ตอนที่ 165 ท่องเที่ยวชายทะเล
ตอนที่ 165 ท่องเที่ยวชายทะเล
สามพ่อลูกเห็นด้วยกับนางอย่างไร้เงื่อนไข ด้วยเหตุนี้จึงตัดสินใจไปเล่นที่ชายทะเลในวันพรุ่งนี้อย่างมีความสุขเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ
คืนนั้นเฉียวเยี่ยนกำลังเตรียมสัมภาระไปเที่ยวทะเล นางต้องพกของกินต่างๆ ไปด้วย เสื้อผ้าที่สวมไปชายทะเลก็ต้องเตรียมไปเช่นกัน น่าเสียดายที่ใส่บิกินี่ไม่ได้ แสงแดด ทราย และบิกินี่เป็นมาตรฐานในการไปเที่ยวทะเลเชียวนะ!
ในยุคนี้ หากนางกล้าใส่บิกินี่เที่ยวทะเล รับรองต้องโดนกล่าวหาว่าเป็นหญิงวิปลาสและถูกจับขังคุกทันทีแน่
แม้จะมิอาจใส่บิกินี่ได้ แต่เฉียวเยี่ยนก็เตรียมสิ่งอื่นแทน เช่นรองเท้าแตะคู่ที่มีพื้นเป็นพลาสติก ตรงส้นด้านหลังสูงเล็กน้อย มีสายรัดแบบใส ซึ่งด้านบนมีดอกเดซี่เล็กๆ แปะอยู่
เมื่อไปชายทะเล ข้างใต้ฝ่าเท้าล้วนคือทราย การสวมรองเท้าผ้าใบจึงไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง อีกอย่างนางก็อยากสัมผัสทรายใต้ฝ่าเท้า หากเตรียมรองเท้าแตะไปด้วย ถึงครานั้นต้องล้างเท้าก็นับว่าสะดวก
นางไม่เพียงแต่เตรียมของให้ตัวเอง แต่ยังเตรียมของให้ทั้งสามพ่อลูกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ที่เตรียมให้ท่านอ๋องคือรองเท้าแตะสีดำธรรมดาที่ใช้ใส่ในบ้านแบบไม่มีลวดลายใดๆ ซึ่งของเสี่ยวฉวนเอ๋อร์ก็เหมือนกับของเขา เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่าเท่านั้น
ความชอบของสองพ่อลูกนั้นคล้ายกันอย่างน่าประหลาด ตรงที่ไม่ชอบพวกของสีฉูดฉาดทั้งสิ้น
ทว่าเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เหมือนกันกับนาง ครั้นนางวางรองเท้าแตะไว้ตรงหน้าสามพ่อลูก ทั้งสามก็ประหลาดใจพร้อมเพรียงกัน
เฉียวเยี่ยนรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมีท่าทางเช่นนี้ ก็สวมรองเท้าตัวเองด้วยรอยยิ้ม และอธิบาย “นี่คือรองเท้าแตะที่เตรียมให้พวกท่าน พรุ่งนี้ใส่ไปเหยียบที่ชายหาด ถึงตอนนั้นจะได้ง่ายต่อการล้างเท้า”
เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เป็นคนแรกที่รับรองเท้าคู่ใหม่ที่ทั้งสวยและแปลกตาได้ก่อน เด็กน้อยยกเท้าข้างหนึ่งของตัวเองเข้าไปสวมรองเท้าแตะ แล้วเหยียดเท้าตัวเองไปเปรียบเทียบกับเท้ามารดา
เท้าอวบอ้วนที่สวมรองเท้าแตะมีสายรัดโปร่งใสประดับดอกเดซี่นั้นช่างดูน่ารักเป็นอย่างมาก เฉียวเยี่ยนเห็นแล้วก็รู้สึกขบขัน และยกเท้าไปเทียบกับนาง
เท้าของนางเล็กและเรียวขาวงดงาม สมกับคำพรรณนาที่ว่าเท้าเรียวงามดุจหยกสลัก มู่ฉินเจินจ้องมองเท้าน้อยขาวนวลคู่นั้นเป็นเวลานานจนตกอยู่ในภวังค์ และกำลังต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง
ต้องให้นางสวมรองเท้าคู่นี้จริงๆ หรือ? เขาอยากซ่อนนางเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นมากๆ
ทว่าหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ยอม สวมรองเท้าที่เผยให้เห็นเท้ามันจะเป็นไรไป นางมีความสุขก็ดีแล้ว
หลังจากคิดได้ เขาก็มองสำรวจรองเท้าสีดำแปลกประหลาดรูปร่างเหมือนปลาตรงหน้าคู่นั้น เขาใช้มือกดลงไป ไม่นึกเลยว่าจะนุ่มมาก ดวงตาของเขาพลันเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าได้ค้นพบทวีปใหม่
เฉียวเยี่ยนเห็นเขาเช่นนั้น ก็เอยกระตุ้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านอย่าเพิ่งศึกษา ลองสวมมันดูก่อน”
ท่านอ๋องสวมรองเท้าแตะสีดำอย่างรู้สึกแปลกๆ เฉียวเยี่ยนจับมือของเขา ให้เขาเดินสองก้าว ทันทีที่เขาเดิน ความรู้สึกนุ่มเด้งใต้ฝ่าเท้าเขาก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ก็สวมรองเท้าแตะน้อยของตัวเองเช่นกัน แล้ววิ่งไปมารอบห้องกับน้องสาว พลางหัวเราะอย่างมีความสุข
เฉียวเยี่ยนมองฉากนี้แล้วก็รู้สึกมีความสุขปนเศร้าในเวลาเดียวกัน ในยุคนี้ แค่รองเท้าแตะคู่หนึ่งก็สามารถทำให้พวกเขามีความสุขได้ หากเทคโนโลยีในตอนนี้มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่านี้คงจะดีไม่น้อย นางจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรมาก และให้สิ่งที่ดียิ่งกว่าแก่พวกเขา
วันรุ่งขึ้น หลังจากรับประทานอาหารเช้าในค่ายทหารเสร็จ ครอบครัวสี่คนของเฉียวเยี่ยนก็นั่งรถม้าออกเดินทางไปพร้อมกับองครักษ์ติดตามสองสามคน
วันนี้เฉียวเยี่ยนสวมชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีขาวบางเบา ผมของนางไม่ได้เกล้าขึ้น แต่ถักเป็นเปียหลวมๆ พาดสยายไว้บนไหล่ซ้าย มีจ่วนฮวา(ดอกไม้ผ้า) เล็กๆ สองดอกเสียบเป็นเครื่องประดับ ปอยผมสองสามเส้นตกระเคลียแก้ม ขับให้นางดูอ่อนโยนและเรียบง่ายมากขึ้น
นางแต่งหน้าบางเบา และทาลิปสีแดงอ่อนบนริมฝีปาก ทำให้ดวงหน้าดูละมุนยิ่ง
นางสวมรองเท้าแตะก็จริง ทว่าชายกระโปรงยาวจนคลุมเท้าได้ ดังนั้นคนนอกจึงมิอาจมองเห็น
มู่ฉินเจินไม่เคยเห็นนางที่เป็นเช่นนี้มาก่อน นางช่างงดงามสดใสดูบริสุทธิ์ ประหนึ่งเทพธิดาตัวน้อยที่ลงมายังโลกมนุษย์
เมื่อนั่งอยู่ในรถม้า เขามักจะมองนางอย่างควบคุมสายตาตัวเองไม่ได้ ทุกการขมวดคิ้ว ทุกรอยยิ้มของนางล้วนส่งผลต่ออารมณ์ของเขา
วันนี้เฉียวเยี่ยนแต่งตัวตามใจตัวเอง นางอยากไปเล่นที่ชายหาดอย่างงดงาม แต่ก่อนที่จะถึงชายหาดเพื่อรับแสงแดดอันเจิดจ้า นางก็รู้สึกว่าตัวเองถูกสายตาของท่านอ๋องแผดเผาไปก่อนแล้ว
แต่ในใจก็อดคิดอวดเก่งไม่ได้ว่า ต้องเป็นเพราะนางหน้าตาดีแน่ๆ ผู้ชายของนางถึงได้เอาแต่จ้องมองนาง
เมื่อรถม้ามาถึงเส้นทางริมชายทะเล ก็ได้ยินเสียงคลื่นซัดฝั่งดังมาเป็นระลอกๆ เด็กทั้งสองอยากรู้อยากเห็น จึงโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าม่านมามอง
เมื่อสิ่งที่อยู่ในครรลองจักษุคือผืนน้ำอันกว้างใหญ่ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน พวกเขาก็เบิกตาโตด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“ว้าว! ทะเลใหญ่จังเลย!”
ทะเลช่างกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เต็มไปด้วยคลื่นม้วนตัวจากระยะไกลซัดเข้าหาฝั่ง ส่งเสียงดังมาเป็นระลอก
บนชายหาดมีคนเดินอยู่สองสามคน ดูราวกับจะมาเดินชมทิวทัศน์ และยังมีเรือประมงสองสามลำลอยอยู่เหนือผิวน้ำทะเล ซึ่งบนนั้นมีชาวประมงกำลังทอดแหตกปลา
ตามแนวถนนริมทะเลมีต้นไม้ปลูกเรียงรายอยู่แถวหนึ่ง เฉียวเยี่ยนรู้จักต้นไม้ชนิดนี้ มันคือต้นสนทะเลที่ปลูกไว้กันลมได้
เทคโนโลยีการปลูกต้นไม้กันลมถูกบรรพบุรุษในสมัยโบราณคิดค้นออกมาได้แล้ว พบว่าการปลูกต้นสนทะเลริมชายฝั่งเป็นรูปวงกลมสามารถลดความเร็วลม กันทรายฝุ่น และลดการกลายเป็นทะเลทรายของพื้นที่เพาะปลูกในบริเวณใกล้เคียงได้
หลังจากจอดรถม้าที่บริเวณรอบนอก ครอบครัวสี่คนของเฉียวเยี่ยนก็เดินเข้าไปในชายหาด พวกองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังรับหน้าที่ขนถ่ายสัมภาระ เคลื่อนย้ายสิ่งของที่เจ้านายนำมาไปที่ชายหาด
ทันทีที่พวกเขาก้าวไปบนชายหาด ลูกทั้งสองก็เริ่มวิ่งเตลิด ก้าวขาสั้นวิ่งอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะดังเจื้อยแจ้วกังวานออกไปไกล
เฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินปล่อยให้พวกเขาวิ่ง และจูงมือเดินตามหลังไปอย่างเชื่องช้า
ในเดือนห้า อากาศตามแนวชายฝั่งค่อนข้างร้อนแล้ว ลมทะเลที่โชยมามีกลิ่นคาวเค็มอ่อนๆ และยังมีไอร้อนมาเป็นระลอกด้วย
พวกเด็กๆ วิ่งไปถึงบริเวณคลื่นทะเล เมื่อเห็นน้ำทะเลโถมซัดมาทางพวกเขาก็ตกใจวิ่งกลับไป ทว่าหลังจากน้ำทะเลลดระดับลงไม่นาน พวกเขาก็เดินกลับไปอย่างอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง
เมื่อเป็นเช่นนี้อยู่สองสามครั้ง เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ก็เริ่มกล้าหาญยิ่งขึ้น จับมือพี่ชายเอาไว้ข้างหนึ่ง พลางยื่นเท้าหนึ่งข้างออกไปเหยียบลงในน้ำ น้ำที่เย็นเล็กน้อยไหลผ่านเท้านาง รู้สึกสบายนัก
นางหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข “ท่านพี่ ท่านรีบมาลองดูเร็ว มันสนุกมาก!”
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ก็มีความสุขเช่นกัน ในที่สุดเด็กน้อยก็ไม่ตีหน้าขรึมอีกต่อไป เขาทำตามน้องสาวเข้าไปลองอย่างระมัดระวัง จวบจนพบว่ามันสนุกจริงๆ ก็ย่ำเท้าเข้าไปในน้ำทั้งสองข้าง
เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ใช้เท้าตัวเองตบผิวน้ำอย่างสนุกสนาน พลันก็ถูกเปลือกหอยสีขาวน่ารักดึงดูดสายตาไป
เปลือกหอยน้อยช่างงดงามนัก ขาวเหมือนกับก้อนปุยเมฆ ทั้งยังมีรูปร่างและลวดลายสวยงาม นางเก็บเปลือกหอยเหล่านั้นขึ้นมาราวกับได้ค้นพบสมบัติล้ำค่าก็ไม่ปาน และทำความสะอาดทรายบนเปลือกหอยอย่างระมัดระวังด้วยน้ำทะเล
“ท่านพี่! ดูสิ สมบัติแสนสวยของข้า!”
เด็กน้อยไม่รู้ว่าสิ่งนี้เรียกว่าเปลือกหอย เพราะสิ่งที่นางรู้มีเพียงทะเล แต่กลับไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ชายหาด
ในสายตาของนางตอนนี้ เปลือกหอยน้อยที่สวยงามเป็นของมีค่าราวกับเงินแท่ง
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ชำเลืองมองไปรอบๆ และพบว่ามีเปลือกหอยอยู่จำนวนมาก ก็ปริปากเอ่ย “ยังมีอีกมากเลย ข้าจะเก็บกับเจ้า”
เด็กน้อยหลงน้องสาวมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ขอแค่มันเป็นของที่นางชอบ เขาก็ไม่มีวันแย่งกับนาง แต่ถึงขั้นสามารถแย่งมันจากคนอื่นได้
เจ้าปลาอ้วนได้ยินเช่นนี้ก็หันไปมอง และพบว่ามันมีมากจริงๆ จึงกระโดดโลดเต้นไปมาหลายครั้งด้วยความตื่นเต้น
“สมบัติเยอะแยะเลย!”
ความจริงแล้วความนัยแฝงในประโยคของนางคือ สมบัติเยอะแยะเลย นางกำลังจะรวยแล้ว!
………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เดี๋ยวก็ชินเองค่ะท่านอ๋อง นับว่าท่านได้มาเยือนยุคอนาคตเร็วกว่าคนอื่นแล้วนะคะ
เอ็นดูความสุขแบบเด็กๆ จังค่ะ เป็นความสุขที่เรียบง่ายไม่ซับซ้อนดี
ไหหม่า(海馬)
