เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ – ตอนที่ 395 หายตัวไป ตอนที่ 396 เผชิญเหตุร้าย

ตอนที่ 395 หายตัวไป / ตอนที่ 396 เผชิญเหตุร้าย

ตอนที่ 395 หายตัวไป

“เฮ้อ! ก็แค่ชุดวิวาห์ ข้าลองใส่ดูก็ได้!”

เฟิงอู๋โยวพูดขึ้นพลางเหลือบไปเห็นเสื้อในสีชมพูเข้มบนถาด

นางใช้นิ้วสองนิ้วคีบสายเสื้อในขึ้นมา มองดูการออกแบบด้านซ้ายขวาของเสื้อในอันสมส่วน ก่อนถามจุยเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ “จวินมั่วหรันเตรียมของพรรค์นี้ให้ด้วยหรือ”

ชิ้นผ้าเล็กเสียยิ่งกว่าเล็ก ทั้งยังมีรูอยู่สองรู แบบนี้มันจะปิดบังอะไรได้

จุยเฟิงหันหน้าหนีอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย “ตอนที่ท่านใต้เท้าตัดชุดวิวาห์ บังเอิญเห็นเสื้อซับในตัวนี้ จึงเอ่ยปากชมไม่หยุด บอกว่า…จะได้ทำเรื่องอย่างนั้นง่ายขึ้น”

เฟิงอู๋โยวพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ให้ตายเถอะ! วันๆ คิดแต่จะเรื่องอย่างนั้น แล้วเขาทำกระนั้นหรือ!”

นางไม่เข้าใจจริงๆ จวินมั่วหรันมัวลังเลอะไรอยู่กันแน่

นอกจากครั้งนั้นที่นางเป็นลมไป นางไม่เคยปฏิเสธเขาเลย

กลับเป็นเขาต่างหากที่ทุกครั้งที่จูบกัน เขากลับผละออกอย่างกะทันหันและไปแช่น้ำเย็น

ชิงหลวนหน้าแดงก่ำ รีบเอามือปิดปากเฟิงอู๋โยวพร้อมพูดเสียงเบา “ท่านหญิง สำรวมหน่อยเจ้าค่ะ”

จุยเฟิงไอกระแอมสองครั้ง แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสดีใจ “แม่ทัพเฟิง หากยังไม่อยากลองใส่เสื้อซับใน มิสู้ลองใส่ชุดวิวาห์ดูก่อน”

เขาปั้นหน้าเคร่งขรึม แต่ภายในใจกลับเบิกบานเป็นสุข

เขาคิดในใจ เฟิงอู๋โยวใจร้อนขนาดนี้ เชื่อว่าอีกไม่นานท้องของนางจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน

“ได้”

เฟิงอู๋โยวตอบกลับอย่างฉะฉาน จากนั้นก็หยิบเสื้อในสีชมพูเข้มบนถาดเดินเข้าห้องไป

ด้านนอกห้อง จุยเฟิงอาศัยช่วงที่ไม่มีคนแอบยื่นปิ่นปักผมให้ชิงหลวน “อันนี้ ให้เจ้า”

ชิงหลวนหลุบตามองปิ่นปักผมในมือ จมูกพลันแสบรื้นขึ้นมา น้ำตาไหลลงสองข้าง “ให้ข้าเพื่ออะไร เจ้าเอากลับไปให้หรงชุ่ยไม่ดีกว่าหรือ เอาไปสารภาพความในใจกับนาง!”

“บนปิ่นปักผมแกะสลักรูปนกหลวน[1]สยายปีก ไฉนต้องให้หรงชุ่ย”

จุยเฟิงเริ่มหงุดหงิด เขาแกะสลักปิ่นปักผมด้วยมือตัวเอง หากชิงหลวนไม่สนใจก็แล้วไป แต่นี่กลับขับไสไล่ส่งให้เขาเอาไปมอบให้หรงชุ่ย

เขาไม่ได้ชอบหรงชุ่ย ไฉนต้องให้นาง

เห็นสีหน้าไม่เป็นมิตรของเขา ชิงหลวนก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจและผลักเขาออกไปด้านนอก “เจ้ากับหรงชุ่ยมั่นหมายจะอยู่ครองคู่กันไปชั่วชีวิตไม่ใช่หรือ จนกระทั่งตอนนี้เจ้ายังคิดปิดบังข้าอีกหรือ”

“ใส่ร้ายปรักปรำ ระหว่างข้ากับหรงชุ่ยบริสุทธิ์! ยิ่งไปกว่านั้น หัวใจของข้ามีเจ้าเพียงคนเดียว ไม่มีสตรีอื่นทั้งนั้น”

“ใครจะเชื่อคำพูดลวงหลอกของเจ้า”

ขณะที่ชิงหลวนกำลังจะปิดประตูใหญ่ มหาปราชญ์มู่กลับบุกเข้ามาในเรือนแพทย์พยากรณ์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

เขายังไม่ทันปรับลมหายใจ ก็นำเหล่าคนรับใช้กลุ่มหนึ่งค้นทั่วเรือนแพทย์พยากรณ์

“เหยียนเหยียน? เจ้าอยู่ไหน อย่าทำพ่อตกใจสิ!”

มหาปราชญ์มู่ร้อนใจจนเหงื่อตกทั่วศีรษะ น้ำเสียงสั่นเครือ

ตอนนี้กู่หนานเฟิงกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่กลางลานเรือนและป้อนหญ้าให้ม้าอยู่อย่างสบายใจ

เมื่อเขาเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของมหาปราชญ์มู่ จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “ท่านหญิงมู่ไปจากที่นี่ตั้งแต่สองชั่วยามก่อน นางยังไม่กลับเรือนอีกหรือ”

มหาปราชญ์เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มือข้างหนึ่งพลันยื่นเข้าไปกำสาบเสื้อด้านหน้าของกู่หนานเฟิง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “บอกมา! เหยียนเหยียนอยู่ไหน”

“เกิดอะไรขึ้น”

เฟิงอู๋โยวได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกจึงรีบถอดชุดวิวาห์ออกและเปิดประตูออกมา

มหาปราชญ์ร้อนใจจนใบหน้าบิดเบี้ยว เอ่ยขึ้นเสียงสั่นเครือ “แม่ทัพเฟิง ข้าไม่เคยทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจ ไฉนเจ้าต้องลงมือกับเหยียนเหยียนด้วย นางใสซื่อบริสุทธิ์และจิตใจดีขนาดนั้น! ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพยานให้เจ้าอย่างไม่รักตัวกลัวตาย ไฉนเจ้าถึงไม่ปล่อยนาง”

“เกิดอะไรขึ้น”

พอได้ฟัง เฟิงอู๋โยวก็งงไปหมด หลังจากนางออกมาจากโถงพิพากษาแห่งศาลต้าหลี่ก็ไม่ได้เจอมู่ลั่วเหยียนอีกเลย

ตอนที่ 396 เผชิญเหตุร้าย

กู่หนานเฟิงตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ จึงอธิบายเสียงขรึม “ก่อนหน้านี้สองชั่วยาม ตอนที่เจ้าพักผ่อนอยู่ในห้อง ท่านหญิงมู่มาที่นี่จริงๆ แต่ว่าไม่นานก็จากไป ตอนนั้นฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีก็อยู่ด้วย เขาสามารถเป็นพยานได้”

มหาปราชญ์มู่เห็นกู่หนานเฟิงพูดอย่างหนักแน่น สีหน้าก็ยิ่งดูลำบากใจขึ้นกว่าเดิม “ช่วงนี้ เมืองหลวงไม่ค่อยสงบ ไม่ใช่ว่าเหยียนเหยียนถูกคนเลวจับตัวไปแล้วหรือ”

เฟิงอู๋โยวขมวดคิ้วเล็กน้อย อยู่ๆ ลางร้ายพลันผุดขึ้นในใจ

หลังจากงานเลี้ยงบัณฑิต ศาลว่าการของเมืองหลวงก็ได้รับรายงานคดีสตรีหายตัวไปหลายสิบคนติดต่อกัน

เฟิงอู๋โยวสังหรณ์ใจว่าการหายตัวไปของมู่ลั่วเหยียนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีคนหายตัวไปก่อนหน้านี้ยิ่งนัก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางไม่กล้าชักช้าไปแม้แต่เค่อเดียว รีบกำชับเทียนหวางกับตี้หูเสียงขรึม “จงไปที่ศาลว่าการเมืองหลวง ไหว้วานให้ฟู่เย่เฉินตรวจสอบนักโทษคดีลักพาตัวที่ออกจากคุกช่วงนี้”

“ขอรับ”

เทียนหวางกับตี้หูขานรับพร้อมกัน

เดิมทีเฟิงอู๋โยวต้องการให้ทั้งสองคนไปรายงานคดีนี้ก่อน แต่แล้วนางก็คิดว่ามู่ลั่วเหยียนยังไม่ได้ออกเรือน หากข่าวการถูกลักพาตัวแพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของนางจะได้รับผลกระทบอย่างมาก

มหาปราชญ์มู่ร้อนใจดั่งไฟสุม จึง รีบเค้นถามเฟิงอู๋โยว “เหยียนเหยียนไม่ได้ถูกเจ้าจับตัวไปใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่”

น้ำเสียงเพิ่งจะสิ้นสุดลง อาหวงก็กระโดดข้ามกำแพงมาอย่างกะทันหันและพุ่งเข้าใส่อ้อมแขนเฟิงอู๋โยวทันที

ปากของมันคาบปิ่นปักผมสีเหลืองขนห่านอยู่ มันส่งเสียง ‘หงิงๆ’ ในลำคออยู่ตลอดเวลา

กู่หนานเฟิงเหลือบมองปิ่นปักผม รีบพูดขึ้น “วันนี้ ท่านหญิงมู่สวมใส่ชุดสีเหลืองขนห่านเหมือนกัน”

มหาปราชญ์มู่รีบแย่งปิ่นปักผมมาจากปากอาหวงทันที ดวงตาปะทุเปลวไฟขึ้นพร้อมตะคอกใส่เฟิงอู๋โยว “ปิ่นปักผมของเหยียนเหยียนอยู่กับเจ้าได้เยี่ยงไร!”

เฟิงอู๋โยวส่ายหน้า จากนั้นก็ลูบหัวอาหวงเบาๆ และรีบถามขึ้น “เจอปิ่นปักผมที่ไหน”

ได้ยินเช่นนั้น อาหวงก็รีบวิ่งส่ายหางออกจากประตูเรือนแพทย์และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือทันที

เห็นเช่นนั้น พวกเฟิงอู๋โยวก็รีบไล่ตามหลังอาหวงไป

เป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วยาม อยู่ๆ อาหวงก็หยุดลง จากนั้นก็เห่าใส่เรือนพำนักไม่หยุด

“หรือว่าเหยียนเหยียนถูกลักพาตัวมาที่เรือนพำนักนี้” มหาปราชญ์มู่เหลือกตาอย่างไม่อยากเชื่อ

แขกที่พักในเรือนพำนักล้วนเป็นแขกบ้านแขกเมืองคนสำคัญ ต่อให้เขาจะอยากเข้าไปตรวจค้นแค่ไหน ก็เกรงว่าไม่มีอำนาจมากพอ

เฟิงอู๋โยวได้ยินฟู่เย่เฉินเล่าให้ฟังว่า การที่หยุนเฟยไป๋หลงระเริงเสพสุขกับสตรีไม่ใช่ชื่นชอบในตัณหามาแต่กำเนิด แต่เป็นเพราะฝึกวิชานอกรีต ทำให้ต้องทำเช่นนี้

ถ้าหากมู่ลั่วเหยียนถูกจับตัวมาที่เรือนพำนักจริงๆ หยุนเฟยไป๋จึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยทันที

น่าเสียดาย สถานที่สำคัญอย่างเรือนพำนัก หากไม่มีคำสั่งจากฮ่องเต้หรือพระพันปีหลวง ก็ไม่สามารถบุกเข้าไปอย่างพลการได้

นิ่งเงียบกันอยู่พักใหญ่ เฟิงอู๋โยวก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านมหาปราชญ์ จงกลับไปรอข่าวที่ศาลว่าการเมืองหลวง เอาไว้ฟู่เย่เฉินตรวจสอบคดีสตรีหายตัวไปช่วงนี้เสร็จ ก็รีบพาเขาเข้าวังหลวงเพื่อขอพระราชทานคำสั่งตรวจค้นที่เรือนพำนัก”

มหาปราชญ์มู่ร้อนรนใจ “ขืนช้าไปกว่านี้ ข้ากลัวว่าเหยียนเหยียนจะเป็นอันตราย”

เฟิงอู๋โยวกลับพูดขึ้น “เรือนพำนัก จะว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก หากเจ้าค้นหามั่วซั่วเหมือนแมลงวันไร้หัว นอกจากจะหาไม่เจอแล้ว ตัวเองยังเหนื่อยเปล่า นอกจากนี้ หากผู้ที่ลักพาตัวกลัวเรื่องถูกแพร่งพราย แล้วเกิดคิดฆ่าปิดปากขึ้นมาจะทำเยี่ยงไร”

“ข้าวางใจเรื่องเหยียนเหยียนไม่ลงจริงๆ”

มหาปราชญ์รู้ดีว่าสิ่งที่เฟิงอู๋โยวพูดมีเหตุผล แต่มู่ลั่วเหยียนเป็นบุตรีเพียงคนเดียวของเขา หากนางเป็นอะไรไปขึ้นมา เขาคงทุกข์ทรมานไปชั่วชีวิตแน่นอน

“ข้ามองว่า หากคนลักพาตัวต้องการกระทำการโหดร้ายจริงๆ ก็จะต้องรอจนฟ้ามืดแล้วถึงลงมือขั้นต่อไปแน่นอน เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ ต้องมีตราคำสั่งออกตรวจค้นเรือนพำนักให้เร็วที่สุด ส่วนข้าจะคอยจับตาดูที่เรือนพำนักอยู่ตลอดเวลา”

“ขอบพระคุณแม่ทัพเฟิงที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเป็นอย่างยิ่ง”

มหาปราชญ์มู่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ชักช้า หลังจากโค้งตัวคาราวะเฟิงอู๋โยวเสร็จ ก็รีบควบม้ามุ่งหน้าไปที่ศาลว่าการเมืองหลวงทันที

[1]นกหลวน คือหนึ่งในนกศักดิ์สิทธิ์ในตำนานจีน