บทที่５ตอนที่２５
หลังกเลิกเรียนในวันรุ่งขึ้นพวกไอริสและผองเพื่อนกำลังเดินไปในป่าตามคำแนะนำของซีน่า มีอันริและนอร์นอยู่ด้านหลังด้วย
จุดหมายปลายทางคือกระท่อมที่โนโซมุอยู่
อันริและนอร์นก็ตามมาดูเพราะอยากจะเจอเขาเหมือนกัน
「…ซีน่าคุงทำไมถึงรู้จักสถานที่แบบนี้เหรอคะ？」
ไอริสยิงคำถามๆเพื่อนๆของเธอ
เธอเคยสงสัยอยู่แล้วว่าซีน่าที่เกลียดโนโซมุมากมายในตอนแรก จะมาเข้ากันได้ดีกับโนโซมุ ไม่เคยได้ยินเรื่องของเธอจากโนโซมุมาก่อนเลย แต่นั่นดูเหมือนจะเป็นเหตุผล
「อาาา เคยสัญญาไว้สินะว่าจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น」
ขณะที่เธอเดินอยู่ในป่าพวกเธอก็พบกับสัตว์อสูรสีดำในป่าแห่งนี้
ซีน่าที่ลืมตัวจากการสู้สัตว์อสูรสีดำ เพราะความแค้นและความโกรธทำให้เพื่อนๆต้องจนมุม โนโซมุเข้ามาช่วยพวกเขา ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของเขา ทำให้สามารถเอาชนะสัตว์อสูรสีดำได้และก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนกัน
ซีน่าพูดถึงความผิดพลาดในอดีตเดินพร้อมกับยืดหน้าตรง ราวกับว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นสมบัติที่ไม่สามารถทดแทนได้
ทั้งมาร์และไอริสก็ต่างตะลึงกับท่าทางที่เธอมี เธอกล้าพูดถึงความผิดพลาดของเธอโดยไม่ลังเล
「อืมมมม~เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหรอเนี่ย」
「ใช่แล้วล่ะ ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่ามากๆเลย……」
「…………」
มาร์จ้องมองซีน่าที่พูดด้วยท่าทางอันสง่างาม
บางทีเธออาจจะเห็นมาร์ที่จ้องมองเธอ ซีน่าก็ค่อยๆหันกลับมาและจ้องมาที่เขา
「……ดังนั้นฉันไม่โทษนายหรอกนะสำหรับเรื่องนั้น ฉันไม่คิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติพอที่จะตำหนิติเตียนนาย เพราะฉันเองก็ทำผิดพลาดแบบเดียวกัน แต่ถ้านายอยากจะคืนดีกับเขา ก็ไปเผชิญหน้ากับเขาซะ ไม่งั้นอาจจะไม่ได้คุยกันอีกเลย」
「……อาา รู้แล้วน่า」
ซีน่าพูดเช่นนั้นกับมาร์ที่ทำร้ายเพื่อนของตัวเองเหมือนกับเธอ
มาร์พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าหนักแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความกังวลว่าจะเป็นเพื่อนกันอีกครั้งได้หรือไม่
เมื่อมาร์มองไปข้างๆก็เจอทิม่าที่เดินอยู่ข้างๆกำลังมองมาที่เขา
บางทีเธอเองก็กังวลเลยพยักหน้าให้กับเขาเพื่อเป็นการย้ำเตือน
「……พี่คะ ไม่เป็นไรใช่ไหม？」
โซเมียจ้องมองสถานการณ์ก็พูดด้วยความกังวล เมื่อคืนน้องสาวก็มาหาที่ห้อง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังกังวลอยู่
「ไม่เป็นไรหรอกนะโซเมีย ทุกอย่างจะต้องโอเค……」
ไอริสพูดให้กำลังใจโซเมียพร้อมกับยิ้มให้
เธอก็ยังกังวล แต่ว่าเธอไม่อยากจะเสียโนโซมุไปอีกแล้ว
แน่นอนว่าอย่างที่ซีน่าพูด คราวนี้เรามาเผชิญหน้ากับตัวตนเขาจริงๆกันเถอะ
ไอริสยังนึกถึงคำสาบานที่ให้ไว้แก่โซเมียเมื่อวานนี้
ในที่สุดแสงก็เริ่มส่องลงมาบนผืนป่าที่มืดสลัว กลุ่มคนทั้งหลายต่างตื่นตาตื่นใจกับภาพที่ปรากฏขึ้น
ตรงหน้าฉันเป็นพื้นที่เปิดโล่งดูเหมือนว่าจะเป็นป่าทั้งพื้นที่และมีกระท่อมทางด้านหลังเข้ามาในสายตา
กระท่อมไม้ที่เรียบง่าย มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้ากระท่อมนั่น
「……อาาาา」
ไอริสเห็นก็ส่งเสียงออกมาโดยไม่ตั้งใจ ด้านหลังของคนที่ตามมาเองก็หันไปจ้องเขา โนโซมุ ก็ค่อยๆหันกลับมาเพราะรู้สึกตัว
「……มาแล้วเหรอครับ」
ไอริสและคนอื่นๆจ้องมองโนโซมุที่มองกลับมา
「ขอบคุณนะซีน่า ที่พาทุกคนมาที่นี่」
「ไม่ต้องคิดมากหรอก ก็แค่อยากจะช่วย ก็อยากจะพูดแบบนั้นหรอกนะ？」
ซีน่ายิ้มขณะพูดเช่นนั้น เธอยักไหล่ราวกับบอกว่าช่วยไม่ได้
「อาจารย์อันริ อาจารย์นอร์น ขอบคุณที่มาถึงที่นี่เลยนะครับ」
「ไม่ต้องกังวลไปหรอกน้า～」
อันริตอบโนโซมุด้วยรอยยิ้ม และนอร์นเองก็พยักหน้า
โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นก็เผลอยิ้ม
「ที่นี่คือ……」
สถานที่แห่งความทรงจำอันแสนสำคัญของเขา สถานที่ๆเขาเริ่มต้นขึ้นและให้คำมั่นสัญญากับอาจารย์
ขณะที่ไอริสพึมพำโนโซมุก็ค่อยๆพูดออกมา
「ครับ ที่นี่คือที่ๆผมฝึกดาบ ผมฝึกดาบกับอาจารย์ที่นี่ตั้งแต่สองปีที่แล้ว」
「อาจารย์…ซีน่า ใครเป็นคนสอบวิชาดาบให้กับเขาเหรอ？」
「……อาาา」
โนโซมุพยักหน้าด้วยแววตาที่นึกถึงวันวาน การแสดงนั่นอ่อนโยนมากจนไอริสและเพื่อนๆไม่เคยเห็นมาก่อน
「…………」
ไอริสจับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา ในเวลาเดียวกัน ก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาในอก
มันคล้ายกับความรู้สึกที่ไม่อยากเสียเขาไป แต่มันเป็นความรู้สึกที่ต่างออกไป
เธอค่อยๆวางมือลงบนอกและไต่ถามว่าความรู้สึกเหล่านี้คืออะไร
「โนโซมุ……」
「มาร์……」
มาร์ก้าวไปด้านหน้าของไอริสและโนโซมุก็จ้องไปที่เขา
ท่าทางอันกล้าหาญตามปกติและบรรยากาศอันหนักหน่วงล่องลอยไปมา
「……โนโซมุข้าขอโทษเพราะข้า……」
มาร์ขอโทษโนโซมุ โนโซมุฟังคำพูดนั้นอย่างเงียบๆ
「ข้าน่ะอิจฉาแก แกที่มีพลังอันมากมายอยู่ในกำมือ……」
มาร์ถอนหายใจออกเพราะเขาอิจฉาโนโซมุ
เขาต้องการพลังที่เหมือนกับโนโซมุ ดังนั้นจึงใช้เทคนิคผสาน เป็นผลมาจากความคิดตื้นๆของเขาที่อยากแข็งแกร่งขึ้น โนโซมุและคนอื่นๆตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ข้าที่เห็นว่าโนโซมุมีพลังก็ได้แต่สงสัยทำไมถึงไม่ใช้พลังนั่น
โนโซมุฟังอย่างเงียบๆ
「……ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้หรอกนะ…บางทีแกเองก็ไม่อยากเห็นหน้าข้าแล้วเหมือนกันก็ได้…แต่ยังไง…ข้าก็อยากเจอแกอีกครั้งและขอโทษ..ขอโทษนะ」
「……อืม ผมเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่ามาร์หรอกเพราะผมเองก็มีแต่ความกลัวและไม่กล้าดึงพลังออกมาใช้……」
มาร์ทำเพียงแค่ก้มหัวของเขา โนโซมุจ้องมองที่มาร์พร้อมกับส่ายหัวไปมา
「……ใจจริงผมก็ไม่ได้อยากได้พลังนี้มาเลย ผมต่อสู้กับมันเพราะไม่อยากตายแต่สุดท้ายก็รับมันมาจนได้……」
เขาได้รับมันมาโดยบังเอิญ สารภาพได้เลยว่าแอบเก็บมันไว้อยู่นาน แม้ว่าจะมีอันริอยู่เคียงข้างผมก็ยังไม่กล้าพูดออกไป ผมรู้สึกเสียใจเอามากๆ
「ผม…ผมหนีมาโดยตอลด ทั้งที่รู้ว่ากำลังหนี แต่ว่าผมก็ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้」
「มันเหมือนกันกับฉันเลยล่ะ ฉันกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆฉันรู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานแต่ว่าฉันก็ทำอะไรไม่ได้……」
สอดคล้องกับคำสารภาพของโนโซมุไอริสเองก็พูดความในใจของตัวเองออกมา
「ถ้าได้เป็นเพื่อนจริงๆคงได้คุยกันมากกว่านี้…แต่ว่าฉันก็ทำได้แค่มองดู…กว่าจะรู้ตัวฉันก็มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระไปมากมาย……」
เธอละอายใจที่เธอไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเขาไม่ได้ แม้จะเพียงก้าวเดียวก็ตาม เธอกุมมือไว้ตรงหน้าอกแน่น
「เพราะแบบนั้นฉันอยากจะเจอกับนายอีกครั้ง」
「…………」
เมื่อได้ยินคำพูดของไอริส โนโซมุก็หลับตาลง เพียงไม่กี่วินาที แต่คนอื่นๆกลับรู้สึกว่ามันยาวนานมาก
「ผม…สงสัยมาตลอดกลัวจะโดนทุกคนปฏิเสธหากรู้ถึงพลังที่แท้จริงของผม บางทีมันอาจจะเป็นอะไรที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น…บอกตรงๆว่าผมกลัวมากๆ……」
ขณะที่กัดริมฝีปากแน่น โนโซมุพยายามทำให้ไอริสเลิกกังวล
「แต่ผมเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ไม่ได้หรอกครับ ผมไม่สามารถจะหยุดเดินได้อีกต่อไป ผมต้องก้าวไปข้างหน้าเพราะผมต้องการใช้พลังนี้จริงๆ ผมอยากจะก้าวไปข้างหน้าให้ได้เหมือนกับซีน่า……。」
โนโซมุที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล วางมือซ้ายไว้บนอกและกำหมัดแน่น ในมือของเขามีโซ่ที่มองไม่เห็น มันเป็นสิ่งที่เขาเห็นเพียงคนเดียว
โนโซมุเสริมพลังกายด้วยความระมัดระวัง มาร์เอื้อมมือไปหยิบดาบใหญ่บนหลัง ขณะที่จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไหลทั่วร่าง
「มาร์คุง……」
อย่างไรก็ตามทิม่าค่อยๆจับมือของเขาลง
ทิม่าส่ายหัวพร้อมกับกุมมือขวาของมาร์ไว้
「ไม่เป็นไรหรอก…ทุกอย่างจะโอเค」
มาร์มองไปที่โนโซมุอีกครั้งด้วยคำพูดนั้น เขาจ้องมองโนโซมุต่อไป แต่ความอบอุ่นจากมือของทิม่าทำให้จิตใจของมาร์สงบลง
「ฟู่……」
มาร์ถอนหายใจออกและทำท่าทีสงบ
อย่างไรก็ตาม ขณะนั้นเองความมุ่งมั่นของโนโซมุก็เพิ่มขึ้น
「ย๊ากกกกกกก……！」
โนโซมุพยายามใช้มือซ้ายของเขาพังทลายโซ่ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ราวกับว่ามันเป็นสัญลักษณ์แห่งความวิตกกังววลใจของเขา
「ย๊ากกกกกกกกกกกห์！……โอวววววววววว」
ขณะที่โนโซมุทุ่มเทมากขึ้นไปอีก รอยเปื้อนสีแดงก็ปรากฏใต้เสื้อผ้าของเขา บางทีเป็นเพราะพยายามจะเอา “พันธนาการ”ออก เลือดก็ไหลออกมาบาดแผลที่ต่อสู้กับมังกรแห่งความตายเริ่มเปิดออก
ยังไงก็ตาม โนโซมุยังปลดพลังออกมาไม่ได้ เขาอดทนต่อความเจ็บปวดเหล่านั้นพร้อมกับกัดฟันแน่น
ในขณะนั้นเอง จู่ๆโนโซมุก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังจ้องมาที่เขา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากแววตานั่น เธอคนนั้นกำลังเฝ้ามองดูตัวผมอยู่
ทันใดนั้นที่เงยหน้าขึ้น ไอริส และมาร์ก็จ้องมองมาที่โนโซมุ ซีน่าและอันริก็เฝ้ามองจากด้านหลัง
และความรู้สึกคิดถึงที่มาจากด้านหลังของผม เมื่อโนโซมุเหลือบตามองไปข้างๆ ดาบของชิโนะก็พุ่งเข้ามาในสายตา
“เป็นอะไรไปพ่อหนุ่ม？ทุกอย่างจะไม่เป็นไรหรอกนะ？”
เสียงนั้นดังเข้ามาในหูของโนโซมุ อาจเป็นเพียงภาพหลอน อาจเป็นภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาจากความทุกข์ใจของเขา แต่นั่นก็ดีแล้วสำหรับเขา ทุกคนมาที่นี่มาเพราะต้องการเห็นพลังของผมหากผมดึงมันออกมาไม่ได้ทุกอย่างก็จบเห่
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」
โนโซมุรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีไว้ในมือซ้ายกระชากโซ่และมือเองที่จับโซ่นั่น มือซ้ายนั่นเริ่มมีเลือดไหลออกมา แต่โนโซมุไม่สนใจ
รอยแตกนับไม่ถ้วนเข้าสู่ห่วงโซ่ที่มองไม่เห็นเกิดเสียงดังแกร๊ก
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกห์！！」
โนโซมุพยายามทำลายโซ่ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายวินาทีต่อมา โซ่ที่พันธนาการเขาไว้ก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
ในเวลาต่อมาพลังอันมหาศาลก็ไหลเข้ามาทั่วร่างของโนโซมุความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย
พลังของเทียแมทที่ถูกระงับไว้ถูกปลดปล่อยด้วยตัวเขาเอง เดินทีมันพยายามพังทลายร่างของโนโซมุจากภายใน และพลังเหล่านั้นก็เอ่อล้นกระจายไปรอบๆ
พลังที่รั่วไหลออกมาจากร่างโหมกระหน่ำราวกับพายุ ประทับความยิ่งใหญ่ของมันไว้กับสิ่งมีชีวิตรอบๆตัว
「เฮอะ ยังเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะ……」
「อืม นี่มันอะไรกัน……」
มาร์และเพื่อนๆต่างเหงื่อออก ความรู้สึกกดดันจากโนโซมุอันรุนแรงพุ่งเข้ามา มิมุรุและเพื่อนๆที่อยู่ข้างหลังต่างมองมาโดยไม่พูดอะไร
แม้แต่อันริก็ยังยิ้มออกมาอย่างตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก
「……ยังหรอกนะ」
ในขณะเดียวกันไอริสจ้องมองโนโซมุด้วยดวงตาสงบนิ่ง ขณะที่กังวลว่าจะโดนกระแสพลังนั่นพัดพาไปหรือไม่ แต่เมื่อเห็นเขาที่ปลด “พันธนาการ”ออกมา ก็เข้าใจได้ถึงความไม่สบายใจของเขาในทันที
「เนะ เน่！ เอาจริงดิ……。อะไรกันละนั่นพลังนี่……」
ใบรรดาทุกคนมีเพียงฟีโอที่ตกตะลึงกับพลังของโนโซมุ
「ฮึก……」
「เดี๋ยว！ ซีน่า！」
ในขณะเดียวกันซีน่าก็ถอยหลังไป เธอทรุดตัวลงอย่างกระทันหันราวกับหมดแรง ขณะที่มิมุรุพยายามพยุงร่างกายของซีน่า ใบหน้าของเธอซีดและร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
「นี่ ซีน่า！ เป็นอะไรไหม！？」
「อะไรกันนะวิญญาณตนนั้น….？ วิญญาณที่ไร้ซึ่งสีสัน เช่นนั้น สิ่งนั้นมัน……」
「ซีน่า！ ซีน่า ตั้งสติไว้！！」
เธอจ้องโนโซมุด้วยความหวาดกลัว ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงของมิมุรุ
「พลังแห่งจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่กำลังหมุนวนรอบตัวเขา……นั่นไม่ใช่พลังที่คนๆหนึ่งสามารถครอบครองมันได้ ถ้ามีพลังแบบนั้น……ร่างกายจะต้องพังทลายอย่างแน่นอน……」
ทุกคนลืมตาขึ้นและจ้องมองไปทางโนโซมุตามคำพูดของซีน่า พลังที่รั่วไหลออกมาจากร่างยังคงหมุนวนเหมือนกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก
ในขณะเดียวกันไอริสก็ก้าวเข้าไปหาโนโซมุ
「……เขาบอกว่าเขาได้รับพลังนั่นโดยบังเอิญ วิธีการต่อสู้อันรุนแรงที่ไม่เข้ากับสไตล์ดั้งเดิมของโนโซมุ และพลังแห่งวิญญาณที่คุณซีน่าสัมผัสได้ เขาต้องเผชิญหน้ากับตัวอะไรอยู่กันน่ะ……」
「พลังนั่น…มันไม่ใช่พลังของวิญญาณทั่วไป….นอกจากนี้……」
ซีน่าพึมพำด้วยใบหน้าซีดเซียวกับคำถามของไอริส ในสายตาของเธอที่สามารถสัมผัสวิญญาณได้ ความแตกต่างของพลังนั่นมันมากเกินไปสำหรับไอริส
เปลวไฟสีแดงเข้มที่ควบแน่นจนบริสุทธิ์ผุดพ่อง การสร้างขึ้นมาใหม่ และการทำลายล้าง
น้ำสีฟ้าที่ควบคุมการเกิดและความเยือกเย็นของชีวิต แต่บางครั้งก็ทำให้เกิดความขุ่นมัวและความวุ่นวาย
ดินสีน้ำตาลที่ให้พรแก่โลกและทำเครื่องหมายตราตรึงไว้ชั่วนิรันดร์
บางครั้งลมแปลกๆก็พัดพาเมล็ดพันธ์ุแห่งชีวิตและการเดินทาง บางครั้งก็เป็นอุปสรรค
และความมืดมิดที่ย้อมน่านฟ้าซึ่งมอบความสงบ ความวิตกกังวลและความขัดแย้งให้เหล่าผู้คน
สีสันอันแสนว้าวุ่นดูเหมือนจะเป็นส่วนผสมของวิญญาณหลายตัวที่ไม่ใช่วิญญาณธรรมดา ซีน่ารู้สึกได้ถึงกระแสพลังที่โหมกระหน่ำนั่น
ในขณะนั้นเองก็เจอร่างของมังกรยักษ์ที่มี 6 ปีก 5 สี ปรากฏขึ้นในใจเธอ
มังกรตัวตนที่สูงตระหง่านตาเหนือท้องฟ้าและปีกที่ครอบคลุมท้องฟ้า
กรงเล็บและเขี้ยวขนาดใหญ่ที่ลับคมจนถึงที่สุดแม้แต่แผ่นดินก็สะบั้นให้ขาดได้
และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่จะทำลายล้างทุกสิ่งในโลกใบนี้
วิญญาณที่มีตัวตัวอยู่ในโลกนี้แสดงตัวตนที่หยาบด้าน แต่ก็น่ากลัวเกินกว่าจะเทียบได้
「อาาา！ ไม่มีทางงงง！」
และมีวิญญาณเพียงหนึ่งเดียวที่สอดคล้องกับร่างนั้นในทวีปอาร์คมีล
ร่างของโนโซมุทับซ้อนกับมังกรที่ครั้งหนึ่งเคยกินเผ่าพันธ์เดียวกัน
เมื่อเธอตระหนักได้ถึงสิ่งนั้นใบหน้าของเธอก็ซีดเผือกเหมือนกับคนตาย
「สังเกตเห็นแล้วสินะครับ……」
โนโซมุเห็นท่าทีของซีน่าก็ตระหนักได้ว่าเธอรู้ถึงพลังอันแท้จริงของโนโซมุแล้ว
「นั่นมัน……พลังของดราก้อนสเลเยอร์ เหตุผลที่ผมได้พลังนี้มาด้วยตัวเอง……ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าทำได้ยังไง」
ขณะนั้นโนโซมุก็เล่าเรื่องราวตอนที่เขาปราบมังกรได้
「ระหว่างทางไปกระท่อมแห่งนี้เพื่อมาฝึกตามปกติ ก็ไปโผล่ในที่ๆไม่รู้จักมาก่อนและเจอมังกรที่มี 6 ปีก 5 สี เข้าโจมตี。」
「มังกร 6 ปีก 5 สี……」
ไอริสและคนอื่นๆสังเกตเห็นตัวตนของโนโซมุที่เอาชนะมังกรได้ และพวกเขาก็พูดไม่ออก ขณะที่จ้องมองไป โนโซมุก็ยังพูดต่อไป
「ระหว่างที่ต่อสู้กัน ผมสามารถปลดปล่อย “พันธนาการ”ได้และบังเอิญชนะมันมาได้ ในขณะนั้นตอนที่ผมกำลังหมดสติ สิ่งที่เข้ามาในสายตาคือมังกรที่พ่ายแพ้ให้กับผมและกลายเป็นละอองแสงเข้าสู่ร่างของผม」
มันเป็นการต่อสู้แห่งปาฏิหาริย์ที่ผมสามารถเอาชนะได้ ยังจำได้เลยหากพลาดเพียงนิดก็ตาย
「……พลังของหมอนั่นยิ่งใหญ่เกินไปจนไม่เหมาะกับร่างกายของผม ผมรอดมาได้เพราะพันธนาการที่มีอยู่ แต่หมอนั่นยังคงอยู่ในตัวผม……」
ขณะที่พูดโนโซมุยังคงต่อต้านเทียแมทที่พยายามกลืนกินตัวเอง
เขาดกัดฟันแน่นและพยายามระงับพลังอันบ้าคลั่งของเขา แต่หมอนั่นกลับยินดีที่ได้อาละวาดอยู่ในร่างกายของเขา ราวกับเยาเย้ยความพยายามของโนโซมุ
「อืม…ทุกครั้งที่ผมปลดปล่อย “พันธนาการ” มันอาจจะเข้ามาแทนที่ผมและกลืนกินร่างผมในที่สุด…ผมฝันถึงฉากนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า」
โนโซมุอดทนต่อไปเรื่อยๆขณะกัดฟันแน่น มีเหงื่อไหลออกมาที่หน้าผากของเขา และใบหน้านั้นตึงเครียดมาก
「ผมไม่รู้ว่าคนรอบตัวจะคิดยังไงหากรู้เกี่ยวกับพลังของผม ผมจะกลายเป็นหนูทดลอง เครื่องมือทางการเมือง หรือเป็นเพียงแค่อุปกรณ์สงครามเดินได้?……」
โนโซมุอดทนต่อไปเรื่อยๆ และพยายามบอกว่าเขาเป็นดราก้อนสเลเยอร์ และย้ำถึงความวิตกกังวลของเขาและสื่อไปถึงไอริสและคนอื่นๆ
「ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าทุกคนรู้ถึงพลังนี้ ผมไม่รู้ว่าทุกคนจะคิดยังไง……」
และโนโซมุเองก็ยอมเปิดใจของเขา
เขามีความกังวลและความเสียใจที่เขาหนีมาตลอด และโศกนาฏกรรมที่ผมทำผิดพลาดไป
「อึก！……พลังของเทียแมทในตัวผม หากผมถูกกลืนกินจะกลายเป็นว่าผมฆ่าทุกคนด้วยมือของผมเอง……。ต่อให้จะไม่เกิดขึ้น แต่ถ้าทุกคนรับรู้ถึงพลังนี้ทุกคนอาจจะจากผมไป……。พอนึกได้แบบนั้นก็เริ่มคิดขึ้นมา……ผมกังวลและไม่สบายใจมากๆ……」
หากชิโนะยังมีชีวิตอยู่ โนโซมุก็ไม่ต้องมาจนมุมแบบนี้
แต่เธอไม่อยู่อีกแล้ว โนโซมุต้องแบกรับความเสี่ยงและความกังวลเพียงลำพัง
「ผม……」
「ในที่สุดก็บอกออกมาสักทีนะ……」
「อาา ขอบคุณนะโนโซมุที่บอกทุกอย่างให้ฟัง……」
คำพูดของไอริสและมาร์พูด้วยความอ่อนโยน พวกเขามีสีหน้าโล่งใจราวกับว่ายกภูเขาออกจากอก
「ทั้งสองคน……」
「โนโซมุ ฉันอยากจะให้เธอเล่าเกี่ยวกับตัวเองเยอะๆและก็พูดคุยกับฉันคะ……」
ไอริสวางมือลงบนอกเพื่อยืนยันความรู้สึก
「อยกาให้เธอเล่าเรื่องราวของเธอมากกว่านี้ ฉันอยากจะได้ยินเรื่องราวของเธอ…อยากจะรู้จักเธอมากกว่านี้」
ไอริสพูดด้วยความตั้งใจจริงและก้าวเข้าไปใกล้มากขึ้น
「อาาา！！」
อย่างไรก็ตามมันเป็นดั่งดาบที่พุ่งเข้าหาไอริส
คมดาบที่ถูกบีบอัดและกลายเป็นคมดาบเวทย์ ดาบนั่นตั้งอยู่ระหว่างเขากับเธอเป็นกำแพงที่คอยขวางกั้น
「……หากอยากรู้มากกว่านี้ก็คงย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว หากเข้ามาใกล้กว่านี้อาจจะถึงชีวิตนะครับ มันเกี่ยวข้องกับโซเมียจังคนสำคัญเลยนะครับ……」
อย่างไรก็ตามดวงตาของเขาสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด
ความปรารถนาที่ได้รับการยอมรับและความสุขที่ถูกยอมรับ ยังคงความปรารถนาจะยืนยันความในใจ
หัวใจของโนโซมุนั้นไร้ซึ่งความสมดุล จิตใจของเขากำลังโลเล
「……อืม พลังอันยิ่งใหญ่จะดึงดูดหลายสิ่งหลายอย่าง บางคนพยายามจะใช้เธออยากที่อยากที่เขาอยากให้เป็น บางคนอาจจะกำจัดเธอทิ้งไปก็ได้ บางคนอาจจะมุ่งเป้าไปที่คนรอบข้าง ไม่ใช่ตัวเธอเอง」
พวกที่แสวงหาผลประโยชน์ของตนเอง พวกที่กลัวบาป และเมื่อพวกเขาตัดสินใจว่าตัดสินใจกับปัญหาเองไม่ได้ ก็จะตกเป็นเป้าหมายของคนรอบข้าง
「……แต่นั่นก็เหมือนกันสำหรับฉัน」
ครอบครัวฟรานซิสที่มีอำนาจมหาศาลมีหลายคนที่เข้ามายุ่งกับฉันและน้องสาว
แน่นอนสถานการณ์ระหว่างตระกูลฟรานซิสกับดราก้อนสเลเยอร์แบบโนโซมุนั้นต่างออกไป
โนโซมุที่มีพลังมหาศาล แต่ไม่มีการสนับสนุนจากใคร กับไอริสที่มีอำนาจมหาศาลและเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไป
อย่างไรก็ตามประเด็นสำคัญนั้นเหมือนกันก็คือการดึงดูดคนโดยรอบ
「มันเป็นเรื่องที่ใหม่สำหรับฉันเลยล่ะ ฉันเกลียดการหายตัวไปของเธอมากกว่าค่ะ」
ฉันไม่อยากให้เธอจากไปไหนอีกแล้วโนโซมุ คำพูดนั้นแทรกเข้าไปในอกของเขา
ดวงตาของโนโซมุสั่นเทามากขึ้น บุคคลที่โหยหาตัวเขาอย่างที่เขาไม่เคยพบเจอ
ขณที่ไอริสเดินต่อไป ร่างของโนโซมุก็พยายามถอยห่าง
ไอริสจ้องมองโนโซมุ โนโซมุก็จ้องมองไปที่เธอ
มาร์ซึ่งอยู่ข้างหลังไอริสก็เดินตามกันมา
「พอมาคิดดูแล้ว พวกเราก็ไม่เคยบอกอะไรแกเลย อันที่จริงพวกเรายังไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆเลยด้วยซ้ำ……」
ไอริสและมาร์ก้าวต่อไปทั้งสองเข้ามาในเขตการโจมตีของโนโซมุ รอบๆนั้นมี แฟนท่อม-ชั่วพริบตา-อยู่หากเอื้อมออกไปก็จะทำลายฝ่ายตรงข้าม
「มาเริ่มกันใหม่เถอะนะ ณ ที่นี่ ตรงนี้……」
ทั้งสองเอื้อมมือไปหาโนโซมุ
แฟนท่อมที่ควรจะตัดมือของพวกเขาไปแล้วกลับไม่ทำงาน
อย่างไรก็ตามทั้งสองยังคงยื่นมือต่อไป
สองมือนั่นกำลังแตะดาบของโนโซมุ
ช่วงเวลาที่มือเหยียดออกสัมผัสใบมีด……。
「…………」
「……โนโซมุ」
แฟนท่อมของโนโซมุโผล่ออกมา
มือทั้งสองข้างค่อยๆเข้ามาจับดาบของโนโซมุ โนโซมุพยายามลดคมดาบลง
「ผม ฮะฮึก……」
โนโซมุร้องไห้ออกมา
ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาและบวมแดง รืมฝีปากที่กัดแน่น เขาพยามจะอดทนและจ้องมองไปทางพวกเขา
「ขอบคุณที่กล้าบอกพวกเรานะ ขอบคุณที่ตอบกลับความคิดของเรา……」
「ขอโทษนะโนโซมุและก็ขอบคุณ ที่คอยเป็นเพื่อนข้าคนนี้……」
「ฮะ ฮึก……」
เปลือกตาของเขาทนไม่ไหว น้ำตาไหลอาบแก้มของเขา
น้ำตาค่อยไหลหยดลงบนพื้น กระพริบตาท่ามกลางแสงเดือน
มันอดใจไม่ไหวจริงๆ แต่เพียงเท่านี้ก็อิ่มเอมแล้ว……。
โนโซมุยังคงหลั่งน้ำตาออกมา พร้อมกับมอบความอบอุ่นให้ตัวเอง
「อาาา！」
โนโซมุเงยหน้าขึ้นมา
ดวงตาของเขาเป็นสีแดงและเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ใบหน้ายังคงเปล่งประกายราวกับได้สิ่งที่ต้องการ
「ผมกับทุกคนแล้ว……」
โนโซมุพยายามสารภาพความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง
แต่ในวินาทีต่อมา เมื่อดวงตาของโนโซมุเบิกกว้าง ทั้งสองคนก็ปลิวลอยไป
คลื่นรุนแรงกระทบไอริสและมาร์จนปลิวไปในอากาศ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? สิ่งที่เขาเห็นคือพวกเขาปลิวไปโดยไม่ทราบสาเหตุ มันมีเงาสีดำขนาดมหึมาพร้อมกับเสียงคำรามต่อหน้าพวกเขา และร่างของโนโซมุก็ปลิวไปตามมวลสีดำนั่น
อาจจะมีได้พักผ่อนกันบ้างละแต่ละตอนยาวเหลือเกิน แปลสองตอนล่อ 8-9ชม.ต่อวัน จะตายเอา~แง่มๆ
เกมส์ก็ไม่ได้เล่นเลยเน้อ น่าสงสารจริงๆคะน้าเอ๋ย ทำไมเจอนิยายตอนยาวตลอดเลยนะ
