ตอนที่ 179 ร่างกายมีปัญหา
ตอนที่ 179 ร่างกายมีปัญหา
เมื่อเห็นว่ามู่ฉินเจินไม่ตอบ ฮองเฮาจึงผลักเขาแรงๆ อย่างกระวนกระวายใจ “เจ้าเด็กบ้ารีบพูดออกมาสิ! เจ้าเป็นใบ้หรือ?”
มู่ฉินเจินในตอนนี้กลับหวังให้ตนเป็นใบ้ไปเสียเลย เช่นนี้เขาจะได้หลีกเลี่ยงคำถามที่น่าอายนี้ได้
แต่เห็นได้ชัดว่ามารดาเขาไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ ขนาดนั้น เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ฮองเฮาจึงทึกทักเอาเองว่า “ได้! เจ้าเด็กบ้านี่ไม่ตอบใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะเรียกหมอหลวงมาตรวจเจ้า!”
“เป่าเหวิน! ไปเชิญหมอหลวงจางมา!”
เป่าเหวินขันทีผู้น้อยที่อยู่ด้านนอกได้ยินคำสั่งก็ทำท่าจะวิ่งไปที่สำนักแพทย์หลวง ทว่ามู่ฉินเจินเผยสีหน้าตึงเครียด และตะโกนออกไปด้านนอก”กลับมาเดี๋ยวนี้!”
ขันทีผู้น้อยตกใจ ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ ไม่รู้ว่าจะต้องฟังใครดี
ฮองเฮาบีบแขนลูกชายตนด้วยโทสะ หากมิใช่เพราะสนใจสีหน้าน่าสงสารของเขา นางแทบอยากลงโทษให้เขาคุกเข่าลงบนพื้นทรายแล้ว!
“รู้จักวางอำนาจกับแม่ของเจ้าแล้วหรือ ข้าเรียกหมอหลวงมาก็เพื่อใคร? ก็เพื่อเจ้าเด็กบ้าอย่างเจ้าไง!”
หลังจากถูกบีบแขนครู่หนึ่ง มู่ฉินเจินก็ยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ ยามมารดาเขาดุด่าจนถึงจุดที่หาคำอะไรมาด่าไม่ได้แล้ว ในที่สุดเขาก็เปิดปากเอ่ย
เขามีสีหน้าอับอาย หลังจากเตรียมใจแล้ว ในที่สุดก็เอ่ยทุกอย่างออกมา”ข้ากับอาเยี่ยนได้เริ่มร่วมเรียงเคียงหมอนกันแล้ว”
อันที่จริงพวกเขายังไม่ถึงขั้นเรียกว่าร่วมเรียงเคียงหมอน ลูกก็มีแล้ว แต่เขาหาคำสละสลวยเพื่ออธิบายเรื่องน่าอับอายนั้นไม่ได้จริงๆ จึงได้แต่ยืมคำสละสลวยนี้มาใช้อธิบาย
สิ้นเสียง ทั้งห้องพลันเงียบสงัดลง สีหน้าท่าทางฮองเฮามีมากมายหลากหลาย ทั้งเบิกตาอ้าปากค้าง ตะลึงงัน เหลือเชื่อ และขยะแขยงสุดขีดที่แสดงออกมาอย่างแจ่มชัด
มู่ฉินเจินรู้สึกเขินอาย เขาไม่ได้มองท่าทางของฮองเฮา เอาแต่จ้องไปที่ฉากกั้นแกะสลัก พยายามรักษาความสงบบนใบหน้า เพื่อรักษาความน่านับถือที่เหลืออยู่น้อยนิดของตัวเอง
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดฮองเฮาก็มีท่าทางอ่อนลง พระนางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง และออกคำสั่งกับเป่าเหวินที่อยู่นอกประตูอีกครั้ง “เป่าเหวิน! เร็วเข้า! ไปเชิญหมอหลวงจางมา!”
ตอนนี้ในใจพระนางมีเพียงความคิดเดียว พระโอรสไม่มีปัญหาด้านร่างกายตรงไหนกัน นั่นมันเป็นปัญหาใหญ่แล้วต่างหาก!
อายุยังน้อย มีภรรยาแสนสวยนอนอยู่ข้างๆ ไม่นึกเลยว่าเขาจะทนมาได้ตั้งปีกว่า!
หากนี่ไม่ใช่ปัญหาทางร่างกายก็เป็นปัญหาทางจิตใจแล้ว!
มู่ฉินเจินฟังเสียงฝีเท้าของเป่าเหวินจากไป ก็รู้ว่าในใจหญิงชราไม่มีทางสลัดภาพลักษณ์ที่ป่วยของตัวเองออกไปได้แล้ว
ในเมื่อฟื้นฟูภาพลักษณ์กลับมาไม่ได้ ก็เตรียมเลี่ยงหนีเลยแล้วกัน
“เสด็จแม่ ลูกยังมีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ขอตัวลาก่อน”
แต่ฮองเฮาจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร นางชำเลืองมองเขา “ไม่ต้องรีบร้อน จัดการงานไม่จำเป็นต้องจัดการเวลานี้ก็ได้”
มู่ฉินเจินรู้สึกกรุ่นโกรธในใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม เขากัดฟันแน่น พยายามฝืนพ่นวาจาออกมาจากปากทีละคำๆ
“เสด็จแม่ ลูกมีสุขภาพดีมาก ไม่จำเป็นต้องจับชีพจร!”
คราวนี้ฮองเฮาไม่แม้แต่จะชายตาแลเขา ในใจรู้ดีที่สุดว่าจะมีชายสักกี่คนที่เต็มใจยอมรับว่าตัวเองป่วย ดังนั้นพระนางจึงไม่เชื่อคำพูดที่พ่นออกมาจากปากเจ้าเด็กบ้านี่เลยสักคำ ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับผลจับชีพจรของหมอหลวง
ก่อนที่หมอหลวงจะมาถึง บุคคลอีกคนที่ทำให้มู่ฉินเจินรู้สึกปวดหัวก็เข้ามา
ช่วงสองสามวันมานี้ฮ่องเต้เฒ่าใช้ชีวิตสุขสบายมาก เมื่อครู่เพิ่งตกปลาที่ริมสระบัว ครั้นได้ยินหวังกงกงรายงานว่าฮองเฮาเชิญหมอหลวง ก็คิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงรีบมาดู
ไม่รอให้เขาได้เปิดปากเอ่ยถาม ฮองเฮาก็เล่าเรื่องเมื่อครู่ให้เขาฟังเสียงเบา หลังจากชายชราฟังจบ ก็ยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอกเฒ่า
ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าโอรสผู้เย่อหยิ่งของเขาคนนี้จะมีวันนี้!
เขากลับไม่ได้คิดว่าเป็นเพราะร่างกายลูกชายมีปัญหา อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของคู่รักหนุ่มสาวยังไม่ไปถึงจุดนั้นเสียมากกว่า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดยิ้มเยาะอีกฝ่ายได้!
ก่อนที่คำพูดเยาะเย้ยของเขาจะดังขึ้น คำพูดเย็นชาของมู่ฉินเจินก็ทำให้เขาหุบปากอย่างเชื่อฟังในทันที
“งานในค่ายทหารของลูกกำลังวุ่น วันนี้จึงมิอาจพิจารณาสาส์นได้แล้ว”
ฮ่องเต้เฒ่าจะปล่อยชายหนุ่มอย่างเขาไปได้อย่างไร จึงเม้มพระโอษฐ์ไม่เอ่ยสิ่งใด ลอบถลึงพระเนตรใส่เขาไปสองสามที ทว่าในพระทัยกลับรู้สึกเป็นสุข
เจ้าเด็กหยาบคาย! น่าจะปล่อยให้ลิ้มรสความรู้สึกที่ว่าเห็นภรรยาแต่กลับร่วมหลับนอนด้วยไม่ได้ไปอีกสักสองสามปี!
ไม่นานหมอหลวงก็มาถึง และก่อนที่เขาจะทันได้ถวายพระพร ฮองเฮาก็ปัดการถวายพระพรของเขา และรีบบอกอาการของโอรสตนให้เขาฟัง
หมอหลวงจางฟังจบก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสำรวจมองท่านอ๋องซู่ผู้มีสีหน้าถมึงทึงอย่างเงียบๆ ท่าทางเช่นนี้ดูไม่เหมือนว่าเขามีอาการของไตพร่องไร้สมรรถภาพเลยนะ
เขาสงบสติลง และเอ่ยกับมู่ฉินเจินด้วยความเคารพ “ขอท่านอ๋องโปรดยื่นพระกรข้างหนึ่งออกมาด้วย กระหม่อมจะจับชีพจรพระองค์”
รอบกายมู่ฉินเจินถูกห้อมล้อมด้วยไอเย็นยะเยือก เย็นจนเกือบเป็นน้ำแข็ง ขณะกัดฟันพูดสองสามคำ “เปิ่นหวางหาป่วยไม่!”
หมอหลวงจางมองฮ่องเต้กับฮองเฮาด้วยความลำบากใจ ก่อนฮองเฮาจะตอบกลับทันที “ไม่มีใครบอกว่าเจ้าป่วย ก็แค่ตรวจสุขภาพให้เจ้า ข้ากับบิดาเจ้าจะได้เบาใจลงหน่อย”
ฮ่องเต้มองความสนุกโดยไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ก่อนเอ่ยคล้อยตาม “ใช่ๆ เรากับมารดาเจ้าแค่ต้องการความสบายใจเท่านั้น”
มู่ฉินเจินถูกบิดาใจร้ายสกัดคำพูดจนพูดไม่ออก สุดท้ายก็ได้แต่ยื่นมือออกไปให้หมอหลวงจางจับชีพจร ในเมื่อเอ่ยจากปากเขาไม่ชัดเจน เช่นนั้นก็ใช้ข้อเท็จจริงมาปิดปากพวกเขาก็แล้วกัน
หมอหลวงจางจับชีพจรให้ท่านอ๋องซู่ผู้เย็นชาอย่างสั่นสะท้านเสร็จ ก็เอ่ยตำหนิ “นี่ไม่ใช่อาการไตพร่อง เห็นได้ชัดว่าเป็นอาการมีไฟในตับ มีความต้องการไม่สิ้นสุด”
เขาเก็บหมอนชีพจร และรายงานกับฮ่องเต้และฮองเฮาที่เบิกพระเนตรกว้างเป็นประกายแวววับอย่างเคารพ “เรียนฝ่าบาท เหนียงเหนียง ท่านอ๋องซู่ทรงมีพระพลานามัยดี ไม่มีปัญหาพะย่ะค่ะ ”
มู่ฉินเจินที่ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจเบาๆ จึงเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังตำหนิความผิดเมื่อครู่ของบิดามารดาใจร้ายอย่างเงียบๆ
หลังจากส่งหมอหลวงจางกลับไปแล้ว ฮองเฮายังคงไม่อยากจะเชื่อ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง พระนางก็มองพระโอรสอย่างจริงจัง
“เจ้าเด็กบ้า พูดความจริงมาสิว่าเจ้าแอบไปลักกินข้างนอกใช่หรือไม่? ข้าขอบอกเจ้าเลยนะ หากเจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้จริง ไม่ต้องรอให้เสี่ยวเยี่ยนลงมือ ข้ากับบิดาเจ้าจะฆ่าตระกูลเจ้าไปเก้าชั่วโคตรก่อน!
ฮองเฮากริ้วจนสับสนแล้ว ทั้งที่ด่าพระโอรสอยู่กลับยังพาทั้งราชวงศ์เข้ามาพัวพันด้วยในขณะเดียวกัน
ใบหน้ามู่ฉินเจินเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำด้วยความโกรธ เดี๋ยวก็สงสัยว่าร่างกายเขามีปัญหา เดี๋ยวก็สงสัยว่าเขาแอบลักกิน เขาล่ะอยากหยดเลือดพิสูจน์จริงๆ เพื่อยืนยันว่าเขาถูกเก็บมาเลี้ยงหรือไม่!
เขาสูดหายใจลึกสองครั้ง บังคับตัวเองให้สงบลง และเอ่ยอย่างเย็นชา “เสด็จแม่ ร่างกายข้าปกติดี และไม่ทำเรื่องที่ผิดต่ออาเยี่ยนแน่นอน เหตุผลที่ข้ายังไม่มีเรื่องอย่างว่ากับอาเยี่ยน เป็นเพราะข้าเคารพในความคิดนาง”
หลังอธิบายจบ เขาก็ออกจากตำหนักคุนหนิงไปโดยไม่หันกลับมามอง และเดินไปทางนอกวัง
เอาแต่สั่งให้เขาพิจารณาสาส์น เช่นนั้นก็ปล่อยให้ชายชราค่อยๆ พิจารณาไปเองเถิด!
แต่เมื่อเดินมาถึงประตูพระราชวัง เขาก็นึกขึ้นได้ว่าลูกทั้งสองถูกทิ้งไว้ในวัง เพราะช่วงนี้เขาอยู่ในวัง เด็กทั้งสองจึงกลับบ้านพร้อมกับเขา หากวันนี้เขาออกไปก่อน พวกเขาต้องงอแงเป็นแน่
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ท่านอ๋องจึงทำได้เพียงเดินกลับเข้าไปอย่างจำนน และไปเป็นคนงานให้ชายชราต่อ
ความจริงเขาก็รู้สึกทุกข์ใจเช่นกัน เขากอดภรรยานอนทุกวัน แต่อย่างมากที่สุดก็ทำได้แค่จูบ แม้แต่สัมผัสก็ยังไมมี
ทุกครั้งที่เขาลองพยายามไปต่อก็ถูกเจ้าท่อนไม้เอ่ยห้ามไว้ เขาจึงทำได้เพียงระงับความปรารถนาของตัวเองเอาไว้อย่างเงียบๆ
เขาเคารพนาง ดังนั้นเขายินดีที่จะรอ รอจนถึงวันที่นางยอมรับเขาอย่างเต็มใจ
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ชัดแล้วนะคะ ท่านอ๋องไม่ได้เสื่อมสมรรถภาพ แต่เคารพน้ำใจ ไม่หักหาญน้ำใจภรรยาต่างหาก
ไหหม่า(海馬)
