ตอนที่ 183 แผนทรมานร่างกายตัวเอง
ตอนที่ 183 แผนทรมานร่างกายตัวเอง
มู่เวินเหยียนกับเกาจัวหยวนจับมือกัน รอดูท่าทางของท่านอ๋องด้วยดวงตาเป็นประกาย แต่สิ่งที่ได้คือท่านอ๋องกลับเขวี้ยงผลงานที่พวกเขาลำบากรวบรวมมาสองวันลงบนพื้น และมอบรางวัลให้อีกคำ “ไสหัวไป!”
คนไม่รู้ความทั้งสองเกร็งไปพร้อมกัน เก็บสมุดพับที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วจรลีออกข้างนอกไป
พวกเขาปัดฝุ่นบนสมุดที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกจนสะอาด แล้วกอดไว้ในอ้อมแขนเสมือนเป็นของล้ำค่า
ในเมื่อท่านอ๋องผู้นั้นไม่ชื่นชม เช่นนั้นพวกเขาจะทะนุถนอมมันไว้เอง เพราะยังมีเหตุการณ์ในอนาคตอีกมากมายที่พวกเขาสามารถนำไปใช้ได้
หลังจากส่งไอ้คนไม่รู้ความไม่ได้เรื่องสองคนออกไปแล้ว มู่ฉินเจินก็คิดวิธีด้วยตัวเองอย่างยอมรับชะตากรรม
เขาหยิบหนังสือสามสิบหกกลยุทธ์บนโต๊ะทำงานขึ้นมาอ่านเนื้อหาในนั้น พลันในหัวเขามีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา การเอาชนะใจเจ้าท่อนไม้มันก็เหมือนการตีกำแพงเมืองให้แตกมิใช่หรือ?
เขาพลิกตำราพิชัยสงครามอ่านอย่างละเอียด สุดท้ายก็จับจ้องไปที่กลยุทธ์ที่สามสิบสี่ แผนทรมานร่างกายตัวเอง
……
เพิ่งย่างสู่เดือนแปดไม่นาน ฝนก็ตกติดต่อกันมาหลายวัน เกษตรกรทั้งหลายต่างทั้งรักทั้งเกลียดฝน ไม่มีมันพืชพรรณก็ไม่รอด หากมีมากเกินไป ผลผลิตก็เสียหายไม่มีให้เก็บเกี่ยวตามเคย
ฝนตกทุกวัน ไปหนใดก็เปียกเฉอะแฉะไปเสียหมด เฉียวเยี่ยนไม่ออกไปไหน นางดูสมุดบัญชีอยู่ที่บ้านทุกวัน แล้วก็ทำอาหารรอสามพ่อลูกที่ออกไปข้างนอกกลับมา
ฝนตกลงมาอย่างหนักจนนางรู้สึกเป็นห่วงลูกท้อในสวนป่าท้อเล็กน้อย หากฝนยงตกไม่หยุด ผลท้อก็จะร่วงหล่นเป็นจำนวนมาก เมื่อมาถึงมืออีกครั้งปริมาณจากที่มากๆ ก็ลดน้อยลงแล้ว
นอกจากฝนแล้วนางก็ยังกังวลว่าจะมีลูกเห็บตก ความเสียหายที่เกิดจากลูกเห็บตกอย่างรุนแรงต่อพืชผลนั้นยากที่จะประเมินได้
แต่ท่านอ๋องผู้หนึ่งกลับลอบดีใจกับฝนที่ตกในครานี้
ในค่ายทหาร พวกองครักษ์ต่างค้นพบเรื่องที่สุดยอดสุดๆ ไม่คิดเลยว่าท่านอ๋องของพวกเขาจะแอบตากฝน!
มู่ฉินเจินเลือกมุมลับมุมหนึ่งยืนอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ใต้ฟ้า ปล่อยให้น้ำฝนชะโลมลงมาจนทำให้เขาเปียกโชกทั้งตัว เช่นนั้นมันจะได้ดูเหมือนเจ็บป่วยรุนแรง
หลังจากพวกองครักษ์ค้นพบต่างก็ตกใจอย่างมาก แถมยังคิดว่าสมองท่านอ๋องมีปัญหา เลยอยากจะหามเขากลับกระโจม แต่กลับถูกเขาข่มขู่ใส่แทน
ไม่ต้องสนใจเขา ห้ามบอกผู้อื่น โดยเฉพาะหวางเฟยที่ห้ามบอกเป็นอันขาด
นี่คือคำพูดของท่านอ๋อง แต่พวกองครักษ์รู้สึกแค่ว่าฟ้าร้องโครมคราม จึงเดินเข้าไปโน้มน้าว ทว่ากลับถูกด่า พวกเขาเลยตัดสินใจไม่สนใจอีก และแอบมองเขาตากฝนอยู่ในที่มืด
หลังตากฝนเช่นนี้อยู่หลายวัน พวกองครักษ์ที่รู้สึกตกใจในตอนแรกกลายเป็นคุ้นชินเห็นเป็นปกติไปแล้ว และคิดว่าท่านอ๋องกำลังช่วยทางบ้านประหยัดน้ำอาบอยู่
และในวันที่สี่ของการตากฝน มู่ฉินเจินก็หยุดการกระทำ เมื่อรับรู้ได้ว่าร่างกายกำลังร้อนผ่าว ทั้งรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย เขาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ
ในที่สุดก็ป่วยแล้ว ไม่เสียแรงเปล่าที่เขาตากฝนมาสี่วัน
เขาแอบรู้สึกระทมทุกข์เล็กน้อย นึกเกลียดที่ร่างกายตัวเองแข็งแรงเกินไป ต้องตากฝนตั้งสี่วันถึงจะมีเค้าลางว่าป่วย นี่เป็นผลมาจากการที่เขาทนสวมเสื้อผ้าเปียกๆ หลังตากฝนเดินไปมาทั่วทุกที่
ทว่าผลลัพธ์สุดท้ายก็ทำให้คนพึงพอใจ หลังจากคอยจนอุณหภูมิร่างกายตัวเองสูงขึ้นบ้างแล้ว เขาก็เก็บข้าวของกลับบ้าน นัยน์ตามีประกายความคาดหวังอยู่เลือนราง
วันนี้เฉียวเยี่ยนยังคงไม่ได้ออกไปไหนเช่นเคย บนตัวมัดผ้ากันเปื้อนอยู่หนึ่งผืน ด้านหน้ามีเมล็ดพันธุ์มากมายหลายหลายกองอยู่ นางเลือกเมล็ดที่สมบูรณ์ที่สุดออกมาจากเมล็ดเหล่านั้นอย่างพิถีพิถัน เก็บเป็นเมล็ดพันธ์ุของปีหน้า และนำส่วนหนึ่งมาใช้ทำการทดลองปลูก ขยายพันธุ์ใหม่
ยังไม่ทันถึงบ่าย มู่ฉินเจินก็กลับมาจากข้างนอก เฉียวเยี่ยนเห็นเขาก็ประหลาดใจมาก จึงถามด้วยรอยยิ้มขณะมือก็วุ่นทำงานไปด้วย “เหตุใดวันนี้ถึงเต็มใจกลับมาเร็วเช่นนี้ล่ะ?”
มู่ฉินเจินถือเก้าอี้นอนมานั่งอยู่ข้างนาง และยืดขายาวพิงไว้บนเก้าอี้ พลางตอบคำถามนางอย่างเกียจคร้าน “ให้วันหยุดแก่ตัวเอง มิควรให้ชายชราว่างจนเกินไป”
เขาเอ่ยอย่างสบายๆ พูดจบก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ แต่เฉียวเยี่ยนกลับสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
เหมือนว่าวันนี้จิตใจเขาจะไม่ค่อยดี ทั่วร่างก็ไม่มีไอเยือกเย็นที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้แบบนั้น กลับกันมันดูอ่อนลงเล็กน้อย
ดวงตานางเผยความเป็นห่วงออกมา ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือ จากนั้นก็แตะใบหน้าเขา
“ท่านไม่เป็นอะไร…”
ยังไม่ทันกล่าวจบ นางก็รู้แล้วว่ามีปัญหาตรงไหน ชายผู้นี้เป็นไข้เสียแล้วสิ!
หน้าผากเขาแผ่ไอร้อน ทว่าสีหน้ากลับไม่เปลี่ยนใดๆ หากไม่ใช่เพราะท่าทางเกียจคร้านของเขา นางก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเขาป่วย
นางลนลานพยุงเขาขึ้น ปากก็พร่ำบ่น “ป่วยแล้วเหตุใดจึงไม่บอกล่ะ รีบกลับไปนอนลงบนเตียง ข้าจะไปเอายามาให้”
มู่ฉินเจินถูกเฉียวเยี่ยนผลักกลับห้อง หลังจากกดเขาลงนอนกับเตียงแล้ว ก็ห่มผ้าห่มให้เขาอย่างแน่นหนา จากนั้นก็รุดเร่งไปรินน้ำและนำยามา
นางเตรียมกล่องยาน้อยไว้แล้ว ในนั้นเป็นพวกยาใช้ภายนอกกับยาใช้ในชีวิตประจำวัน ยาแผนปัจจุบันให้ผลลัพธ์ที่รวดเร็วสำคัญ นางไม่ได้ส่งคนไปเชิญท่านหมอมา แต่ให้เขากินยาลดไข้สองเม็ดไปก่อน
มู่ฉินเจินมองแผ่นหลังนางที่วิ่งวุ่นเพื่อตัวเอง ความรู้สึกผิดก็สะกิดขึ้นในใจ กระนั้นไม่นานก็ถูกความพอใจเข้ามาแทนที่
การหลอกลวงนางหาใช่ความปรารถนาจริงของเขา แต่เพื่อให้พวกเขารู้จักใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น เขาจึงเลือกที่จะลองเสี่ยงดู
ทว่าคนที่ไม่ป่วยมานาน เพียงแค่ป่วยขึ้นมา ก็มักจะหนักกว่าคนอื่นหน่อย หลังจากกินยาลดไข้ลงไปสองเม็ด อุณหภูมิร่างกายมู่ฉินเจินก็ลดลงบ้าง แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
ครานี้ ใบหน้าเขากลายเป็นแดงก่ำ ร้อนผ่าวจนตัวคนรู้สึกสลึมสลือ แต่กระนั้นในใจเขาก็ยังอยากทำแผนให้สำเร็จ
เขากุมมือเฉียวเยี่ยนที่นั่งเป็นห่วงอยู่ข้างเขาไว้ และกล่าวด้วยเสียงแหบพร่าระคนออดอ้อนน้อยใจ “บนตัวข้ามีเหงื่อเหนียวเหนอะหนะ ไม่สบายตัวเลย อยากจะอาบน้ำ”
ในตาคนป่วยทอแววชุ่มชื้น ผนวกกับน้ำเสียงอันแผ่วเบาและน้อยใจ ทั้งหัวใจของเฉียวเยี่ยนก็แทบจะเหลว ก่อนเอ่ยปลอบเสียงเบา “ตอนนี้ท่านเป็นไข้สูงมาก ยังอาบน้ำมิได้ อดทนอีกหน่อย ให้เหงื่อออกเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”
แต่ท่านอ๋องผู้นี้กลับงอแง น้ำเสียงฟังดูน้อยใจอย่างยิ่ง “ก็ข้าอยากอาบน้ำ”
เฉียวเยี่ยนจนปัญญากับเขา จึงเอ่ยกล่อมประหนึ่งกล่อมบรรพบุรุษ “ได้ เช่นนั้นข้าเช็ดตัวให้ท่านดีไหม?”
มู่ฉินเจินรู้สึกเปรมปรีดิ์ แผนการได้ผลแล้ว!
กระนั้นบนใบหน้าเขากลับยังมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ยังอยากจะเปิดปากเอ่ย ก็ถูกเฉียวเยี่ยนขัดเสียก่อน
“ห้ามได้คืบแล้วจะเอาศอกนะ! เช็ดตัวให้นี่ถือว่าข้ายอมให้มากๆ แล้ว!”
มู่ฉินเจินเงียบกริบอย่างเชื่อฟัง ใบหน้ายังคงเต็มเปี่ยมด้วยความเสียใจ เมื่อเฉียวเยี่ยนเห็นเช่นนี้ ท่าทางก็อ่อนลงอีกครั้ง และลุกขึ้นไปบิดผ้าเช็ดหน้าอุ่น
ทว่าในยามที่นางหันกลับไป บุรุษขี้น้อยใจที่นอนบนเตียงกลับยกยิ้มมุมปากขึ้น ยิ้มจนดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
หลังบิดผ้าเช็ดหน้าเสร็จ เฉียวเยี่ยนก็หยิบแอลกอฮอล์มาหนึ่งขวด นางเช็ดเหงื่อบนตัวเขาออกก่อน จากนั้นก็เช็ดด้วยแอลกอฮอล์ จะได้ลดอุณหภูมิได้ในทางฟิสิกส์
ส่วนบนของมู่ฉินเจินนางเห็นบ่อยแล้ว เมื่อก่อนเขามักจะเปลือยท่อนบนหลังจากอาบน้ำเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นนางจึงถอดเสื้อผ้าด้านบนออกอย่างไร้ปฏิกิริยาใด เผยให้เห็นแผ่นอกแข็งแกร่งแน่นตึงและหน้าท้องแบนราบของเขา
เขาหุ่นดีมาก หน้าท้องและหน้าอกต่างเป็นสัดส่วน ทว่าเฉียวเยี่ยนกลับไม่มีเวลามาเชยชม นำผ้าอุ่นลงไปเช็ดเหงื่อบนตัวให้เขา
หลังเช็ดตัวเสร็จ นางก็เก็บผ้าเช็ดหน้าเตรียมเช็ดแอลกอฮอล์ให้เขา ทว่าชายคนนี้กลับเริ่มสร้างปัญหาอีกครั้ง
มู่ฉินเจินรั้งมือนางไว้ไม่ให้ไปไหน แววตาฉ่ำเยิ้มราวกับเป็นไข้จนเลอะเลือน “ข้างล่างยังไม่ได้เช็ดเลยนะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เอ่อ มันจะได้ผลเหรอท่านอ๋อง เกิดเป็นปอดบวมมามันจะไม่คุ้มนะ
ขอให้แผนแตกเถอะ เพี้ยง หมั่นไส้คน
ไหหม่า(海馬)
