอบกลับทันที “ไม่ได้ คุณสมบัติเจ้าด้อยกว่าจวินมั่วหรันเสียอีก ข้าไม่อนุญาต”
เขาคิดในใจ ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องหาผู้ชายที่เหมาะสมให้เฟิงอู๋โยวให้ได้ ผู้หญิงบอบบางอย่างมู่ลั่วเหยียนจะปกป้องเฟิงอู๋โยวได้อย่างไร
กู่หนานเฟิงพูดเสริมขึ้นมาว่า “เจ้าหนู ตัดใจเสียตั้งแต่เนิ่นๆ เถอะ คิดจะแย่งชิงคนกับเซ่อเจิ้งหวาง เจ้าไม่กลัวเขาแก้แค้นรึ?”
มู่ลั่วเหยียนกัดริมฝีปากและพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “บางทีแม่ทัพเฟิงอาจชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนสายน้ำก็ได้?”
“เหลวไหล ข้ารู้จักนิสัยเฟิงอู๋โยวดี เมื่อนางเห็นผู้ชายที่หล่อเหลา นางแทบรอไม่ไหวที่จะโผเข้าหาเขา” กู่หนานเฟิงพูดแบบตรงไปตรงมาพร้อมสะบัดมือ
เป่ยถางหลงถิงมองเขาอย่างมีเลศนัยและพูดด้วยความมั่นใจ “บุตรีข้านิวนิว อ่อนโยนสง่างาม ไม่เป็นสองรองใครในใต้หล้า”
“ท่านพูดได้ถูกต้อง”
มู่ลั่วเหยียนพยักหน้าเบาๆ เห็นด้วยกับสิ่งที่เป่ยถางหลงถิงพูด
นางกำลังคิดฉวยโอกาสที่กู่หนานเฟิงเผลอแอบเข้าไปในห้องของเฟิงอู๋โยว แต่คิดไม่ถึงกู่หนานเฟิงได้ขวางทางนางอีกครั้ง
“เจ้าหนู แม่ทัพเฟิงของเจ้ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเซ่อเจิ้งหวาง ตอนนี้ยังไม่มีเวลาพบเจ้า ถ้าไงเจ้าไปนั่งรอที่ห้องข้าก่อนไหม?”
“เจ้าคนบ้ากาม ข้าไม่ไปห้องเจ้าหรอก”
มู่ลั่วเหยียนเข้าใจผิดนึกว่ากู่หนานเฟิงกำลังลวนลามเธอและรู้สึกเสียใจ
เมื่อนางเห็นมือเขากำหนังสติ๊กที่เขาเพิ่งใช้ยิงนางไว้แน่น นางจึงโกรธจนตัวสั่น
ในตอนแรกนางตั้งใจจะอดทนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ต้องโทษที่กู่หนานเฟินที่ยืนหขวางหน้านาง
ต่อมานางนั่งลงเก็บกระสุนที่ตกลงบนพื้นแล้วขว้างไปที่หน้าของกู่หนานเฟิงโดยไม่ลังเล
หลังจากขว้างเสร็จ นางก็วิ่งหนีโดยทิ้งกล่องอาหารไว้ด้วยความกลัว
หน้ากู่หนานเฟิงถูกกระแทกอย่างแรงจนนูนขึ้นสองก้อน เขาจ้องไปที่มู่ลั่วเหยียนที่กำลังวิ่งหนีด้วยความโกรธ
ท่าทางนางเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ร้องไปด้วย วิ่งหนีไปด้วยซึ่งดูเหมือนจะวิ่งได้เร็วกว่ากระต่าย
“ไม่ต้องร้องแล้ว ข้าเป็นคนใจกว้างไม่ถือสาเจ้าก็ได้”
กู่หนานเฟิงตรองดูแล้ว พักนี้เมืองหลวงตงหลินไม่ค่อยสงบสุข เกิดคดีคนหายหลายคดี ดังนั้นเขาจึงไม่อยากแกล้งมู่ลั่วเหยียน
เขาก้าวเดินไปยังประตูเรือนแพทย์พยากรณ์ เตรียมจะส่งมู่ลั่วเหยียนกลับจวน แต่คาดไม่ถึงว่ามู่ลั่วเหยียนจะรวดเร็วเหมือนติดปีก แค่พริบตาก็หายตัวอย่างไร้ร่องรอย
“โอ้โห! เร็วยิ่งกว่ากระต่าย”
กู่หนานเฟิงพึมพำกับตัวเอง แม้ว่าในใจจะเป็นกังวล แต่เมื่อเห็นว่ายังสว่างเขาก็คิดว่าคงไม่มีโจรผู้ร้ายที่ไหนกล้าก่ออาชญากรรมในเวลากลางวันแสกๆ
ดังนั้นในชั่วพริบตา เขาก็ลืมเรื่องมู่ลั่วเหยียนไปเสียสนิท
ภายในห้องในเรือนแพทย์พยากรณ์ เฟิงอู๋โยวที่เดิมทีเป็นผู้ได้เปรียบ แต่ในตอนนี้กลับนอนเหมือนปลาแห้งอยู่บนที่นอนโดยไม่รู้สึกตัว
นางแตะที่ริมฝีปากของจวินมั่วหรันเบาๆ กล่าวอย่างจริงใจ “คิดไม่ถึงว่าปากเจ้าจะร้ายกาจขนาดนี้”
“อืม”
“จูบจนข้าหายใจแทบไม่ทัน”
ในที่สุดเฟิงอู๋โยวก็รู้ซึ้งถึงคำว่า ใจล้นเหลือแต่กำลังไม่พอ
จวินมั่วหรันตัวใหญ่ขนาดนี้ นางต้องใช้พลังอย่างมากในการแบกรับ
แสงสว่างในดวงตาของจวินมั่วหรันลึกขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาถึงจุดวิกฤตแล้ว ถ้าเขายังคงอดทนเช่นนี้ ภายในสองสามวัน เขาจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์อย่างแน่นอน
“เฟิงอู๋โยว อภิเษกสมรสกับข้า”
“ข้า…”
“หรือว่า เจ้าอยากได้เพียงร่างกายข้า แต่ไม่เคยคิดจะรับผิดชอบในตัวข้า”
ตอนที่ 387 กำหนดฤกษ์อภิเษกสมรส
เฟิงอู๋โยวส่ายหัวตอบเสียงเบา “ไม่เชิง ข้าแค่กังวลว่าถ้าเจ้าแต่งงานกับข้า จะโดนคนอื่นว่าเจ้าข่มเมีย”
จวินมั่วหรันขมวดคิ้วและปิดปากของนางด้วยปากของเขา
เขากัดริมฝีปากของนางเพื่อเป็นการลงโทษ และปล่อยหลังจากที่นางเริ่มต่อสู้ด้วยมือและเท้า “อย่าพูดเหลวไหล เจ้าแค่บอกข้าว่าในใจเจ้ามีที่สำหรับข้าหรือไม่”
เฟิงอู๋โยวยืดอกและพูดพึมพำ “เจ้าไม่สังเกตหรือว่าช่วงนี้ร่างกายข้าสง่างามขึ้น ศักยภาพพุ่งสูงขึ้นราวติดปีก”
“อืม”
จวินมั่วหรันตอบรับเสียงต่ำและปฏิบัติอย่างช่ำชอง
“ที่หน้าอกข้าขยายไม่ใช่เพราะมีเจ้าอยู่ในใจข้าหรือ”
“…”
จวินมั่วหรันพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าคำหวานที่ออกจากปากของเฟิงอู๋โยวกลายเป็นเรื่องน่าสยดสยองและแปลกประหลาด
“กำหนดวันแต่งงานในอีกสามวันเป็นเยี่ยงไร”
“มันเร่งรีบเกินไป”
“ชุดแต่งงานเจ้า ข้าเตรียมไว้แล้ว”
จวินมั่วหรันยิ้ม เดิมทีเขาอยากจัดพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้นาง แต่ก็กังวลเรื่องสุขภาพของเฟิงอู๋โยวเกรงว่าจะอยู่นานขนาดนั้นไม่ได้
ที่นอกบ้าน เป่ยถางหลงถิงมองไปยังทั้งสองคนที่ตัวติดกัน น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลออกจากตา
กู่หนานเฟิงรู้สึกปวดหัวกับเรื่องนี้มาก
เขาตบที่ไหล่ของเป่ยถางหลงถิงเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ถึงแม้จวินมั่วหรันเป็นคนพูดไม่เก่งหน้าตาบึ้งตึงไปหน่อย แต่เขาดีกับเฟิงอู๋โยวมาก เจ้ารู้หรือไม่ว่าทุกวันนี้ผู้ชายที่ไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อยเกือบจะสูญพันธุ์หมดแล้ว พูดตามตรง เฟิงอู๋โยวและจวินมั่วหรันถือเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก”
เป่ยถางหลงถิงสั่งน้ำมูกและพูดด้วยเสียงผ่านจมูก “บุตรีแสนสวยของข้าจะโดนคนอื่นเอาไปแล้ว จะให้ข้าไม่เป็นห่วงได้เยี่ยงไร”
สีหน้าจุยเฟิงที่มาสายเต็มไปด้วยความสุข ขยับเข้าใกล้เป่ยถางหลงถิงและกระซิบว่า “ฮ่องเต้แคว้นเป่ย ท่านไม่อยากอุ้มหลานหรอกหรือ”
“ข้าต้องอยากอยู่แล้ว”
“ถ้าเช่นนั้นก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ ข้ามีความลับจะบอกท่าน ตั้งแต่เล็กจนโต ท่านใต้เท้าไม่เคยรักสตรีนางใด บริสุทธิ์ทั้งใจและกายซึ่งถือเป็นคู่ชีวิตที่ดีเยี่ยม”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เป่ยถางหลงถิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดูท่าเจ้าจวินมั่วหรันก็มีข้อดีเหมือนกัน”
แม้ว่าปากเขาจะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็ยังแอบร้องไห้ในมุมห้อง
ต้องยอมรับว่าความทุ่มเทของเขาที่มีต่อเฟิงอู๋โยวไม่ถึงหนึ่งในสิบของจวินมั่วหรัน
เขาเองก็ต้องการเป็นเหมือนจวินมั่วหรันที่คอยดูแลเฟิงอู๋โยวทุกที่ทุกเวลาปกป้องนางจากลมและฝนและทำทุกอย่างเพื่อนาง
น่าเสียดาย เพราะความโง่เขลาของเขา สิบเจ็ดปีที่นางต้องการเขามากที่สุดเขากลับไม่ได้อยู่ดูแลนาง!
จวินมั่วหรันจัดเครื่องแต่งกายเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้อง ทันทีที่เขาออกมาก็เห็นเป่ยถางหลงถิงขดตัวอยู่ที่มุมห้องและร้องไห้คร่ำครวญอีกครั้ง
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “วันอภิเษกสมรสระหว่างข้าและของข้ากับเฟิงอู๋โยวถูกกำหนดขึ้นในอีกสามวัน”
“ทำไมรีบร้อนเช่นนี้? ขอเวลาให้ข้าเตรียมสินสอดให้นิวนิวข้าหน่อยไม่ได้หรือ?”
“ข้าแจ้งท่านแล้ว จะมาหรือไม่ก็แล้วแต่ท่าน”
“มา”
เป่ยถางหลงถิงตอบอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นจวินมั่วหรันกำลังจะเดินจากไป จึงรีบรั้งเขาไว้และพูดอย่างจริงจัง “มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่นางต้องจากบ้านเกิดมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง ตอนนี้นางไม่เชื่อใจข้าเลย และคนเดียวที่นางพึ่งพาได้ก็เหลือแต่เจ้าเท่านั้น”
จวินมั่วหรันนิ่งไม่ตอบอะไรเพราะเขารู้สึกว่าเป่ยถางหลงถิงไม่มีสิทธิ์พูดประโยคนี้
เมื่อจวินมั่วหรันไม่มีการตอบสนองทำให้เป่ยถางหลงถิงรู้สึกวุ่นวายใจเป็นอย่างมาก
หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม“อย่ามาเกี้ยวพาสำเร็จแล้วก็ทิ้งขว้างกัน ไม่เช่นนั้นข้าไม่รังเกียจที่จะสู้กับเจ้าให้ตายไปข้างหนึ่ง”
“ยังต้องให้ท่านพูดหรือ”
จวินมั่วหรันทำหน้าตาย หันหลังสะบัดแขนเสื้อและเดินจากไป
เมื่อเห็นเช่นนั้น จุยเฟิงก็รีบเดินเข้าไปหาเป่ยถางหลงถิงอย่างเงียบๆ และพูดเบาๆ “ฮ่องเต้แคว้นเป่ยอย่าคิดมากเลยพะยะค่ะ ความหมายของท่านใต้เท้าคืออยากให้ท่านอยู่เป็นสักขีพยานในพิธีอภิเษกสมรสของพวกเขาทั้งสองคน”
“เขาคิดเช่นนี้จริงหรือ”
เป่ยถางหลงถิงมองที่จุยเฟิงด้วยสีหน้าที่สงสัย เขาไม่ค่อยอยากเชื่อสิ่งที่จุยเฟิงพูดเมื่อเห็นท่าทางยโสโอหังของจวินมั่วหรัน
จุยเฟิงพยักหน้าอย่างมั่นใน “จริงแท้แน่นอนพะยะค่ะ”
เป่ยถางหลงถิงได้ยินเช่นนั้นก็มีความสุขมาก รีบเดินตามหลังจวินมั่วหรันไป รีบวางแผนจัดเตรียมค่าสินสอดของเฟิงอู๋โยว
เดิมทีเขาวางแผนที่จะมอบองครักษ์เงาทั้งหมดที่ติดตามเขามาหลายปีให้นาง แต่บัดนี้เฟิงอู๋โยวเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นตงหลิน ถ้ามีองครักษ์แคว้นเป่ยอยู่ข้างกายคงไม่เหมาะสมเป็นแน่แท้
หลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ในที่สุดเป่ยถางหลงถิงก็ตัดสินใจมอบแคว้นเป่ยที่เขาได้พยายามบริหารจัดการมาเกือบทั้งชีวิตให้กับเฟิงอู๋โยว
มีแคว้นเป่ยเป็นที่พึ่ง เฟิงอู๋โยวจะได้มีความมั่นใจและกำลังที่แท้จริง มีฐานะและอำนาจเท่าเทียมกับจวินมั่วหรัน
เขาไม่คิดว่าการแต่งงานต้องมีฐานะที่คู่ควรกันทั้งหมด เขาแค่ต้องการทำให้ดีที่สุดและมอบความรักทั้งหมดให้กับนาง
เฟิงอู๋โยวนอนบนเตียงในเรือนแพทย์พยากรณ์อย่างเกียจคร้าน
ทั้งๆ จวินมั่วหรันที่ไม่ได้ทำอะไรนอกลู่นอกทางนอกจากจูบนาง
แต่ไม่รู้เพราะอะไร นางยังคงอ่อนล้าจนร่างกายอ่อนปวกเปียกและไม่มีเรี่ยวแรง
“จ้าวจ้าว นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเรามาออกกำลังกายด้วยกันเถอะ ได้เวลาออกกำลังกายแล้ว”
เดิมทีเฟิงอู๋โยวนึกว่าคนที่เข้ามาคือหลิ่วจ้าวเลยไม่ได้ระวังตัว ยังคงนอน ‘อ้าขา’ บนที่นอน
“อู๋โยว เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม”
เสียงเย็นชาของไป๋หลี่เหอเจ๋อดังขึ้นในเรือน
