ชายาผู้นี้ชอบทำสวน พวกเจ้าจะยุ่งทำไม? – ตอนที่ 2 ผูกระบบปลาเค็ม (รีไรท์)

ตอนที่ 2 ผูกระบบปลาเค็ม (รีไรท์)

ตอนที่ 2 ผูกระบบปลาเค็ม (รีไรท์)

[ติ๊งติ๊งติ๊ง]

[ระบบปลาเค็มตกสวรรค์: ไม่ทราบว่าโฮสต์จะผูกระบบหรือไม่?]

[แจ้งเตือน: การผูกระบบสามารถรับรางวัลใหญ่ที่เหมาะสำหรับโฮสต์มือใหม่ได้]

ในระหว่างที่เฉียวเยี่ยนกำลังจะหมดสติ เสียงน่ารักของเด็กน้อยก็ดังก้องอยู่ในหัว ทำให้เธอตกใจได้สติกลับมาอีกครั้ง

เธอมองไปรอบ ๆ อย่างอ่อนแรง นอกจากศพที่แข็งตัวบนพื้นแล้วก็ไม่เจอใครอีกเลย

แต่คล้ายกับเสียงน่ารักนั้นจะรู้ความคิดตน จึงเปล่งเสียงออกมาอีกครา

[ติ๊ง! ท่านโฮสต์ที่รัก ข้าอยู่ในความคิดของท่าน ภายใต้สถานการณ์ที่ยังไม่ได้ผูกกับระบบ ท่านจะไม่เห็นข้า]

เฮอะ นี่คงจะเป็นแสงสายัณห์ของตะวันรอนก่อนเธอจะตายสินะ ถึงได้ปรากฏภาพหลอนออกมา!

เฉียวเยี่ยนหัวเราะออกมาเบา ๆ คิดว่าตัวเองสติฟั่นเฟือน ทว่าเสียงน่ารักนั้นกลับดังขึ้นอีกครั้ง และครานี้ยังแฝงไปด้วยความกระวนกระวายใจ

[ท่านโฮสต์ ข้ามีอยู่จริง หาใช่ภาพหลอน!]

เฉียวเยี่ยนตกใจ เธอรู้แล้วว่านี่คือเรื่องจริง!

[ท่านโฮสต์ เชิญท่านรีบเลือกว่าต้องการผูกระบบหรือไม่ ไม่เช่นนั้น เจ้าตัวเล็กน่ารักของท่านจะบินไปแล้วนะ]

สิ้นเสียงน่ารักของเด็กน้อย เฉียวเยี่ยนก็ตัดสินใจผูกระบบ ถึงสถานการณ์จะแย่แค่ไหนก็คงไม่แย่ไปกว่าตอนนี้แล้ว ดูเหมือนเมื่อครู่นี้เด็กน้อยบอกว่านางเป็นระบบปลาเค็ม หรือจะให้เธอกลายเป็นปลาเค็มขี้เกียจจริง ๆ ?

คิดเช่นนี้แล้วก็ดูเหมือนจะไม่เลวเลย!

แววตาเฉียวเยี่ยนเปล่งประกาย พลางเอ่ยเสียงเบา “ผูก”

[รับทราบ]

ในน้ำเสียงของเด็กน้อยเจือไปด้วยความปีติ อ่อนหวาน ทำให้เฉียวเยี่ยนอดยิ้มออกมาไม่ได้

[กำลังผูกระบบปลาเค็ม โฮสต์โปรดรอสักครู่]

เฉียวเยี่ยนรู้สึกเพียงแค่ว่าในหัวมีแสงสว่างวาบขึ้นมา จากนั้นภาพห้องเล็ก ๆ สีชมพูก็ปรากฏอยู่ในหัว ภายในห้องเล็ก ๆ นั้นมีเจ้าก้อนแป้งน่ารักอยู่

เจ้าก้อนแป้งอายุราว ๆ สี่ห้าขวบ สวมชุดเจ้าหญิงสีชมพู เกล้าผมมัดจุกเล็ก ๆ ไว้ ดวงตาสุกสกาว ส่งเสียงออกมาอย่างน่ารัก

[ท่านโฮสต์ ท่านเห็นระบบหรือยัง?]

มุมปากเฉียวเยี่ยนกระตุก เหตุใดระบบของเธอถึงดูต่างกับของคนอื่นนิดหน่อยล่ะ?

แต่เมื่อเห็นดวงตาสุกสกาวของเด็กดื้อ เฉียวเยี่ยนก็ตอบกลับโดยไม่รู้ตัว “เห็นแล้ว”

ระบบตัวน้อยลอยไปมาในอากาศด้วยความดีใจ จากนั้นก็หมุนมือเล็ก ๆ ไปมาสองสามครั้ง ไม่นานก็มีสิ่งของกองใหญ่กองหนึ่งปรากฏออกมา

[ท่านโฮสต์ที่รัก นี่คือรางวัลใหญ่สำหรับมือใหม่ของท่าน มียาเร่งคลอด นมผง ผ้าอ้อม และของใช้อื่น ๆ สำหรับทารก ข้าวสารหนึ่งร้อยชั่ง เครื่องปรุงบางส่วน…]

อาการปวดท้องคลอดได้กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เฉียวเยี่ยนกุมท้องด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว ฟังระบบตัวน้อยร่ายชื่อสิ่งของก็รู้สึกทอดถอนใจ ช่างเหมาะสมกับตัวเองเสียจริง คนธรรมดาที่ไหนเขาใช้ยาเร่งคลอดกัน!

เธอเอ่ยขัดระบบตัวน้อย “ระบบ หยุดก่อน เอายาเร่งคลอดให้ข้าที”

[รับทราบ]

ระบบตัวน้อยส่งน้ำยาเร่งคลอดให้เฉียวเยี่ยนอย่างเชื่อฟัง เฉียวเยี่ยนรับมาแล้วดูคำอธิบาย มันเป็นแบบที่ใช้กิน จึงดื่มมันลงไปอย่างไม่ลังเลทันที

ประสิทธิภาพของยาเร่งคลอดดีมาก ไม่นานนักเฉียวเยี่ยนก็รู้สึกว่าเด็กที่อยู่ในท้องกำลังจะออกมา

เธอสูดหายใจเข้าลึก ออกแรงอย่างเป็นจังหวะ เจ็บปวดจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา

ระบบตัวน้อยเห็นโฮสต์ของตัวเองเจ็บปวดเพียงนี้ก็จิกชายเสื้อไว้อย่างรู้สึกปวดใจ พลางมองให้กำลังเฉียวเยี่ยนด้วยดวงตากลมโตคลอหยาดน้ำตา

[ท่านโฮสต์สู้ ๆ]

หลังจากตะโกนเสร็จก็สะอื้นออกมาสองสามครั้ง

เฉียวเยี่ยนรู้สึกเอือมระอา ได้โปรดเถิด ฉันเป็นคนคลอด ฉันยังไม่ร้องเลย แล้วหนูจะร้องทำไม!

ระบบตัวน้อยคลิกฟังก์ชันสแกนร่างกายของตัวเอง เพื่อแสกนไปที่ท้องของเฉียวเยี่ยน จากนั้นก็ตกใจที่ค้นพบว่าในท้องโฮสต์ตัวเองมีทารกน้อยอยู่สองคน จากนั้นก็พลันมีความสุขขึ้นมา

[ท่านโฮสต์ ในท้องท่านมีทารกอยู่สองคน เป็นชายหนึ่ง หญิงหนึ่งแหละ]

เฉียวเยี่ยนพลันกระจ่างใจ มิน่าล่ะถึงได้คลอดยาก ที่แท้ก็เป็นแฝดนี่เอง

แต่เมื่อเห็นท่าทางตาแดงก่ำจากการร้องไห้เมื่อครู่ของระบบตัวน้อย นางก็กลั้นความเจ็บปวด แล้วเอ่ยชมขึ้นมา “ระบบตัวน้อยไม่เลวเลยนะ”

ระบบตัวน้อยหมุนวนไปมาอยู่ที่เดิมอย่างดีใจ แน่นอนอยู่แล้ว นางเป็นระบบที่เก่งที่สุดเชียวนะ!

เมื่อหยอกล้อกับระบบตัวน้อยเสร็จ เฉียวเยี่ยนก็จดจ่อกับการคลอดลูก สุดท้ายในยามรุ่งสาง เด็กทั้งสองก็คลอดออกมา!

เด็กทั้งสองส่งเสียงร้องไห้ดังสนั่น เฉียวเยี่ยนเหนื่อยจนหมดแรง ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อเผยรอยยิ้มสบายใจขึ้นมา จากนั้นก็หมดสติไป

ระบบตัวน้อยมองโฮสต์ที่หมดสติไป แล้วมองไปยังทารกสองคนที่ร้องไห้เสียงดัง นางพลันรู้สึกถึงความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง

นางใช้แต้มสะสมอันน้อยนิดของตัวเองกระตุ้นฟังก์ชันร่างจริง แล้วสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับการดูแลหลังคลอด จากนั้นก็ทำความสะอาดรกให้เฉียวเยี่ยน ตัดสายสะดือ สวมเสื้อผ้า และป้อนนม

หลังจากจัดการทั้งหมดเสร็จสิ้น ระบบตัวน้อยก็เอนตัวพักบนเตียงสีชมพูอย่างเหนื่อยหอบ

ว้าว! ระบบในวันนี้เป็นระบบที่ทำงานหนักทั้งวัน!

เฉียวเยี่ยนหลับตั้งแต่เช้าจนถึงอาทิตย์ตกดิน ท่ามกลางเสียงเด็กร้องไห้งอแงอยู่ข้างหู

เธอลืมตาขึ้นมา จิตใจเลื่อนลอย รู้สึกเพียงแค่ว่าช่วงล่างเจ็บปวดเล็กน้อย เธอหันไปมองเด็กสองคนที่นอนอยู่ข้างกาย จากนั้นก็พลันตื่นขึ้นมาทันใด

ใช่สิ! เธอคลอดลูกแล้ว และเป็นแม่ของเด็กทั้งสอง

ในระหว่างที่หลับไปนานก็คล้ายกับว่าเธอกำลังอยู่ในความฝัน

หญิงสาวคนหนึ่งมีนามว่าเฉียวเยี่ยน มีรูปร่างหน้าตางามล่มเมืองทว่าโง่เขลา คนอื่นพูดคำสองคำก็สามารถจูงจมูกนางได้ ในปีที่ถึงวัยปักปิ่น[1] นางแต่งงานตามคำสั่ง แต่งเข้าจวนอ๋องแต่กลับไม่ได้รับความโปรดปรานจากสามี ทั้งสองเป็นคนคุ้นเคยที่แปลกหน้ากันเท่านั้น

ต่อมานางก็ยั่วยุ โดยหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะได้รับความรักจากท่านอ๋อง จึงได้วางยาท่านอ๋อง หลังจากท่านอ๋องโดนวางยา นางก็ฝืนใจท่านอ๋องอย่างองอาจ จนท่านอ๋องกริ้วมาก เนรเทศนางไปยังไร่รกร้างให้ใช้ชีวิตผ่านไปวัน ๆ

จากนั้นนางก็ตั้งครรภ์ นางดีใจอย่างยิ่ง อยากจะคลอดเด็กออกมาเพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง แต่ใครเล่าจะรู้ว่านางที่พยุงท้องป่องนูนไปซื้อชาดในเมืองจะถูกนักเลงเล็งเป้าเอาไว้และตามไปจนถึงบ้านตัวเอง จนในที่สุดก็เสียชีวิต

เฉียวเยี่ยนสัมผัสแผลที่กระแทกมุมตู้ข้างหัวเตียงเมื่อวานนี้พลางถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยรู้ว่านั่นไม่ใช่ความฝัน ทว่าเป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

ผู้หญิงโง่เขลาคนหนึ่งวางยาผู้ชาย แถมยังฝืนใจผู้ชาย สุดท้ายก็แลกมาด้วยสองชีวิตในท้อง และตอนนี้เธอก็เป็นแพะรับบาปคนหนึ่งที่ต้องเก็บกวาดในสิ่งที่ร่างเดิมทำไว้

เสียงร้องไห้ของเด็กดึงความคิดของเธอกลับมา เด็กทั้งสองน่าจะหิวแล้วถึงได้ตะโกนร้องไห้ออกมา

เด็กทารกชายหนึ่งหญิงหนึ่งถูกห่อด้วยผ้าสีฟ้าและสีชมพู ด้านในสวมเสื้อผ้าตัวเล็ก และยังสวมผ้าอ้อม เฉียวเยี่ยนรู้ว่าทั้งหมดนี้ระบบตัวน้อยของเธอเป็นคนช่วยจัดการแน่นอน

โชคดีที่มีระบบ ไม่เช่นนั้นหากรอเธอตื่นขึ้นมาก็คงจะสายเกินไปแล้ว

ครั้นนึกถึงระบบตัวน้อย เฉียวเยี่ยนก็รวบรวมสติลุกขึ้นมอง ถึงได้พบว่าระบบตัวน้อยของเธอร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ

เฉียวเยี่ยนมึนงง รีบถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ระบบ เป็นอะไรรึ? ใครรังแกเจ้า?”

แต่ใครจะรู้ว่าระบบตัวน้อยกลับยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

[แง้ ระบบไร้ประโยชน์! ฮือ ๆๆ]

สีหน้าเฉียวเยี่ยนเต็มไปด้วยความสับสนมึนงง หลังจากง้อระบบตัวน้อยและรู้สาเหตุแล้ว ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

ที่แท้เจ้าเด็กคนนี้มีฟังก์ชันร่างจริง หรือก็คือสามารถปลดปล่อยพลังร่างจริงออกมายังโลกภายนอกได้ นางใช้พลังนี้ในการดูแลเฉียวเยี่ยนกับพวกเด็กทารก

แต่หากจะใช้พลังนี้ต้องใช้แต้มสะสมในการซื้อ ก่อนหน้านี้ระบบตัวน้อยใช้แต้มสะสมไปหมดแล้ว ยามนี้เห็นพวกทารกร้องไห้อีกครั้ง และเฉียวเยี่ยนก็ยังไม่ตื่น จึงได้กังวลใจจนร้องไห้ออกมา และคิดว่าตัวเองไร้ประโยชน์

[1] วัยปักปิ่น หมายถึง อายุที่พ้นวัยเด็กเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ อายุประมาณ 14-15 ปี

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เจ้าของร่างเดิมนี่ไม่เบาเลย ไม่แปลกที่จะโดนท่านอ๋องเนรเทศออกมา แล้วนางเอกก็ต้องมาเก็บกวาดสิ่งที่นางทำเนี่ย

ระบบน่ารักจัง หนูทำดีที่สุดแล้วลูก งานดูแลทารกหลังคลอดนี่ยิ่งใหญ่มากนะ

ไหหม่า(海馬)