ตอนที่ 295 จือโจวออกโรง
ตอนที่ 295 จือโจวออกโรง
พ่อบ้านชราถูกเฉียวเยี่ยนส่งองครักษ์ไปจับมา ชายคนนี้เป็นคนขี้ขลาด แค่ข่มขู่เล็กน้อย ก็ตกใจเผยไต๋ออกมาทั้งหมดทันที
“ท่านนายอำเภอ ขอริอาจถามว่ายามนี้มีพยานหลักฐานครบหมดแล้ว ท่านจะจัดการคหบดีจางคนนี้อย่างไร?”
เฉียวเยี่ยนมองนายอำเภออย่างตรงไปตรงมา และค่อยๆ บีบไปทีละก้าว
นายอำเภอพูดไม่ออก เอาแต่อึกอักไม่ยอมตอบ
คหบดีจางถูกบีบจนกระทืบเท้า เอ่ยบิดพลิ้วหน้าดำหน้าแดง “คำให้การของเขาก็นับไม่ได้เช่นกัน ต้องเป็นเพราะพวกเจ้าติดสินบนเขา เขาถึงได้ให้การเท็จต่อศาล ข้าจะฟ้องพวกเจ้าข้อหาหมิ่นประมาท!”
นายอำเภอพลันมีที่ลง จึงรับไม้ต่อคำพูดของเขา “ใช่ ตอนนี้ยังมิอาจพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นน่าเชื่อถือ พยานนี้ก็ไม่นับเหมือนกัน!”
ทั้งสองเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แสดงความไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด ผู้ชมในห้องพิจารณาคดีทั้งหมดต่างโกรธแค้นทั้งสองเสียจนคันฟัน
เฉียวเยี่ยนเย้ยหยัน”นี่ก็ไม่นับ นั่นก็ไม่นับ รู้สึกว่าแค่อันไหนต่อต้านหลักฐานของคหบดีจางก็ไม่นับ ท่านนายอำเภอนั้นเที่ยงธรรมจริงๆ !”
หลายคนที่อยู่ ณ ที่นี้ต่างรู้แล้วว่าขุนนางของพวกเขาเป็นเป็นขุนนางต่ำช้ำคนหนึ่ง แต่วันนี้ตระหนักได้แล้วว่ามันต่ำช้าเพียงใด เมื่อมองไปยังแผ่นป้ายที่แขวนไว้สูงเหนือห้องพิจารณาคดีซึ่งมีข้อความว่า ‘ตัดสินคดีความอย่างยุติธรรม เที่ยงธรรมและโปร่งใส’ ก็นึกเหยียดหยามอย่างหาเปรียบไม่ได้
นายอำเภอรู้สึกหงุดหงิดที่สุดเมื่อมีคนอื่นเยาะเย้ยเขา ซักถามเขา พลันส่งเสียงดังขึ้นทันใด “ลากนังปากร้ายคนนี้ออกไปให้ข้าเดี๋ยวนี้ ! ใส่ร้ายขุนนางของราชสำนัก โบยให้หนักสามสิบที!”
ครอบครัวหลี่ซ่างเกินพลันกังวลขึ้นมา ผู้มีพระคุณมาช่วยพวกเขาสู้คดี แต่ตอนนี้กลับกำลังจะถูกลงโทษ นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
พวกเขาสามคนพากันไปขวางเจ้าหน้าที่ไว้ พลางเอ่ยด้วยความรู้สึกสิ้นหวังทั้งยังโกรธจัด “อยากจะทุบตีก็ให้มาลงที่พวกเรานี่ เรื่องนี้เกิดขึ้นจากพวกเรา หากท่านใต้เท้าโกรธ ก็เอาความโกรธมาลงที่พวกเราเสีย! ”
ผู้คนที่อยู่นอกห้องพิจารณาคดีต่างกรูเข้ามาข่วย แม้พวกเขาจะยำเกรงต่อทางการ ทว่ายังแยกแยะถูกผิดได้ วันนี้เจ้าหน้าที่สุนัขคนนี้แสดงจุดยืนชัดเจนว่าเขาต้องการปกป้องคหบดีจาง!
พวกองครักษ์พุ่งเข้ามาขวางเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการไว้ พวกชาวบ้านต่างช่วยกันผลักเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการ ในห้องพิจารณาคดีพลันวุ่นวายขึ้นมาทันใด นายอำเภอโมโหโกธามากจนตบค้อน ในขณะที่เฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินมองดูการแสดงด้วยสายตาเย็นชา
นี่ก็เย็นแล้ว ให้นายอำเภอเฉินเลิกศาลเถิด!
“เจ้าพวกชาวบ้านกลับกลอกเหล่านี้! จะต่อต้านข้าหรือ! จับมาให้ข้าทีละคน!”
แม้นายอำเภอเฉินจะนั่งอยู่ ทว่าท่าทางกลับลุกลี้ลุกลนมาก ฝีมือของคนต่างถิ่นสองคนนี้เห็นทีไม่น่ายุแหย่ได้ง่ายๆ หากสู้กันขึ้นมา ไม่แน่ว่าเจ้าหน้าที่ของเขาคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
เขาตะโกนเสียงดัง ทว่าไม่มีใครฟังเขาเลย สถานการณ์ยังคงโกลาหลเช่นเดิม วุ่นวายไปหมด
ทันใดนั้น เสียงมั่นคงเต็มไปด้วยพลังก็ดังขึ้นมาจากนอกศาลาว่าการ
“เจ้าจะจับใคร? ข้าว่าเจ้าต่างหากที่ต่อต้าน!”
เกาจัวหยวนไปเชิญสวี่จือโจวมาแล้ว พวกเขาทั้งสองรออยู่นอกประตูตั้งแต่เริ่มขึ้นศาล และฟังนายอำเภอเฉินพิจารณาคดี
เมื่อครู้นี้ คนฉลาดล้วนดูออกว่านายอำเภอเฉินตั้งใจจะปกป้องคหบดีจาง
สวี่จือโจวยืนอยู่ข้างนอก ยิ่งดูก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ เขาดูแลจัดการบ้านเมืองอย่างดีกลับมีริ้นไรเช่นนี้ออกมาเสียได้!
ที่สำคัญที่สุดคือ เจ้าคนโง่เขลานี้ยังเอ่ยปากจะจับท่านอ๋องกับซู่หวางเฟย!
ช่างไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียจริง!
เขามองไปยังสองสามีภรรยาที่ยืนอย่างสงบนิ่งอยู่ในศาล หน้าผากพลันมีเหงื่อแตกพลั่ก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นวันนี้ ท่านอ๋องซู่จะรายงานเขาต่อทางการหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้น อาชีพทางราชการของเขาคงสิ้นสุดลงแล้ว
เมื่อคิดเช่นนี้ เขายิ่งไม่ชอบนายอำเภอเฉินมากขึ้น ทั้งโง่เขลาทั้งไร้ความสามารถ แถมยังกล้าเลียนแบบคนอื่นเป็นเจ้าหน้าที่ทุจริตอีก ผลสุดท้ายแม้แต่ตัวเองจะตายอย่างไรก็ยังไม่รู้!!
เขาเดินเชิดหน้าเข้าไปในศาล ชั่วพริบตาที่นายอำเภอเฉินเห็นสวี่จือโจว ก็รู้สึกอ่อนระทวยไปทั่วร่าง แทบจะทรุดลงไปกับพื้น
จบแล้ว ครั้งนี้จบเห่จริงๆ แล้ว!
เมื่อสวี่จือโจวออกโรงมา ความวุ่นวายในศาลพลันสงบลง พวกชาวบ้านต่างมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง หวังว่าเขาจะใช้กฏหมายลงโทษขุนนางชั่วนี้ได้ ในขณะที่นายอำเภอเฉินรู้สึกอ้างว้างอยู่ภายในใจ
นายอำเภอเฉินแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ลุกขึ้นต้อนรับสวี่จือโจว และยิ้มอย่างประจบประแจง “ใต้เท้าสวี่ ไม่ทราบว่าท่านจะมา ข้าน้อยจึงไม่ได้ทำการต้อนรับ”
สวี่จือโจวพ่นเสียงเย็นออกมา หลบเลี่ยงเขาไป และนั่งลงบนโต๊ะพิจารณาคดี และทุบค้อนอย่างแรง “ตอนนี้ข้าจะเป็นคนตัดสินคดีนี้เอง หลี่ซ่างเกิน พวกเจ้าถูกใส่ร้ายป้ายสีอย่างไร กล่าวออกมาได้เต็มที่”
แม้เขาจะเผยรังสีข่มขู่สงบนิ่งออกมาให้เห็น ทว่าความจริงในใจประหม่าอย่างมาก ท่านอ๋องซู่กับซู่หวางเฟยอยู่ในศาล เขาจะไม่ประหม่าอย่างไรไหว
ทว่าองครักษ์เกากำชับก่อนแล้วว่าทั้งสองท่านไม่อยากเปิดเผยตัวตน เขาจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
ครั้นนายอำเภอเฉินกับคหบดีจางได้ยินสวี่จือโจวจะตัดสินคดีนี้ ก็หวาดผวาทันที
คหบดีจางพยายามเอ่ยตีสนิท “ใต้เท้าไม่ต้องพิจารณาคดีอีกแล้ว คดีได้จบลงแล้ว เป็นพวกกลับกลอกเหล่านี้ที่เข้าบ้านข้ามาแย่งคนไป ทั้งยังทำร้ายคนของข้า…”
เขายังอยากทำให้ครอบครัวหลี่ซ่างเกินกับพวกเฉียวเยี่ยนหมดความน่าเชื่อถือต่อ ทว่าเพียงสวี่จือโจวกลอกตาใส่ เขาก็หยุดคำพูดเอาไว้
สวี่จือโจวเอ่ยเสียงขรึม “ข้าไม่ได้ตาบอด! ก่อกวนความเป็นระเบียบเรียบร้อยของศาล ลากไปโบยสิบที!”
ลองไม่ให้หน้าเขาหน่อย เขายังคิดว่าตัวเองเป็นบุคคลที่มีบทบาทสูงจริงๆ หรือ!
พวกเจ้าหน้าที่เห็นดังนั้นก็ทำตัวเปลี่ยนเรือไปตามลม คนใหญ่คนโตมาแล้ว พวกเขาย่อมทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย
มีสองคนไปจับคหบดีจางทั้งซ้ายขวาทันที และลากเขาออกไปนอกศาล กดลงบนแผ่นม้านั่งไม้ โบยไปสิบที
เสียงกรีดร้องของคหบดีจางดังเข้ามาในศาล พวกชาวบ้านถึงได้คลายโทสะลง
กงเกวียนกำเกวียน กรรมตามสนองแล้ว!
นี่กรรมตามสนองแล้วมิใช่หรือ!
หลังจากโบยสิบทีเสร็จ คหบดีจางก็ถูกลากกลับเข้ามาในศาลประหนึ่งหมาตายตัวหนึ่งก็มิปาน เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขายืนไม่ได้อีกแล้ว และไม่ได้อวดดีเหมือนอย่างก่อนหน้านั้นแล้ว เจ็บจนทั่วตัวเปียกซกไปด้วยเหงื่อ เอนตัวนอนอยู่ในศาล
ครอบครัวหลี่ซ่างเกินถูกถาม พวกชาวบ้านที่ช่วยมาเป็นพยานก็ให้ปากคำของตัวเอง
ในเวลานี้เฉียวเยี่ยนโจมตีใส่คหบดีจางอีกครั้ง เมื่อวานเขาส่งคนไปวางเพลิงบ้านครอบครัวหลี่ และถูกนางจับไว้ได้ จึงลากไปที่ศาลเพื่อเผชิญหน้าเขา และเพิ่มข้อหาให้เขาอีกกระทง
คดีนี้กระจ่างแจ้งแล้ว คหบดีจางบีบบังคับฉุดคร่าสตรี ทำร้ายพลเรือน และพยายามวางเพลิง จึงถูกจับทันที และลากไปเข้าคุก
คหบดีจางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงตกมาถึงจุดนี้ได้ และถูกคนลากออกไป ภายใต้ความวุ่นวาย เขาเริ่มเอ่ยอย่างไม่ระมัดระวัง “ข้าถูกใส่ร้าย! นายอำเภอเฉินช่วยข้าด้วย ท่านรับเงินห้าร้อยตำลึงจากข้าไปแล้วนะ !”
เสียงของเขาไปถึงหูของทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น และทุกคนก็เคลื่อนสายตาไปมองนายอำเภอเฉิน นายอำเภอเฉินพลันเย็นวาบไปทั่วร่าง ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง เขารู้ว่าคราวนี้ตัวเองจบเห่แล้วเป็นแน่!
สวี่จือโจวตะคอกอย่างเย็นชา และออกคำสั่ง “เจ้าหน้าที่ นายอำเภอเฉินปกปิดตัวนักโทษ รับสินบน คุมตัวไปเข้าคุก รอคำตัดสินลงโทษ!”
ตัวตลกสองตัวถูกนำตัวออกไปแล้ว พวกชาวบ้านต่างรู้สึกสดชื่นมาก และพ่นสิ่งมี่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาอย่างโมโห
พวกเขารู้สึกขอบคุณสวี่จือโจวมาก และพากันยกย่องเขาว่าเป็นขุนนางดี
สวี่จือโจวได้ยินคำพูดนี้กลับรู้สึกละอายเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องซู่กับซู่หวางเฟย คงไม่รู้ว่าจะเกิดคดีที่ไม่ยุติธรรมมากมายขึ้นเท่าใด ภายใต้การปกครองของเขา เขาจะคู่ควรกับกับคำเรียกขุนนางดีนี้ได้อย่างไร
พวกชาวบ้านพากันแยกย้าย เขาถึงมีโอกาสได้คารวะสองสามีภรรยานี้ หลังจากถูกท่านอ๋องซู่ตำหนิครู่หนึ่ง เขาถึงได้สบายใจลง
ถูกด่าก็ดีแล้ว แต่กังวลว่าท่านอ๋องซู่จะฆ่าเขาเงียบๆ อย่างไรก็ไม่อาจรู้ได้
เมื่อได้บทเรียนจากวันนี้แล้ว เขาได้เสริมความแข็งแกร่งในการบริหารทุกอำเภอภายใต้เขตอำนาจของเขา ไม่ให้มีแมลงเม่าเช่นนายอำเภอเฉินปรากฏขึ้นอีก
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
กำจัดปลาเน่าไปได้สองตัว จัดการโดยไม่ต้องออกแรงเลย หวางเฟยเยี่ยมจริงๆ
ไหหม่า(海馬)
