บทที่１ตอนที่５
ข้าน่าจะฝันไปแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าฝันนั่นอยู่ที่แห่งไหน แต่อย่างน้อยมันก็น่าจะเป็นฝัน
เขายืนอยู่คนเดียวในพื้นที่สีดำสนิท ไม่มีพื้นดินหรืออากาศและทิวทัศน์โดยรอบเป็นสีดำสนิท
ไม่มีอะไรเลยแม้แต่คนหรือน้ำบริเวณรอบๆนี้ แม้แต่ลมก็ไม่มี ไม่ได้ยินสิ่งใด
ทันใดนั้นเขาจ้องมองลงไปใต้เท้าของตัวเองก็พบกับมังกรสีดำที่มีปีก 5 สี 6ปีก มันคือราชันย์มังกรเทียแมท
มังกรยักษ์นั่นจ้องมาที่ข้าด้วยสายตาโกรธแค้น
ขณะจ้องมองกันอยู่เงียบๆนั้น สักพักสภาพโดยรอบก็สว่างขึ้น
ในขณะที่รู้โล่งอกนั่นเองว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่เขาก็กลับไปจ้องตากับมังกรเทียแมทอีกครั้ง
มังกรก็ยังคงจ้องตอบกลับมา ข้าเองก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้มันทำสีหน้าเช่นไร โนโซมุที่จ้องมองอยู่ในด้านแสงสว่างก็กังวลเล็กน้อย
「อ้าว ตื่นแล้วเหรอเจ้าน่ะ」
「เหวออออ！」
ใบหน้าของหญิงชราจ้องสะท้อนมาที่ดวงตาของข้า โนโซมุเผลอตะโกนลั่นโดยไม่ได้ตั้งใจและกลิ้งออกมาจากฟูก ทันใดนั้นเองก็โดนชกเข้าทีหน้าอย่างเต็มเบ้า ดูเหมือนว่าเธอจะโมโหอย่างมาก
「โถ่ววว อาจารย์ละก็ทำตัวแบบนี้…………」
「แย่ตรงไหนกันล่ะหะ！ข้าเป็นคนแบกเจ้ามาแล้วเจ้าก็นอนซมอยู่ตั้ง 3 วัน นี่ข้าแย่งั้นเหรอ！！！」
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผลและมีกลิ่นยาถูกถาไว้ เหมือนว่าอาจารย์จะคอยดูแลข้าอยู่จริงๆ
「ขอโทษครับอาจาย์ ขอบคุณจริงๆครับ」
ชิโนะที่ยังทำท่าทางงอล แต่แววตาของเธอดูมีความสุขมากดูเหมือนว่าเธอจะห่วงข้ามากๆ
「นอนซมตลอด 3 วัน ข้าต้องดูแลเจ้าตลอดเวลา แล้วเหตุใดเจ้าถึงไปล้มฟุบในป่าแถมยังมีแผลมากมายขนาดนั้น？」
บรรยากาศของอาจารย์เปลี่ยนไป ข้ากลืนน้ำลายพร้อมกับบอกเล่าเรื่องราว
「…………เข้าใจแล้วครับ ข้าจะบอกทุกอย่างเอง。」
ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดข้าเล่าทุกอย่างออกไป
◇◆◇
ไม่กี่ชัวโมงต่อมาหลังจากคุยเกี่ยวกับเรื่องนั้น ทั้งสองคนก็ยังคงเงียบอยู่
「…………ตามข้ามา」
อาจารย์หยิบดาบคาตานะพร้อมกับออกจากกระท่อมไป โนโซมุเองก็หยิบดาบและตามเธอไป
เมื่อพวกเราออกมาข้างนอก พวกเราต่างถือดาบด้วยท่าทีสงบนิ่ง ตั้งท่าพร้อมเตรียมต่อสู้ ถึงแม้รอบตัวจะยังมีรอยขีดข่วนและเจ็บแผลอยู่ก็ตาม
「อู้ย อู้ยๆ！！」
บาดแผลจากการต่อสู้กับเทียแมท มันเจ็บแปล๊บเข้ามาแต่ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องถือดาบเอาไว้
ตอนนั้นเองอาจารย์ก็บุกเข้ามาในทันที ข้าเองที่ตอบสนองได้ช้าเพราะอาการเจ็บปวดจากแผลทำให้ตอบโต้ได้ไม่ทันเวลา
อย่างไรก็ตามดาบของเราปะทะกันจนเกิดเสียงแหลมสูงตรงกันข้ามกับความคิดของโนโซมุที่คิดว่าจะป้องกันไม่ทัน
「เอะ」
ข้าส่งเสียงโง่ๆออกไป ข้าที่ไม่เคยกันการโจมตีของอาจารย์ได้เลย
「หืม เป็นงี้เองสินะ」
「หมายความว่ายังไงครับอาจารย์」
ข้าเปล่งเสียงไปทางอาจารย์ที่ทำท่าทางมั่นใจ โนโซมุตอบสนองต่อเสียงนั่นด้วยท่าทางสับสน
ความสามารถที่จำกัดตัวเขา “พันธนาการ”ยังคงส่งผลอยู่ แม้ว่าร่างกายจะทำการตอบสนองแบบตามปกติก็ตามแต่ว่ามันไม่สามารถเลี่ยงการโจมตีนั่นได้หรอก เขากลับโต้กลับมาอย่างง่ายดายโดยไม่เสียท่าทีเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอาจารย์จะโจมตีเขาทีเผลอก็ตาม
โดยปกติแล้วจะต้องป้องกันการโจมตีไม่ได้และโดนฟันไปแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขากลับป้องกันได้ เหตุผลก็คือ
「ความสามารถทางกายภาพแกสูงขึ้นแล้ว」
นั่นละคือเหตุผลที่ป้องกันการโจมตีของอาจารย์ได้
「เอะ แต่ว่าข้า」
「แน่นอนความสามารถทางกายภาพของเจ้าไม่มีทางสูงขึ้นได้เพราะความสามารถ “พันธนาการ” อย่างไรก็ตามเจ้าเป็น ดราก้อน สเลเยอร์ ผู้ที่ได้รับสืบทอดจากพลังของมังกร เจ้าจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก นี่ละสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเจ้า」
「ข้าอะนะ ดราก้อน สเลเยอร์?…………」
โนโซมุยังคงสับสน โดยธรรมชาติแล้วดราก้อน สเลเยอร์เป็นเพียงตัวตนในตำนานซึ่งตัวตนดังกล่าวครั้งสุดท้ายที่เห็นล่าสุดก็คือราวๆหลายร้อยปีก่อน
ผู้สืบทอดพลังอันแข็งแกร่ง ศูนย์รวมพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่บางคนใช้เวทย์ได้โดยอธิบายไม่ได้ด้วย และบางคนก็ปลุกพลังพิเศษภายในกายให้ตื่นขึ้นนั่นละคือพลังของผู้สืบทอด
「อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้พัฒนาเจ้ามากนัก…………」
「เออออ๋！！！」
โนโซมุยิ่งสับสนกับคำพูดของอาจารย์ที่กำลังจะปฏิเสธตัวตนในตำนานตรงหน้า
「ท้ายที่สุดแล้วอำนาจของ “พันธนาการ”มันมีมากกว่าที่เจ้าคิด เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ดูเหมือนเจ้าจะทำลาย “พันธนาการ” ได้ในตอนที่สู้กับมังกรโบราณเทียแมทใช่ไหม? แล้วตอนนี้เจ้าทำได้รึเปล่า？」
แน่นอนข้าจำช่วงเวลาที่อาจารย์พูดได้ ข้าจำได้ว่าตอนนั้นมีโซ่จำนวนมากฉุดรั้งข้าเอาไว้และข้าเองก็เป็นคนทำลายโซ่นั่นในตอนนั้น และตอนนั้นเองความสามารถของข้าก็เหมือนได้รับการปลดปล่อย ตอนที่ข้าได้ปลดปล่อยตัวเองจาก “พันธนาการ” ข้ารู้สึกเหมือนว่าข้าทำได้ทุกอย่างเลย
โนโซมุพยายามจินตนาการถึงโซ่ที่ผูกมัดตัวเขาไว้ จากนั้นโซ่ที่พลันรอบตัวเขาก็โผล่ออกมา
「อาาาาาาาาาาาา」
ข้าส่งเสียงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
「เห็นได้ชัดเลยนะว่าเป็นไปได้」
โนโซมุพยักหน้ารับคำของอาจารย์
「แล้ว…เจ้าคิดจะทำยังไงต่อไปล่ะ」
「ทำยังไงนะเหรอครับ…………。」
「ใช่แล้ว พลังของมันทรงพลังมากมันจะดึงดูดสิ่งต่างๆเข้าหาเจ้า ไม่ว่าจะเป็น สถานะ เกียรติยศ อำนาจ ความริษยา ถ้าให้พูดอีกชื่อก็……….เอ่อช่างมันเถอะแล้วเจ้าจะคิดจะทำยังไงต่อไป」
「……………………」
โนโซมุไม่สามารถตอบคำถามได้ จนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยคิดถึงอนาคต ข้าแค่คิดถึงแต่ปัจจุบัน
ไม่สิ ต้องเรียกว่าข้ามองไม่เห็นอนาคตเลยต่างหาก ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้
「ข้าเองก็คิดมานานแล้ว ตัวเจ้าน่ะไม่มีเหตุผลที่จะต้องแข็งแกร่งขึ้นเลย」
「อะ นั่นสินะครับ…………」
ชิโนะปฏิเสธท่าทีของโนโซมุที่พยายามหลีกเลี่ยงความเป็นจริง
「เจ้าอยากจะแกร่งขึ้นเพื่อคนรัก? ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ของเจ้าอีกต่อไปแล้ว แม้ว่าเจ้าอยากจะสนับสนุนนางมากแค่ไหน แต่คนที่ยืนข้างนางก็ไม่ใช่เจ้าอีกต่อไป ไม่มีเหตุผลที่เจ้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้น………………….เจ้าเองก็ต้องรู้อยู่แก่ใจ」
คำพูดของอาจารย์เสียดแทงเข้าไปในจิตใจของข้าโดยไร้ซึ่งความปราณี ข้าถูกบังคับให้คิดมองความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า
โนโซมุไม่สามารถพูดโต้กลับได้เลย เพราะตัวเขาเองก็รู้ดี
แม้แต่ตอนนี้สำหรับข้าก็ไม่มีที่ยืนข้างๆเธอแล้ว หรือบางทีจุดยืนของข้าในสถาบันนั่นมันไม่มีอยู่แล้ว
「…………มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับข้าที่จะตัดสินจุดหมายปลายทางต่อไปนี้ แต่ตอนนี้ก็โฟกัสไปที่การรักษาบาดแผลก่อน」
“ข้าที่ถูกบังคับให้เลือก”ชิโนะพูดเช่นนั่นเสียดแทงเข้าไปในใจข้าและเริ่มเดินกลับเข้ากระท่อมไป
「…………เออ นั่นสินะเจ้าเองก็บาดเจ็บไปทั้งตัวดังนั้นคงยังเข้าเมืองไปไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่ก่อนจะดีกว่า」
ข้ามองชิโนะที่เข้าไปในกระท่อมโนโซมุเองก็ตามเธอไปด้วยสภาพที่สติยังไม่มั่นคง สีหน้ายังคงมีความกังวล
「ถึงอย่างงั้นข้าก็ยังไม่สามารถบอกออกไปได้」
「？？？」
ชิโนะหันมาทางข้าอีกครั้ง แต่ข้าไม่เข้าใจว่าเธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่
「………………ยินดีต้อนรับกลับนะ ศิษย์ของข้า」
เธอทำท่าทางมีความสุขจากใจจริง แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูเหนื่อยล้า แต่ข้าเองก็รู้สึกโล่งใจจริงๆ
เธอที่คอยดูแลผมมาตลอด ความห่วงใยที่เธอมอบให้กับผมค่อยๆละลายหัวใจที่เยือกแข็งของผมตั้งแต่มาที่เมืองนี้
สายตาของเขาบิดเบี้ยวไปราวกับไม่ได้พบกับความรักความห่วงใยมาเสียนาน
「กลับ…………มาแล้ว…………ครับ」
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน เขาร้องไห้พร้อมกับเข้าไปข้างใน
ข้างๆเขามีชิโนะที่คอยปลอบ
◇◆◇
ข้าเองก็คอยปลอบใจเขาที่กำลังร้องไห้อยู่
…………มันอาจจะดูไม่ดี แต่ข้าเองก็ผ่านประสบการณ์เหล่านี้มาเหมือนกันข้าคิดว่าเขาก็เปรียบเสมือนเพื่อนคนหนึ่งที่เดินไปในเส้นทางเดียวกันกับข้า
ข้าเองไม่ใช่คนของประเทศนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ข้ามาจากประเทศทางตะวันออกของสุดทวีปนี้
แม้ว่าประเทศจะมีอาณาเขตที่ไม่กว้างนัก แต่ก็มีการพัฒนาคิและเวทมนตร์เป็นของตนเอง(ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเวทย์มากกว่า)
ภูเขาสูงที่อยู่ติดริมทะเลเป็นเรื่องยากสำหรับกองทัพขนาดใหญ่ที่จะเข้ามาในดินแดนแห่งนี้
ประเทศของเรามีทักษะการต่อสู้ที่โดดเด่นที่ภาคภูมิใจ บ้างของข้าเป็นต้นกำเนิดของประเทศแห่งนี้และข้าก็เกิดมาในฐานะลูกสาวคนที่สองของบ้าน
ข้าถูกบังคับให้ฝึกดาบคาตานะตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะข้าเกิดมาในตระกูลนักดาบ ข้ายอมรับและฝึกฝนเรื่อยมาโดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ
ทันใดนั้นเองเพราะอาจจะเป็นเพราะข้ามีพรสวรรค์ พ่อแม่ของข้าเองก็ภาคภูมิใจในตัวข้าพี่สาวข้าเองก็ดูมีความสุข
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าหมกมุ่นกับวิชาดาบมากขึ้นไปอีก ซึ่งมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้
ข้ายกแขนเหวี่ยงดาบเรื่อยมาและในที่สุดข้าก็เอาชนะทุกคนในบ้านได้
นักดาบที่เก่งที่สุดย่อมกลายเป็นผู้ที่ต้องนำประเทศแห่งนี้ ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น
ดังนั้นผู้คนทั้งหลายต่างขอให้ข้ากวาดล้างเหล่าสัตว์อสูรที่ทรงพลัง
เนื่องจากข้ามีชีวิตอยู่เพื่อดาบดังนั้นข้าเลยไม่ได้แคร์ภาพลักษณ์ของตัวเอง ข้าไม่สนใจเรื่องความสวยงามหรือความรักแม้แต่น้อย
พ่อแม่ของข้าบังคับให้ข้าไปพบกับเขาแต่มีเพียงพี่สาวของข้าที่เข้าข้างข้าเพียงฝ่ายเดียว
ตอนนั้นเองพี่สาวของข้าเองก็เป็นคนเก่งและน่าหลงใหลแทบยังเป็นที่โด่งดังไปทั่วโลก จนผู้คนจากทั่วทั้งโลกต้องมาขอเธอแต่งงาน
อย่างไรก็ตามพี่สาวของข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานเธอค้านหัวชนฝา
◇◆◇
วันหนึ่งข้าใช้เวลาเรื่อยไปจนกระทั่งไปพบกับเขา
เขาเข้ามาหาข้าเพื่อหวังจะเป็นคู่ซ้อมกับพี่สาวข้า
ดวงตาที่อ่อนโยน รอยยิ้มอันสดใส ร่างกายที่เล็กกว่าผู้ชายทั่วๆไปทำให้ดูสุขุม
เขาเป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลนักเวทย์ในประเทศนี้และดูเหมือนว่าเขาจะแอบหนีออกมาจากรถม้าของทางบ้านมาที่บ้านของพวกเรา
พี่สาวข้าเองก็สมรู้ร่วมคิดด้วยและเธอเองก็เป็นคนชวนเขาให้มาที่นี่อย่างลับๆ
เขาขอร้องข้าด้วยสีหน้าจริงจัง
「ท่านคือชิโนะใช่ไหม ข้ามีบางอย่างจะขอท่าน」
คำขอของเขาก็คือขอให้ข้าสอนวิชาดาบให้
เขาที่แทบจะไม่มีพลังเวทย์และเขาเป็นคนที่ออกมาจากตระกูล ไม่มีที่จะไป
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าสอนทุกอย่างที่ข้ามีให้ แต่ว่ามันก็ยังไม่ได้ผล
ตอนนั้นเองเขารู้จักพี่สาวข้าในงานเลี้ยงอาหารค่ำประจำประเทศ(ประเทศเล็กๆอะเนอะ)และได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับข้า
ดูเหมือนว่าพี่สาวข้าจะไม่สามารถปฏิเสธคำขอนั่นได้
ข้าฝึกให้เขาอย่างหนักแต่มันก็ไม่ได้ผล
เนื่องจากสไตล์ดาบของข้ามันแปลกประหลาดกว่าคนอื่นๆและไม่ได้ใช้ความคมของดาบแบบดั้งเดิมอยู่แล้ว ร่างกายที่ไม่ได้รับการฝึกมาอย่างดีทำให้การเคลื่อนไหวมันไปด้วยกันไม่ได้
ตอนแรกข้าก็พยายามจะปฏิเสธเขา แต่เขาก็เป็นคนที่ดื้อรั้นเอามากๆและข้าก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอจากใจจริงของพี่สาวได้
「แบบนั้นไม่ได้！ต้องใช้ด้านดาบอีกด้าน！！ถ้าอยากจะเรียนไปฝึกพื้นฐานมาก่อน！！！！」
「เข้มงวดอะไรปานนั้น！ท่าทางแบบเก่ามันทรงพลังกว่านะ！！！」
「แล้วแกจะได้เสียใจ！มาเป็นคู่มือให้ข้านี่！จะแสดงให้ดูเองเทคนิคการฟันที่แท้จริง！！！」
…………เมื่อเป็นเรื่องดาบที่ไรข้ามักจะจริงจังเสมอ
ในตอนแรกเขาไม่มีแม้แต่พื้นฐาน แต่ก็ค่อยๆเก่งขึ้นเรื่อยๆ
พี่สาวของข้าเองก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ข้าเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่ข้าก็มีความสุข
ศิษย์ที่ข้าฝึกฝนมาตั้งแต่ต้นกับมือ จะแกร่งขึ้นข้าก็มีความสุข
ในช่วงเวลานั้นเองข้าก็เริ่มคิดถึงเขาบ้างเป็นครั้งคราว
ยามตื่น ยามนอน ยามฝึก
ในที่สุดข้าก็เริ่มโหยหาเขามากขึ้นจนไม่สนวันและเวลาดังนั้นข้าจึงไปปรึกษากับพี่สาวข้า
「น่าๆ ใครๆก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวก็จบแล้วล่ะ」
ตอนนั้นเอง
แทนที่ความรู้สึกเหล่านั้นจะลดลงแต่มันกับพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ
เมดที่บ้านเห็นข้าก็ถาม
「ท่านชิโนะ หรือว่าท่านจะมีปัญหาด้านความรักเหรอค่ะ？」
คำพูดนั่นทำให้ข้าใจหาย
「เอะ ความรัก？」
「ใช่แล้ว ท่านชิโระกำลังมีความรักอยู่ไม่ใช่หรือไงกันค่ะ?」
「ขะข้าเนี่ยนะ……….มีความรัก」
「ท่านชิโนะความรักน่ะมันมีอยู่สำหรับทุกคนนะคะ และไม่มีใครที่จะหักห้ามใจตัวเองได้ แม้แต่พระเจ้าเองก็ยังมีความรักได้เลยนะคะ」
ในขณะที่ฟังเมดคนนั้นพูดข้าก็ตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังมีความรัก
และเมื่อข้ารู้สึกตัวข้าก็รู้สึกว่าขาดเขาไปไม่ได้เสียแล้ว
ท่าทางของเขา แววตาที่สดใส ตัวเขาที่ฝึกอย่างจริงจัง แม้ท่าทางจะแข็งกระด้าง กลิ่นเหงื่อของเขาทุกอย่างมันทำให้ข้าใจเต้น
มีหลายครั้งที่ข้าเกลียดตัวเองและพยายามหลบหน้าเขา
◇◆◇
「ทำไมถึงเอาแต่หลบหน้าข้าล่ะ?」
เขาถามข้า
「…………ข้าไม่ได้หลบหน้าเจ้าสักหน่อย」
「โกหกชัดๆ ท่านนะไม่มองข้าเหมือนอย่างที่เคยเป็นเลย」
「………………เจ้าเข้าใจผิดไปเอง」
「ไม่หรอก ข้าไม่ได้เข้าใจผิดเลยแม้แต่น้อย」
「มั่นใจจังเลยนะ」
「ก็ใช่นะสิครับ ข้านะมองท่านมาโดยตอลด ก่อนที่ท่านจะรู้เสียอีก ข้าน่ะมีแค่ท่าน」
「……หาาา？」
ข้ารู้สึกจมไปกับคำพูดอันหอมหวานของเขา
「……ข้าน่ะจับตามองดูท่านมาโดยตลอด ท่านที่เป็นนักดาบที่แกร่งที่สุดในประเทศนี้ ด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ที่มอบให้แกดาบของท่าน ข้าไม่รู้เลยว่าข้าจะควรพูดความรู้สึกนี้ออกไปยังไง……….ข้านะรักท่าน มากกว่าใครบนโลกใบนี้」
แน่นอนว่ามันเป็นการสารภาพรัก
หัวใจของข้าเต้นระรัวราวกับจะระเบิดออก ใบหน้าของข้าถูกย้อมเป็นสีแดงเหมือนตะวันตกดิน ข้าไม่สามารถมองหน้าเขาตรงๆได้และหันหลังให้เขา
「…………นี่เจ้าบ้าหรือเปล่า? มาชอบข้าเช่นนี้ ข้าที่ไม่เคยแต่งตัวสมหญิง เจ้าน่ะชอบข้าจริงๆน่ะเหรอ」
ข้าเป็นผู้หญิงธรรมดาบ้านๆหากเทียบกับพี่สาวข้าที่ดูดีกว่าข้าแล้วนั้น
「ก็คงจะอย่างที่ท่านว่า แต่ยังไงข้าก็รักท่านจริงๆ ไม่มีใครอื่นที่จะมาแทนได้………….ได้โปรดให้ข้ายื่นเคียงข้างท่านจะได้รึไม่？」
「……………นี่เจ้าทำข้าเหมือนคนโง่เลย โง่ โง่ โง่ โง่………โง่……โง่จริงๆ」
「ใช่ข้าอาจจะทำเหมือนท่านเป็นคนโง่ แต่ว่าท่านจะบอกคำตอบของท่านได้ไหม?」
「………………แน่นอนข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าแล้ว ข้าน่ะเป็นตัวซวยนะ แต่ว่าได้โปรดดูแลข้าตลอดไปด้วยนะ」
ข้าให้คำมั่นสัญญาว่าจะอยู่เดินเคียงข้างเขา
ความสัมพันธ์ของข้าเป็นที่รู้กันในไม่ช้า ในระหว่างนี้ก็มีวันกำหนดแสดงความยินดีด้วย
วันแต่งงานของปรมาจารย์ดาบและปรมาจารย์เวทย์ต่างถูกประกาศก้อง ซึ่งพ่อแม่ของทั้งสองต่างพอใจ
อย่างไรก็ตามพี่สาวข้าดูเหมือนจะสุขภาพไม่ดีและหมกตัวอยู่แต่ในห้อง
และในวันแต่งงานนั้นเองเหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้น
ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งโผล่หน้ามาบอกฉันต่อหน้าครอบครัวของข้า
「นี่เธอหนีฮันนีมูนกับชายอื่นและมาคบกันอีกคนงั้นเหรอ ทั้งๆที่เธอให้คำมั่นสัญญาแล้วแท้ๆ ขอให้งานแสดงความยินดีนี่แม่งล่มจมไปเลย！！！」
ชายคนนี้เป็นคนที่เคยถูกพี่สาวข้าปฏิเสธ
สถานที่ในงานมีแต่ความสับสนและเสียงดังกระจายไปทั่ว ข้าพยายามคิดว่าเขากำลังพูดเรื่องไร้สาระ แต่เขาก็พูดออกมาอย่างมั่นใจว่า
「ถ้างั้นก็ไปหาเธอที่ห้องซะเลยเซ่」
และในห้องของข้าก็พบกับชุดชั้นในของผู้ชายคนไหนไม่รู้อยู่ในห้องของข้า
สิ่งนี้ทำให้ญาติของเจ้าบ่าวโกรธมาก พ่อแม่ของข้าถูกตำหนิ
ข้าเอาแต่พูดด้วยความไร้เดียงสา แต่เขาไม่ได้ยินและหันหน้ามามองข้าด้วยความเย็นชา
งานแต่งนั่นถูกคว่ำบาตรและข้าก็ถูกกักตัวในบ้าน
และวันหนึ่งหลังจากหนึ่งปีต่อมา พี่สาวของข้าก็มาเยี่ยมแล้วพูดกับข้าแบบนี้
「ผู้ชายในตอนนั้นน่ะ ข้าส่งไปเองแหละ」
「………………เอ๋」
「หากนึกถึงงานแสดงความยินดีแล้วเธอก็จะต้องได้แต่งงานใช่ไหมล่ะ ดังนั้นชายคนนั้นนะมันสนุกสุดๆไปเลยล่ะที่ได้ทำให้เธอล่มจมแบบนี้」
「พี่……….พูด……..อะไร…..ข้าไม่เข้าใจ」
ตอนที่ข้าถามเช่นนั้น พี่สาวก็มองมาที่ข้าด้วยท่าทางโกรธแค้น ข้าที่กลัวท่าทีของเธออย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็ถอยหลังไป
「ข้าเป็นคนเจอเขาก่อนดังนั้นเขาควรจะเป็นของข้า！ข้านะเฝ้ามองเขาคนนั้นมานานแล้วนะ！！！」
สีหน้าของนางเหมือนปีศาจ พี่สาวจับผมข้าแล้วกร่นด่าด้วยความโกรธแค้น
「ไม่มีวันจะให้อภัยเด็ดขาด！！ข้าจะพรากทุกอย่างไปจากเจ้า！！！ทุกสิ่งทุกอย่าง ชื่อเสียง เงิน ทอง ลาภ ยศ！！ข้าจะไม่ยอมให้พวกแกสองคนได้สุขสมหวังเด็ดขาด！！！！」
ผมของข้าขาด ข้าเริ่มอ้อนวอนขอร้องแต่พี่สาวก็ไม่ยอมหยุด
「ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตามข้าจะทำให้แกต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปให้ได้ จะไม่มีใครที่จะมาปกป้องแกหรือช่วยเหลือแกอีกแล้ว แล้วเจอกันนะชิโนะ เขานะเป็นของข้าตลอดไปตราบชั่วนิรันดร์」
เมื่อพี่สาวพูดจบเธอก็เดินจากไป
ข้าทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้
ในที่สุดข้าก็ถูกไล่ออกจากบ้าน เรื่องราวของข้ากลายเป็นเรื่องเล่าขานว่าเป็นเรื่องราวอันแสนสกปรกของปรมาจารย์ดาบที่แย่งคนรักของผู้อื่นลือลั่นทั่วพื้นแผ่นดิน
◇◆◇
「เจ้ากับข้าเนี่ยนะคล้ายกันเลย」
ผู้ที่ถูกทอดทิ้งและโดนทอดทิ้งคล้ายๆกัน ตอนแรกข้าเองมองเห็นเขาราวกับเห็นตัวเองในอดีต แต่ตอนนี้เขาเป็นลูกศิษย์ที่ไม่มีใครมาแทนได้แล้ว
เมื่อข้าสังเกตเห็นศิษย์คนนั้นกำลังหลับไปเพราะร้องไห้นั่นเอง
การแสดงออกทางใบหน้าของข้าก็พังทลาย……。
「ฮึก！！」
ทันใดนั้นการมองเห็นของข้าก็เริ่มบิดเบี้ยวหัวของข้าเริ่มมึนและเกือบจะหมดสติ
「ใช่แล้ว！ไอ้เศษเดษนั่น！」
หลังจากพยายามตั้งสติ ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆชัดขึ้น
（…………ช่วงเวลาในชีวิตของข้าช่างเหลือน้อยลงไปทุกที….ข้าคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน）
“โรคหลับไม่เลือกที่”
เป็นอาการป่วยทำให้คนๆนั้น ค่อยๆไร้ความรู้สึกด้านอารมณ์และจะเสียชีวิต ยังไม่มีการระบุสาเหตุว่าเกิดขึ้นจากอะไรและเป็นโรคที่ยากจะรักษาให้หายขาด
มีเพียงไม่กี่กรณีที่หายขาดและยังไม่มีการระบุสาเหตุที่แน่ชัด
อาการป่วยจะค่อยๆทุเราลงจนสุดท้ายก็หลับไหลไปเหมือนคนนอนตายตามปกติ
อย่างไรก็ตามชิโนะนั้นไม่มีความกลัวตายหรือความเสียใจใดๆ
（อย่างน้อยก็อยากจะคุยกับเจ้ามากกว่านี้ บอกข้าอยากจะสอนทักษะดาบมากกว่านี้）
หลังจากมองโนโซมุที่หลับอยู่กลางอ้อมอก
（สิ่งสุดท้ายที่ข้าอยากจะบอกเจ้า สิ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้าในตอนนั้น….ด้วยกำลังทั้งหมดของข้า）
