ตอนที่ 76 ผลคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัย
กู้ซีเฉียวนั่งอยู่บนพรมในห้องโถงเล่นกับเจ้าหมาน้อยอยู่ เธอโยนลูกบอลให้มันไปคาบกลับมาให้
จริงๆ ในตอนแรกเจ้าฮาฮาก็ไม่ค่อยยอมเล่นสักเท่าไหร่ แต่ด้วยธรรมชาติที่รักสนุกของน้องหมา เพียงแค่เธอแหย่เล่นสักหน่อย ผ่านไปไม่กี่นาทีมันก็กระดิกหางเล่นด้วยความสนุกสนานทันที
ในตอนนี้เธอเองยังไม่นึกเอะใจว่าวันนี้เป็นวันประกาศผลคะแนน จนกระทั่งเตอนที่เซียวอวิ๋นโทรมาก็เป็นช่วงที่เธอกำลังเล่นสนุกสนานกับเจ้าฮาฮาอยู่พอดี
“เธอสอบได้กี่คะแนน” เซียวอวิ๋นเอ่ยถามทันทีเมื่อเธอรับสาย
“อะไรนะ” ขนตากู้ซีเฉียวขยับขึ้นลง ความคิดของคนทั้งสองจดจ่ออยู่กับคนละเรื่องกัน
เซียวอวิ๋นกุมศีรษะ “ฉันหมายถึง คะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอเช็กหรือยัง”
“ยังเลย” กู้ซีเฉียวเพิ่งเข้าใจ จากนั้นก็โยนลูกบอลออกไปแล้วรีบปีนขึ้นมานั่งบนโซฟา “เธอน่าจะเช็กของเธอแล้วใช่ไหม ผลเป็นยังไงบ้าง”
“คะแนนภาษาจีน 123 คะแนนรวม 649 สูงกว่าเกณฑ์ที่มหาวิทยาลัยตั้งไว้ตั้ง 98 คะแนน!” เสียงเซียวอวิ๋นดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “สามเดือนก่อนฉันไปออดิชันภาควิชาการแสดงของมหาวิทยาลัยบีมา ตอนแรกก็กังวลว่าคะแนนจะไม่ถึง ตอนนี้ดูเหมือนว่าคะแนนน่าจะเหลือเฟือ”
เมื่อได้ยินว่าเซียวอวิ๋นไปเข้าร่วมออดิชันภาควิชาการแสดงของมหาวิทยาลัยบี กู้ซีเฉียวก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ที่แท้เส้นทางการเข้าสู่วงการละครภาพยนตร์ของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ริมฝีปากบางชุ่มชื้นแย้มยิ้มน้อยๆ “ยินดีกับเธอด้วยนะ”
“ไม่หรอก ไม่หรอก” เซียวอวิ๋นเอ่ยพูดด้วยท่าทีถ่อมตน เธอรู้ดีแก่ใจว่าถ้าไม่มีกู้ซีเฉียวเธอคงมาถึงจุดนี้ไม่ได้ “ฉันยังไม่ได้ปิดหน้าเว็บไซต์เช็กคะแนนเลยเธอบอกเลขที่นั่งสอบกับเลขบัตรประจำตัวประชาชนเธอมา เดี๋ยวฉันเช็กให้”
กู้ซีเฉียวไม่ได้คิดอะไรมาก ความจำของเธอดีจนสามารถจำเลขที่นั่งสอบที่เคยกรอกไปหลายครั้งได้ขึ้นใจจนไม่ต้องขึ้นไปที่ห้องเพื่อค้นหาเลขที่นั้นอีก เธอจึงบอกเลขกับเซียวอวิ๋นไปทันที
เซียวอวิ๋นไม่ได้วางสายไป กู้ซีเฉียวได้ยินเสียงพิมพ์บนแป้นพิมพ์ของเซียวอวิ๋น ผ่านไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงประหลาดใจดังออกมา “แปลกแฮะ ทำไมระบบหาผลคะแนนของเธอไม่เจอล่ะ”
“ไม่เจอก็ไม่เป็นไร ระบบอาจจะดีเลย์ก็ได้ เธอรีบไปบอกข่าวดีของเธอกับคุณปู่เซียวเถอะ เขาต้องดีใจมากเลยแน่ๆ” กู้ซีเฉียวหรี่ตา เซียวอวิ๋นคิดแล้วก็เห็นด้วย ก่อนจะกำชับกู้ซีเฉียวว่าหากได้ความยังไงต้องรีบบอกเธอให้รู้ด้วย
กู้ซีเฉียวรออยู่พักหนึ่ง อู่หงเหวินก็โทรเข้ามาหาเธอ แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นพวกห้องเรียนดีอยู่แล้ว คะแนนก็ไม่แย่ จนกระทั่งได้มาติดตามกู้ซีเฉียวช่วงหนึ่งเดือนสุดท้ายก่อนสอบ พลันคะแนนของเขาก็พุ่งทะยานจนครั้งนี้สอบได้ 721 คะแนน แม้เขาจะอยู่ในห้องเรียนดี แต่ก็ยังเป็นรองลั่วเหวินหลั่งอยู่ดี
นี่เหลือเราที่ยังไม่รู้คะแนนคนเดียวหรือนี่
ท้ายสุดแม้แต่ป้าจางก็ยังโทรศัพท์มาถามคะแนนของเธอ กู้ซีเฉียวไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ เลยกลับไปใช้คอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือลองเช็กผลคะแนนแต่ก็เช็กไม่เจออยู่ดี
เจียงซูเสวียนที่ตอนนี้มาลงพื้นที่หน้างานพลันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอเขาดูเบอร์ก็พบว่าเป็นหมายเลขส่วนตัว เป็นเบอร์แปลกหน้า เขาจึงขอหยุดการประชุมและรับสาย
หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นยุ่งเหยิง
เมื่อวางสายแล้ว เขาก็ประชุมต่อ แต่ผ่านไปไม่นานก็มีอีกสายโทรเข้า เมื่อเขารับสายครั้งนี้พลันก็ปรากฏสีหน้าตกตะลึง
“วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกัน” เขาประกาศจบการประชุมเสียดื้อๆ
เมื่อรอคนอื่นๆ เดินออกไปนอกห้องประชุมแล้วอินเซ่าหยวนก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง สีหน้าสงสัยเอ่ยถามเขา “พี่เจียง พี่ไม่ได้ลงพื้นที่มาบ่อยๆ ทำไมรีบกลับซะล่ะ”
“ผลสอบของกู้ซีเฉียวออกมาแล้ว เมื่อครู่โทรศัพท์สามสายนั่นที่ฉันรับ สายหนึ่งมาจากมหาวิทยาลัยเอส สายที่สองมาจากมหาวิทยาลัยบี อีกสายมาจากมหาวิทยาลัยเอ” เจียงซูเสวียนลุกขึ้นหันกายเดินออกไป ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความรู้สึกพลุ่งพล่านแต่ก็หายวับไปในทันที
ริมฝีปากบางค่อยๆ ยกขึ้น คิ้วที่คมกริบมีความอ่อนโยนแฝงอยู่
กู้ซีเฉียวที่เช็กคะแนนไม่ได้สุดท้ายก็ได้รับสายจากครูประจำชั้น
“จอหงวนกู้ คะแนนรวมสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเธอคือ 747 คะแนน สูงกว่าลั่วเหวินหลั่งสามคะแนน” เสียงของครูประจำชั้นยังคงเคร่งขรึมเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด “มหาวิทยาลัยต่างๆ ต่างไม่ยอมให้เปิดเผยคะแนนของเธอ ดูท่าที่บ้านของเธอคงรับสายกันให้วุ่น กู้ซีเฉียว เธอเก่งมาก” พูดมาถึงตอนท้ายครูประจำชั้นก็สะกดกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่
“รับทราบค่ะ ขอบคุณคุณครูมากเลยนะคะ” กู้ซีเฉียวพยักหน้ารับ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร
ผิดกับคุณครูที่ปรึกษาที่ไม่เคยเห็นนักเรียนไม่ยินดียินร้ายเช่นนี้มาก่อน “ครูแค่โทรมาบอกเธอไว้ก่อน เผื่อเธอจะร้อนรนที่เช็กผลคะแนนไม่ได้ อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอมาโรงเรียนหน่อยนะ ดูแล้วน่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยที่มารอเจอเธออยู่”
กู้ซีเฉียวเดินลงบันไดพลางรับปาก ดูแล้วยังต้องกรอกเลือกมหาวิทยาลัยต่ออีก
เจียงซูเสวียนเดินเข้ามาในบ้านเห็นเธอเดินลงมาก็หยุดยืนอยู่ที่ประตู เขายืนอยู่ตรงตำแหน่งย้อนแสง ความเย็นชาที่คิ้วและดวงตาจางหายไป ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มจากดวงตาที่น้อยครั้งจะได้เห็น “ยินดีด้วยนะ”
เธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าคนที่เย็นชาอย่างเขา เวลายิ้มขึ้นมาน่าจะทำได้แค่ยิ้มทื่อๆ แต่รอยยิ้มเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเห็นสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่สามารถละลายน้ำแข็งและหิมะได้
รอยยิ้มของเขาดูจริงใจไม่แอบแฝง ดวงตาสีดำขลับเปล่งประกายราวกับเป็นแหล่งรวมอัญมณีที่เจิดจรัส เพียงแวบเดียวทำให้เธอคิดถึงคำนั้นผุดขึ้นมา ‘ที่สุดในปฐพี’
เขาควรจะยิ้มน้อยๆ แบบนี้แหละ กู้ซีเฉียวลูบจมูกตัวเอง พยายามบังคับตัวเองให้มองไปทางอื่น
เจียงซูเสวียนมองดวงตาที่สั่นไหวของเธอก็ก้มหน้าหัวเราะเบาๆ หลายครั้ง จากนั้นก็ก้าวเข้ามาขยี้หัวเธอเบาๆ “ผู้สอบได้คะแนนอันดับหนึ่งของการสอบเข้ามหาวิทยาลัย คืนนี้เรามาฉลองให้เธอกัน เชิญเพื่อนสนิทของเธอมาด้วยนะ”
ในช่วงเวลานี้จริงๆ ควรเป็นการแบ่งปันความสุขกับสมาชิกในครอบครัว แต่เมื่อคิดถึงสภาพคนในตระกูลของเธอเหล่านั้นก็ทำเอาเจียงซูเสวียนขมวดคิ้ว คนเหล่านั้นมีก็เหมือนไม่มี แต่เธอยังมีเขา
เมื่อคิดถึงว่ากู้ซีเฉียวใส่เบอร์ติดต่อของผู้ปกครองเป็นเขาลงไป ในใจเจียงซูเสวียนก็รู้สึกหดหู่แต่ก็รู้สึกขอบคุณเธอ
ดีใจที่เธอใส่เบอร์ติดต่อของเขาลงไป
“ไม่ต้องหรอก” กู้ซีเฉียวรีบโบกมือปฏิเสธ “คืนนี้พวกเพื่อนๆ น่าจะอยู่กับครอบครัวพวกเขาแน่ๆ ฉันไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนอีก”
เจียงซูเสวียนมองเธอ “งั้นก็ได้ งั้นฉันจัดแบบตามใจฉันก็แล้วกัน”
กู้ซีเฉียว “…”
ข่าวคราวของผู้ทำคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยสูงสุดแห่งเมืองเอ็นแพร่ไปตามชั้นเรียนต่างๆ อย่างรวดเร็วจนโด่งดังไปทั้งโรงเรียน
ตกบ่ายหนังสือพิมพ์ชั้นนำต่างได้รับข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ทำคะแนนสอบสูงสุดมาอยู่ในมือเป็นที่เรียบร้อย
ทุกๆ ปี ผู้ที่ทำคะแนนสอบสูงสุดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยมักจะได้รับการนำเสนอบนหน้าข่าว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าผู้ที่ทำคะแนนสอบสูงสุดแห่งเมืองเอ็นในปีนี้ยังเป็นผู้ที่ทำคะแนนสูงสุดในระดับประเทศอีกด้วย ซึ่งเทียบไม่ได้เลยกับการเป็นแค่ผู้ทำคะแนนสอบสูงสุดในเมือง
และไม่ใช่แค่ผู้ทำคะแนนสอบสูงสุดเท่านั้นที่ได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม แม้กระทั่งคนที่สอบได้คะแนนเป็นอันดับที่สองก็เป็นนักเรียนจากเมืองเอ็นและคะแนนห่างจากอันดับที่หนึ่งเพียงสามคะแนน เมืองเอ็นจึงไม่เพียงแต่ได้ครอบครองตำแหน่งผู้ทำคะแนนสูงสุด แม้รองอันดับสองก็มาจากเมืองนี้ด้วย ดังนั้นเมื่อผลสอบเผยแพร่ออกไปจึงไม่เพียงมีแต่เมืองเอ็นที่ทำการประโคมข่าว แม้กระทั่งเมืองอื่นๆ ต่างก็นำเสนอข่าวแถมล้วนแต่เป็นการเอ่ยชื่นชมทั้งนั้น
นักข่าวจากเมืองเอ็นเริ่มเสาะหาข้อมูลเกี่ยวกับกู้ซีเฉียวและลั่วเหวินหลั่ง พวกเขาส่งคนไปติดต่อเด็กทั้งสองเพื่อขอสัมภาษณ์เป็นรายบุคคล คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้ลึกลับและเย็นชาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน นี่เป็นครั้งแรกที่พบเห็นผู้ทำคะแนนสูงสุดที่ทำตัวเงียบๆ ไม่อยากเป็นข่าวเช่นนี้ เมื่อหมดหนทางแล้ว นักข่าวกลุ่มนี้จึงได้แต่หาข้อมูลจากนักเรียนคนอื่นๆ แทน
เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นกู้ซีเฉียวไม่ทราบใดๆ เลย หลังจากที่เธอกินข้าวเสร็จก็ไปนั่งวาดรูปที่ห้องต่อ เธอวาดรูปเพลินจนลืมเวลาจนกระทั่งเจียงซูเสวียนมาเคาะประตูที่ห้องเธอจึงวางดินสอวาดรูปลง ภาพที่เธอวาดเป็นรูปเจ้าฮาฮาที่ดูเหมือนมีชีวิตจริงๆ
“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก” เจียงซูเสวียนยิ้มน้อยๆ เห็นเธอใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยืนส์เลยรีบบอกให้เธอเปลี่ยนชุด
กู้ซีเฉียวอ้าปากตั้งใจจะเอ่ยถาม แต่คิดไม่ถึงว่าเจียงซูเสวียนจะปิดประตูไปเสียอย่างนั้น เธอหัวเราะอย่างหมดหนทาง ได้แต่เปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดเดรสชุดหนึ่งออกมา
มันเป็นชุดเดรสเก็บทรงที่เอว เดรสสีเหลืองอ่อนขับกับผิวขาวจัดของเธอ ผมสีดำขลับนุ่มสลวยสยายออกที่ด้านหลัง ขับเน้นให้ริมฝีปากแดงกับฟันขาวของเธอดูโดดเด่น เจียงซูเสวียนเหลือบมองแล้วพยักหน้าแสดงสีหน้าว่า ‘ใช้ได้‘ ออกมา
