บทที่６ตอนที่１
ณ ริมทะเลสาบอันมืดมิดไร้สิ้นสุด
มีชายหนุ่มและมังกรยักษ์กำลังห่ำหั่นกันกลางทะเลสาบที่เต็มไปด้วยน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับ
「บ้าเอ้ยย！！」
เท้าของมังกรยักษ์ที่ใหญ่เหมือนหุบเขากระแทกลงมาที่พื้นอย่างแรงทำให้คลื่นน้ำกระจายโจมตีใส่ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มกระโดดถอยกลับเพื่อไม่ให้โดนแรงต้านมากนัก
คลื่นกระแทกที่ปล่อยออกมาจู่โจมเข้าใส่ชายหนุ่มคนนั้นเหมือนกิ่งไม้
ชายหนุ่ม นาม โนโซมุ・ เบลาตี้ กระแทกลงไปกับพื้นหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่นิ่งๆ จิตใจก็จะได้ความสงบกลับคืนมา
แม้ว่าจะเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง แม้ว่าจะโดนโจมตีรุนแรงแค่ไหน โนโซมุก็ลุกกลับมาได้อย่างสง่าผ่าเผย อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถปล่อยให้ระยะห่างระหว่างพวกเราเป็นแบบนี้ได้
โนโซมุถือดาบคาตานะเล่มเดียวอยู่ในมือ
สำหรับโนโซมุที่ไม่มีวิธีโจมตีจากระยะไกลที่มีประสิทธิภาพมากมายนัก การต่อสู้ในระยะไกลเป็นไปไม่ได้เลย
เหนือสิ่งอื่นใด มังกรยักษ์ตรงหน้าคือเทียแมท ต่อให้เข้าใกล้ได้แค่ไหนก็เหมือนกับการงมหามุขสีทองท่ามกลางหาดทราย
ตอนสู้กันครั้งแรกเทียแมทไม่เคยระวังตัวและไม่คิดว่าชายตรงหน้าจะจัดการเขาได้ แต่ตอนนี้หมอนี่ตื่นตัวแล้ว
อย่างไรก็ตามเทียแมทที่สู้กับโนโซมุตอนนี้ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตัวมากนัก
เกล็ดที่ซึ่งน่าจะได้บาดแผลจากแฟนท่อมของโนโซมุ มันเป็นเหมือนรอยขีดข่วนตามร่างกาย
ยังไงก็ตามมีโฟโตสเฟียร์จำนวนมากปรากฏขึ้น
「หมอนี่……！」
「กร๊าซซซซซซซซซ！！」
พร้อมกับเสียงคำรามเหล่านั้น กลุ่มแสงที่สร้างด้วยเวทย์วิญญาณก็กระหน่ำใส่โนโซมุ
กลุ่มของแสงพวกนั้นเข้ามาใกล้โดยไร้ซึ่งช่องว่างให้หลบเลี่ยง
หากเห็นภาพนี้ตรงหน้า ก็คงพูดได้ว่ามันคือความสิ้นหวังระหว่างความต่างของพลัง และเลิกที่จะคิดต่อต้านและยอมแพ้ไป
「ความตาย…ที่สั่งสมมา！！」
อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่ยอมแพ้กับเหตุการณ์เช่นนี้
ณ ริมทะเลสาบแห่งนี้ เป็นการต่อสู้ในโลกวิญญาณระหว่างโนโซมุและเทียแมท
ถ้าผมยอมแพ้และยอมจำนนให้กับมังกรตรงหน้า เจตจำนงที่ชื่อโนโซมุจะหายไปและเทียแมทจะฟื้นคืนชีพ หากเป็นเช่นนั้นภาพแห่งฝันร้ายที่เคยเห็นจะกลายเป็นจริง
เหล่าผู้คนที่ยอมรับในตัวผม จะกลายเป็นเถ้าธุลี โนโซมุทนเห็นภาพนั้นไม่ได้หรอก
นั่นคือเหตุผลที่เขายังสู้ต่อไป
แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงพลังงานจำนวนมากที่ตกลงมา อย่างไรก็ตามการสู้แบบนี้จะใช้พลังกายและเวลามากเกินไปโดยไม่จำเป็น
โนโซมุเพ่งความสนใจไปที่เท้าของเขา
เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น ก็ได้เวลาที่จะปลดปล่อยพลัง
เปินใช้งานก้าวพริบตาและเหยียบย่ำไปทุกๆฝีเก้าที่เสริมไปด้วยพลังคิที่อัดแน่นจนเอ่อล้น ร่างกายของโนโซมุพุ่งเร็วราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยออกมา
「โอววววววววววววววววววว！」
โนโซมุจ้องมองประกายแสงตรงหน้าที่ใกล้เข้ามาขณะที่เขามองภาพรอบๆที่ทอดยาวออกไป โลกแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยสีเทาและภาพทั้งหมดก็ค่อยๆเผยออกมาอย่างช้าๆ
ภายใต้สมาธิที่ถูกเร่งความคิดจนถึงขีดสุด โนโซมุชักดาบออกมาและถือฝักราวกับถือดาบสองมือ
เขาฟันประกายแสงที่พุ่งเข้ามาและสะบัดมันออกไป
ไม่กี่นาทีหลังจากปลดปล่อยพลัง ก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว
ทุกครั้งที่ขยับขา ร่างกายก็เหมือนกับกำลังพังทลายลง และแขนที่กำลังฟาดฟันไปมาก็เหมือนกับฉีกขาด ร่างกายกำลังร่ำร้อง
ถึงกระนั้นประกายแสงเหล่านั้นก็ไม่สามารถป้องกันได้ทั้งหมดมันพุ่งทะลุร่างของเขาทีละเล็กทีละน้อย
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย และการเคลื่อนไหวก็ช้าลงเล็กน้อย
ราวกับรอเวลานั้นเองเทียแมทอ้าปาก
แสงแห่งความโกลาหลมาบรรจบกันกระสุนเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่ทำให้กระสุนเปลวเพลิงของมังกรแห่งความตายเหมือนเทียนไข
「บ้าเอ้ย！！」
โนโซมุยังไม่สามารถฝ่าสายฝนที่หนักแน่นได้ ระหว่างนี้ เปลวเพลิงสีดำก็มารวมตัวกันในปากของเทียแมทขนาดค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆและความร้อนที่ถูกปล่อยออกมาทำให้โนโซมุรู้สึกอุ่นๆเลย
「ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」
เปลวเพลิงขนาดใหญ่มหึมาถูกปล่อยไปที่โนโซมุ
โนโซมุฝ่าสายฝนเหล่านั้นมาได้แล้ว แม้ว่าร่างกายจะมีรูพุนไปทั่วแต่เปลิวเพลิงนั่นก็กำลังใกล้เข้ามา
「หนอยแน่……！」
จะหลบก็ไม่ทันเวลา ไม่มีประโยชน์ที่จะป้องกันต่อไป แล้ว…ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้าปะทะ
ขณะที่พยุงร่างกายที่จะล้มลงอย่างสิ้นหวัง โนโซมุพุ่งเข้าหาเปลวเพลิงนั่น
ในเวลาเดียวกันก็ปลดปล่อยพลังออกมาจนถึงขีดสุด
พลังเดียวกับเทียแมทที่ใช้อยู่ครอบคลุมร่างกายไหลมาบรรจบกันในดาบ
การเต้นของหัวใจที่ดังกึกก้อง เลือดไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกาย เส้นเลือดฝอยราวกับจะแตกออกย้อมทุกอย่างที่เห็นกลายเป็นสีแดงสด
เนื่องจากไม่มีพลังเหลือแล้ว เพราะครั้งนี้คือโอกาสสุดท้ายของเขา
แม้ว่าจะฟันลมหายใจที่ออกไปได้ แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะมันได้ แต่ก็ยังไม่อยากยอมแพ้
ยกดาบขึ้นและฟันมันออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี
「ย๊ากกกกกกกกกกห์！！」
เปลวเพลิงแห่งความโกลาหลปะทะเข้ากับการฟันที่เป็นประกายแสงห้าสี
อย่างไรก็ตามการฟันของโนโซมุไม่สามารถตัดผ่านเปลวเพลิงขนาดยักษ์ได้ และมวลเปลวเพลิงก็กลืนกินคมมีดของโนโซมุจนหมดสิ้น
ขณะที่รู้สึกถึงแสงจำนวนมากที่กำลังพุ่งเข้ามา ขอบเขตการมองเห็นก็ขาวสนิท
「บ้าเอ้ย！！」
ขณะที่กัดริมฝีปากของเขาต่อความแตกต่างของพลังที่วัดไม่ได้ โนโซมุจ้องมองไปที่เปลวเพลิงแห่งความโกลาหลที่ลุกโชนโดยไม่ละสายตา
ในขณะนั้นเองก็เกิดบางอย่างแปลกๆ
ระลอกคลื่นเหล่านั้นกระจายไปในขอบเขตการมองเห็นของโนโซมุราวกับโยนก้อนหินลงบนผิวน้ำ
「เอ๋……？」
ระลอกคลื่นนั่นกระจายออกไปและเติมเต็มวิสัยทัศน์โดยรอบของโนโซมุ แลพร้อมกันนั้นเองเปลวเพลิงแห่งความวุ่นวายและมังกรยักษ์ตรงหน้าก็หายไป
◇◆◇
「อืม……」
เขาค่อยๆเริ่มได้สติกลับคืนมา
โนโซมุมองไปรอบๆและสำรวจร่างกายของเขาอีกครั้ง แต่แน่นอนเขาอยู่ในห้องพักและร่างกายก็ยังเป็นของเขาเองที่พ่อแม่ได้ให้กำเนิดเขามาเมื่อ 17 ปีที่แล้ว
「……กลับมาแล้วยังงั้นเหรอเนี่ย」
โนโซมุตกตะลึงและพูดอยู่คนเดียว เขาโล่งใจที่สามารถกลับมาได้
แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างนั้นเริ่มรุนแรงขึ้นทุกวัน และฤดูกาลจากใบไม้ผลิก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นฤดูร้อน
เมื่อโนโซมุลุกจากเตียงก็ล้างหน้าและเตรียมตัวให้พร้อม
แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบสีขาวและถือกระเป๋าพร้อมกับชุดเครื่องมือ
อุ่นซุปที่เหลือของเมื่อวาน ตักใส่จาน หยิบขนมปังดำใส่แล้วคนให้เข้ากัน
ขณะที่กำลังทานซุปอุ่นๆและกลิ่นหอมของขนมปังที่อบมานิดหน่อย โนโซมุก็นึกถึงฝันเมื่อวาน
「หลังจากนั้นก็ประมาณ 3 ถึง 5 วันสินะ……」
หลังจากการต่อสู้ที่ป่าชานเมืองเทียแมทที่พยายามปรากฏตัวในฝันของโนโซมุทุกๆสองสามวันเพื่อพยายามทำลายจิตใจของเขา
แน่นอน โนโซมุก็ต่อต้านมันมาตลอด แต่คู่ต่อสู้นั้นก็แข็งแกร่งเกินไป
「ก็ไม่ชัดเจนเลยนะทำไมผมถึงกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริงได้ ทั้งๆที่ควรจะติดแหง็กอยู่ในโลกนั้น..！」
โนโซมุเหลือบมองเล็กน้อย กี่ครั้งแล้วที่ถูกฆ่าตายในฝัน
ทำไมถึงกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริงได้และไม่ถูกช่วงชิงเจตจำนงไป
อย่างไรก็ตาม แม้พยายามต่อต้านก็หยุดมันไว้ไม่ได้
ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลับมาจากโลกวิญญาณได้ แต่ตามปกติ มันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ที่ว่าหากยอมแพ้จริงๆอาจจะหายไปจริงๆ ตอนนั้นแหละยามที่ผมยอมแพ้หมอนั่นจะมาแทนที่ผม
โนโซมุทานอาหารช้าๆ โดยตระหนักถึงความกังวลในใจ
หลังจากรับประทานอาหารเช้าและล้างจานจนเสร็จ โนโซมุก็มองไปที่ดาบสามเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะ
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างและสะท้อนเงาดาบที่ซ่อนอยู่ในฝัก
โนโซมุค่อยๆชักด้ามดาบออกมาจากดาบทั้งสามเล่ม สองเล่มนั้นได้ใช้ชีวิตสมกับที่เป็นตัวมันเองแล้ว
ใบมีดที่แตกออกแล้วเหลือเพียงใบมีดอันน้อยนิดและด้ามจับเท่านั้น ดาบนั้นเป็นเครื่องช่วยชีวิตสำหรับเขา
ในตอนแรกตอนที่โนโซมุได้จับดาบของอาจารย์ที่ได้มาเป็นครั้งแรก
เขาเอาชนะอาจารย์มาด้วยตัวเอง ตอนนั้นตัวเขาที่แตกสลายยังไม่พร้อมที่จะใข้ดาบเล่มนั้น
สิ่งต่อไปคือโนโซมุก็พยายามลูบดาบที่อยู่ข้างสะโพกเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน
แม้ว่าจะได้รับการยอมรับ แต่ผมก็ยังเหยียบย่ำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดาบที่กล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่ปกป้องเขา ดาบที่ทำให้เขาก้าวไปข้างหน้าได้และปกป้องสถานที่ๆควรจะกลับมา
และในที่สุดก็จับดาบแสนสำคัญที่อาจารย์ได้มอบทิ้งไว้ เป็นดาบที่อาจารย์ใช้มาหลายปีเรียกได้อีกอย่างนี่คืออีกครึ่งหนึ่งของชีวิตเธอก็ว่าได้
จนถึงตอนนี้ผมไม่กล้าที่จะสวมมันไว้ที่เอวเลย
ปัญหาของโนโซมุยังไม่ได้รับการแก้ไข ทั้งเทียแมท ลิซ่า และมังกรแห่งความตาย
ตัวเขารู้สึกได้ว่ามีสิ่งเลวร้ายอีกมากมายที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
「แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรไม่ได้เลย……」
ถึงแม้โนโซมุจะรู้สึกถึงความมืดมิดภายในอก แต่ดวงตาของเขากลับสงบและมีเพียงความวิตกเท่านั้น เขาจึงย้อนมองตัวเอง
เหมือนมองตัวเองจากฟากฟ้า
ในป่านั้นผมสามารถสื่อทุกสิ่งไปถึงไอริสได้
ในเวลานั้นผมยกภาระที่ต้องแบกรับไว้มากมายนั้นออกจากบ่า แต่ว่าผลลัพธ์ที่ตามมาก็คือการสงบจิตใจได้ในที่สุดและความเต็มใจที่จะก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง
โนโซมุจับดาบเฉยๆ ยืนยันจิตใจที่ยังคงกังวลและตัวเขาเองก็จ้องมองมันอย่างสงบ
ในฝ่ามือของผมที่ถือดาบ ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อบอุ่น ไม่ใช่เพียงแค่แสงแดด
ผมยังมีความวิตกกังวลและในใจยังคงมืดมน
ถึงกระนั้นตัวผมในตอนนี้ก็เริ่มที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
「……เอาล่ะ ได้เวลาไปแล้ว！」
โนโซมุเปิดประตูห้องด้วยเสียงดังลั่นและออกเดินทางสู่วันใหม่
◇◆◇
หลังจากออกจากหอพักแล้ว โนโซมุก็มุ่งหน้าไปยังเขตชานเมือง
โนโซมุที่รักษาบาดแผลแล้ว และไอริสกับคนอื่นๆก็กลับมาฝึกที่นี่เป็นเวลาหลายวันแล้ว
「เซยะ！」
「โอ้ววว！」
ตอนนี้ไอริสและมาร์กำลังแลกดาบกัน ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากันท่ามกล่างทุ่งหญ้า
ดาบใหญ่ของมาร์เหวี่ยงเข้าไปใกล้สีข้างของไอริส แต่เธอก็ถอยกลับอย่างรวดเร็วและใช้ดาบของเธอเพื่อปัดดาบใหญ่ออกไป
อย่างไรก็ตามมาพุ่งเข้าใส่ทันที
เขาใส่พลังคิลงไปและใช้คมดาบวายุและพุ่งเข้าหาไอริส
ในทางกลับกันไอริสก็ใช้ปรับใช้ทันทีเพื่อสร้างกระสุนเวทย์ห้านัดและยิงไปที่มาร์
กระสุนเวทย์สีดำพุ่งเข้าใกล้มาร์ขณะตัดผ่านชั้นบรรยากาศ
ดาบขนาดใหญ่ของมาร์ไม่ใช่ของที่ฟันได้อย่างรวดเร็ว มันต้องใช้เวลาและแรงกาย
มาร์คิดว่าการที่เธอปล่อยกระสุนเวทย์มาคือการซื้อเวลา เขายังคงพุ่งเข้าหาไอริสด้วยดาบขนาดใหญ่ที่ถือไว้ราวกับเป็นโล่
ด้วยความสามารถปรับใช้ทันทีของไอริส ไม่ต้องร่ายเวทย์เพื่อใช้งานเวทย์ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้ถนัดด้านดาบอย่างเดียวยังถนัดเวทย์ด้วย
เป็นเรื่องชัดเจนยิ่งเธอซื้อเวลาได้นานเท่าไร มาร์ก็จะจนมุมมากขึ้นเท่านั้น
กระสุนเวทย์ของไอริสและตัวเธอที่ยกดาบขึ้น มาร์เองถึงกับต้องตกตะลึง
นอกจากนี้แรงกระแทกรุนแรงเกิดขึ้นหลายครั้งและมาร์ก็เริ่มที่จะพลาด
มาร์คว้าดาบเล่มใหญ่แล้วยกดาบขึ้นต่อหน้า แต่ก็จบแล้ว
「จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าต้องใช้มือหนึ่งคุมกระสุนเวทย์ไว้ยังงั้นรึ」
มาร์ถอนหายใจพร้อมกับรับกระสุนเวท์ญที่ชนเข้ากับดาบใหญ่
พลังเวทย์ที่เปิดใช้ด้วยปรับใช้ทันทีนั้นใช้ความแม่นยำของผู้ร่าย นอกจากนี้เธอยิงพลังเวทย์จากหลายจุดมาจุดๆเดียวที่ดาบของมาร์
ด้วยเหตุผลนั่นก็ทำให้พอรู้แล้วว่าทักษะควบคุมเวทย์ของเธอแข็งแกร่งแค่ไหน
「……ท้ายที่สุดแล้วไอริสเองก็น่าตกใจ แต่ถึงยังงั้นก็บอกว่าเป็นเรื่องยากที่จะใช้มันพร้อมกัน……」
เมื่อมาร์พูดถึงการใช้สกิลผสาน เธอก็บอกว่ามันลำบากมากๆ แม้เป็นเธอก็ตาม
แม้แต่โนโซมุที่ใช้แฟนท่อมก็ยังน่าทึ่งที่สามารถปล่อยมันออกมาได้ในสถานการณ์ตึงเครียด
มาร์เหลือบมองโนโซมุและเขากำลังพูดอะไรบางอย่างโดยถือดาบของฟีโออยู่ในมือ
มาร์ที่เห็นเช่นนั้นก็ช็อคไปอีกครั้ง และรีบกลับมาสนใจที่การต่อสู้ต่อ
มาร์เน้นไปที่การเคลื่อนไหวของไอริส ในขณะที่เปิดใช้คมดาบวายุ
「ตอนนี้ไม่สามารถใช้มันได้ก็จริง มันหนักหนาเกินไปสำหรับข้า……」
ความผิดพลาดนั่นผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง
การควบคุมเวทย์และคิ การควบคุมตนเองให้สงบเป็นสิ่งที่ยากลำบาก ตอนนี้ไม่มีทุกสิ่งที่เพียงพอสำหรับตัวเขา
「แต่ว่า ถึงยังงั้นมันก็มีแค่ข้าคนเดียวที่เข้าถึงแก่นแท้ของมัน……」
มาร์พูดกับตัวเองเงียบๆและทันใดนั้นก็ใส่คิลงไปในดาบ
ลมที่เกาะอยู่รอบดาบได้รับแรงผลักดันและลมก็เริ่มพัดรุนแรงขึ้น
「แต่ว่าสิ่งที่ทำได้ก็มีแค่ตอนนี้เพียงเท่านั้น……」
โนโซมุไม่สามารถก้าวเข้าถึงพื้นที่ๆเขาสร้างขึ้นมาได้ ตัวเขาใช้เวลาฝึกมานานหลายปีกว่าจะผลิดอกออกผล สำหรับข้าเองก็เช่นกัน
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ถ้าไม่สามารถทำได้อย่างมั่นคงก็มีแต่ต้องก้าวไปทีละน้อย
เมื่อคำนึงถึงสิ่งนั้นมาร์จึงเปิดใช้สายลมซึ่งได้รับแรงผลักดันออกไปทางด้านหน้า
เทคนิค คิ “ค้อนสะบั้นปฐพี” พุ่งเข้าหาไอริส
「ในที่สุดก็มาแล้วสินะคะ」
อย่างไรก็ตามไอริสเองก็รวบรวมสิ่งนั้นไว้มันคือหอกสีดำ
「ฮ่าห์！」
ด้วยพลังที่อัดแน่นไอริสขว้างหอกไปที่ค้อนสะบั้นปฐพี
หอกแห่งขุมนรกที่พุ่งทะลุเข้าปะทะกับค้อนสะบั้นปฐพีและระเบิดออก จากนั้นเกิดฝุ่นและควันบริเวณรอบๆนั้น
ไอริสมองไม่เห็นมาร์เนื่องจากควันจำนวนมาก แต่สร้างกระสุนเวทย์ไว้ในอากาศหลายนัด
ในการต่อสู้ระยะไกล มาร์เสียเปรียบจนต้องเข้าใกล้ เธอที่มีพลังเวทย์สูงก็พยายามสร้างระยะห่าง
ขณะที่จ้องมองฝุ่นควันเพื่อไม่ให้ละเลยว่าพลาดอะไรไป ไอริสก็เสริมพลังกายตัวเองเพื่อพร้อมรับมือกับทุกสิ่ง
「…………」
ความเงียบเข้าครอบงำพื้นที่ชั่วครู่
มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่มันเป็นช่วงเวลาแสนยาวนานสำหรับทั้งสองที่ใช้สมาธิหนัก
และสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน
ตึงๆ！ มีบางอย่างพุ่งเข้าหาเธอ มันฉีกออกมาเป็นชิ้นๆราวกับกำลังพ่นบางอย่างออกมา。
「ฮ่าห์！」
ไอริสยิงกระสุนเวทย์ไปที่สิ่งนั้นทันที
มาร์ไม่มีวิธีโจมตีระยะไกลตราบใดที่ยังใช้แค่มวลลมเหล่านั้น
กระสุนเวทย์พุ่งเข้าหามาร์และล้มเขาได้ มันควรจะเป็นแบบนั้น
「อึก！？」
กระสุนเวทย์ตกลงไปและระเบิดออก อย่างไรก็ตามมาร์ไม่ได้อยุ่ตรงนั้น
เป็นมวลลที่มีพลังเวทย์พุ่งเข้าหาไอริส ดวงตาของเธอเห็นภาพของมาร์ที่กำลังยื่นแขนซ้ายออกมาก่อนที่ควันจะจางลง
เมื่อควันเกิดขึ้น มาร์ก็ปล่อยเวทย์ท้งหมดออกไปทันที เขายิงเวทย์ใส่ไอริส
เวทย์“มวลลมพัดผ่าน”。
ไอริสระบุว่ามวลลมที่พุ่งเข้ามากับค้อนสะบั้นปฐพีผิดไปเลยปล่อยกระสุนเวทย์ไปจนหมด
มาร์พุ่งเข้ามาแล้วใช้ดาบใหญ่ที่อัดคมดาบวายุพุ่งเข้ามาและใช้ค้อนสะบั้นปฐพีอีกรอบ
「ย๊ากกกกกกกกกห์！！」
มาร์พุ่งเข้าหาไอริสและใช้คมดาบวายุให้รุนแรงขึ้นไปอีก
「บ้าเอ้ย！！」
อย่างไรก็ตามไอริสก็ไม่ยอมแพ้และใช้เวทย์เสริมพลังกายก่อนที่จะโดนดาบของมาร์
นอกจากนี้ดาบของเธอไม่สามารถรับดาบของมาร์ที่เต็มกำลังได้
เสียงแหลมสูงของดาบปะทะกันทำให้เกิดคิกระจายไปทั่ว
วินาทีถัดมาดาบของทั้งสองก็เข้าห่ำหั่นกัน
◇◆◇
ในทางกลับกันโนโซมุและเพื่อนๆของมาร์และไอริสกำลังดูการดวลดาบจากระยะไกล
「โฮ่ว～。หลังจากนั้นทั้งคู่ดูแกร่งขึ้นมากเลย มาร์เองก็เก่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลย～！」
มิมุรุชื่นชมทั้งสองที่ต่อสู้กันอยู่
แน่นอนการเคลื่อนไหวของไอริสนั้นลื่นไหลแต่มาร์เองก็มองข้ามไม่ได้เช่นกัน
ทั้งสองกวัดแกว่งดาบเข้าห่ำหั่นกันแต่มาร์ที่อัดคมดาบวายุเข้าไปทำให้ดาบของไอริสเบี่ยงไปเล็กน้อย
ใบบางครั้งไอริสก็ใช้การย่อตัวเพื่อฟันมาร์ แต่มาร์ก็ย่อตัวและปัดป้องโดยการใช้ปลอกแขน
「แต่ว่ามาร์กำลังต่อสู้ด้วยท่าทีสุขุม หากเคลื่อนไหวทื่อๆมีหวังโดนเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬจัดการไปแล้ว……」
ฟีโอเห็นการเคลื่อนไหวของมาร์ก็พึมพำ
อย่างที่ฟีโอพูดหากมาร์ไม่มีสมาธิ ก็จะทำอะไรไอริสไม่ได้เลย
การโจมตีที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนั้นเผยให้เห็นถึงการพัฒนา
แน่นอนมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถล้มมาร์ลงได้
อย่างไรก็ตามสำหรับบางคนมันตรงกันข้าม นักเรียนไม่กี่คนนั่นก็คือไอริสและฟีโอ
อย่างไรก็ตามแม้ว่ามาร์จะเข้าใกล้ได้แล้ว แต่ก็ไม่มีบรรยากาศที่ว่าจะกุมชัยได้
สิ่งที่กระตุ้นตัวเขาอาจเป็นเพราะเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา
เหตุการณ์เหล่านั้นทำให้ตัวเขาเติบโตขึ้นทั้งจิตใจและร่างกาย
「ว่าแต่ว่า โนโซมุคุงไปทำอะไรมาตั้งนานแน่ะ？」
ทอมที่อยู่ข้างๆมิมุรุถาม โนโซมุถือดาบของฟีโอและจ้องมองไปที่เขา
「เปล่าหรอก ก็แค่สงสัยว่าจะใช้ดาบแบบนี้ได้ไหม เพราะมันแทบไม่มีวิธีใช้การโจมตีระยะไกลเลย」
ทอมโกรธกับคำพูดของโนโซมุ แต่พยักหน้าราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
「อ้อ อีกอย่างโนโซมุใช้เวทย์ไม่ได้นี่เนอะ？」
「แทบจะใช้ไม่ได้เลย ผมไม่สามารถใช้อะไรที่เป็นการต่อสู้ระยะไกลได้เลย เพราะไม่มีพลังเวทย์……」
พลังเวทย์ของโนโซมุแทบจะไม่มีเนื่องจากพันธนาการ และไม่มีพลังเวทย์พอจะใช้เวทย์เริ่มต้นด้วยซ้ำ เขาทำอะไรไม่ได้เลยในคาบเรียนเวทย์
จนถึงตอนนี้โนโซมุมักจะหาทาออกคนเดียว มักจะจบด้วยการเข้าประชิดและหลีกเลี่ยงระยะไกลให้มากที่สุด
ไม่สามารถใช้เวทย์ป้องกันได้ และมีพลังน้อยนิด ดังนั้นการโจมตีระยะไกลอย่างแฟนท่อมที่ใช้งานได้ก็มีจำกัด แน่นอนว่าห้ามใช้ใส่ฝั่งตรงข้ามที่เป็นมนุษย์เด็ดขาด
สำหรับโนโซมุที่ไม่มีตัวเลือกการโจมตีระยะไกลมากนัก เลยมีตัวเลือกไม่มาก
「เพราะแบบนั้นเองเลยมีกระเป๋านั่นที่พกอุปกรณ์ไว้สินะ และโดยพื้นฐานอุปกรณ์ใช้แล้วทิ้งเนี่ย คิดว่าเป็นตัวเลือกท้ายๆ เพราะฉะนั้นก็เลยพยายามหาอุปกรณ์ที่ช่วยให้อุ่นใจได้」
ด้วยเหตุนั้นเองโนโซมุเคาะด้ามดาบที่เอว
ไม่ว่าจะใช้เวทย์ที่ทรงพลังได้แค่ไหน ไม่ว่าอาวุธจะแกร่งขนาดไหน สิ่งที่ช่วยเขาไว้ก็คือดาบที่อยู่ข้างกายและวิชาดาบที่เรียนมาจากอาจารย์ อีกทางเลือกหนึ่งก็คือฝึกใช้อาวุธอื่นเป็นอาวุธสำรองและใช้สกิลดาบเป็นตัวประสาน
「อย่างไรก็ตามมีบางครั้งที่วิธีการอื่นที่ไม่ใช่ทักษะดาบก็มีความจำเป็น」
อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้ดีหากเขาละเลยไม่ทำเช่นนั้น ไม่เพียงแต่จะแพ้อย่างเดียว ชีวิตอาจตกอยู่ในอันตราย เป็นสิ่งที่ตระหนักได้ตอนโดนสัตว์อสูรไล่ตาม
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาวางกับดักไว้ในป่า
「แล้วข้าน้อยควรจะสอนวิชาดาบให้？」TN:โนโซมุใช้คาตานะนะครับ คนอื่นใช้เซเบอร์บ้าง ลองซอร์ดบ้าง เรเปียร์ก็มี และอาวุธจำพวก บรูทส์ (Brute)ก็อย่างฟีโอ
「ได้ไหมละ？」
「ไม่คิดเลยว่าจะมาขอร้องกันแบบนี้」
ฟีโอถูกโนโซมุขอร้องให้สอนใช้เทคนิคปามีด (คือโนโซมุไม่มีวิธีโจมตีระยะไกลเลยหาอาวุธจำพวกอื่นมาทดแทน เช่นพวก ดาบสั้น อะไรประมาณนี้)
ดูเหมือนว่าจะไม่มีข้อติเรื่องการสอน
「เนื้อหาคือกระเป๋าเงินจะโดนสูบหนักเลย……」
「เงียบน่า！」
ฟีโอตอบสนองต่อคำพูดของซีน่าข้างๆเธอ
อย่างใดก็ตามดวงตาของผมชุ่มชื้นเห็นได้ชัดว่าเรื่องขาดเงินยังแก้ไขไม่ได้เลย ขนหางสีทองก็ดูหมองคล้ำด้วย
ในเวลานั้นไอริสและมาร์ที่แลกดาบกันอยู่ก็มาหาโนโซมุและคนอื่นๆก็เห็นผลลัพธ์แล้ว
「อืมมมม ท้ายที่สุดต้องใช้การสลับเวทย์กับคิเหรอเนี่ย? ต้องเร็วและแม่นยำกว่านี้」
「สำหรับตอนนี้มาร์คุงดีขึ้นมากแล้วล่ะ คิดว่าปรับปรุงเรื่องความแม่นยำของพลังเวทย์นี่น่าจะดีขึ้นเลย ที่เหลือก็ฝึกสกิลผสานของนาย ให้คุ้นเคยก็พอแล้ว」
เห็นได้ชัดว่าไอริสชนะ
เมื่อพิจารณาจากเรื่องราวแล้ว มาร์ใช้เวลานานเกินไปในการสลับการใช้เวทย์กับคิ จนทำให้เกิดช่องว่าง
「แล้วกำลังคุยอะไรกันอยู่ล่ะ？」
「ก็แบบว่าอยากจะให้ฟีโอสอนเกี่ยวกับเทคนิคปามีดน่ะ ตอนนี้ได้แค่พื้นฐาน และกำลังจะไปกินข้าวเที่ยงกัน」
โนโซมุตอบคำถามของไอริส ฟีโอเองก็ตอบสนองต่อท่าทีของไอริส
อันที่จริงดูเหมือนว่าแม้แต่เรื่องอาหารก็ยังตึงเครียด
「โอเค ฝากฉันได้เลย！」
ขณะพูดเช่นนั้น ผมดึงมีดสั้นออกมาจากอกและหันไปทางต้นไม้ใกล้ๆ
「โดยพื้นฐานแล้วมันก็เหมือนกับถือดาบ ระวังเส้นศูนย์กลางที่จะขว้างมันออกไประหว่างฝ่ามือกับนิ้วหัวแม่มือ」
ฟีโอปามีดไปแล้วมันแทงทะลุต้นไม้
ฟีโอมองและบอกว่า”ลองดูสิ”และโนโซมุก็เข้ามาแทนที่
ถือมีดในลักษณะเดียวกับฟีโอแล้วเล็งเป้าไปที่ต้นไม้
「อา……」
อย่างไรก็ตามมีดที่ขว้างออกไปส่งเสียงก้องและโดนลำต้นของต้นไม้ผลักออกมา
เขาหยิบมีดสั้นขึ้นมาและขว้างมันหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ติดดีเลย
「โนโซมุพื้นฐานแล้วเหมือนดาบคาตานะนั่นละ นอกจากนี้ความเร็วในการขว้างไม่เกี่ยวกัน หากขว้างไปตามธรรมชาติมันจะเกาะติดศัตรูเอง」
ฟีโอดึงมีดสั้นออกและขว้างกลับเข้าไปใหม่
มีดแทงทะลุเข้าไปในต้นไม้อีกครั้งด้วยเสียงอันไพเราะดังตุบ
โนโซมุมองไปยังมีดสั้นที่หยิบขึ้นมาและเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง
「เหมือนกับคาตานะ……เหมือนกับคาตานะ……」
ในขณะที่ถือมีดสั้น โนโซมุก็ทวนคำพูดของฟีโอและเพ่งความสนใจไปที่มีดสั้นและขว้างออกไปพอดีกับฝ่ามือและร่างกายของเขา
ขั้นแรกเคลื่อนจุนศูนย์ถ่วงไปข้างหน้าด้วยเท้า
จากนั้นยกมีดสั้นขึ้นและเหวี่ยนงแขนไปในลักษณะเดียวกับที่เหวี่ยงดาบลง โดยคำนึงถึงเส้นกึ่งกลางและด้านข้าง
เมื่อแขนยื่นไปถึงจุดหนึ่งก็ปล่อยมีดออกไป มีดที่ปล่อยจะหมุนขณะบินไปและแทงเข้าไปที่เป้าหมาย
เสียงแหลมดังก้องในเวลาต่อมา มีดของโนโซมุแทงเข้าไปลึกในลำต้นของต้นไม้คล้ายกับมีดของฟีโอ
「……ทำได้แล้ว」
「ไม่คิดว่าจะทำได้เลยนะเนี่ย มีสมาธิมั่นน่าดู」
แม้จะมีคำแนะนำอยู่บ้างแต่ฟีโอก็ตกใจที่เขาทำได้ในระยะเวลาอันสั้น โดยปกติจำเป็นต้องฝึกอย่างหนัก
「ที่กล่าวว่ามันยังมีอีกมาก และตอนนี้มันดูออกจะทะแม่งๆไปหน่อย ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาฝึกเพื่อใช้ในการต่อสู้จริง」
「ก็แบบนั้นแหละน้า อย่างที่โนโซมุบอกนั่นแหละ มันเป็นอาวุธที่ต้องพกไว้เยอะๆ และสิ่งที่ขาดไม่ได้คือความแม่นยำ」
「อืม เพราะแบบนั้นก็ละเลยการฝึกไม่ได้ค่อยๆทำทีละเล็กทีละน้อย……อะ！」
ท้ายที่สุดก็ต้องฝึกต่อไป ได้ข้อสรุปเช่นนั้น ก็ปวดหัวขึ้นมา
เมื่อมองไปทางอาการปวดกระทันหัน โนโซมุก็นึกถึงฝันเมื่อเช้านี้
ท้ายที่สุดการต่อสู้กับเทียแมทก็สร้างภาระทางจิตให้กับโนโซมุ แม้ว่าร่างกายกำลังหลับแต่จิตใจไม่ได้พักผ่อนตาม
「……โนโซมุ ฝันแบบนั้นอีกแล้วเหรอ？」
「อา……」
โนโซมุพยักหน้าให้กับคำถามของไอริส
ความฝันที่เขามีในวันนี้โนโซมุพูดถึงเกี่ยวกับการต่อสู้ของเขากับเทียแมทในโลกวิญญาณ
เสียงกังวลของไอริสดังมาถึงหูของโนโซมุ
ทันใดนั้นโนโซมุก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ไอริสด้วยท่าทางกังวล ไม่เพียงแต่ไอริสแต่ยังรวมถึงคนอื่นๆ
「พักผ่อนหน่อยก็ดีนะ？」
「ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่อาการปวดแบบว่าทนไม่ไหว โฮมรูมจะเริ่มแล้วรีบไปกันเถอะ」
ไอริสจ้องมองโนโซมุ แต่ก็ไม่มีเวลาแล้วเพราะเดี๋ยวไปสาย
โนโซมุปฏิเสธข้อเสนอของไอริสอย่างนุ่มนวล ยิ้มที่ปากราวกับบอกว่าไม่ต้องกังวล
「โอเคจริงๆงั้นเหรอ？ อย่าฝืนเกินไปจะดีกว่านะ……」
「เข้าใจดีครับ จะไปห้องพยาบาลเองถ้าทนไม่ไหวจริงๆ มีอาจารย์นอร์นอยู่ด้วย」
ซีน่าซักถามแต่โนโซมุก็บอกไม่เป็นไร
หากกังวลมากเกินไปและเครียดเกินไป ก็อาจจะถูกตัดสิทธิ์ไปจริงๆก็ได้
อันที่จริงสัปดาห์ก่อนมันเป็นความโกลาหลครั้งใหญ่
อาจารย์นอร์นที่รู้อาการของโนโซมุและบอกว่าให้ไปพักผ่อนได้เพราะผมรู้สึกไม่สบาย
「……อะ โอ้ว！ ถ้างั้นก็แล้วไป！」
อากาศเริ่มหนักขึ้นเล็กน้อยแต่มาร์ก็พยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น
คำพูดนั่นทำให้บรรยากาศตึงเครียดหายไป
มาร์คงเข้าใจว่าไม่อยากให้มีบรรยากาศแบบนี้เกิดขึ้น
แม้แต่ในคำพูดที่ไร้คำสุภาพ โนโซมุก็ขอบคุณเขาที่เป็นกังวลเช่นกัน
โนโซมุและเพื่อนๆก็ไปที่สถาบันโซลมินาติตามเสียงตะโกนของมาร์
ป.ล.
ไม่นึกเลยแหะว่าจะมีคนตามเรื่องนี้เยอะขนาดนี้จนแบบเอ้อ ที่หายไป 2 เดือนเพราะผมเรียน ม. แล้วมีเรียนออนไลน์ครับ +มีหน้าที่ต้องหาเงินเลี้ยงชีพเพราะทุกวันนี้ไม่มีจะกินแล้วครับ รายได้ไม่มี/ วันอาทิตย์นี้สอบ และหยุด 1 สัปดาห์ ทำให้กลับมาแปลต่อได้ เพราะฉะนั้นจะกลับมาแปลหลังวันจันทร์ครับ และก็ผู้แปลไม่ได้มีเพจแปลอย่างเป็นทางการ(ไม่อยากสร้างและดูแลเพจมากนัก) และงานแปลก็ไม่ได้แสวงหาผลกำไร แปลเพียงเพื่อหวังให้ได้LCในไทย ไม่อนุญาตให้เอาไปลงที่อื่นด้วยครับ ถ้าพบเห็นไปลงที่อื่น นอกจากแมวดุ้นหรือนายท่านก็ลาก่อนครับ
มีคำถามอะไรเม้นไว้ในตอนนี้เลย เดี๋ยวจะตอบคำถามให้ครับ
