ตอนที่ 403 ร่างกายตั้งครรภ์
“เฟิงอู๋โยวไม่มีความผิด โทษฐานหลอกลวงขุนนาง! ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเฟิงอู๋โยวเป็นสตรี”
จี้มั่วอิ้นเหรินพูดปกป้องเฟิงอู๋โยวด้วยน้ำเสียงมั่นคงไม่สั่นไหว
จี้มั่วจื่อเฉินรีบพูดคล้อยตาม “ข้าเป็นพยานให้ได้”
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนถลนพระเนตรใส่จี้มั่วอิ้นเหรินอย่างไร้การควบคุม ก่อนกล่าวโทษเฟิงอู๋โยวอีกครั้ง “หากองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินเอาเรื่องขึ้นมา เจ้ารับผิดชอบไหวหรือ ไม่เจียมสถานะตัวเองเอาเสียเลย บังอาจกลั่นแกล้งองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินอย่างโจ่งแจ้ง!”
จวินมั่วหรันเหลือบมองพระพันปีหลวงเห่อเหลียนที่ถูกฝูงชนรายล้อมอยู่ด้านล่างกำแพง น้ำเสียงเยือกเย็นลงฉับพลัน
“เฟิงอู๋โยวเป็นว่าที่สนมเอกแห่งตำหนักเซ่อเจิ้งหวางที่กระหม่อมจะอภิเษกสมรสเข้าตำหนัก หากผู้ใดคิดจะมีปัญหากับสตรีของกระหม่อม ผู้นั้นย่อมมีปัญหากับกระหม่อมไปโดยปริยาย”
ในเวลาเดียวกัน เป่ยถางหลงถิงที่เข้ามาพร้อมกับมู่ลั่วเหยียนรับรู้ได้ว่าพระพันปีหลวงเห่อเหลียนกำลังเพ่งเล็งเฟิงอู๋โยวอยู่ ก็เกิดโมโหขึ้นมา
รังสีของเขาน่าเกรงขาม พูดจาตรงไปตรงมา “พระพันปีหลวงเห่อเหลียน ก่อนกล่าวหาเฟิงอู๋โยว ขอท่านโปรดตระหนักในสถานะของตัวเอง! เฟิงอู๋โยวไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้าแม่ทัพใหญ่แห่งทัพทหารม้าของแคว้นตงหลิน นางยังเป็นหัวแก้วหัวแหวนของข้าด้วย เป็นองค์หญิงแห่งแค้วนเป่ยหลีที่มีสิทธิ์และอำนาจควบคุมกองทัพใหญ่แห่งแคว้นเป่ยหลีที่มีกำลังทหารถึงเจ็ดแสนนายอีกด้วย!”
เฟิงอู๋โยวกวาดมองเป่ยถางหลงถิงเรียบนิ่งพลางบ่นพึมพำ “ข้าไม่อยากเป็นหัวแก้วหัวแหวนของเขาสักหน่อย”
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ความคับแค้นใจที่มีต่อเป่ยถางหลงถิงภายในใจของนางกลับหายไปบางส่วน
เดิมทีนางไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ‘ความจำที่ดียังเทียบไม่ได้กับน้ำหมึกซีดจาง’ ดังนั้นโดยปกติ นางจะใช้แค่สมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวบันทึกสิ่งที่ผู้คนทำร้ายนางเอาไว้
ครั้งนี้ หัวใจที่นางคิดว่าเข้มแข็งดั่งเหล็กกล้ามาโดยตลอด กลับสั่นคลอนอย่างไม่คาดคิด
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนสังเกตเห็นว่าเฟิงอู๋โยวมีลักษณะคล้ายกับหลิงซู่ซู่มาตั้งนานแล้ว แต่นางไม่คิดไม่ฝันว่าพ่อที่แท้จริงของเฟิงอู๋โยวจะเป็นเป่ยถางหลงถิง!
สีหน้าของเหล่าขุนนางแห่งแคว้นตงหลินตะลึงงัน ช่วงสองสามวันมานี้ พวกเขาสังเกตเห็นว่าเป่ยถางหลงถิงเอาใจเฟิงอู๋โยวเป็นพิเศษ
ไม่คิดไม่ฝันว่าเฟิงอู๋โยวจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเป่ยถางหลงถิงจริงๆ!
“เลยเถิดไปกันใหญ่แล้วพวกเจ้า!”
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนมองดูเหล่าขุนนางแห่งแคว้นตงหลินที่พากันก้มหน้าหลบตา ตอนนี้นางเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันประดักประเดิด ได้แรงสนับสนุนและกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ในขณะนี้เอง มู่ลั่วเหยียนที่ยังตื่นตระหนกไม่หาย พยายามปรับลมหายใจ จากนั้นก็รายงานเรื่องร้ายที่ประสบมาเมื่อครึ่งค่อนวันก่อนออกมาอย่างหมดเปลือก
“เมื่อครึ่งวันก่อนหน้านี้ หม่อมฉันถูกองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินจับตัวไปที่เรือนพำนัก โชคดีที่แม่ทัพเฟิงมาช่วยได้ทันเวลาและใช้ร่างกายเลือดเนื้อเข้าป้องกันการโจมตีของทหารองครักษ์แห่งแคว้นหยุนฉินอย่างกล้าหาญไม่เกรงกลัว เปิดโอกาสให้หม่อมฉันหนีรอดออกมาได้เจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นมู่ลั่วเหยียนไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย มหาปราชญ์มู่ก็ดีใจจนน้ำตาไหล
เขาพูดขึ้นด้วยวาทะที่เต็มไปด้วยสัจธรรม “ข้าสามารถเป็นพยานได้! หากไม่ใช่เพราะแม่ทัพเฟิงยืนมือเข้ามาช่วย เกรงว่าบุตรีสุดที่รักคงตกอยู่ในสภาพน่าอนาถจนยากจะจินตนาการ! หยุนเฟยไป๋เป็นคนหัวรุนแรง ขอพระพันปีหลวงโปรดไตร่ตรอง อย่าได้ถือโทษแม่ทัพเฟิงเลยพะย่ะค่ะ”
น้ำเสียงของมหาปราญช์มู่สิ้นสุดลง ฟู่เย่เฉินก็พาเหล่าสตรีหลายสิบคนเข้ามาพอดี
ฟู่เย่เฉินชี้เหล่าสตรีด้านหลังที่ตกอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย สีหน้าหวาดกลัวและพูดขึ้น “ก่อนหน้านี้หลายชั่วยาม แม่ทัพเฟิงได้รายงานว่ามีคดีสตรีหลายนางหายตัวไปเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉิน จากการตรวจสอบของขุนนาง ท่ามกลางเรือนที่พำนักขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉิน มีสตรีหลายสิบคนที่หลายตัวไปช่วงนี้อยู่จริง ในบรรดานั้นมีสตรีแปดคนถูกสูบเลือดสดจนแห้งเหือดและกลายเป็นศพ ส่วนสตรีที่หายตัวไปคนอื่นที่เหลือ ถูกช่วยชีวิตออกมาได้อย่างปลอดภัยและเต็มใจมาที่นี่เพื่อเป็นพยานสนับสนุนให้แม่ทัพเฟิง”
“ขอบพระคุณแม่ทัพที่ช่วยชีวิตเป็นอย่างสูง!”
เหล่าสตรีกลุ่มนี้พากันร้องไห้ มองเฟิงอู๋โยวเป็นเสมือนพ่อแม่อีกคน
จี้มั่วอิ้นเหรินเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยชื่นชม “เฟิงอู๋โยวได้สร้างคุณูปการหลายครั้ง นับว่าเป็นความโชคดีของแคว้นตงหลินยิ่งนัก การที่องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินกระทำการมิดีมิชอบภายในแคว้นตงหลินแบบนี้ กฎแห่งสวรรค์ย่อมไม่อาจให้อภัย จำต้องขับไล่กลับแคว้นหยุนฉินทันที”
ขุนนางยู่ชินกลับพูดขึ้น “เฟิงอู๋โยวคือสตรีอย่างจริงแท้ ต่อให้ถูกคาดโทษหลอกลวงขุนนางก็ไม่ควรได้ขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดแห่งกองกำลังทหารม้า”
เป่ยถางหลงถิงไม่สบอารมณ์ “วีรบุรุษไม่ถามพื้นเพ ไฉนต้องแบ่งแยกบุรุษหรือสตรี ว่าแต่เจ้าเถิด ขุนนางที่ใช้ชีวิตอย่างเอ้อระเหยโดยการกัดกินเสบียงคลังหลวง ไม่คิดสร้างคุณูปการอันใดต่อแคว้น ยังมีหน้ามาบอกให้เฟิงอู๋โยวถูกถอดจากตำแหน่งแม่ทัพสูงสุดแห่งกองกำลังทหารม้าอีกหรือ หากนางเป็นไม่ได้ หรือว่าเจ้าเป็นได้”
จี้มั่วจื่อเฉินพยักหน้าตาม “ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีพูดถูกต้องที่สุด ความสามารถของเฟิงอู๋โยวโดดเด่นเหนือผู้คน ย่อมสามารถดำรงตำแหน่งแม่ทัพสูงสุดแห่งกองกำลังทหารม้าได้อย่างแน่นอน”
ขุนนางยู่ชินสอดมือสองข้างเข้าไปในแขนเสื้อ แม้หน้าบึ้ง แต่ยังดีที่รู้จักสะกดอารมณ์ไม่โต้ตอบ
ในเวลาเดียวกันนี้เอง เฟิงอู๋โยวก็ปลดเสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนไหล่ออก ยืดตัวยืนอย่างสง่า เหลือบตามองผู้คนที่ออกันอยู่ด้านล่างกำแพงเมือง
ริมฝีปากเรียวบางของนางเอ่ยเสียงขรึม “การปกปิดสถานะสตรีเพศ ทั้งหมดก็เพื่อหลีกเลี่ยงการละเมิดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หลายอย่าง ไม่มีเจตนาเล่นตลกกับทุกท่าน นอกเหนือจากนี้ ความสำคัญของการเข้ารับตำแหน่งไม่ขึ้นอยู่กับฐานะสูงต่ำ แต่ขึ้นอยู่กับคุณูปการที่ทำเพื่อประชาชนได้จริง ซึ่งไม่เกี่ยวกับเพศวิถีแม้แต่น้อย”
ขุนนางเต๋อชินกล่าวด้วยสีหน้าดูถูก “สตรีจะเข้าดำรงตำแหน่งข้าราชการได้เยี่ยงไร นอกจากเก่งแต่เรื่องร้องไห้ พวกนางยังทำอะไรได้อีก”
เป่ยถางหลงถิงเป็นห่วงบุตรีของตน เขารีบโต้กลับ “คำพูดนี้ผิดมหันต์! สตรีก็สามารถเข้มแข็งได้เช่นกัน สามารถนำทัพออกศึกได้เช่นกัน สามารถกู้วิกฤตพลิกสถานการณ์ได้เช่นกัน บุตรีสุดที่รักของข้าเป็นวีรสตรีเหนือสตรีทั้งปวง! หากทุกท่านยังไม่อาจปล่อยวางอคติที่มีต่อเฟิงอู๋โยวได้ มิสู้ยืนขึ้นอย่างกล้าหาญ! ข้ารับประกันว่าจะอัดพวกพวกท่านให้ยอมรับทั้งปากทั้งใจ”
ทุกคนพากันมองไปที่เป่ยถางหลงถิงที่ปกป้องลูกรักอย่างสุดใจ แม้ภายในใจจะไม่ยอม แต่ก็ไม่กล้าพูดขึ้นต่อหน้าเขา
โอ้กอ้าก!
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนรู้สึกไม่สบายตัว นางอาเจียนแห้งๆ ดึงดูดความสนใจของทุกคน
เฟิงอู๋โยวมองพระพักตร์ที่ดูไม่ค่อยสู้ดีของพระพันปีหลวงเห่อเหลียนอย่างมีนัย ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “พระพันปีเป็นอะไรหรือพะย่ะค่ะ ไฉนถึงเหมือนสตรีที่ร่างกายตั้งครรภ์ก็ไม่ปาน คลื่นไส้ไม่หยุดเลย”
